(၁)
ဂ်ာမနီကို ေရာက္ၿပီး ၃ ပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ ခရီးတစ္ခု သြားခဲ့ရသည္။ ခရီးမွ တကယ့္ခရီး၊ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ၊ အံ့ၾသစရာ၊ ခ်ီးက်ဴးစရာ၊ ေလးစားစရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာခရီးဆုိက မွားအံ့မထင္ပါ။ ေမတၱာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္က ႀကီးမွဴးက်င္းပေသာ ဗုဒၶေန႔အခမ္းအနားႏွင့္ေစတီေတာ္ဖြင့္ပဲြသို႔ သြားေသာခရီးျဖစ္သည္။ ေမတၱာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္ သို႔မဟုတ္ Buddha Haus သည္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပတ္သက္၍ နာမည္ႀကီးသည္။ လူသိမ်ားသည္။
လူသိမ်ားရျခင္းအေၾကာင္းမ်ားအနက္ သီလရွင္ (ဘိကၡဳနီ)ဆရာမႀကီး ေဒၚေခမာ၏ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမ်ားႏွင့္ သူေရးသားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚေခမာသည္ ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္ စာအုပ္မ်ားစြာ ေရးသားခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္ဝင္စားသူမ်ားအေနျဖင့္ ေဒၚေခမာ၏စာအုပ္မ်ားကို အားကိုးအားထားျပဳရသည္ဟု ဆိုသည္။
(၂)
ေမတၱာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္မွာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေတာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသာ ျဖစ္သည္။ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ႀကီးမွ ၃ နာရီေက်ာ္ခန္႔ ကားျဖင့္ သြားရသည္။ တစ္ရြာဝင္,တစ္ရြာထြက္၊ တစ္ေတာဝင္,တစ္ေတာထြက္၊ တစ္ေတာင္ဆင္း,တစ္ေတာင္တက္ၿပီး သြားရသည္။ ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္လမ္းမ်ား၊ ပန္းမ်ိဳးစံုပြင့္လန္းၿပီး စိမ္းလန္းေနေသာ ျမက္ခင္းျပင္မ်ား၊ ဂ်ဳံစိုက္ခင္းမ်ား၊ ထင္း႐ွဴးေတာတန္းမ်ားျဖင့္ သာယာလွသည္။
စာေရးသူသာမက ကားေမာင္းသူ ဂ်ာမန္ဒကာႀကီးႏွင့္ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ကပါ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး လမ္းမ်ား မွားခဲ့ၾကၿပီလားဟု ေတြးခဲ့မိသည္။ “ဒီေလာက္ ေတာက်တာ ဘယ္သူမွ လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး”ဟု စာေရးသူ ေတြးခဲ့မိသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ တိတ္ဆိတ္သည့္ ေက်းရြာေလးမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္လာရသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ညီညာေခ်ာမြတ္သည္ဟု ဆုိစမွတ္ျပဳေသာ ျပည္လမ္းမႀကီးထက္ ပိုမိုညီညာေျပျပစ္ေသာ ရြာလမ္းမမ်ားေဘးတြင္ ေအးေအးလူလူျဖင့္ စကားထိုင္ေျပာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူမ်ားကိုလည္း မၾကာခဏ ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက နတ္ကြန္းကဲ့သို႔ေသာ အေဆာက္အအံုေလးမ်ားကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ရတတ္သည္။ မယ္ေတာ္မာရီ၊ ခရစ္ေတာ္တို႔စံေက်ာင္းျဖစ္ပံုရသည္။
“ရြာေတြမွာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းလည္း မရွိဘူးေနာ္”ဟု ေျပာမိသည္။ “ဒီႏိုင္ငံမွာက ရြာေတြမွာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း မရွိဘူး၊ ရွိလည္း အေတာ္နည္းတယ္၊ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းရွိလည္း ဘုန္းႀကီးရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေတြ ရွားလာၿပီေလ။ အခုေတာင္မွ အာရွကေန ဘုန္းႀကီးေတြကို လခေပးၿပီး တင္သြင္းေနရတယ္။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ အခုလို ရြာေတြမွာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းနဲ႔ဘုန္းႀကီးမရွိလို႔ ခရစ္ယာန္သာသနာ အားေလ်ာ့လာေနတာ”ဟု ဂ်ာမန္ဒကာႀကီးက ရွင္းျပသည္။
ကားေရွ႕ခန္းတြင္ လိုက္ပါလာေသာ ဆရာေတာ္ေဒါက္တာနႏၵမာလာ၏ တပည့္ရင္း ဂ်ာမနီႏိုင္ငံသူ ဆရာေလး ေဒၚအဂၢဉာဏီကေတာ့ စကားတစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစေျပာ႐ံုထက္ မပို၊ တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါလာေနခဲ့သည္။
(၃)
ေရာက္ခါနီးေလ ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ထင္း႐ွဴးေတာတန္းမ်ားက ပိုထူထပ္လာေလ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ထိပ္တစ္ေနရာေရာက္ေသာအခါ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုထဲတြင္ ကားအစီး ၅ဝ/၆ဝ ခန္႔ စီတန္း ရပ္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ဟ … ကားေတြ အမ်ားႀကီးပါလား … ဗုဒၶဝိဟာရေက်ာင္း သြားမယ့္သူေတြရဲ႕ ကားေတြလား မသိဘူး”ဟု ေျပာမိသည့္အခါ “ဒီေနရာမွာ ရပ္ထားမွေတာ့ အဲဒီေက်ာင္း သြားမယ့္ကားေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ့”ဟု ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ဆိုသည္။
ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ႏွင့္စာေရးသူ၊ ဆရာေလးေဒၚအဂၢဉာဏီတို႔သည္ ကားေနာက္ေဖးမွာ ထည့္လာေသာ သပိတ္ကို ထုတ္လြယ္လိုက္ၿပီး ျမက္ခင္းျပင္ေပၚကို ေျခခ်လိုက္သည္။ ေဒၚအဂၢဉာဏီသည္ သြားေလရာ သပိတ္ယူေဆာင္ၿပီး သပိတ္ႏွင့္သာ ဆြမ္းစားေလ့ရွိေသာ ဆရာေလးတစ္ပါးျဖစ္သည္။ ဆရာေလးတစ္ပါး သပိတ္လြယ္ထားသည္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။
႐ုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ “ဒီဘုန္းႀကီး,ဒီသီလရွင္ေတြ ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ သပိတ္ေတြလြယ္ၿပီး ဟိုသြားဒီသြား သြားေနၾကတာ အဆန္းထြင္တာ၊ ရွက္စရာႀကီး”ဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏုိင္စရာရွိသည္။ ယေန႔ ဖက္ရွင္ႏွင့္နီးစပ္ေသာအသိုင္းအဝိုင္းရွိသူ သို႔မဟုတ္ ဖက္ရွင္၏အေရးပါမႈကို ေလ့လာဖူးသူျဖစ္ပါက သကၤန္း႐ံု၊ သပိတ္လြယ္ၿပီး ဂ်ာမနီမွာ လွည့္လည္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကို နားလည္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
ဖက္ရွင္သည္ အေရးႀကီးပါသည္။ ဖက္ရွင္သည္ အသြင္အျပင္တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္သည္။ ကုန္ပစၥည္း လူသိေစခ်င္တာျဖစ္ျဖစ္၊ အသင္းအဖြဲ႕ လူသိမ်ားေစခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ,ကိုယ့္လူမ်ိဳးအေၾကာင္း သိေစခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ျမွင့္တင္ခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယ ေအာင္ျမင္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖက္ရွင္သည္ အေရးႀကီးပါသည္။
အခ်ိဳ႕က “ဗုဒၶဘာသာက စိတ္ကိုပဲ အဓိကထားတာပါ။ ႐ုပ္ပိုင္းျပင္ဖို႔ မလိုပါဘူး”ဟု ဆိုတတ္သည္။ မွားသည္။
ဘုရားကိုယ္တိုင္က လူအမ်ားကို ဆဲြေဆာင္ႏိုင္မည့္ ဖက္ရွင္ကို စနစ္တက်စီမံေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုက မွားအံ့မထင္ပါ။ အေသာကမင္းႀကီး ဗုဒၶဘာသာ သာသနာျပဳမင္းႀကီးျဖစ္လာသည္မွာလည္း နိေျဂာဓကိုရင္ေလး၏ ဖက္ရွင္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူမ်ားႏွင့္ နာမည္ႀကီးဆရာေတာ္မ်ားမွာလည္း အမ်ားႏွင့္မတူေသာ ဖက္ရွင္တစ္မ်ိဳးစီကို ခ်မွတ္ထားေၾကာင္း သတိျပဳမိႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။
သကၤန္း႐ံု၊ သပိတ္လြယ္ကာ သြားလာေနထိုင္ျခင္းသည္ ဂ်ာမနီလို၊ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားလို ႏိုင္ငံမ်ားမွ လူမ်ားအတြက္ တကယ့္ကို ထူးဆန္းေသာ ဖက္ရွင္တစ္ခု ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ သူတို႔သည္ ဖက္ရွင္အဆန္းေၾကာင့္ စိတ္မဆိုးၾက၊ စိတ္မပ်က္ၾကပါ။ စပ္စုလိုစိတ္ကိုသာ ႏႈိးဆြေပးတတ္သည္။ ထိုအခါ “သကၤန္းကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ဝတ္ရတာလဲ၊ သပိတ္(ဒီခြက္ႀကီး)ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေဆာင္ရတာလဲ”စသျဖင့္ ေမးတတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ သကၤန္းအေၾကာင္း၊ သပိတ္အေၾကာင္း ရွင္းျပခြင့္ရသည္။ ဤသည္မွာ ဖက္ရွင္အဆန္းေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာအေၾကာင္း အသိေပးႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
(၄)
ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္သည္ စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနေသာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ေျခခ်ၿပီး အနည္းငယ္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္သည္ႏွင့္ ႏွာတျခဳပ္ျခဳပ္ျဖစ္လာေနခဲ့သည္။ “ဟာ အရွင္ဘုရား အေအးမိေနတာလား၊ တပည့္ေတာ္အာရွသားက ဂ်ာမန္ရာသီဥတုေအးေအးကို သေဘာက်ေနၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ဂ်ာမန္သားႀကီးက အရမ္းေအးျပေနပါလား”ဟု ေျပာမိသည္။ ထိုအခါ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က “အရွင္ဘုရားက ဂ်ာမန္ကို ေရာက္တာ ၁ လနီးပါးရွိၿပီ၊ တပည့္ေတာ္က ထိုင္းမွာ ၁၃ ႏွစ္ေနလာခဲ့ၿပီး ဂ်ာမနီကိုေရာက္တာ ၂ ရက္ပဲရွိေသးတာကိုး”ဟု ေျပာရွာသည္။ ပါလာေသာတစ္႐ွဴးကို ထုတ္ၿပီး ႏွာေခါင္းကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လိုက္သည္။
မွန္ပါသည္။ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ ဘိကၡဳစိတၱဝီေရာျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃ ႏွစ္ကတည္းက ဗုဒၶဘာသာရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္ ခံယူၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ေတာရဂိုဏ္းထံုးစံအတိုင္း ေတာေက်ာင္းတြင္ ၁၃ ႏွစ္လံုးလံုး ေနထိုင္ၿပီး တရားအားထုတ္ခဲ့သည့္ အာဂရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္သည္။
အေနာက္တိုင္းသားတစ္ဦးအေနျဖင့္ ထိုင္းမွာ ဤမွ်ႏွစ္ၾကာေအာင္ ေနဖို႔ဆိုသည္မွာ အလြန္ခက္ခဲပါသည္။ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္ကအစ ဘာသာစကားအဆံုး အခက္အခဲေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား၏ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာမႈကို လက္ေတြ႕မ်က္ေတြ႕ ေတြ႕ႀကံဳလိုေသာ ျပင္းျပသည့္စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္သာ ၁၃ ႏွစ္လံုးလံုး ေတာေက်ာင္းမွာ ေနႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ ထိုင္းက ေတာေက်ာင္းမွာ စ ေနစဥ္က အဂၤလိပ္စကားတတ္ေသာသူ မရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၈ လေလာက္ လက္ဟန္ေျခဟန္ကို အသံုးျပဳကာ အ အ တစ္ဦးလို ေနခဲ့ရသျဖင့္ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ယခုအခါ သူ၏ ဖခင္ အသည္းအသန္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ဟု အေၾကာင္းၾကားသျဖင့္ ဂ်ာမနီသို႔ ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ “ေအာ္ ဗုဒၶတရားေတာ္ရဲ႕ ဆဲြေဆာင္မႈက အားႀကီးလွပါေသာေကာ”။ ေက်ာင္းမရွိ၊ ေငြမရွိ၊ ဒကာဒကာမအေထာက္အပံ့မရွိ။
ျမတ္စြာဘုရားက သားေတာ္ရဟန္းမ်ား၏ဘဝကို “အေဗၻာကာေသာ - လြင္တီးေခါင္နဲ႔တူတယ္”ဟု တင္စားထားသည္။ ဟာလာဟင္းလင္း၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ ဘာအ႐ႈပ္အေထြးမွ မရွိဟု ဆိုလိုသည္။
ေနာက္တစ္ခုကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ။ “ပကၡီ သကုေဏာ ဝိယ - အေတာင္သာလွ်င္ ဝန္ရွိေသာ ငွက္ကဲ့သို႔”တဲ့။ အဓိပၸာယ္က “ငွက္ေတြမွာ ဘာတြယ္တာစရာမွ မရွိဘူး။ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ပဲ။ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ရွိလွ်င္ သစ္ပင္ေတြေပၚ သြားေရာက္ႏိုင္တယ္။ သစ္သီးေတြ စားမယ္။ အဲဒီသစ္ပင္ကို တြယ္တာ မေနဘူး။ ေနာက္သစ္ပင္တစ္ပင္ဆီ သြားမယ္။ ေလဟုန္စီးမယ္။ လြတ္လပ္တယ္။
ရဟန္းေတြဟာလည္း အဲဒီငွက္လိုပဲ။ သပိတ္ရွိရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာ ဆြမ္းခံစားမယ္။ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာ အိပ္မယ္။ ေတာျဖစ္ျဖစ္,သုသာန္ျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမရွိ။ ဘာအတြယ္အတာမွ မရွိ”ဟူေသာ သေဘာအဓိပၸာယ္မ်ားကို ေဆာင္သည္။ “အဲ … ငါကေရာ အဲဒီလို လြတ္လပ္ေနၿပီလား၊ တြယ္တာမႈ ကင္းေနၿပီလား”။
ကိုယ့္ဘဝ၏ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္တိုင္း ေဝးေဝးေနေတာ့ စိတ္ပ်က္ေနရဆဲျဖစ္ပါသည္။ ေရႊျပည္ေတာ္ဟူသည္ ေက်ာင္း၊ ေက်ာ္ၾကားမႈစသည့္ ပိုင္ဆိုင္မႈကို ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ ျမတ္ဗုဒၶစိတ္ကူးေတာ္တြင္ရွိေသာ ရဟန္းတစ္ပါး၏စံျပပံုစံကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းေကာင္းတစ္ပါးဟူေသာ စံသတ္မွတ္ခ်က္ထက္ ေလာကအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး၊ အမႈိက္မျဖစ္ဖို႔ကိုသာ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ေနရသည္။
(၅)
လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းျပင္အစြန္တြင္ “ဗုဒၶဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္သို႔ ၁.၂ ကီလိုမီတာ”ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
.....................................................
ဆက္ပါဦးမည္ .....
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၂၊ ဝ၇၊ ၂ဝ၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ ဓာတ္ပံုအခ်ိဳ႕က အဲဒီကို ခရီးသြားၿပီးၿပီးခ်င္း တင္ထားတာေတြ ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါးေရးမယ္ေျပာထားတာ အခုမွ ေရးျဖစ္တယ္။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီး သပိတ္နဲ႔ဆြမ္းခံပံုစတဲ့ အခ်ိဳ႕ပံုေတြအေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္အခန္းေတြမွာ ပါလာလိမ့္မယ္။ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ .....
No comments:
Post a Comment