(၁)
တစ္ခါက မိုးေလဝသဌာနက ဆရာႀကီးဦးထြန္းလြင္ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုကို တီဗြီမွာ ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ MRTV 4 လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေျပာသြားတဲ့ေခါင္းစဥ္ကိုလည္း တိတိက်က် မသိေတာ့ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရအရင္းအျမစ္ကိစၥလို႔ ထင္တယ္။ တီဗြီၾကည့္ရင္း ဆရာႀကီးေျပာတာကို မွတ္စုေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ “ဘယ္ဆုေတာင္းမလဲ ခ်စ္သူရယ္”တဲ့။ ဘာပါလိမ့္လို႔ ဆက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ မုန္တိုင္းအေၾကာင္းပါ။
မုန္တိုင္းဝင္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းမွာ မိုးရြာမယ္။ မိုးေရ ရမယ္။ အညာသားေတြ ေပ်ာ္ၾကမယ္။ စီးပြားေတြ ျဖစ္ထြန္းၾကမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဧရာဝတီတိုင္းမွာေတာ့ ေရႀကီးမယ္။ လယ္ေတြ ပ်က္စီးမယ္။ လူေတြ ဆင္းရဲေသာကျဖစ္ၾကမယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းဆိုတာက စာေရးသူ ေမြးရပ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျခာက္ေသြ႕သလဲ၊ ပူျပင္းသလဲဆိုတာ သိတယ္။ မိုးေရက သိပ္ကို လိုအပ္တယ္။ မိုးရြာတဲ့ရက္ က်ဲသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြ ပ်က္စီး႐ံုမက ပူေလာင္လြန္းတယ္။ အားလံုးေျခာက္ေသြ႕ကုန္တယ္။ ကဲ အဲဒီေတာ့ မုန္တိုင္းဝင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရေတာ့မေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါမွ မိုးေရ ရမွာကိုး။ အဲ … တစ္ဖက္မွာေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္းက ေရႀကီးေတာ့မယ္။ ဒါဆို ကိုယ့္ဆုေတာင္းက ဧရာဝတီတိုင္း ေရႀကီးပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရာ က်မေနဘူးလား။
တစ္ဖက္က ျပန္ၾကည့္ရေအာင္။ ဧရာဝတီတိုင္းသား ဦးဇင္းသာေပါတို႔ကေတာ့ မုန္တိုင္းမဝင္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းၾကျပန္တယ္။ အဲ သူတို႔ဆုေတာင္းကလည္း မုန္းတိုင္းမဝင္ပါေစနဲ႔ဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္း မိုးမရြာပါေစနဲ႔၊ ေရမရပါေစနဲ႔၊ ပူျပင္းၾကပါေစ၊ ဆင္းရဲၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းသလို ျဖစ္ေနျပန္ေရာေလ။ ကဲ … ဘယ္ဆုေတာင္းမလဲ ခ်စ္သူရယ္။
(၂)
စာေရးသူ ၁၄ ႏွစ္သားအရြယ္ ေတာင္ငူက ဝိသုဒၶါ႐ံုၿမိဳ႕ေထာင့္ေက်ာင္းမွာ စာေပ စတင္ သင္ခြင့္ရတယ္။ အငယ္တန္းေအာင္၊ အလတ္တန္းက်ေတာ့ ကုလားအေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး စာေမးပဲြေတြ မက်င္းပျဖစ္ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း စာေမးပဲြေတြမွာ ပထမေတြ ရေတာ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးေတြက အလြန္ခ်စ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာပဲ အၾကာႀကီး ဆက္ေနေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္မွာ အႀကီးဆံုးဆရာေတာ္ႀကီးက ပ်ံေတာ္မူတယ္။ ဒုတိယစာခ်ဆရာေတာ္က အသက္ ၅ဝ ေရာက္မွ လူထြက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္က စည္းကမ္းပိုင္းဆိုင္ရာ ယိမ္းယိုင္သြားခဲ့တယ္။ အဆင့္ျမင့္ပရိယတ္သင္ျပမႈ အားနည္းသြားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခါ စဥ္းစားမိတယ္။ ငါ ဒီမွာ ဆက္ေနရင္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပမယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကလည္း အရမ္းခ်စ္တယ္။ အေလးေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ ပညာေရးေတာ့ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ကို ေက်ာင္းကေန ထြက္ေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ လံုးဝ ခြင့္မျပဳႏုိင္ဘူးေပါ့။ ဒီေက်ာင္းကေန ထြက္ရင္ ေနာက္မလာေတာ့နဲ႔လို႔ကို အၾကပ္ကိုင္ေတာ့တယ္။ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္ကေန ထြက္ခဲ့တယ္။ ၁၆ ေက်ာ္၊ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ကိုရင္ေပတိုး ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ပညာေရးအေၾကာင္းျပ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာကေန (ဘယ္သူ႕မွ မတိုင္ပင္ဘဲ) ခြဲခြါခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို မွတ္ဉာဏ္ပံုရိပ္ထဲ ျပန္ေျပာင္းၾကည့္ေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္။
ဆိုလိုခ်င္တာက မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ခု။ ဘယ္လိုမွ ႏွစ္ခုလံုးကို ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ မရတဲ့ လမ္း။ ဘယ္လို ပတ္သက္ယွက္ႏြယ္မႈေတြ ရွိေနပါေစ။ တစ္ခုကိုသာ ေရြးရတယ္။ တစ္ခုေရြးရင္ တစ္ခုနဲ႔ ဝမ္းနည္းစြာ။ ေနာက္တစ္ခုေရြးရင္ အျခားတစ္ခုနဲ႔ ဝမ္းနည္းစြာ။ ဆရာေတာ့္ဆႏၵအရ ေက်ာင္းတိုက္ကေန မထြက္ခဲ့ရင္ အႀကီးတန္းအဆင့္ေလာက္မွာ ပညာေရးက ရပ္ေနမယ္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ တိုက္ေက်ာင္းႀကီးေတြ ၁၅ ေဆာင္ေလာက္ရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ႀကီးကိုေတာ့ ဦးစီးခြင့္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့့ အခုခ်ိန္ထိ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဘဝရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုေတာ့ လက္လႊတ္ရၿပီေပါ့။ အခုေတာ့ တြမ္ဆာယာရဲ႕စြန္႔စားခန္းလို၊ ပါပီလြန္ရဲ႕စြန္႔စားခန္းေတြလို စြန္႔စားခန္းေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ေတြ႕ႀကံဳခြင့္ရခဲ့သေပါ့။
(၃)
ျပင္သစ္မွာ နပိုလီယံေခတ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးလို႔ ထင္ပါတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္ဖူးခဲ့တာကို မွတ္စုထဲက ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေခတ္က လူငယ္တိုင္း စစ္ထဲဝင္ရမယ္လို႔ လက္ခံထားၾကတယ္။ စစ္ထဲမဝင္ရင္ တိုင္းျပည္ကို မခ်စ္တဲ့သူလို႔ ဆိုတယ္။ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္မွာေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အားကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ အေမအိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုေနရတယ္။ သူသာ မရွိရင္ သူ႕အေမအိုဟာ ေသ႐ံုပဲရွိတယ္။
ကဲ .. ဒီေတာ့ … လူငယ္ေလး ဘာကို ေရြးမလဲ။ စစ္ထဲမလိုက္ရင္ တိုင္းျပည္တာဝန္ မေက်တဲ့သူ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မရွိသူလို႔ ျပစ္တင္ခံရမယ္။ စစ္ထဲလိုက္သြားရင္လည္း မိခင္အိုအေပၚ တာဝန္မေက်ရာက်မယ္။ မိခင္အိုခမ်ာ သနားစရာ ဆင္းရဲစြာနဲ႔ ေသဆံုးသြားႏိုင္တယ္။ ကဲ … စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔ေရာ လူငယ္ေလးကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လမ္းကို ေရြးေစခ်င္ပါလိမ့္ေနာ္။
(၄)
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ဘဝမွာ ေရြးခ်ယ္ရတာ ခက္တာေတြ ႀကံဳရတတ္တယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ႀကံဳၾကရတာပဲ။ အနည္းနဲ႔အမ်ားပဲ ကြာတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေကာင္းတဲ့လမ္းနဲ႔မေကာင္းတဲ့လမ္း အားၿပိဳင္တယ္။ အက်ိဳးရွိတဲ့လမ္းနဲ႔အက်ိဳးမရွိတဲ့လမ္း အားၿပိဳင္တယ္။ ေကာင္း,မေကာင္း၊ အက်ိဳးရွိ,မရွိ ေရြးခ်ယ္စရာမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူး။ ေကာင္း,အက်ိဳးရွိကိုပဲ ေရြးေရြး၊ မေကာင္း,အက်ိဳးမရွိကိုပဲေရြးေရြး ေတြေဝစရာကိစၥမပါဘူး။ ကိုယ္ေရြးတာကို ကိုယ္တာဝန္ယူလိုက္ဖို႔ေတာ့ ရွိတာေပါ့။
တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေကာင္း၊ အမ်ားအတြက္ေတာ့ ဆိုး ျဖစ္ေစမယ့္ လမ္းႏွစ္ခုဆံုရာကို ေရာက္ေနတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ေကာင္း၊ ကိုယ့္အတြက္က်ေတာ့ ဆိုး ျဖစ္ေစမယ့္ လမ္းဆံုကို ေရာက္ေနတတ္ျပန္ေရာ။ လမ္းေတြက ေရြးခက္ပေနာ္။
(၅)
ေဆာင္းပါးကို ခက္တယ္လို႔ ေျပာၿပီး အဆံုးသတ္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္။ “တို႔အညာမွာ မိုးရြာ ေရရၿပီးေရာကြာ၊ မုန္းတိုင္းက်ပါေစ”ဆိုတဲ့ ဆုကိုပဲ ေတာင္းရမလား။ ဘယ္ဆုကို ေရြးရမလဲ။ “အေမအို ျပဳစုဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္”လို႔ ေျပာရင္လည္း တိုင္းျပည္အတြက္ ေသေရးရွင္ေရးတစ္မွ် အေရးႀကီးလို႔ စစ္တိုက္ေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက “ငါတို႔မွာလည္း အေမေတြနဲ႔အေဖေတြနဲ႔ပါကြာ”လို႔ ျပန္ေျပာၾကေလမလား။ ဘယ္လမ္းကို ေရြးရပါ့။ ေဝခဲြမရျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရေတာ့မယ္နဲ႔ တူတယ္။
“မိမိလည္း အက်ိဳးရွိ၊ အမ်ားလည္း အက်ိဳးရွိတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ပါ”လို႔ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ စကားကို ေျပာဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေသးတယ္။ ဒီစကားကလည္း အထက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြအတြက္ အေျဖရႏိုင္တဲ့စကား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။
“သူတည္းတစ္ေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ၊ သူတစ္ေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း”ဆိုတဲ့ အနႏၲသူရိယအမတ္ႀကီးရဲ႕ လကၤာေလးကလည္း အေျဖတစ္ခု ေပးေနသလို ေပၚလာတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးအေျဖလို႔ လက္မခံႏိုင္ျပန္ဘူး။
(၆)
ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဝဆိုတာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အဲဒီလို ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ ဆံုးျဖတ္ရခက္တဲ့ ဆံုပြိဳင့္ေတြ ႀကံဳေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ “ဘယ္ဆုေတာင္းမလဲ ခ်စ္သူရယ္”လို႔ အားငယ္စြာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေရရြတ္မိတာမ်ိဳးေတြလည္း ႀကံဳၾကမွာပါ။
ဒါမ်ိဳးေတြအတြက္ ျမတ္စြာဘုရားေပးတဲ့ က်င့္သံုးနည္းတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “မိမိကိုယ္ကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ သန္႔ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္း”ဆိုတဲ့ “အတၱသမၼာပဏိဓိ မဂၤလာ”ပါပဲ။
ဘယ္လို လမ္းဆံုလမ္းခုလတ္ကိုပဲေရာက္ေနေရာက္ေန၊ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲနက္နဲၿပီး ဆံုးျဖတ္လို႔မရတဲ့အေနအထားမွာပဲေရာက္ေနေရာက္ေန မိမိစိတ္ကိုပဲ ျပန္ေမးၾကည့္ေနပါ။ “မင္း ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္လံုရဲ႕လား”လို႔။ ဟုတ္ၿပီ။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ လံုတယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ဆက္ပါ။ ေလွ်ာက္ပါ။ ေျခလွမ္းေတြကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လွမ္းသာလွမ္းပစ္လုိက္ပါ။
မေၾကာက္မရြံ႕၊ ေနာက္မတြန္႔၊ ေတြေဝျခင္းကင္းတဲ့ အၿပံဳးေတြနဲ႔ေပါ့။
ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ …
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၆၊ ဝ၇၊ ၂ဝ၁၄
No comments:
Post a Comment