စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၁၊ နိဒါန္း)

(၁)

“ဘဝမွာ အၿမဲတမ္း လုပ္ခ်င္တဲ့အရာဘာလဲ”ဟု ေမးလာလွ်င္ စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ခရီးသြားျခင္းဟု ေျဖပါမည္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ ေတာင္ငူမွာ ေနစဥ္ကတည္းက ဘုမသိ ဘမသိျဖင့္ ရန္ကုန္ကို ေယာင္ခ်ာခ်ာခရီးထြက္ဖူးသည္။

သဃၤန္းကၽြန္းဘက္တြင္ ေျပးဆဲြေသာ ဘတ္စကားခ ငါးမူးေခတ္ျဖစ္သည္။ တာေမြ ေဝဠဳမာရေက်ာင္းမွ လင္းစေဒါင္းသို႔ ဘတ္စကားခ ငါးမူးသာ ေပးရသည္ကို မွတ္မိသည္။ ဘတ္စ္ကားခမ်ား တက္သြားသည္ႏွင့္လမ္းမ်ား အနည္းငယ္ပိုေကာင္းလာသည္ကလဲြ၍ အေျပာင္းအလဲ မရွိ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခရီးသြား ဇ ရွိျခင္းကို နိဒါန္းခ်ီလိုရင္း ျဖစ္သည္။

ေႏြရာသီစာေမးပဲြေျဖၿပီးလို႔ ေက်ာင္းပိတ္သည္ႏွင့္ အေမဆီသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဘယ္ေတာ့မွ မျပန္။ အေဖာ္ေကာင္းရာဆီသို႔ ဟိုရြာဒီရြာ ခရီးထြက္တတ္သည္။ ၿပီးမွ အေမ့ဆီ ျပန္သည္။ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းဆိုလွ်င္ ကိုကိုးကၽြန္းထိ သေဘၤာႀကီးစီးကာ သြားဖူးသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဟားခါးသေဘၤာႀကီးျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္။ လူေပါင္း ၉ဝဝ ေက်ာ္၊ ကားမ်ားပါ တင္ေဆာင္သည့္ ၃ ထပ္ခန္႔ သေဘၤာႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ထိုအခ်ိန္က မျမင္ဖူးလို႔ မူးကို ျမစ္ထင္ခဲ့ဖူးသည္။

ထိုမွတစ္ဖန္ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္း ေမခ၊ မလိချမစ္ဆံုသို႔လည္း အေဖာ္မ်ားႏွင့္ ခရီးဆန္႔ဖူးသည္။ လွပသာယာလွေသာ ျမစ္ဆံုက ေက်ာက္ခဲလွလွေလးမ်ားကို တယုတယကိုင္ၾကည့္ဖူးသည္။ အမွတ္တရအျဖစ္ ကခ်င္လြယ္အိတ္အသစ္ေလးထဲ ထည့္ကာ သယ္ယူခဲ့ဖူးသည္။ ျမစ္ႀကီးနား၊ ဟိုပင္၊ ထိုမွ သံတဲြ၊ ငပလီ၊ ေတာင္ႀကီး၊ ဟိုပုန္း၊ ပင္းတယဝန္းက်င္၊ အင္းေလး … ေျခဆန္႔ခဲ့ဖူးသည္။ ပဲခူး႐ိုးမေတာထဲက ရြာအခ်ိဳ႕သို႔လည္း တစ္ေနကုန္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ သြားဖူးသည္။ ဤသို႔ဤႏွယ္ ခရီးသြားရတာ ဝါသနာပါလွသည္။

(၂)

စာဖတ္ျခင္းဝါသနာကိုကား ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ ပါလာခဲ့မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျခရာေကာက္မရပါ။ တစ္ခုသတိရမိသည္ကေတာ့ ပခုကၠဴဦးအံုးေဖအေၾကာင္း သတင္းစာမွာ ပါလာသည္ဟု ထင္သည္။ သူ႕ဘဝအေၾကာင္း အတိုအစမွာ စာဖတ္ဖို႔အေၾကာင္း တုိက္တြန္းထားသည္ဟု ထင္သည္။ သူက ငယ္ငယ္က အလြန္ဆိုးသည္။ အရက္ေသာက္၊ ဖဲ႐ိုက္ မေတာ္တေရာ္မ်ား အေတာ္လုပ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုသို႔ဆိုးရင္းေတရင္း ခ်စ္ကြဲညားဝတၳဳမ်ား ဖတ္သည္။ ထိုသို႔ဖတ္ရာတျဖည္းျဖည္း အဆင့္ျမင့္စာေပမ်ား ဖတ္တတ္လာသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ သူ႕ဘဝ၊ သူ႕အေတြးအေခၚမ်ား ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု ဆိုသည္။

ထိုလႊမ္းမိုးမႈေလးကိုေတာ့ အနည္းငယ္ အမွတ္ရေနသည္။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကို မၾကာခဏ ဝယ္ခိုင္းတတ္ေသာ ငယ္ငယ္က ဆရာသမားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပံုရသည္။

ပထမေတာ့ အားကစားဂ်ာနယ္မ်ား မျပတ္ဖတ္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အင္အားဂ်ာနယ္ႏွင့္တံခြန္ဂ်ာနယ္သာ အထင္ကရရွိသည္ဟု ထင္သည္။ ခ်စ္စံဝင္း၊ ခ်စ္ႏိုင္(စိတ္ပညာ)၊ ေဖျမင့္၊ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၊ အရွင္ဉာဏ၊ အရွင္ဥကၠ႒တို႔၏ စာအုပ္မ်ားကို အဓိကမွတ္မိေနသည္။ ေတာင္ငူၿမိဳ႕က 7 Store စာအုပ္ဆိုင္ဝန္ထမ္းမ်ားက စာအုပ္ႀကီးမ်ားကို ျပဴးတူးၿပဲတဲၾကည့္တတ္ေသာ ကိုရင္ေပါက္စကို ၿပံဳးစစျဖင့္ စေနာက္ၾကသည္ကိုလည္း အမွတ္ရေနသည္။

အရွင္ဉာဏႏွင့္အရွင္ဥကၠ႒တို႔ စာအုပ္မ်ားကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ဖတ္ျဖစ္သည္ကို ဆက္စပ္စဥ္းစားမရေသးပါ။ ဖတ္သည္ဟုသာ မွတ္မိေနသည္။ ဟုတ္တိပတ္တိ ဘာမွ် နားလည္ခဲ့ဟန္ မတူပါ။

ခ်စ္ႏိုင္(စိတ္ပညာ)၏ “ခ်စ္လို႔ေျပာတာ မွတ္ပါ”စာအုပ္ႏွင့္ ေဖျမင့္၏ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား”စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကေတာ့ စာေရးသူကိုရင္ေပါက္စကို အေတာ္ေလး စိတ္အာဟာရႏွင့္စိတ္အင္အားမ်ား ေပးခဲ့ဖူးသည္။

ယခုအခ်ိန္အထိ ေခတ္မကုန္ေသးေသာ စာအုပ္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ အခုဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အရသာ သိပ္မေတြ႕ေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အသက္ ၂ဝ ဝန္းက်င္ေရာက္သည့္အခါ အေရွ႕က ေနဝန္းထြက္သည့္ပမာ စသည့္ သိန္းေဖျမင့္၏စာအုပ္မ်ား၊ ျမသန္းစံ၊ ေမာင္ေပၚထြန္း၊ ေမာင္ထြန္းသူ၊ ျမသန္းတင့္၊ နတ္ႏြယ္၊ ထင္လင္း၊ ေမာင္ဝံသ၊ ေရႊဥေဒါင္း … စသျဖင့္ ဖတ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

စာဖတ္ဝါသနာကိစၥ ဤမွ်ႏွင့္ ရပ္ပါရေစ။ ေျပာလိုရင္းမွာ စာဖတ္ဝါသနာႏွင့္ ခရီးသြားရျခင္း၌ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္ေသာ စာေရးသူ၏ ဗီဇကို ေဖာ္ျပလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။

(၃)

၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕သို႔ ၾကြေရာက္လာခဲ့သည္။ ဂ်ာမနီမွ ကားငွါးကာ ဥေရာပတစ္ခြင္ ခရီးလွည့္လည္မည္ဟု ဆိုသည္။ စာေရးသူ၏ ဝါသနာဗီဇက ႏိုးၾကြလာသည္။ “စိတ္လႈပ္ရွားစရာခရီးစဥ္ႀကီးကို လိုက္ပါခ်င္လိုက္တာ”။ ဆြစ္ဇာလန္၊ အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ နယ္သာလန္၊ ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ ဆြီဒင္ … ကိုယ္ေရာက္ဖူးခ်င္သည့္ေနရာမ်ား။ ကိုယ္အစီအစဥ္ျဖင့္ကိုယ္သြားရလွ်င္လည္း လမ္းစရိတ္မတတ္ႏိုင္သည့္ခရီးစဥ္။

(၄)

စာေရးသူအတြက္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ခရီးစဥ္ကို ႀကိဳတင္မသိရျခင္း ျဖစ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာေတာ္ခရီးလွည့္လည္မည့္အခ်ိန္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုက္ ဒုလႅဘကိုရင္ ၃ ပါး လက္ခံထားျခင္း၊ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းႏွင့္ လူႀကီးမ်ားအတြက္ အဘိဓမၼာသင္တန္း ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုရင္ေလးမ်ား ခဏဝတ္သည့္အခိုက္ အတူတူေနၿပီး သင္သင့္သည္မ်ားကို သင္ေပးလိုသည္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ကိုရင္ဝတ္ဖို႔ကလည္း ေက်ာင္းႏွင့္ကန္ႏွင့္မျဖစ္ေသးသည့္အတြက္ အလြန္တရာ မလြယ္ကူပါ။ မိဘမ်ား၏ ျဖစ္ေစလိုေသာ ျပင္းျပေသာဆႏၵႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာအေျခခံမ်ားကို ကိုရင္ဝတ္မည့္သားငယ္မ်ား သိသြားပါေစဟူေသာ မိမိ၏ဆႏၵေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္အတူလိုက္ပါလိုသည့္ ဆႏၵကို ခ်ိဳးႏွိမ္ပစ္လိုက္သည္။

စာေရးသူမၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားက ရင္ထဲမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာရွိေနသည္။ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္ရွိလာရေသာ ပထမမ်ိဳးဆက္သည္ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အလုပ္အကိုင္၊ ပညာေရး၊ စားေရးေသာက္ေရးတို႔ အစစအရာရာ အသားက်ဖို႔ ခက္သည္။ မိမိေနရာဟူေသာ ခံစားခ်က္၊ မိမိတိုင္းျပည္ဟူေသာ တြယ္ေႏွာင္မႈမရွိ။ အစစအရာရာ ႐ုန္းကန္ရသည္။ ႀကိဳးစားရသည္။ တနည္းအားျဖင့္ မေယာင္မလည္ျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္မွာ ေသသြားရမည့္သူက မ်ားသည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။

သူတို႔က ေမြးဖြားလာတဲ့ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္က်ေတာ့ လံုးဝေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ဂ်ာမနီမွာေမြးသည့္ကေလးက ဂ်ာမနီသားလို ေနတတ္လာၿပီ။ ဂ်ာမနီသားတို႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားလည္း ရလာၿပီ။ ေဒသခံတို႔ႏွင့္ တစ္သားတည္း ခံစားတတ္လာၿပီ။ ေဒသခံတို႔၏ ဘဝအျမင္၊ ေနမႈထိုင္မႈ၊ အစားအေသာက္ကအစ (မတူေသာ္လည္း) အလြန္တရာ ကဲြျပားျခားနားလြန္းသည္ဟူေသာ အျမင္မ်ိဳးမရွိေတာ့။ ထို႔ျပင္ ဘဝရပ္တည္မႈကလည္း ခိုင္မာလာၾကၿပီ။

ဤဒုတိယမ်ိဳးဆက္တြင္ ဘာသာေရးခိုင္မာမႈ မရွိလွ်င္ မိမိတို႔၏ လက္ရင္းလက္ငုပ္ ဘာသာတရား၊ ျမန္မာ့အေတြးအေခၚ၊ ယဥ္ေက်းမႈ စသည္တုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္။ ျမန္မာစိတ္၊ ဘာသာခ်စ္စိတ္ကင္းမဲ့သြားေသာ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္သြားလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ အားကိုး၍ ရႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္တြင္ ဘာသာခ်စ္စိတ္၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေပၚ တန္ဖိုးထားစိတ္မ်ား ကိန္းဝပ္ေနေသးလွ်င္ ဤႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားတိုးတက္ဖို႔ အလားအလာ မ်ားစြာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုရင္ေလးမ်ားႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကို မိမိစြမ္းႏိုင္သေလာက္ ဘာသာေရးအသိစိတ္ဓာတ္မ်ား ေပးေဝငွလိုသည္။ အလြန္တရာ အေရးႀကီးသည္ဟုလည္း ယံုၾကည္သည္။

(၄)

ေရႊညဝါဆရာေတာ္၊ တပည့္ဦးသူရိယ၊ အေမရိကန္မွ ေရာက္လာသည့္ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္းႏွင့္ ဇနီးမစႏၵာတို႔ကား ဆြစ္ဇာလန္သို႔ စတင္ထြက္ခြါသြားေလၿပီ။ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္း ေခၚ ကပၸိယထိပ္ေျပာင္သည္ ကားေမာင္းအလြန္ကၽြမ္းက်င္သည္။ အင္တာေနရွင္နယ္လိုင္စင္ရွိထားသျဖင့္ ဂ်ာမနီမွ ကားတစ္စီး ငွါးသည္။ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းသည္။ ဆြစ္ဇာလန္၊ အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ နယ္သာလန္ တစ္ႏိုင္ငံၿပီးတစ္ႏိုင္ငံ၊ တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ ခရီးႏွင္ေနၾကသည္။ ဓာတ္ပံုမ်ားၾကည့္ၿပီး အားက်ေနခဲ့သည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္တို႔ နယ္သာလန္ေရာက္သည့္အခါ ကိုရင္သံုးပါးလည္း လူထြက္သြားၿပီ။

ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔ဆို ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္မည္ဟု ဆိုသည္။ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းလည္း မပ်က္ရေအာင္၊ အဘိဓမၼာသင္တန္းလည္း မပ်က္ရေအာင္ အႀကံတစ္ခု ရသည္။ ၁၇ ရက္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔သင္တန္းမ်ားကို စေနေန႔သို႔ ေရႊ႕လိုက္မည္။ စေနေန႔ည ရထားျဖင့္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံသို႔ လိုက္မည္။

ခရီးက လကုန္မွ ေရာက္မည္ျဖစ္သျဖင့္ သင္တန္းမ်ား တစ္ပတ္ရပ္နားမည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္အျခားႀကိဳတင္အသိေပးသင့္သူမ်ားကို အသိေပးၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဒိန္းမတ္က ကိုစိုးစိုးေမာင္ကလည္း ရထားဘူတာတြင္ လာႀကိဳမည္ဟု ေျပာသည္။

၁၅ ရက္ေန႔မွာပဲ ရထားလက္မွတ္ျဖတ္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားပါသည္။ ၁၆ ရက္ေန႔ ည ၁ဝ နာရီမွ စတင္ထြက္ခြါၿပီး ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ၊ ေအာ့လ္ေဘာ့ၿမိဳ႕သို႔ ၁၇ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၂ နာရီခန္႔မွ ေရာက္မည့္ခရီးစဥ္ျဖစ္သည္။

ငယ္စဥ္ သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈ၊ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈဟု ျမန္မာေတြ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၾကသည္။ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈမ်ား မလႊမ္းမိုးလာေအာင္ဆိုေသာစကားကို ယေန႔အခ်ိန္အထိ တြင္တြင္ႀကီး သံုးေနၾကဆဲျဖစ္သည္။

ျမန္မာတို႔ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ဥေရာပသည္ နဂၢတစ္ျပကြက္မ်ားသာ ကဲေနသည္။ တကယ္ပင္ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈသည္ နဂၢတစ္ဆန္ေနပါသေလာ၊ ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္အတြက္ အႏၲရာယ္ထူေျပာလွေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေနပါသေလာ၊ ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္မွာ အမ်ားေျပာေနသလို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ယဥ္ေက်းမႈႀကီး ျဖစ္ေနပါသေလာ။

ဤခရီးသြားေဆာင္းပါးတြင္ ေတြ႕ျမင္လာရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ သိရွိလိုက္ရေသာ အသိအျမင္ ဗဟုသုတမ်ား၊ ေတြ႕ႀကံဳခံစားလိုက္ရေသာ ရသစံုလင္ေနေသာခံစားခ်က္မ်ား … စသည္တို႔ကို စာေရးသူစြမ္းႏိုင္သေလာက္ ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ မွ်ေဝစိတ္ျဖင့္ ႐ိုးသားစြာ တင္ျပရန္သာ ဆႏၵရွိပါသည္။ ပထမ လူကိုယ္တုိင္ သြားခဲ့သည္။ ယခု ဤေဆာင္းပါးေရးျခင္းကေတာ့ စာေရးသူအေနျဖင့္ စိတ္ကူးျဖင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ သြားျခင္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။

စာဖတ္သူမ်ားလည္း ေဆာင္းပါးဖတ္ရင္း ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ စကန္ဒီေနဗီယားႏိုင္ငံမ်ားသို႔ စာေရးသူႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလိုက္ၾကရေအာင္ပါ။
....................................
....................................
ဆက္ပါဦးမည္ .....

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၉၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄