ေပးဆပ္ျခင္းျဖင့္ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ၾကသူမ်ား

ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ဘ႐ူႏိုင္း မယ္ေတာ္ႀကီးက ဒါနသီရိလကၤာအသင္း မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူေရးေပးဖို႔ ေျပာခဲ့သည္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ေရးခ်င္လြန္း၍သာ ေရးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္သည္။ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာကို ေရးရမည္ မသိ။ ေရးစရာမရွိ၍ မဟုတ္၊ မ်ားလြန္းလို႔ဟုသာ ဆိုရေပလိမ့္မည္။ ယခင္တစ္ႀကိမ္ ပံုႏွိပ္စဥ္ကလည္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးဖူးပါသည္။ ထိုေဆာင္းပါးေရးပို႔စဥ္က စကၤာပူမယ္ေတာ္ႀကီး တည္းျဖတ္မႈေကာင္းမြန္သျဖင့္ ေပးခ်င္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား က်န္ေနခဲ့သည္။ ယခုအႀကိမ္တြင္ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးက သူကိုယ္တိုင္ တည္းျဖတ္ခ်င္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္၊ သီလရွင္မ်ားအတြက္ အလွဴေငြမ်ား စုေဆာင္းျခင္းႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္မ်ား ရွိေနသည့္ၾကားက မဂၢဇင္းအတြက္ပါ ကိုယ္စားလွယ္မလႊဲ ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္လိုေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔၏ ၀ီရိယအစြမ္းမွာ ခ်ီးက်ဴးအားက်ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

၂၀၀၈-ခုႏွစ္ စာေရးသူ သီရိလကၤာသို႔ စာသင္ေရာက္ၿပီး ၄-လခန္႔ၾကာေသာအခါ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း မယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ဦး သီရိလကၤာသို႔ ေရာက္လာၿပီး စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ သီလရွင္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႕ဆံုၿပီး အလွဴေငြမ်ားႏွင့္ အျခားစားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးရာ မကုဋာရာမေက်ာင္းတြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ရက္အနည္းငယ္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။

ေနထိုင္စဥ္ကာလအတြင္း မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ အခန္းေအာင္းမေနပါ။ ေက်ာင္းေဆာင္အႏွံ႔သြားေရာက္ၿပီး “ဟိုဟာကေတာ့ ဟိုလို ျဖစ္ေနတယ္၊ အျမန္ဆံုး ျပဳျပင္ရမယ္၊ အရွင္ဘုရားတို႔ မလုပ္ၾကဘူးလား၊ ဒီေရေျမာင္းေတြက ပိတ္ေနတယ္၊ ဒီအေဆာင္က ေျခသုတ္ခံုေတြက မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ အသစ္လဲပါလား၊ ၾကည့္စမ္း … ဟိုဟာက ဟိုလို ျဖစ္ေနပါလား၊ ဒီလိုျဖစ္ေနပါလား”စသျဖင့္ ရွာရွာေဖြေဖြ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ေျပာသည္။ ေနာက္ၿပီး မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔ ေက်ာင္းအတြင္း ေျပာေနပံုမွာ “တစ္ေက်ာင္းလံုး သံဃာမ်ား ၾကားေစသတည္း”ဟု အဓိ႒ာန္ထားသည့္အလား အသံက်ယ္က်ယ္ ေျပာဆိုသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ဤသို႔ဤဖံု ေျပာေနၾကသည့္ပံုသ႑ာန္ကိုၾကည့္၍ စာေရးသူမွာ အေ၀းကၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ခင္ေလးစားေနမိခဲ့ပါသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔၏ ဟန္ပန္အမူအရာ၊ ေျပာပံုဆိုပံုမ်ားမွာ တက္လည္း တက္ၾကြသည့္ဟန္ ရွိသည္။ ေစ့စပ္သည့္ဟန္လည္း ေပါက္သည္။
]
“သားေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ ဒီထိေတာင္ Care လုပ္တယ္”ဟု ျပသေနသည့္သ႑ာန္ ရွိသည္။ ဤသည္မွာ စာေရးသူအတြက္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားအား ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔ခရီးစဥ္အတြင္း မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေတြ႕ဆံုျခင္း မရွိခဲ့ပါ။

မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ျပန္သြားေသာအခါ အခါအားေလ်ာ္စြာ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို သတိရပါသည္။ ေမတၱာပို႔ပါသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စကားေျပာလိုေသာ စိတ္မ်ားလည္း မၾကာခဏ ျဖစ္မိခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အေရးႀကီးကိစၥေတြ မ်ားလွေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို အေႏွာက္အယွက္မေပးလိုသျဖင့္ မိတ္ဆက္စကားေျပာဆိုျခင္း မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

၂၀၀၉-ခုႏွစ္တြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ တစ္ေခါက္ ေရာက္လာခဲ့ၾကျပန္သည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔ သီရိလကၤာေရာက္ေသာအခါ စာေရးသူက ေဒါက္တာဇနိတ (ၾသစေတးလ်)၊ အျခားသံဃာေလးပါးႏွင့္အတူ စိတၱလပဗၺတေတာင္မွ တရားထုိင္ၿပီး ျပန္လာသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးက ေျမဇင္းနည္းျဖင့္ တရားအားထုတ္ဖူးရာမွ စတင္ၿပီး မယ္ေတာ္ႀကီးက ေတြ႕ခ်င္သည္ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စကားေျပာဖူးခဲ့သည္။ တကယ့္အထင္ကရပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တရင္းတႏွီး စကားေျပာရသလို ေက်နပ္ခဲ့သည္။

ဆရာႀကီး ဦးဂိုအင္ကာသည္ ဗုဒၶဂယာႏွင့္အျခား ျမင့္ျမတ္သည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေနထိုင္သည့္၀န္းက်င္သို႔ သြားေရာက္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ကို ထံုကူးေလ့ရွိသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ စာေရးသူဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ဆရာႀကီး၏ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ထံုကူးသည့္ သေဘာတရားကို သတိထားျပဳက်င့္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စကားေျပာသည့္အခါ ထိုသေဘာတရားကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးၾကည့္သည္။

မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ အရိယာသူေတာ္စင္မ်ား မဟုတ္သည့္တိုင္ ကူးယူထံုပြားသင့္ေသာ အေလ့အလာ၊ အမူအက်င့္မ်ား မ်ားစြာရွိေနသည္ဟု ခံစားရသည္။

မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ေရာက္သည့္အခါတိုင္း စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား၊ သီလရွင္မ်ားကိုသာ လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည္မဟုတ္၊ အႏုရာဓပူရၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေက်ာင္း၊ ကႏၵီၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းတို႔ကိုလည္း သြားေရာက္လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ နာယကဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ အဆိုပါ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ညဥ့္အိပ္ညဥ့္ေန သြားေရာက္လွဴဒါန္းသည္။

ဤႏွစ္အလွဴခရီးစဥ္တြင္ နာယကဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေသာ ဦးအဂၢ၀ံသက သူ႕အစား မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လိုက္သြားပါဟုဆိုသျဖင့္ အႏုရာဓ၊ ကႏၵီ ခရီးစဥ္တြင္ လိုက္ပါခဲ့ရသည္။ စာေရးသူတြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စပ္စုလိုသည္မ်ားက မ်ားစြာပင္ ရွိေနသည္။ ကားေပၚေရာက္ေသာအခါ “မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ခရီးပန္းလိမ့္မည္၊ ေနာက္မွ စပ္စုတာေကာင္းပါတယ္”ဟု ေတြးေနခဲ့မိသည္။ သို႔ရာတြင္ စာေရးသူအထင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြပါသည္။

လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးက မွတ္သားစရာ စကားမ်ားကို မနားတမ္း ေျပာပါသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးေျပာသမွ်စကားမ်ားကို မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ႐ိုးသားၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားဖို႔ႏွင့္ အမ်ားအက်ိဳးကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ားကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါသည္။

ကႏၵီၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ည ၁၀-နာရီခန္႔ ရွိေလၿပီ။ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆရာေတာ္အား ကန္ေတာ့ၿပီး စာေရးသူတို႔ လူငယ္ဦးဇင္းမ်ားက ေရးမိုးခ်ိဳးကာ အခန္းတြင္း၀င္ ေအးေအးသက္သာ ေနခဲ့ၾကသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားလည္း ခရီးပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီဟု ထင္ခဲ့သည္။ ည

၁၁-ခဲြခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ေရေသာက္လိုသျဖင့္ ဆြမ္းစားခန္းသို႔ သြားေသာအခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္မိေစေသာ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ခဲ့ရသည္။ ထိုျမင္ကြင္းမွာ မယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ကိုင္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ “လူငယ္ျဖစ္တဲ့ ငါတို႔က ပင္ပန္းၿပီး ႏွပ္ေနလိုက္တာ၊ အေမအရြယ္မက အဘြားအရြယ္ မယ္ေတာ္ႀကီးေတြက မနက္ သားေတာ္ေတြ စားဖို႔အတြက္ဆိုၿပီး ဒီအခ်ိန္အထိ အနားယူခ်ိန္မရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကပါလား”ဟု ေတြးမိၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္း ထမိပါသည္။

စာေရးသူမွာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ လူငယ္မ်ားကို ဆံုးမစကားေျပာၾကားသည့္အခါတိုင္း၊ ဇဲြသတၱိႏွင့္ အားႀကိဳးမာန္တက္ အလုပ္လုပ္ၾကဖို႔ စကားေျပာၾကသည့္အခါတိုင္း မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို အၿမဲတေစ ထည့္ေျပာမိခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားမွာ စာေရးသူ၏ ဇာတ္လိုက္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။

၂၀၁၀-ခုႏွစ္တြင္ စာေရးသူသည္ သီရိလကၤာမွ ထြက္ခြါခဲ့သည္။ “မယ္ေတာ္ႀကီးက ဘာဆက္လုပ္မလဲ၊ Ph. D လုပ္ရင္ ေထာက္ပံ့မယ္”ဟု ဆိုလာပါသည္။ စာေရးသူက “မယ္ေတာ္ႀကီး၊ ဒီအသင္းဟာ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း ျဖစ္တယ္၊ ဦးဇင္းက အိႏၵိယမွာ လုပ္မွာ၊ ဒါနအိႏၵိယအသင္း မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အလွဴမခံလိုပါဘူး”ဟု စိတ္ရင္းအတုိင္း ေျပာမိခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးမွ “မပူပါနဲ႔၊ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း ေငြထဲက မလွဴပါဘူး၊ ကိုယ္ပိုင္ေငြထဲကေန လွဴမွာပါ”ဟု ဆိုသျဖင့္ လက္ခံခဲ့သည္။ မည္သည့္အသင္းအဖဲြ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႕အစဥ္အလာ၊ သူ႕မူ၊ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ စသည္ အသီးသီး ရွိၾကေပလိမ့္မည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ ဒါနသီရိလကၤာအသင္းသည္ သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာစာသင္သားရဟန္းေတာ္၊ သီလရွင္မ်ားအတြက္သာ ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္လိုပါသည္။

အဖြဲ႕အစည္းလိုက္ျဖစ္ေစ၊ တစ္ဦးခ်င္းအလုိက္ျဖစ္ေစ အလွဴခံလာပါက ေစတနာအားေကာင္းသည့္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ လွဴဒါန္းျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း အလွဴေငြမ်ားမွ အျခားေနရာတစ္ခုခုသို႔ ေဒၚလာ ၅၀၀-ေလ်ာ့သြားပါက သီရိလကၤာစာသင္သားမ်ားအတြက္ ေဒၚလာ ၅၀၀-ေလ်ာ့နည္းသြားသည္ႏွင့္ အတူတူ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူအေနျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ မည္သည့္အခါကမွ် အလွဴခံျခင္း မျပဳခဲ့ဖူးပါ။

၂၀၁၂-ခုႏွစ္တြင္ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆံုေတြ႕ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမွာ သူ၏ ဇာတိ ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕၊ လက္ပံဘုရြာ၌ ေမြးဖြားရာေဒသကို ေက်းဇူးျပန္လည္ တုံ႔ဆပ္သည့္အေနျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ ၇-ရက္ တရားစခန္းက်င္းပေပးေနခဲ့သည္။

စာေရးသူကလည္း သီရိလကၤာမွ စာသင္ျပန္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဆန္းေဒးဓမၼစကူးလ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ စြမ္းအားရွိသမွ် ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ေပးေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ မအားမလပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မယ္ေတာ္ႀကီး၏ အမူအက်င့္၊ စိတ္ဓာတ္၊ သတၱိႏွင့္ ေလးစားအတုယူစရာ ရပ္တည္ခ်က္မ်ား၊ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို အနီးကပ္ ဓာတ္ကူးလိုသျဖင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္အတူ လိုက္ပါဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး လိုက္ပါျဖစ္ခဲ့သည္။

မယ္ေတာ္ႀကီးမွာ အနည္းငယ္ ၀ လာသည္။ အထိုင္အထတြင္ ဒူးက အနည္းငယ္ နာသည္ဟု ဆိုေသာအခါ ၀မ္းနည္းသလိုလို သနားမိသလိုလို ခံစားခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ခဲ့ေသာ ၃-ႏွစ္က သြက္လက္မႈ၊ ဖ်ပ္လက္မႈတို႔ႏွင့္ ဘာမွ် ျခားနားသည္ဟု မထင္ခဲ့မိေပ။ “ငါေတာ့ အိုသြားၿပီ၊ ဘာမွ် မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး”ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္အရိပ္အေယာင္မ်ိဳး အနည္းငယ္မွ် မေတြ႕ခဲ့ရ။ ဇာတိရြာေလးသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္သင့္သူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ လိုက္လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ဇာတိရြာတြင္ မူလတန္းေက်ာင္းႏွစ္ခုႏွင့္ သိမ္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျခင္း၊ ႏွစ္စဥ္ ေငြေၾကးအကုန္အက်ခံကာ တရားစခန္းမ်ား စီစဥ္ေပးျခင္း၊ ပညာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရန္ ေက်ာင္းစရိတ္လွဴဒါန္းျခင္း စေသာ ပရဟိတ သို႔မဟုတ္ လူသားအက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ထားသည္ကို အားက်အတုယူဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။

မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ဇာတိရြာတြင္ အသက္ ၈၇-ႏွစ္ရွိေသာ္လည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လႈပ္ရွားသြားလာႏိုင္ဆဲျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလည္း ဖူးေတြ႕ခဲ့ရသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္ႏွမေတာ္စပ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုဆရာေတာ္ႀကီးကို “အသက္ရွည္ေအာင္၊ က်န္းမာေအာင္ မည္သို႔ လုပ္ေဆာင္ရမလဲဘုရား”ဟု ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက “အသက္ရွည္ခ်င္ရင္ သူတစ္ပါးေတြ အသက္ရွည္ေအာင္ လုပ္ေပး၊ က်န္းမာခ်င္ရင္ သူတစ္ပါးေတြကို က်န္းမာေအာင္ လုပ္ေပး၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့နည္း မရွိဘူး”ဟု မိန္႔ပါသည္။

မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ဇာတိရြာတြင္ တစ္ညအိပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ျပန္လာခါနီးတြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးကို “မယ္ေတာ္ႀကီး ဦးဇင္းတို႔ကို ဘာအႀကံေပးစရာ ရွိလဲ၊ ဘာလုပ္ေစခ်င္သလဲ”ဟု ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခဲ့သည္။ ထိုအခါ မယ္ေတာ္ႀကီးက “ဦးဇင္းမွ မဟုတ္ဘူး၊ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ဆက္စပ္သူအားလံုးကို တပည့္ေတာ္ အၿမဲတမ္း ေျပာတယ္၊ ေနရာအက်ယ္ႀကီးကို အသာထားလိုက္အံုး၊ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ေကာင္းစားေရးကို လုပ္ၾကေစခ်င္တယ္၊ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ေဒသေကာင္းစားေရး၊ တိုးတက္ေရးကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ စိတ္ဓာတ္ရွိၾကတယ္ဆိုရင္ ေဒသတုိင္းေဒသတိုင္း တိုးတက္လာမွာပဲ”ဟု အႀကံျပဳတိုက္တြန္းခဲ့သည္။

“မယ္ေတာ္ႀကီး ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ လုပ္တာလည္း လုပ္ေပါ့၊ သီရိလကၤာသံဃာေတြအတြက္ မယ္ေတာ္ႀကီး အသက္ရွည္ဖို႔ လိုတယ္”ဟု ဆိုေသာအခါ မယ္ေတာ္ႀကီးက “ရတယ္၊ ဘာမွ မပူနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္က အသက္မထြက္ေသးသေရြ႕ အလုပ္လုပ္မွာ၊ တပည့္ေတာ္က ေရာဂါေတြ ခံစားၿပီး ေနရတာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ျဗဳန္းဆို ဘာေ၀ဒနာမွ မခံစားရဘဲ ေသခ်င္တာ”ဟု ဆိုပါသည္။

“ေလာကႀကီးအတြက္ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ားနဲ႔ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ထားသူမ်ားပါလား”ဟု ေရရြတ္ေနခဲ့မိပါသည္။

အျပန္ခရီးတြင္ ေဆာင္းရာသီ အေအးဓာတ္က သိသိသာသာ ေအးျမေနခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း သီရိလကၤာစာသင္သားမ်ားအတြက္ သိန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီလွဴဒါန္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္စြမ္းေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔၏ ပံုရိပ္မ်ားကို စဥ္းစားမိေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးမႈ၊ အတုယူအားက်မႈမ်ားႏွင့္အတူ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး လန္းဆန္းတက္ၾကြေနခဲ့သည္။ “ကဲ … ဟုတ္ၿပီ၊ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားက တက္ၾကြမႈ၊ တည္ၾကည္မႈ၊ ႐ိုးသားမႈ အားမာန္မ်ားျဖင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ေဆာင္ေပးေနခဲ့ၾကၿပီ၊ ငါတို႔ သီရိလကၤာေရာက္ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္၊ သီလရွင္မ်ားကေရာ ဘယ္လိုလဲ၊ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားလို ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ဖူးလား၊ လုပ္ေနလား၊ လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူး ရွိသလား၊ ကာလသံုးပါးထဲက တစ္ခုခုနဲ႔ နီးစပ္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္လူေရ … ေတာင္ပံခတ္ဖို႔ အားယူေနတဲ့ အမိျမန္မာျပည္က မင္းကို ေစာင့္ေနၿပီ”။

မိမိကိုယ္ကိုယ္ တီးတိုးေျပာေနမိေသာ စကားလံုးမ်ားက ႏွလံုးသားနံရံတစ္ခုလံုးကို ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့ေလသည္။ ဥဒဟိုေျပးလႊားေနေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီး၏ေနာက္တြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔၏ ဇြဲသတၱိအားမာန္မ်ားက အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ လိုက္ပါလာၾကသည္။

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)