ရထားႀကီးက သူ႕အရွိန္ႏွင့္သူ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း တဂ်က္ဂ်က္ ျမည္ဟီးေနေသာ္လည္း စာေရးသူတို႔အခန္းေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွသည္။
(၁၁)
“မအိပ္ဘူးလား”ဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏အသံေၾကာင့္ အေတြးပ်က္သြားသည္။
“ငါ အိပ္ေတာ့ အိပ္ခ်င္တယ္၊ အိပ္မရေသးဘူး၊ ငါ ဥေရာပကို စေရာက္ကတည္းက စိတ္ကို လႊတ္ထားလိုက္တုိင္း ငါတို႔ႏိုင္ငံကို သတိရတယ္၊ ျပႆနာေတြေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္၊ မေျပလည္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနေတြကို ေတြးၿပီး ေမာေနတတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလယ္တန္းအဆင့္ေလာက္ေတာင္ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္က ကေလးငယ္ေတြကို သနားတယ္၊ ငါတို႔ရြာမွာေလ အလယ္တန္းအဆင့္ထိ ေက်ာင္းတက္တဲ့ကေလးက ၁ဝဝ မွာ ၁ဝ ေယာက္မရွိဘူး၊ အထက္တန္းဆို ၁ဝဝ မွာ ၂/၃ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
အထက္တန္းတက္တယ္ဆုိလည္း အလကား စနစ္မက်တဲ့ ပညာေရးေၾကာင့္ ေက်ာင္းၿပီးလည္း လယ္ထြန္တဲ့သူထက္ ပိုထူးတာဆိုလို႔ ၿမိဳ႕ေရာက္ဖူးတာပဲ ပိုပါတယ္၊ ငါ ဒါေတြကို ေတြးေနမိတာ”စသျဖင့္ ေျပာျပမိသည္။
မီးေရာင္မွိန္မွိန္မ်ားၾကားက စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏မ်က္ႏွာကို စိတ္မေကာင္းသည့္ဟန္ျဖင့္ ေတြ႕ရသည္။
(၁၂)
“ငါ ေျပာတာေတြ မ်ားသြားၿပီ၊ မင္းလည္း ေျပာပါဦး”ဆိုမွ သူက သူ႕အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပသည္။ သူက ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံသူ၊ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသူ၊ မိ႐ိုးဖလာခရစ္ယာန္၊ ဘုရားေက်ာင္းကို အခမ္းအနားရွိမွ ေရာက္ဖူးသည္။
အစက စကားမေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာမည့္ေျပာေတာ့ ခရားေရလႊတ္သလို ေျပာသည္။ အလြန္သိခ်င္၊ စပ္စုခ်င္ေသာ ဥေရာပသားတို႔ ထံုးစံ ေပၚလာပုံရသည္။ အဂၤလိပ္လိုေန႔စဥ္ မေျပာျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္ျပန္ေမးရသည္။ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပတ္သက္၍ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ အနည္းငယ္ဖတ္ဖူးသည္။ ေရွာင္လင္ဘုန္းဘုန္းမ်ားႏွင့္ တိဗက္ဘုန္းႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။
(၁၃)
သူက ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ၊ ကိုပင္ေဟဂင္ၿမိဳ႕သို႔ ရထားျဖင့္ သြားမည္၊ ၿပီးလွ်င္ စက္ဘီးျဖင့္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံကို လွည့္လည္မည္ဟု ဆိုသည္။
“ဒါနဲ႔ မင္းက တစ္ေယာက္တည္း သြားမွာလား”။
“ေအးေပါ့ … တစ္ေယာက္တည္း သြားရတာ လြတ္လပ္တယ္၊ ညိွႏႈိင္းရတာေတြ လုပ္စရာ မလုိဘူး၊ စက္ဘီးနဲ႔ သြားႏိုင္သေလာက္ သြားမယ္၊ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ ရြက္ဖ်င္တဲထိုးၿပီး အိပ္မယ္၊ ငါ့မွာ စက္ဘီးလည္း ပါတယ္၊ ရြက္ဖ်င္တဲလည္း ပါတယ္”။
“ေဟ … မင္းအတြက္ လံုၿခံဳမႈေကာ ရွိရဲ႕လား”။
“အင္း … ဒီမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းဆိုၿပီး အေျပာင္အပ်က္သေဘာနဲ႔ေတာင္ မေႏွာက္ယွက္ၾကဘူး”။
“ဘုရား … ဘုရား … တို႔ႏိုင္ငံက မင္းလို လွပတဲ့ အမ်ိဳးငယ္ေလးေတြ မေျပာနဲ႔ အသက္ ၄ဝ ဝန္းက်င္ အမ်ိဳးသမီးေတြေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း သြားရတာ စိတ္မခ်ၾကဘူး၊ လံုၿခံဳမႈကို မခံစားရဘူး”။
“အင္း တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ အီတလီတို႔ ျပင္သစ္တို႔ကေတာ့ သိပ္မလံုၿခံဳဘူး၊ အီတလီက အခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ေတြမွာ လုတတ္တယ္၊ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာလည္း တစ္ခါတစ္ရံမွာ ယီး ယား ဆိုၿပီး လွမ္းစတတ္တယ္၊ ျပင္သစ္ကေတာ့ လုတာေတြ ခိုးတာေတြ ေပါတယ္”
(၁၄)
သူ႕စကားေတြကို နားေထာင္ရင္းႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္ေနမိတာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ - ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံ။ အစပ္အဟပ္က သိပ္မမိခ်င္ေတာ့။ အသားအေရ၊ အရပ္အေမာင္း၊ ကိုယ္ေနဟန္ထား၊ အစစအရာရာ ေျပာစရာမလုိေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ လွည့္လည္၊ အဆင္ေျပသည့္ေနရာ ရြက္ဖ်င္တဲထိုးၿပီး ေန၊ မည္သည့္အေႏွာက္အယွက္ ေဘးရန္မွ မျဖစ္ဘဲ ခရီးသြားေနပံုမွာ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ရတာ က်က္သေရျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း အံ့ၾသေနသည္။
လံုၿခံဳလိုက္သည့္ဘဝေတြ။ မည္သည့္အရာမ်ားက ဤသို႔ေသာအေျခအေနမ်ားကို ဖန္တီးေပးေလသနည္း။ လူခ်င္းမတူလို႔လား။
(၁၅)
အရင့္အရင္က ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈဆိုၿပီး ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္၊ ပါးစပ္ရဲြ႕ခ်င္တတ္ေသာ အေျပာအဆိုမ်ားကို ျပန္ျမင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မလံုမလဲ ျဖစ္ေနမိသည္။
ဥေရာပဆိုတာ အရွက္မရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဟိရိၾသတၱပၸဆိုတာ သိပ္ရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး … စသျဖင့္ ေျပာတတ္ခဲ့ေသာ၊ ေျပာေနၾကဆဲစကားသံမ်ားကို ျမင္ေယာင္သည္။
ေခ်ာေခ်ာလွလွအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါမက်န္ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ ခရီးသြားျခင္းတစ္ခုကပင္လွ်င္ စာေရးသူအတြက္ ေလးစားစိတ္ဝင္ခဲ့ရသည္။ အျခားအျခားေသာ တာဝန္ယူစိတ္၊ မိမိဂုဏ္သိကၡာအေပၚ တန္ဖိုးထားမႈ စေသာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိေနသည္။
စာေရးသူက ထိုသို႔အျမင္မ်ားကို တင္ျပလာတိုင္း တို႔က သာသနာနဲ႔ေတြ႕ရတယ္၊ သူတို႔က သာသနာနဲ႔ မေတြ႕ရဘူး၊ တို႔ကေတာ့ အားမက်ပါဘူး၊ ပတိ႐ူပေဒသဝါသ ဘာညာနဲ႔ လာေရာက္တုန္႔ျပန္မႈကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ခံရဖူးသည္။
ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီး သူခိုးျဖစ္ေနသူႏွင့္ ဘာသာမဲ့ျဖစ္ၿပီး သမၼာအာဇီဝလုပ္ကိုင္စားသူ ႏွစ္ဦးမွာ ဘယ္သူက ဗုဒၶဝါဒီလည္း ဆိုတာကို သိေစခ်င္ပါသည္။
အေဖအေမက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာ႐ံုႏွင့္ ငါ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ ေတြ႕ရတယ္၊ ကံေကာင္းတယ္ဟု မထင္လိုက္ပါႏွင့္။ မွတ္ပံုတင္ထဲႏွင့္ မိမိပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဗုဒၶဘာသာဟု ေၾကညာထား႐ံုႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနၿပီဟု မယူဆလိုက္ပါႏွင့္။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ အေပၚယံပညတ္တစ္ခုမွ်သာပါ။ သမၼာအာဇီဝ စတဲ့ အက်င့္တရားမ်ားကသာ အႏွစ္သာရပါ။
အကာ၊ အႏွစ္ ကြဲသိေစခ်င္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တာတစ္ခုတည္းႏွင့္ တလဲြဂုဏ္မယူေစခ်င္ပါ။ အက်င့္ပ်က္မႈေတြ နည္းပါးေအာင္၊ ခိုးမႈေတြ နည္းေအာင္၊ မုဒိမ္းမႈေတြ နည္းေအာင္၊ လိမ္ညာလွည့္စားမႈေတြ ေလ်ာ့ပါေအာင္ … ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းၾကဖို႔ လိုပါသည္။
တာဝန္ကိုယ္စီ ယူတတ္ၾကဖို႔ လိုပါသည္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္၊ တိုင္းျပည္မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သူမ်ားကိုလည္း တာဝန္သိသိ၊ ေခါင္းရွိရွိျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းက်ားကန္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။
တိုင္းျပည္မွာ အရြယ္မေရာက္ေသးသူ မုဒိမ္းက်င့္မႈမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျမင့္တက္ေနသည္ဟူေသာ သတင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္မႈမ်ိဳး … ႏွစ္ခုယဥ္တဲြေနျခင္းေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိဟုျမင္ပါသည္။
တိုင္းျပည္တြင္ ခိုးဆိုးလုယက္မႈမ်ား၊ ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ေနမႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို အားေပးျခင္းမ်ား … စသည္တို႔ ျဖစ္ထြန္းရာအရပ္ကို ပတိ႐ူပေဒသဝါသဟု ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ပင္ ေကာင္းလွသည္။
အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေတာ္မူဦးမည္ဆိုပါက “ၿပံဳးေတာ္မူလိမ့္မွာ” အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
............................
..........................
ဆက္ပါဦးမည္ ....
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၄၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအေနနဲ႔ ေဆာင္းပါးက အပိုင္း(၃) ေရာက္ေနၿပီ။ ရထားေပၚကကို မဆင္းႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေျပာေနေတာ့မွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆာင္းပါးထဲက တစ္ခုခုရေနတယ္ဆိုရင္ ၿပီးေရာ မဟုတ္လားေနာ္ ...
No comments:
Post a Comment