(၁ဝ)
ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိ၏ အေျပာအေဟာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပရိသတ္မ်ားက တဝါးဝါး တဟားဟားျဖင့္ ပဲြက်ေနသည္။ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိ ေျပာၿပီးသည့္အခါ အေမရိကန္တြင္ သီတင္းသံုးေသာ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ဆက္ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ အိႏၵိယရဟန္းေတာ္ဘိကၡဳသံဃေသန ေျပာသည္။
ဘိကၡဳသံဃေသန ေျပာေနစဥ္ ေတြးမိသည္။ “ေအာ္ အခမ္းအနားမွာရွိတဲ့သူေတြ အားလံုး ေျပာၾကရတာလား မသိဘူး။ ငါ့အလွည့္က်ရင္ ဘာေျပာရင္ ေကာင္းမလဲ”ဟု ေတြးေနမိသည္။ ေျပာခ်င္စိတ္လည္း အလြန္ျပင္းျပေနသည္။
လူၾကားထဲတြင္ ေျပာေဟာရသည့္အေတြ႕အႀကံဳ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွိလာေတာ့ နည္းနည္းမွ် မေၾကာက္မိ။ စာေရးသူအလွည့္မေရာက္မီ ၾကားထဲတြင္ ၂ ပါး က်န္ေသးသည္။ ကံေကာင္းသည္လား ကံဆိုးသည္လားေတာ့ မသိ။ ဘိကၡဳသံဃေသနက မိုက္က႐ိုဖုန္းကို မခ်တမ္း ေျပာေနသည္။
ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိတို႔လည္း ၾကည့္ၿပံဳးေနၿပီ။ စာေရးသူ၏ေနာက္မွ ကိုယ္ေတာ္ကတစ္ဆင့္ လက္ထဲကို နာရီတစ္လံုး ေရာက္လာသည္။ ေရွ႕က ဘိကၡဳသံဃေသနကို ထိုးေပးလိုက္သည္။ နာရီထိုးေပးတာေတာင္ အရွင္က ဆက္ေျပာလိုက္ေသးသည္။
ဘိကၡဳသံဃေသန ေျပာၿပီးသည့္အခါ ၁၂ နာရီ ခဲြေတာ့မည္။ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက မိုက္က႐ိုဖုန္းကို ေအာက္မွာ ထိုင္ေနေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ေျပာမည္ဟု အားခဲထားသမွ် သြားၿပီေပါ့ေလ။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးကလည္း ဂ်ာမန္လို ေျပာသည္။ ၁၂ နာရီခြဲသြားၿပီ။ ဆြမ္းခ်ိန္ေနာက္က်ေတာ့မည္ဟု ေျပာၿပီး အခမ္းအနားကို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္သည္။
(၁၁)
ဤေနရာတြင္ ဆြမ္းခ်ိန္ကိစၥ ေျပာရလိမ့္ဦးမည္။ ဂ်ာမနီရာသီဥတုသည္ ေဆာင္းဦး၊ ေဆာင္း၊ ေႏြဦး၊ ေႏြအားျဖင့္ ဥတုေလးမ်ိဳး ရွိသည္။ ရာသီအလိုက္ မြန္းလဲြခ်ိန္ကဲြျပားသည္။ စာေရးသူတို႔ သြားသည့္အခ်ိန္မွာ ဧၿပီလျဖစ္ၿပီး မြန္းလဲြခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္ ၁ နာရီဟု ဆိုသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၁၂ နာရီခဲြဟုဆိုေသာ္လည္း ေန႔လဲြညစာမျဖစ္ေသး၊ မြန္းမလဲြေသးဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ သူ႕အရပ္ႏွင့္သူ႕ဇာတ္၊ ျမန္မာဆရာေတာ္မ်ားေတာ့ မည္သို႔ဆိုၾကမည္ မသိပါ။
(၁၂)
ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက အာရွမွာကဲ့သို႔ တန္းဆြမ္းေလာင္းၾကမည္၊ သံဃာမ်ားက သပိတ္ကိုယ္စီပိုက္ၿပီး အလွဴခံရမည္၊ အလွဴခံၿပီးပါက ဆြမ္းေက်ာင္းမွာ ေစာင့္ေနၾကရမည္ဟု အသိေပးသည္။ ေရွ႕တြင္ မည္သို႔ျပင္ဆင္ထားသလဲမသိသျဖင့္ သကၤန္းမ႐ံုျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေနာက္မွ ျမန္မာဟန္ သကၤန္း႐ံုၿပီး ဆြမ္းခံလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲဟု သကၤန္းမ႐ံုျဖစ္တာကို ေနာင္တရခဲ့သည္။
ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးက ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ေၾကာင္ရပ္ေနသည္။ ထိုအခါ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက “အရွင္ဘုရား ဘာလုပ္ေနတာလဲ”ဟု ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးကို လွမ္းေမးသည္။ “ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာ၊ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြက သပိတ္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြေတာ့မယ္၊ ငါက ဘယ္လို ပူးေပါင္းပါဝင္ရမလဲ၊ ဘယ္လို ပါဝင္သင့္သလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနတာ”ဟု ေျပာသည္။
ထိုအခါ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက “အဲ … အရွင္ဘုရားလည္း ဘုန္းႀကီးပဲ၊ သပိတ္ပိုက္ၿပီး တို႔နဲ႔အတူ ဆြမ္းခံစားေပါ့”ဟု ေျပာသည္။ ပထမေတာ့ ေနာက္ေျပာင္ေျပာသည္ဟု ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုရင္ေလာင္းက သပိတ္တစ္လံုး ယူလာေပးလိုက္သည္။ သပိတ္ပိုက္ထားေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အားလံုး သေဘာက်ေနခဲ့ၾကသည္။
အခမ္းအနားက်င္းပရာ ခန္းမထဲက ထြက္လိုက္ေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူေတြက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ေနက ပူေနသျဖင့္ ဂ်ာမန္ေတြအႀကိဳက္ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေနပူပူတြင္ ေနရသည္ကို သေဘာက်ၾကသည္။
ဆြမ္းေလာင္းေနသည့္ အေနာက္ႏိုင္ငံသား ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲတြင္ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးမိသည္။ သူတို႔အထဲတြင္ အခ်ိဳ႕က အေတာ္အတန္ အေလ့အက်င့္ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၾကာင္ေၾကာင္အန္းအန္း အမူအရာမ်ား ေတြ႕ရသည္။
(၁၃)
ဆြမ္းခံၿပီးေသာအခါ ဆြမ္းစားေဆာင္တြင္ ေနရာယူၾကသည္။ ဆြမ္းမစားမီ မိမိထက္ ဝါႀကီးေသာသံဃာမ်ားကို အ႐ိုအေသေပး၊ ဦးခ်ၾကရသည္။ စာေရးသူတို႔လည္း မိမိတို႔ထက္ႀကီးေသာ သံဃာမ်ားကို ဝတ္ျပဳလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ေရာက္လာသည္။ ဗုဒၶဘာသာသံဃာမ်ားၾကားတြင္ အနည္းငယ္ အန္းတန္းတန္း ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ထူးဆန္းေသာျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္။
သူလည္း သူ႔ထက္ဝါႀကီးေသာ သံဃာမ်ားကို စာေရးသူတို႔ ဦးခ်သည့္အတိုင္း ဦးခ်ေလေတာ့သည္။
ဆြမ္းစားသည့္အခါ ေနရာခ်ရာတြင္လည္း ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ တန္းတူေနရာခ်ထားသည္။ စာေရးသူတို႔လို သပိတ္ႏွင့္ ဆြမ္းစားၾကသည္။ ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ဝါႀကီးေသာသံဃာမ်ားကို တစ္ႀကိမ္ကန္ေတာ့ၾကျပန္သည္။
သူလည္း စာေရးသူတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ကန္ေတာ့သည္။ ဆြမ္းစား၊ သပိတ္ေဆး၊ ကိစၥဝိစၥမ်ား ၿပီးဆံုးေသာအခါ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ၾကသည္။ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိႏွင့္သူက ကပ္လ်က္ထိုင္ကာ စကားေျပာေနၾကသည္။
(၁၄)
ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက အခုလို ဗုဒၶဘာသာအခမ္းအနားတြင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ေလးလည္း ေလးစားပါေၾကာင္း၊ ပရိသတ္မ်ားေရွ႕တြင္ ခရစ္ယာန္၊ ဗုဒၶဘာသာ ညီညြတ္မႈ၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္မႈ၊ အခ်င္းခ်င္း မဆန္႔က်င္မႈ၊ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈတို႔ကို ျပသလိုက္ရာေရာက္သျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရပါေၾကာင္း … စသျဖင့္ ေျပာၾကားေနသည္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၾကည့္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။
သူတို႔စကားေျပာရပ္သည့္အခါ စာေရးသူက မိတ္ဆက္သည္။ “အရွင္ဘုရားရဲ႕ေက်ာင္းကိုလည္း အလည္လာခ်င္ပါတယ္”ဟုဆိုေသာအခါ “လာခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးလို ေနရမွာေနာ္”ဟု ရယ္ကာၿပံဳးကာ ဆိုသည္။ စာေရးသူကလည္း အားက်မခံ “ရတယ္။ အရွင္ဘုရားေတာင္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးလို ျပဳမူႏိုင္ေသးတာ တပည့္ေတာ္လည္း ေနျပရမွာေပါ့”ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ၾကည္ႏူးမႈမ်ားျပည့္ရႊမ္းေနေသာ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးမ်ားက ခန္းမအတြင္း ေနရာမလပ္ ျပန္႔ႏွံ႔ေနခဲ့သည္ဟု ခံစားမိခဲ့သည္။ အင္း … တကယ္ေတာ့ ခန္းမေလးထဲမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမတၱာဝိဟာရေတာေက်ာင္းေလးတစ္ခုလံုး၊ အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ ထင္း႐ွဴးေတာတန္းမ်ား၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းမ်ား၊ ျဖဴနီျပာဝါေရာင္စံုပန္းခင္းမ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတးသံမ်ားအျဖစ္ ရြက္လႊင့္ကုန္ၾကသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္။
ကမၻာႀကီးမွာ ဘာသာတရားေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ပြင့္ထြန္းလာၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဘာသာတရားအတြက္ တိုက္ပဲြေတြ ဆင္ေနၾကရသည္။ အျငင္းပြားေနၾကရ၊ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ေနၾကရသည္။ ဘာသာတရားမ်ားေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြက်၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြ ျဖစ္ေနၾကရသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဘာသာတရားမ်ားက အသီးအသီး ေဟာၾကေျပာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုေသာစကားလံုးကို အႀကိမ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုေနေစကာမူ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈတို႔ ကင္းမဲ့ေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျဖစ္ထြန္းေစမည္ မဟုတ္ပါ။
(၁၅)
ညေန ၄ နာရီ ထိုးၿပီ။ စုေပါင္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကသည္။ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အားလံုးအၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ျဖစ္သည္။ အယ်ေခမာ၏ ပံုရိပ္မ်ားကလည္း အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ရစ္သီရစ္သီ လိုက္ပါလာေနသည္။ ဒုတိယအယ်ေခမာ ေပၚေပါက္ဖို႔ လိုသည္။ အယ်ေခမာသာရွိလွ်င္ ဂ်ာမနီသာသနာဟာ ဒိထက္ ပိုမို ထြန္းေတာက္ႏိုင္တယ္ဟု ေျပာေလ့ရွိေသာစကားကို သတိရသည္။ မလာခင္ကလည္း အယ်ေခမာအေၾကာင္း ေတြးခဲ့သည္။ အျပန္မွာေတာ့ လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အယ်ေခမာအေၾကာင္းက ခပ္နည္းနည္းရယ္။ အဓိကေတြးေနျဖစ္တာက ဒုတိယအယ်ေခမာ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမလဲ။ ဒုတိယအယ်ေခမာကို ေမွ်ာ္ပါသည္။
(၁၆)
“ေမတၱာဝိဟာရ”တဲ့။ “ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ျပန္႔ႏွံ႔တည္ရွိရာေက်ာင္း”။ ေတာင္တန္းႀကီးတစ္ခုအေပၚတြင္ တည္ရွိသည္။
ထင္းရွဴးေတာတန္းႀကီးက ရင္သပ္႐ႈေမာစရာေကာင္းသည္။ ျမက္ခင္းျပင္အက်ယ္ႀကီးမ်ားလည္း ရွိသည္။ ျမက္ခင္းျပင္မ်ားအေပၚတြင္ ေရာင္စံုပန္းမ်ားက အေလ့က်ေပါက္ေနသည္။ ေတာင္ေပၚက မ်က္စိတစ္ဆံုး ႐ႈေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာအခါ စိမ္းလန္းမႈကိုသာ ေတြ႕ရသည္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ျပန္႔ႏွံ႔တည္ရွိရာအရပ္တြင္ ေတာင္ပံခတ္သံမ်ား ၿငိမ့္ေညာင္းေနသည္။ မွန္ပါသည္။ ပန္းေရာင္စံုမ်ားၾကားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္ပံခတ္သံမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ၿပီးပါၿပီ။
ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၆၊ ဝ၇၊ ၂ဝ၁၄
