စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၇)

ကားပါ့ကင္းမွ ကားကေလးက ၿငိမ့္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွ “ၾကည့္စမ္းကြာ … အကဲခတ္စမ္းကြာ … ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံႀကီး”ဟု ေျပာေနမိသည္။
“ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ” “ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ” “ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ” “ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ”။ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ အားက်ပါဘိကြယ္။ ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး ႏိုင္ငံတဲ့။ ဂုဏ္ရွိလိုက္ပါဘိ၊ တို႔လည္း တို႔ႏိုင္ငံကို ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်င္လိုက္တာ။
ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေပါင္းစံုက တရစပ္ ဝင္လာေနသည္။ စာေတြထဲမွာ ျမန္မာဆိုတာ ဘာ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ဘယ္လို စသျဖင့္ ဂုဏ္တင္ေရးေန ေရးေန၊ ပါးစပ္ကေန ဘယ္လို အမ်ိဳးျမတ္တာေတြ ဘာေတြ ညာေတြ ေအာ္ေနေအာ္ေန … တကယ္ဆံုးျဖတ္တာက လုပ္ရပ္ေတြကိုပါ။
လုပ္ရပ္မ်ား၊ ထိုလုပ္ရပ္မ်ားမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားက အေကာင္းဘက္မွာ ရွိမေနလွ်င္ ေၾကြးေၾကာ္သံဟူသည္ ရွက္စရာတစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ အဓမၼမႈမ်ား၊ အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား ေလ်ာ့နည္းသထက္ ေလ်ာ့နည္းလာမည္၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈမ်ား အားေကာင္းသထက္ အားေကာင္းလာမည္၊ ရာဇဝတ္မႈမ်ား နည္းပါးၿပီး တိက်ခိုင္မာေသာ တရားဥပေဒေအာက္မွာ ရွိေနၿပီဆိုလွ်င္ ေၾကြးေၾကာ္ေနစရာပင္ လိုမည္မဟုတ္၊ အလိုအေလ်ာက္ ျမန္မာကို ခ်ီးက်ဴးလာေပလိမ့္မည္။ လက္ေတြ႕ဘဝမ်ား မၿငိမ္းခ်မ္းဘဲ မည္မွ်ပင္ ေၾကြးေၾကာ္ေနပါေစ … မည္သူမွ် အထင္ႀကီးေလးစားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ေၾကြးေၾကာ္ေနျခင္းမ်ားကို ေလွ်ာ့ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ျပၾကဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။
(၃၂)
ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံသည္ လူဦးေရအားျဖင့္ ၅ သန္းေက်ာ္မွ်သာ ရွိသည္။ ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ Global Peace Index ၏ စစ္တမ္းအရ နံပါတ္ ၁ စာရင္းဝင္သည္။
ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား စသည္မ်ား နည္းပါးမႈ၊ မ်ားျပားမႈအေပၚအေျခခံ၍ စစ္တမ္းေကာက္ယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။
စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားအနက္ ဒိန္းမတ္က နံပါတ္ ၁ စာရင္းဝင္သလို ေနာ္ေဝက နံပါတ္ ၂ ႏွင့္ ဆြီဒင္က နံပါတ္ ၅ စာရင္းဝင္သည္။
ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ား ထိပ္ဆံုး ၁ဝ ႏိုင္ငံတြင္ အာရွမွ စကၤာပူ (နံပါတ္ ၃) ႏွင့္ ဂ်ပန္ (နံပါတ္ ၁ဝ) သာ ပါဝင္သည္။ အစဥ္အားျဖင့္ ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ စကၤာပူ၊ စလိုေဗနီးယား၊ ဆြီဒင္၊ အိုက္စလန္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ ခ်က္ႏွင့္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတို႔ ျဖစ္သည္။
“တို႔ျမန္မာ ဒီလို အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းထဲ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဝင္ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလဲ”။ ေမးခြန္းေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးၿပီး ဝမ္းနည္းမိပါသည္။
အေမရိကလို ႐ုပ္ဝတၳဳမ်ား အလွ်ံပယ္ ၾကြယ္ဝဖို႔ ဆုမေတာင္းပါ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးၿပီး ေအးအတူ ပူအမွ် ဝါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမျဖစ္ဖို႔သာ ဆုေတာင္းပါသည္။ တရားဥပေဒမစိုးမိုးဘဲ၊ ရာဇဝတ္မႈမ်ား ေလွ်ာ့နည္းမလာဘဲ၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား မပေပ်ာက္ဘဲ “ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ တို႔တိုင္းျပည္”လို႔ မေၾကြးေၾကာ္ရဲပါ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုသာ အားေပးေသာ ဗုဒၶဝါဒပါ နာမည္ပ်က္ေနမွာ စိုးပါသည္။
“ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားပီပီ ငါတို႔ေတြ တိုင္းျပည္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစရေအာင္၊ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနၾကသူမ်ားပီပီ ငါတို႔ေတြ ဗုဒၶဘာသာဂုဏ္တက္ေအာင္ လုပ္ၾကရေအာင္ေလ” … ရင္ထဲမွာ တိုးတိုးေလး တိုက္တြန္းေနမိသည္။ ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေနေပမယ့္ အသံေတာ့ ထြက္မလာခဲ့ပါ။
(၃၃)
ကားေလးက အေဝးေျပးလမ္းမေပၚတြင္ ၿငိမ့္ခနဲ ၿငိမ့္ခနဲ ေျပးေနသည္။ ကိုစိုးစိုးေမာင္ကလည္း ဒိန္းမတ္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ရွင္းျပသည္။
ကိုစိုးစိုးေမာင္တို႔ မိသားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိကဲ့သို႔ ဗုဒၶဘာသာသံဃာတစ္ပါးကို တ႐ိုတေသ တေလးတစား ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။
ဗုဒၶဘာသာမိသားစုမ်ားႏွင့္လည္း တရင္းတႏွီး ရွိလွသည္။ ကားေလးက ေရႊညဝါဆရာေတာ္တို႔ရွိရာ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕နားက ၿမိဳ႕ငယ္တစ္ခုသို႔ သြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဒကာႀကီး အခု ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ”။
“တပည့္ေတာ္ အလုပ္နားထားတယ္ဘုရား”။
“ေအာ္ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို အလုပ္မလုပ္ဘဲ ဘယ္လို ရပ္တည္သလဲဗ်”။
“ဒီႏိုင္ငံမွာ ၁ ႏွစ္ခဲြေက်ာ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ၿပီးရင္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ လခရတယ္ဘုရား”။
“ဗ်ာ … ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ”။
“ဟုတ္တယ္ဘုရား … ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းသမားဆို တစ္မ်ိဳး၊ လင္မယားဆိုရင္ တစ္မ်ိဳးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က မိန္းမနဲ႔ဆိုေတာ့ ခ႐ိုနာ ၂ ေသာင္းရတယ္၊ ကေလးအတြက္က ၃ လကို ၄၂ဝဝ ရတယ္ဘုရား၊ … ဒိထက္ အံ့ၾသစရာေတြက အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဘုရား”။
ကိုယ့္နားကိုပင္ မယံုႏိုင္။ ရသည့္လခကလည္း မဝေရစာ မဟုတ္။ ေနစရာ၊ စားစရာ၊ ပညာသင္ၾကားဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ေသာပမာဏျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ရင္၊ သင္တန္းတက္လွ်င္ အပိုပိုက္ဆံက ထပ္ရဦးမည္။
(၃၄)
စာေရးသူသည္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း နားမလည္ေသာ္လည္း နားလည္သေလာက္ တင္ျပခ်င္သည္။ ဒိန္းမတ္သည္ ဒီမိုကေရစီစစ္စစ္ကို က်င့္သံုးသည့္ႏိုင္ငံ မဟုတ္၊ Social Democracy စနစ္ကို က်င့္သံုးသည့္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္၏ၾကြယ္ဝမႈကို တိုင္းသူျပည္သားမ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္အတြင္း တရားဥပေဒႏွင့္အညီ ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူမ်ားကို ကူညီေထာက္ပံ့ေပးသည္။
တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ ကိုယ္က်န္းမာေရးႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းသာေရးကို အဓိကမူအျဖစ္ထားရွိၿပီး အစိုးရမူဝါဒကို က်င့္သံုးသည္။ ဒိန္းမတ္တြင္ အစိုးရအႀကီးအကဲမ်ားသည္ တာဝန္အရ အႀကီးအကဲရာထူးမ်ား ယူထားေသာ္လည္း သာမန္ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ဘာမွ် မထူးျခား။ အႀကီးအကဲျဖစ္ျခင္းႏွင့္ အခြင့္ထူးခံအျဖစ္ ေရာက္မသြားေပ။
သာမန္ျပည္သူမ်ားႏွင့္မျခား မိမိဆိုင္ရာတာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံကို အဓိကစိုးမိုးျခယ္လွယ္ေနသူတစ္ဦးေတာ့ ရွိသည္။ သူ႕စကားကိုသာ နားေထာင္ဖို႔ လိုသည္။ သူ႔လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း လိုက္လုပ္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ လူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္ရြက္ခြင့္၊ ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားခြင့္ရွိသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူ႔လက္ေအာက္တြင္သာ ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းက သူ႔ကို မလြန္ဆန္ရဲၾက။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိသားစုအတြင္း၊ ေက်ာင္းအတြင္း၌ သူ႔စကားကို လိုက္နာဖို႔ကိုသာ သင္ေပးသည္။ သူဟူသည္မွာ “တရားဥပေဒ”ျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တရားဥပေဒသည္သာ အမိ၊ တရားဥပေဒသည္သာ အဖျဖစ္သည္။ တရားဥပေဒသည္သာ ႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈကို ဖန္တီးေပးေနေသာအရာျဖစ္သည္။ တရားဥပေဒသည္ ထာဝရဘုရားထက္ ပိုတန္ခိုးႀကီးေလသည္။
တရားဥပေဒလက္ေအာက္တြင္ ဉာဏ္ႀကီးရွင္မ်ား၊ စီးပြားေရးအကြက္ျမင္သူမ်ားအတြက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈအလိုက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အခြန္ေပးေဆာင္ရသည္။ ႏိုင္ငံသားအားလံုး အခြန္ကို စနစ္တက် ေပးေဆာင္ရသည္။ အစိုးရအေနျဖင့္ တိုင္းျပည္က ေပးေဆာင္လာေသာအခြန္မ်ားကို (မိမိတို႔ႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ လခမွအပ) အလဲြသံုးစား ျပဳလုပ္ျခင္း မရွိ။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အသံုးျပဳျခင္း မရွိ။
ရရွိလာေသာအခြန္ေငြမ်ားကို ျပည္သူမ်ား အဆင္ေျပေရး၊ ကာယသုခ၊ စိတၱသုခႏွင့္ ျပည့္စံုေရးကိုသာ ေရွး႐ႈေတြးေတာကာ ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။
အစိုးရသည္ ျပည္သူ႔ကၽြန္၊ ျပည္သူ႔အခုိင္းအေစမ်ားပီပီ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာရဖို႔ လိုအပ္သည္။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာမရလွ်င္ သူတို႔ က်႐ႈံးမည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူသာ အမိ၊ အဖျဖစ္႐ံုမက ျပည္သူသည္ အစိုးရ၏ အရွင္သခင္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ရရွိလာေသာအခြန္မ်ားကို အလဲြသံုးစား ျပဳလုပ္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိလွ်င္ ျပည္သူ႔အမ်က္ဒဏ္ကို ခံရမည္ျဖစ္သည္။
(၃၅)
သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပူပန္လွ်င္ ပူပန္စရာရွိေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ကား အနည္းငယ္မွ် ပူပန္စရာမရွိပါ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ေဆးမကုသႏိုင္မွာလည္း ပူစရာမရွိပါ။
.........................................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
..........................................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၆၊ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၄