ယခင္အပတ္မွ အဆက္ ....
(၃၅)
သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပူပန္လွ်င္ ပူပန္စရာရွိေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ကား အနည္းငယ္မွ် ပူပန္စရာမရွိပါ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ေဆးမကုသႏိုင္မွာလည္း ပူစရာမရွိပါ။
စားဖို႔ ပူစရာမလို၊ ေနဖို႔ပူစရာမလို၊ ေဆးကုဖို႔ ပူစရာမလုိေသာ သူတို႔ဘဝမ်ားကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ဝမ္းနည္းဝမ္းသာျဖစ္ရသည္။ ဝမ္းသာျခင္းက သူတို႔ေတြ အဆင္ေျပေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းက အမိျမန္မာျပည္က ျပည္သူမ်ားကို သတိတရ ျမင္ေယာင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ေနဖို႔လည္း ႐ုန္းကန္ရ၊ စားဖို႔လည္း ႐ုန္းကန္ရ၊ တစ္သက္လံုး တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေသာ္လည္း ဝမ္းက မဝ၊ ခါးက မလွ။ တစ္စံုတစ္ရာ က်န္းမာေရး ခၽြတ္ယြင္းပါက ဘဝပ်က္ရ။ ေဆးကုစရာမရွိလို႔ ေသရသည့္ေဝဒနာရွင္မ်ားက ဒုနဲ႔ေဒး။ ေရႊျပည္ႀကီးသားမ်ားအတြက္ ဘဝအာမခံခ်က္က အဘယ္မွာနည္း။ ဒီၾကားထဲ ျမတ္ဗုဒၶတရားကို ေသခ်ာစြာ သေဘာမေပါက္ထားသူအခ်ိဳ႕က "ကံေပါ့"ဟု ေျပာလာေသာစကားေအာက္တြင္ လမ္းစက စုန္းစုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာပင္ မ်က္ႏွာပ်က္ရကိန္းႀကံဳရသည္လည္း ရွိသည္။
သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ၿပီး ပံုမွန္အခြန္ေဆာင္ထားေသာႏိုင္ငံသားမ်ားအေနျဖင့္ ဘဝကို စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္သြားႏိုင္ၾကသည္။
အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားလို႔လည္း ပူစရာ မရွိပါ။ အစိုးရက တစ္သက္လံုး ေထာက္ပံ့ကူညီသြားမည္။ အနည္းဆုံး ေဆး႐ံုတြင္ ခြဲစိတ္ကုသဖူးေသာသူမ်ားတြင္ ေအးေအးသက္သာေနမည္ဆိုက ေနႏိုင္စရာ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရွိသည္။
သူတုိ႔ဆီတြင္ Handicap ေခၚ မသန္စြမ္းသူမ်ား၊ ေဆး႐ံုတြင္ ခြဲစိတ္ကုသခံဖူးသူမ်ား၊ အျမင္အာ႐ံုအားနည္းသူမ်ားအတြက္ အထူးအစီအစဥ္မ်ား ရွိသည္။ ရထားလက္မွတ္ အခမဲ့ စီးခြင့္ျပဳျခင္း၊ ျပတိုက္, ပန္းၿခံ, စာၾကည့္တိုက္ စသည္တို႔တြင္ အခမဲ့ဝင္ေရာက္ခြင့္ေပးျခင္း၊ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အစိုးရမွ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးထားျခင္း (အလုပ္မလုပ္ခ်င္သူ ငပ်င္းမ်ား၊ ဘိန္းစားမ်ား၊ အရက္သမားမ်ားလည္း ေထာက္ပံ့ေသာ္လည္း Handicap မ်ားက အထူးအခြင့္အေရးရွိသည္) စသည္တို႔ကို အစုိးရက ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။
ခဲြစိတ္ခံလူနာမ်ားအတြက္ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းလာရေသာ္ အိမ္အထိ သူနာျပဳတစ္ဦးကို ေစလႊတ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေလ့ရွိသည္။
မ်က္စိမျမင္သူအတြက္ သူႏွင့္သင့္ေလ်ာ္ေသာ အေထာက္အကူျပဳ ကိရိယာပစၥည္းမ်ား၊ လက္မသန္စြမ္းလွ်င္ လက္ႏွင့္ဆိုင္ရာ၊ ေျခေထာက္မသန္စြမ္းလွ်င္ ေျခေထာက္ႏွင့္ဆိုင္ရာ … စသျဖင့္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံဖန္တီးထားၾကေလသည္။ ခႏၶာကိုယ္ မသန္စြမ္းသူတစ္ဦးသည္ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ရထားေပၚ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚ အကူအညီမပါဘဲ တက္ႏိုင္ဆင္းႏိုင္သည္။ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ေရွာ့ပင္းထြက္ႏိုင္သည္။ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ပန္းၿခံသြားလည္ႏိုင္သည္။
ဘူတာမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္း ပလက္ေဖာင္းမ်ား၊ မီးပြိဳင့္မ်ားကအစ မ်က္မျမင္မ်ား တုတ္ကေလးေထာက္ၿပီး သြားႏိုင္ေအာင္ အမွတ္အသားေလးမ်ား လုပ္ေပးထားသည္။ ပလက္ေဖာင္းမ်ားကလည္း တြန္းလွည္းမ်ား အလြယ္တကူ သြားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားသည္။ မသန္စြမ္းသူမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ သန္႔စင္ခန္းကိုလည္း သီးသန္႔လုပ္ေပးထားတတ္သည္။
ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ ဂ်ာမနီ၊ ဆြီဒင္၊ ေဟာ္လန္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ စေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အလုပ္မလုပ္လည္း လခ ရသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူပ်င္းမ်ားအတြက္ အကြက္ေကာင္းဆိုက္သည္ဟု ဆိုႏုိင္စရာရွိသည္။
လူပ်င္းမ်ား ေရသာခိုမရေအာင္လည္း အစိုးရက ပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အလုပ္မရွိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားလွ်င္ အစိုးရက ၃ ႏွစ္အထိေတာ့ (တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ အနည္းငယ္ေတာ့ ကြဲျပားသည္) လခေပးသည္။
တစ္ဦးလွ်င္ ခ႐ိုနာ ၈/၉ ေထာင္ခန္႔ ရရွိသည္။ အိမ္ေထာင္ရွိလွ်င္ ၂ ေသာင္းခန္႔ရသည္။ ကေလးရွိလွ်င္ ကေလးတစ္ဦးအတြက္ ၃ လကို ၄၂ဝဝ ခန္႔ ေထာက္ပံ့ေပးသည္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄ ေထာင္ခန္႔ ေထာက္ပံ့ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
ထိုအေတာအတြင္း သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရ႐ံုးက အလုပ္ရွာခိုင္းေနသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရွာေနတာပဲ၊ မေတြ႕လို႔ပါ”ဟု လြယ္လြယ္ေျပာ၍ မရပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မည္သည့္ဆိုင္တြင္၊ ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္ေလွ်ာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ လက္မခံေၾကာင္း စသည္တုိ႔ကို အလုပ္ေလွ်ာက္ရာအလုပ္ရွင္ထံမွ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ျပရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အကယ္၍ အလုပ္ေလွ်ာက္တာလည္း မွန္သည္၊ အလုပ္မရတာလည္း မွန္ေနလွ်င္ “ကဲ မင္း ရွာလို႔ မရရင္ ငါတို႔ ရွာေပးမယ္”ဟုဆိုကာ သင့္ေတာ္ရာ အလုပ္တစ္ခုကို ရွာေပးသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ေရသာခိုသူမ်ားအတြက္ နည္းလမ္းမ်ားကို စီစဥ္ထားၾကေလသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လူတစ္ေယာက္ အလုပ္ျပဳတ္သြားလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားအာမခံေၾကးျဖင့္ အေျခအေနပ်က္မသြားႏိုင္ျခင္း၊ အလုပ္သမားအာမခံေၾကြး မရေတာ့လွ်င္လည္း အစိုးရက ပံုမွန္ေနထိုင္စားေသာက္ဖို႔အတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ ေပးထားျခင္းတို႔မွာ ေရႊျပည္ႀကီးသားတို႔အတြက္ အံ့ၾသစရာပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတစ္ဦးက အစိုးရ၏ အလုပ္လက္မဲ့ကိစၥကို ရွင္းျပစဥ္က “ဒါဆိုရင္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ သက္မွတ္ကာလအတြင္း ေအးေဆးသက္သာေနသူေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့”ဟု ေျပာဖူးသည္။ ထိုအခါ “တို႔ဂ်ာမန္ေတြက အလုပ္မလုပ္ဘဲ စားရမွာ၊ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အစိုးရအေထာက္အပံ့ယူရမွာကို အရမ္းရွက္ၾကတယ္”ဟု ဆိုသည္။ အျခားအျခားေသာဥေရာပသားမ်ားလည္း ထိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး အမ်ားစုမွာ ရွိၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။
အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေပးေသာေငြဟူသည္မွာ ျပည္သူမ်ား ေပးထားရေသာ ဘတ္ဂ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ အမ်ားပိုင္ေငြ ျဖစ္သည္။ အမ်ားပိုင္ေငြကို မိမိက အလုပ္မလုပ္ဘဲ ယူေနျခင္းမွာ မသင့္ေတာ္ဟု ယူဆျခင္းသည္ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး၏ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈကို ေဖာ္ျပေနျခင္းဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
(၃၆)
စာေရးသူကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸတရား ႏွစ္ပါးႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္မိပါသည္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား၏ နားလည္မႈတြင္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸဆိုေသာအသံၾကားသည္ႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ားကိုသာ ျမင္ေနျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸဟူသည္ ေလာကပါလ(လူ႔ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာတရား)ဆိုသည့္အတိုင္း လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းညွိေပးေသာတရားႏွစ္ပါး ျဖစ္သည္။ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္ေသာအရာမ်ားကို လုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
တိုက္ပံုပုဆိုး လွပစြာ ဝတ္ဆင္ၿပီး ေရႊတိဂံုေပၚ တက္၊ ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ လူႀကီးႏွင့္ ေယာဂီလံုခ်ည္ကို က်က္သေရရွိရွိ ဝတ္ဆင္ကာ ေရႊတိဂံုေပၚ ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္ဆိုတိုင္း ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸတရား ရွိသည္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။
မိမိယူထားေသာ တာဝန္ကို သိပါသလား၊ မိမိျပဳေသာအမႈကိစၥမ်ားအေပၚ တာဝန္ယူမႈ ရွိပါသလား။ မိဘတာဝန္၊ သားသမီးတာဝန္၊ ဆရာ့တာဝန္၊ အစိုးရတာဝန္၊ ႏိုင္ငံသားတာဝန္၊ စစ္သားတာဝန္ စသျဖင့္ မိမိဆိုင္ရာ တာဝန္မ်ားကို မသိျခင္း၊ တာဝန္မဲ့ျခင္း၊ တာဝန္ယူမႈမရွိျခင္းသည္ ဟိရိၾသတၱပၸတရား ကင္းမ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္စားတတ္ျခင္းႏွင့္ ဟိရိၾသတၱပၸတရားကို ယွဥ္တဲြေဖာ္ျပျခင္း သို႔မဟုတ္ တြဲဖက္နားလည္ေနၾကျခင္းမွာ စိတ္ပ်က္စရာပင္ ေကာင္းလွသည္။ ဟိရိၾသတၱပၸတရားႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ခ်က္ေပၚ၊ ဗိုက္ေပၚမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားလည္း ပုဆိုးႏွင့္တိုက္ပံု၊ ေယာဂီထမီအကၤ်ီမ်ား မဝတ္ၾကပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို မထိမ္းသိမ္းရဟု မဆိုလိုပါ။
ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ၏ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္မႈမွာ ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္ျခင္းဟူေသာအဓိပၸာယ္ကို အနည္းငယ္မွ် မေဆာင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုရင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္ျခင္းႏွင့္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ အနည္းငယ္မွ် မဆိုင္ပါ။
ဝတ္စားဆင္ယင္မႈႏွင့္လူေနမႈပံုစံမ်ားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနမည္သာ ျဖစ္သည္။
ရထား၊ ဘတ္စ္ကားခိုးစီးရမွာ ရွက္ျခင္း၊ အေခ်ာင္ခိုစားရမွာ ရွက္ျခင္း၊ အမ်ားျပည္သူ အပန္းေျဖရာ သို႔မဟုတ္ အမ်ားျပည္သူမ်ား သြားလာရာတြင္ အမႈိက္ပစ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ညစ္ပတ္ေအာင္ လုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊
ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ တာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊ သမၼတတာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊ ဝန္ႀကီးတာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊
အမ်ားပိုင္ပစၥည္းကို ငါပိုင္ ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ျပည္သူအားလံုးပိုင္ဆိုင္ေသာ ျပည္သူ႕ဘ႑ာကို ကိုယ္က်ိဳးအျဖစ္ အသံုးျပဳရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ျပည္သူအားလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ သယံဇာတမ်ားကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ရယူရမွာ ရွက္ျခင္း …
စာေရးသူကေတာ့ အထက္ပါ ရွက္ျခင္းမ်ားကို ဟိရိၾသတၱပၸဟူေသာ ေလာကအက်ိဳးစီးပြားကို ျဖစ္ထြန္းေစေသာ ေလာကပါလတရားမ်ားဟု ဖြင့္ဆိုပါသည္။
သူတို႔သည္ ဟိရိၾသတၱပၸတရားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔တုိင္းျပည္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းၾကသည္။ သာယာၾကသည္။ တိုးတက္ၾကသည္။
တစ္တိုင္းျပည္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္း၊ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုၾကသည္။ ရာဇဝတ္မႈမ်ား နည္းပါးၾကသည္။ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား နည္းပါးၾကသည္။ ဟိရိၾသတၱပၸတရားႏွင့္အညီ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈမ်ားျဖင့္ တာဝန္ကိုယ္စီ ထမ္းေဆာင္ၾကျခင္း၏ ရလဒ္မ်ား ျဖစ္သည္။
(၃၇)
စာေရးသူတို႔ ျမန္မာျပည္ကေရာ … ။ တာဝန္လည္း သိပံု မရၾက။ တာဝန္မသိသျဖင့္ တာဝန္ယူမႈလည္း မရွိသေလာက္။ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ …။ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ။ အဂတိလိုက္စားမႈေတြက တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ …။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊ အေကာင္ႀကီးအေကာင္ေလး ခြဲျခားခံေနရဆဲ။ ဥပေဒျပဳေရး …။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား ကာကြယ္မႈေတြက ခိုင္မာေနဆဲ။ ………… ကဲ ဘယ္က စမည္နည္း။ အမယ္ဘုတ္ရဲ႕ သူ႕ခ်ည္ခင္လို႔ ဆိုခ်င္ဆို၊ ဂ်ာေအးကို သူ႔အေမ႐ိုက္လို႔ ဆိုခ်င္ဆို။ “တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈမရွိဘဲ တိုင္းျပည္က ေရွ႕ဆက္၍ မရႏိုင္ပါ”ဟူေသာသေဘာတရား က်ယ္ျပန္႔ေစခ်င္ပါဘိ။
တရားမွ်တေသာ၊ ျပည္သူျပည္သားအားလံုးတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ေရွး႐ႈေသာ ဥပေဒတစ္ရပ္ မေပၚေပါက္ေသးသေရြ႕ မည္သည့္တိုင္းျပည္မွ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ပါ။
တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ေက်ာသားရင္သား မခဲြျခားဘဲ၊ အာဏာရွိ,အာဏာမဲ့ မခဲြျခားဘဲ၊ ဆင္းရဲသား,ခ်မ္းသာသူ မခြဲျခားဘဲ အျပစ္ႏွင့္ထိုက္တန္စြာ တရားစီရင္ျခင္းမ်ား မရွိေသးသေရြ႕ “သေဗၺ သတၱာ အေဝရာ ေဟာႏၲဳ … သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳ”ကို တစ္ထိုင္တည္း အႀကိမ္တစ္သန္းရြတ္လည္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး မၿငိမ္းခ်မ္းပါ၊ မခ်မ္းသာပါ။ ထို႔ထက္ပိုရြတ္လည္း ရြတ္သူကေတာ့ သမာဓိရၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းမည္၊ တိုင္းျပည္ကေတာ့ ဘာမွ ထူးလာမည္ မဟုတ္ပါ။
............................
..................................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
............................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၂၊ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၄
