ငါ သူ႕ကို မုန္းမိမယ္ (ဂ်ဴလီယာ)

(၁)

ဂ်ာမနီကို ေရာက္စ ရာသီဥတုက ၃ ဒီဂရီေလာက္ကေန ၁၃ ဒီဂရီေလာက္ထိ ရွိတယ္။ အလြန္႔အလြန္ကို ေအးတာပဲ။ ဆြယ္တာ ၅ ထပ္၊ ေျခအိတ္ ၃ ထပ္၊ အျခားအတြင္းမွာလည္း အထပ္ထပ္၊ ေခါင္းစြပ္၊ ၿခံဳထည္ … စံုေနတာပဲ။ လက္သည္းၾကားေတြလည္း အနည္းငယ္ အက္။ ေဟာ အခု ၂ လနီးပါးေလာက္ရွိေတာ့ ေျခအိတ္ ၁၊ ဆြယ္တာ ၁၊ ေခါင္းစြပ္ ၁ ခုသာ ဝတ္ၿပီး ေအးေအးသက္သာ ေနႏိုင္လာတယ္။ ႏြမ္းဘက္ (ျမန္မာဂ်ာနယ္ေတြမွာေတာ့ ႏုရင္ဘတ္ေပါ့ေလ)က ေဒၚသဥၨာေအာင္တို႔ ဝယ္ေပးတဲ့ လိမ္းစရာေလးေတြ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ လိမ္းလိုက္ေတာ့ လက္သည္းၾကား နာတာေတြလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ ၉ ဒီဂရီေလာက္ရွိတာေတာင္ အဝတ္အစားေတြ အထူးတလည္ ဝတ္စရာမလိုဘဲ သြားႏိုင္လာခဲ့တယ္။

(၂)

ဒီေန႔က မိုးရြာတယ္။ မိုးရြာရင္ ဒီမွာ အရမ္းေအးတယ္။ သူတို႔ေတာင္ ဆြယ္တာတစ္ထည္တည္းနဲ႔ သြားႏိုင္ေသးတာ၊ ငါလည္း သြားႏိုင္ရမွာေပါ့လို႔ ေတြးၿပီး ထီးကေလးေဆာင္းကာ အီဇာျမစ္ကမ္းေဘးကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ မိုးရြာတဲ့အျပင္ ေလကပါ တုိက္ေတာ့ အေတာ္ေလးကို ေအးလာခဲ့တယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခိုက္ခိုက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ၿပီး ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ သက္သာလာတယ္။ အီဇာျမစ္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ ခါတိုင္းဆို ကားေတြ အမ်ားႀကီး၊ အပန္းေျဖသူေတြ အမ်ားႀကီး။ ဒီေန႔ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရဘူး။ ဒီႏိုင္ငံမွာက မိုးေအးရင္၊ ေနမပူရင္ အိမ္ထဲမွာပဲ ေကြးတယ္။ ေနတယ္။ ေနအရမ္းပူၿပီဆိုရင္ အိမ္က ကေလးေတြေကာ၊ ေခြးေတြေကာ အကုန္ေခၚၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကေတာ့တာပဲ။ အခု မိုးေအးေတာ့ အီဇာျမစ္ကမ္းက တိတ္ဆိတ္လို႔ ေနတယ္။

(၃)

ထီးေလးေဆာင္းၿပီး မိုးရြာလို႔ ေရစီးသန္ေနတဲ့ အီဇာျမစ္က်ဥ္းေလးကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ တေဝါေဝါအသံေပးကာ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ေရျပင္က အသံရယ္၊ ထီးေလးေပၚကို က်က်လာေနတဲ့ မိုးေရစက္သံေတြရယ္က ဂီတသံေလလား။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ အေနာက္ဘက္က အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္။ “ဟလို”၊ “ဟလို”။ လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ကလည္း လွည့္ၾကည့္ေရာ “ေဆာရီး”တဲ့။ ကိစၥမရွိပါဘူးလည္း ေျပာေရာ တစ္ခုေမးစရာရွိပါတယ္လို႔ ဆိုေတာ့ “ေမးပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ၿပီး “ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီး မဟုတ္လား၊ ဘယ္မွာ ေနတာလဲ၊ ေက်ာင္းရွိလား၊ အလည္လာၿပီး ေလ့လာလို႔ ရမလား၊ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကို ငါ့ကို ရွင္းျပေပးႏိုင္မလား”စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။ အားလံုးကို “ဟုတ္တယ္၊ ရတယ္”ဆိုတဲ့ ႏွစ္ခြန္းပဲ ေျဖပါတယ္။ မနက္ ၅ နာရီကေန ည ၉ နာရီအထိ ေဟာဒီလိပ္စာထဲက ေက်ာင္းမွာ ရွိတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္လာပါ။ အခ်ိန္မေရြးပါ။ ငါက လဘက္ရည္နဲ႔ေတာင္ ဧည့္ခံပါဦးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သေဘာက်စြာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားခဲ့တယ္။

(၄)

ေဟာဗ်ာ၊ တစ္ခု ေမးဖို႔ က်န္သြားတယ္၊ ဘယ္ေန႔ လာမလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ လာျဖစ္မလဲဆိုတာေတာင္ မေမးလုိက္ရဘူး။ ေအးေပါ့ေလ၊ မလာေတာ့လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ေတြးေနတုန္းမွာ သူက အေဝးကို ေရာက္သြားၿပီ၊ သူ႕ေက်ာျပင္ေတာင္ ခပ္ေသးေသးပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။

(၅)

ျမန္မာပိဋကတ္၊ ဂ်ပန္ပိဋကတ္၊ တ႐ုတ္ပိဋကတ္၊ ကိုရီးယားပိဋကတ္၊ ထိုင္းပိဋကတ္စာအုပ္ေတြ၊ အာဂ်န္ခ်ားစတဲ့ ထိုင္းဆရာေတာ္မ်ား၊ ဖားေအာက္ဆရာေတာ္၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္၊ သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္၊ ဦးဘခင္ စတဲ့ ျမန္မာျပည္က ဆရာေတာ္၊ ဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ စာအုပ္မ်ား၊ ထိုင္းဆရာေတာ္မ်ားအဆက္အႏြယ္ အေနာက္တိုင္းသားမ်ား ေရးထားတဲ့ စာအုပ္မ်ား စတဲ့ စာအုပ္ေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးထဲမွာ တစ္ပါးတည္း စာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁ နာရီ။ တိတ္ဆိတ္မႈက ပတ္ဝန္းက်င္ကို လႊမ္းမိုးထားတယ္။ အာဂ်န္ခ်ားရဲ႕ေဟာေျပာခ်က္ေတြထဲမွာ စ်ာန္ဝင္ေနတုန္း “ဟလို”ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဝင္လာခဲ့တယ္။ ေအာ္ သူ တကယ္ျပန္လာခဲ့တာပဲ။

(၆)

သူ႕နာမည္ မိတ္ဆက္၊ ကိုယ့္နာမည္ မိတ္ဆက္၊ သူ႕တုိင္းျပည္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အေၾကာင္း ေျပာ၊ သူက ႐ုရွားက၊ မိဘေတြက ခ်မ္းသာတယ္။ အိမ္နဲ႔အျခားအသံုးအေဆာင္ေတြ ဝယ္ေပးထားတယ္၊ သူက အဲဒီအိမ္ကို သူမ်ားကို ငွါးၿပီး ငွါးလို႔ ရတဲ့ လခနဲ႔ ကမၻာပတ္တယ္။ ပတ္မယ္။ သူ စိတ္ဝင္စားတာက ဒႆနိကေဗဒ။ အခု သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ဂ်ာမနီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္။ ဂ်ာမနီကို ခဏေရာက္ေနတာ။ အခု ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာဖို႔ စိတ္ကူးေနတုန္း ကိုယ့္ကို ေတြ႕တာ။ သူက ၃ ရက္ဆက္တိုက္ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေလးထဲမွာ ေဆြးေႏြးလိုက္၊ စာအုပ္ဖတ္လိုက္။ စာအုပ္ဖတ္တာကေတာ့ ကိုယ္ေပးဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္တာ။ သူ႕ စိတ္ဝင္စားမႈက အံ့မခန္းပဲ။ ၃ ရက္သင္တန္း သို႔မဟုတ္ ေဆြးေႏြးပဲြလုပ္ခ်င္တယ္ ရမလားဆိုေတာ့ ရတယ္ေပါ့။ သူနဲ႔ေဆြးေႏြးေျပာဆိုျဖစ္ခဲ့တာေတြထဲက အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ ေဖာ္ျပႏိုင္ေပလိမ့္မယ္။

(၇)

သူ  စ ေမးျဖစ္တာကေတာ့ “ဘာျဖစ္လို႔ ကတံုး တံုးထားတာလဲ”၊ “အဝတ္အစားကေရာ ဘာလို႔ တစ္မ်ိဳးႀကီး ဝတ္ထားတာလဲ”တဲ့။ “ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေျပာရမွာ၊ ငါတို႔ ဘုရားက အဓိကနဲ႔ သာမညကို ခဲြထားတယ္။ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးက အႏွစ္သာရမရွိဘူး။ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႐ိုးရွင္းေစခ်င္တယ္။ ဥပမာ မင္းမွာ ဆံပင္ေတြ ရွိေတာ့ ဆံပင္နံ႔ေတြ ထြက္မယ္၊ အဲဒီအနံ႔ေတြကို ဖုံးဖို႔အတြက္ အေမႊးေတြ၊ ဝယ္ရမယ္၊ လိမ္းရမယ္၊ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနေစဖို႔အတြက္ မင္း အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ေပးရတယ္၊ တစ္လတစ္လကို အဲဒီဆံပင္အတြက္ ထိုက္သင့္တဲ့ေငြေၾကးပမာဏကိုလည္း သံုးစဲြရမယ္၊ အဲဒီဆံပင္အတြက္ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရတာ၊ စိုးရိမ္ရတာ၊ ေတြးေတာရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲမဟုတ္လား၊ ငါတို႔က်ေတာ့ အဲဒါေတြ မရွိဘူး။ ဗုဒၶက ဒါေတြ မရွိေစခ်င္လို႔ ေခါင္းတုံးခိုင္းတာ။

ေနာက္ၿပီး ငါ ထင္တာ တစ္ခု ရွိေသးတယ္။ ဗုဒၶက ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ အေတြးအေခၚ ေတာ္လွန္ေရးသမားေပါ့။ သူက ဖန္ဆင္းျခင္းကိုလည္း ပယ္တယ္၊ လူ႕ရဲ႕ အထက္မွာ ရွိေနတဲ့ ဘုရားသခင္၊ တန္ခိုးရွင္ အားလံုးကို ျငင္းတယ္။ အဲဒါေတြ ဘာမွ မရွိဘူး။ လူတိုင္းဟာ အရွင္သခင္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို စီရင္ႏိုင္ခြင့္ရွိတာ လူပဲ။ ေျပာလိုတာက ဗုဒၶက အဲဒီလို ေတာ္လွန္ခဲ့တာ။

ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶေခတ္ အိႏၵိယမွာ အျပစ္ဒဏ္ေပးလို႔ရွိရင္ ေခါင္းတံုးရိတ္ၿပီး ျပာေတြ ပတ္က်ဲတာဟာ စက္ဆုပ္စရာအျပစ္ေပးျခင္းပဲ။ ေခါင္းတံုးဟာ ရွက္စရာပဲ။ ဒီယဥ္ေက်းမႈ ဒီကြန္းဆက္ကိုလည္း ေတာ္လွန္လိုက္တာပဲ။ အဝတ္အစားကေတာ့ ပုံမွန္လူေတြနဲ႔ မတူေအာင္လို႔ပါပဲ။ ဗုဒၶက သူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ယူနီေဖာင္းကို တစ္ခုတည္း၊ တစ္ပံုစံတည္း ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အခု တို႔ဝတ္ထားတဲ့ပံုစံကိုက အဲဒီေခတ္ ရေသ့ရဟန္းေတြ ဝတ္တဲ့ပံုစံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲလို႔ ယူဆရတယ္။

(၈)

သူနဲ႔စကားေျပာေနစဥ္မွာ အျခားဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အၿမီးကိုင္ကိုင္ ေခါင္းကိုင္ကိုင္”ေဆာင္းပါးထဲက ဥပမာေလး ပါဝင္တဲ့ အာဂ်န္ခ်ားရဲ႕ စာအုပ္ေလးကို ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီစာမ်က္ႏွာကို ဖတ္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ “ဘယ္လို သေဘာရလဲ”လို႔ ေမးမိတယ္။ “ငါ အရမ္း စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္”တဲ့။ “ေအာ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘာစိတ္ထိခိုက္စရာပါလို႔လဲ”လို႔ ေမးေတာ့ “ငါ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြအားလံုးကို အဓိပၸာယ္မရွိဘူးလို႔ ေျပာသလိုျဖစ္ေနတာကိုး၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ငါ တြယ္တာရတဲ့အရာအားလံုးဟာလည္း ဆင္းရဲျခင္းအေၾကာင္းပဲဆိုေတာ့ ငါ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ဘဲ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ”တဲ့။ ေနာက္ၿပီး “ေလာကမွာရွိတဲ့အရာအားလံုးဟာ အႏွစ္သာရမရွိဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ ဒီေလာကထဲမွာ ဘာျဖစ္လို႔ အသက္ရွင္ေနေတာ့မလဲ”တ့ဲ။

သူက အဲဒီလို ေျပာခ်ိိန္က ဘာျပန္ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့တာပါ။ “မင္းက ေတာ္လ္စတြိဳင္းရဲ႕ တိုင္းျပည္ကလို႔ မေျပာရဘူး။ မင္းေျပာသလို မင္း ေမးခြန္းထုတ္သလို ေတာ္လ္စတြိဳင္းလည္း ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ “ဟုတ္တယ္၊ ေတာ္လ္စတြိဳင္းက ေျပာတယ္၊ ဗုဒၶဟာ ေလာကႀကီးက ဆင္းရဲတယ္၊ ဒုကၡသစၥာႀကီးပါလို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္မေသတာလဲ၊ အႏွစ္သာရမရွိဘူးဆိုရင္ သတ္ေသလိုက္ေပါ့”တဲ့။ “ဒါကို ဘယ္က ဖတ္ထားတာလဲ”တဲ့။ “အိုး တို႔ႏိုင္ငံမွာ မင္းတို႔ဆီက စာေရးဆရာေတြ အေတာ္သိၾကတယ္၊ ယက္ဖတူရွင္ကို၊ ပါစတာညက္ စတဲ့ ႐ုရွားစာေရးဆရာနာမည္ေတြ တို႔ဆီမွာ နာမည္ႀကီးတယ္၊ သူတို႔ ဝတၳဳေတြ ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကတယ္။ ဇီမားလမ္းဆံုတို႔၊ ေဒါက္တာဇီဗားဂိုးတို႔၊ ကာမာရာေဇာ့ညီအစ္ကိုမ်ားတို႔ စတဲ့ စာအုပ္ေတြ ငါ ဖတ္ဖူးတယ္၊ မင္း ဖတ္ဖူးလားေတာ့ မသိဘူး”စသျဖင့္ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူ အေတာ္ေလး အထင္ႀကီးသြားပံုရတယ္။ စာဖတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးက ဒီမွာ လာျပခဲ့တယ္။

(၉)

ဗုဒၶဘာသာကို နားလည္ခ်င္ရင္ ေလာကီနဲ႔ေလာကုတၱရာဆိုတာကို မင္းနားလည္ဖို႔ လိုတယ္။ ဗုဒၶဘာသာတစ္ဦးျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ပန္းတိုင္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ ထားရွိရမယ္။ မင္းအေနနဲ႔ ဒီဘဝမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေသာကကင္းကင္း ေနႏိုင္ဖို႔၊ တည္ၿငိမ္တဲ့ဘဝတစ္ခုကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ခ်င္လို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘဝက လြတ္ေျမာက္ခ်င္လို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လားဆိုတာ ခဲြျခားထားရမယ္။ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ေျမြဦးေခါင္းနဲ႔ေျမြအၿမီးဥပမာက ေလာကုတၱရာ႐ႈေထာင့္ ပိုဆန္တယ္။ ဘဝလြတ္ေျမာက္မႈကို လိုခ်င္ၿပီေဟ့ဆိုတာနဲ႔ ခ်မ္းသာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာအားလံုးကို အတည္မဲ့သေဘာထားနဲ႔ပဲ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္းေတြရဲ႕အလြန္မွာ ဘဝလြတ္ေျမာက္မႈက ရွိတာ။ ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲ၊ အေကာင္း၊ အဆိုး သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအေပၚ နစ္မြန္းေနသေရြ႕ ဘဝလြတ္ေျမာက္မႈမရႏိုင္ဘူး။ (Freedom is beyond good and bad).

ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒါက ဗုဒၶဝါဒရဲ႕ အႏွစ္သာရ၊ ပန္းတုိင္ေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါဆိုရင္ “ဗုဒၶဘာသာကို ဘဝေနနည္း”လို႔ ဘယ္လို ေျပာႏိုင္ေတာ့မလဲ။ သူက ဆက္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ေလာကီဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထုိင္ႏိုင္ေရးအြက္ နည္းလမ္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဗုဒၶဘာသာက ေပးထားတယ္။ ေလာကမွာရွိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္ေရးနည္းလမ္းေတြကို ဗုဒၶဘာသာက မပယ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အစြန္းမေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ေလာကေရးရာမွာ အစြန္းေရာက္ရင္လည္း ေလာကကေန ထြက္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အလြန္ခက္ခဲသြားမယ္။ ေလာကထဲမွာ လူ႔ဘဝထဲမွာေနၿပီးေတာ့ ေလာကုတၱရာေတြခ်ည္းေတြးႀကံ ေျပာဆိုေနရင္လည္း ဘဝက မေရမရာ မတင္မက် ျဖစ္မယ္။ ဒီေတာ့ ဗုဒၶလမ္းစဥ္ကို က်င့္သံုးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ငါ ဘယ္ျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ငါ ဘာလိုခ်င္တာလဲဆိုတာ သိရမယ္။

(၁ဝ)

သူနဲ႔ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့အထဲက သတိရမိတာတစ္ခုကေတာ့ ၃၁ ဘံုအေၾကာင္းပါ။ ေက်ာင္းက နံရံမွာ ၃၁ ဘံုကို အစဥ္အတိုင္း ေရးထားတဲ့ ပိုစတာကို ၾကည့္ၿပီး ရွင္းျပဖို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ၃၁ ဘံုအေၾကာင္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာျပရတယ္။ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီထဲက အမွတ္တရျဖစ္တဲ့တစ္ခုကေတာ့ တိရစၧာန္ကို နိမ့္က်တဲ့အပါယ္ဘံုစာရင္းမွာ ထည့္ထားတာကို သူ မေက်နပ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ နိမ့္က်တယ္၊ အပါယ္က်တယ္၊ ဆင္းရဲအတိျဖစ္တယ္ … စတဲ့ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူးတဲ့။ သူ႕မွာ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ အသိညာဏ္လည္း ရွိပါတယ္တဲ့။

အသိညာဏ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုေပမဲ့ လူေတြလို စဥ္းစားေဝဖန္ႏိုင္စြမ္း၊ ဆင္ျခင္ေတြးေတာႏိုင္စြမ္း၊ သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္း … စတဲ့ အဆင့္ျမင့္အသိညာဏ္အေျခအေနမ်ားကိုေတာ့ ပိုင္ဆိုင္မႈမရွိေၾကာင္း ေျပာျပရတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ေခြး စတဲ့ တိရစၧာန္ေတြဟာ နိမ့္က်တဲ့ ဘံုဘဝမွာ ရွိတယ္လို႔ ဆိုရေပမဲ့ ဗုဒၶဝါဒအရ လူသားေတြဟာလည္း ေခြး စတဲ့ တိရစၧာန္ဘဝကို ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ၃၁ ဘံုသားေတြဟာ ဟိုဘံုက ဒီဘံု အျပန္အလွန္ ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလို ေရာက္ရွိဖို႔အတြက္ မိမိတို႔ ျပဳလုပ္ေသာကံတရားက တြန္းပို႔ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေကာင္းေသာကံမ်ားက အထက္အထက္ ျမင့္ျမတ္ေသာဘံုသို႔ ပို႔ေဆာင္ေၾကာင္း၊ နိမ့္က်ေသာကံမ်ားက ေအာက္ဘံုမ်ားသို႔ ပို႔ေဆာင္ေၾကာင္း၊ ျမင့္ျမတ္ေသာလူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္ေတြ႕ရဖို႔အတြက္ ကမၼဝါဒက အၿမဲတမ္း မီးေမာင္းထိုးျပေနေၾကာင္း … စသျဖင့္ ရွင္းျပျဖစ္ခဲ့တယ္။

ရွင္းျပလို႔အၿပီးမွာ တအံ့တၾသ အမူအရာမ်ားနဲ႔ အလြန္စိတ္ဝင္စားမိေၾကာင္း၊ ဆက္လက္ေလ့လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။

(၁၁)

ေနာက္ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာကေတာ့ ဘဝအစ၊ ဘဝအဆံုးကိစၥပါ။ သူယံုၾကည္ေသာဘာသာတရားအလိုအရ ဘဝအစဟာ ဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းလိုက္ျခင္းပဲ။ တရားစီရင္ျခင္းဟာ ဘဝအဆံုးေပါ့။ သူသိတဲ့ဘဝအစအဆံုးကို ေျပာေနစဥ္ အဲဒါေတြ ငါ သိၿပီးသားေတြခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာေတာ့ “ငါသိတာေတြက်ေတာ့ မင္းက သိေနၿပီးျဖစ္တယ္။ မင္းသိတာေတြက်ေတာ့ ငါ မသိဘူး။ ငါေတာ္ေတာ္ညံ့ေသးတာပဲ”လို႔ေျပာၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ၿငီးတြားေနတယ္။ “မည့ံပါဘူး။ မင္း သိတာေတြလည္း မ်ားပါတယ္။ ငါက မင္းထက္ ၇ ႏွစ္ႀကီးလို႔ပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဘဝအစ၊ ဘဝအဆုံးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာျဖစ္ေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္အေၾကာင္း ရွင္းရတယ္။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္းကို သူ အေတာ္စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ငါတို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့သမွ်ထဲမွာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို စိတ္အဝင္စားဆံုးပဲလို႔ တတြတ္တြတ္ေျပာေနေတာ့တယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာအရ ဖန္ဆင္းရွင္မရွိ၊ လူတိုင္း၊ သတၱဝါတိုင္းဟာ ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အိုး မိုင္ ေဂါဒ္လို႔ ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။ သူ ထေအာ္ေတာ့ ေအာ္ … မင္းက ဘုရားသခင္ကို အေတာ္ခ်စ္သလားလို႔ ေမးမိတယ္။ ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္လို႔ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အာေမဋိတ္သက္သက္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။

တကယ္ေတာ့ ငါက ထာဝရဘုရားကို မယံုဘူး။ ေယရႈခရစ္ေတာ္ကိုသာ ဘုရားအျဖစ္ ယံုၾကည္တာ။ က်မ္းေဟာင္းထဲမွာ ထာဝရဘုရားက စစ္ပဲြေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး တိုက္တယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္တယ္။ ဒါေတြကို ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ သူသာ တကယ္တည္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ငါ သူ႕ကို မုန္းမိလိမ့္မယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာ ေယရႈခရစ္ေတာ္ပဲ ရွိတယ္။ If he really exists, I would hate him. It’s only Jesus who dwells in my heart. ခရစ္ေတာ္ကိုေတာ့ ငါ့ဘဝနဲ႔ထပ္တူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ လို႔ ခရစ္ယာန္အေပၚ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အားတက္သေရာ ေျပာျပေနပါေတာ့တယ္။

(၁၂)

သံုးရက္ေျမာက္ေန႔က်ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြ၊ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြ ေျပာျပဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ What the Buddha Taught ၊ What Buddhist Believe ၊ The collected teachings of Ajahn Chah စတဲ့ စာအုပ္ ၁ဝ အုပ္ေလာက္ကို ညႊန္လိုက္တယ္။ အင္တာနက္မွာက လမ္းေၾကာင္းအမွန္ကို သိဖို႔ မလြယ္ကူေၾကာင္း၊ အခုလို အျပင္မွာ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးလိုက္ရမွ တိတိပပ သိခြင့္ရေၾကာင္း၊ သူ႕လိုပဲ ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္ဝင္စားသူ လူငယ္မ်ား ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ကို ကူညီလမ္းညႊန္ေပးႏိုင္သူ မရွိျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ အခု မင္းနဲ႔ေဆြးေႏြးခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ အခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြလည္း ေပးလိုက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္စကားမ်ား အျပန္အလွန္ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားခဲ့တယ္။

(၁၃)

သူ ျပန္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ မိုးတဖဲြဖဲြ က်လာခဲ့တယ္။ သူ ထီးမွ ပါပါ့မလားလို႔ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ သံုးရက္တာ ေဆြးေႏြးေျပာျပခြင့္ရေစခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဘာသာစိတ္ဝင္စားသူ ဂ်ဴလီယာ။ သူ႕လို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနမလဲ။ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ သူတို႔ကို ကူညီလမ္းျပေပးမယ့္ ဗုဒၶဘာသာစင္တာမ်ား၊ ေက်ာင္းေတာ္မ်ားက အဆင္သင့္ရွိမေနခဲ့ပါ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ခ်မ္းသာၿပီး အေနာက္တိုင္းမွာ ဗုဒၶဘာသာစင္တာေတြ၊ ေက်ာင္းေတာ္ေတြ၊ ပညာတတ္ရဟန္းေတာ္ေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ေပၚေပါက္လာေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ အေနာက္တုိင္းကမၻာက ဗုဒၶဘာသာငတ္မြတ္သူမ်ားအတြက္ အလြန္တရာအက်ိဳးရွိေနပါလိမ့္မယ္။

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)