အညၾတ ခရီးသည္ (နိဂံုး)

(၁၄)
ထင္း႐ွဴးအသီး( အသီးဟု ထင္သည္၊ အထြတ္အထြတ္ေလးေတြနဲ႔ ခပ္ပြပြအသီး)မ်ားက ေနရာအႏွံ႔ျပန္႔က်ဲေနသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တုိင္း ထင္း႐ွဴးသီးမ်ားကို ေရွာင္လို႔မရ။ ေျမသားစစ္စစ္ကို သိပ္မေတြ႕ရ။ ထင္း႐ွဴးသီးမ်ား၊ အရြက္မ်ားျဖင့္ ႏူးညံ့ေနေသာေျမျပင္ေပၚတြင္သာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသည္။

ေက်ာင္းဝန္းအတြင္း လွည့္လည္လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က တပည့္ေတာ္ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ အရွင္ဘုရား သေဘာမတူတာရွိရင္ ဆြမ္းခံသြားရင္း ေျပာၾကမယ္။ ဒီေန႔ ဆြမ္းခံရြာက တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ လွမ္းေလွ်ာက္ရမယ္။ အသြားအျပန္ဆိုရင္ ၃ နာရီေလာက္ၾကာမယ္။ အခုေတာ့ အရွင္ဘုရား ေက်ာင္းေလးမွာ ခဏသြားနားလိုက္ပါဦး။ ၉ နာရီထိုးရင္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမွာ ေတြ႕ၾကမယ္ဟု ေျပာၿပီး လူစုခဲြလိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာတစ္ပါးေက်ာင္းေလးတြင္ တရားထိုင္ဖို႔ အာ႐ံုစိုက္ၾကည့္သည္။ မရ။ ဘယ္လိုမွ အာ႐ံုစုစည္းလို႔ မရ။

အေၾကာင္းရွာၾကည့္ေသာအခါ စာေရးခ်င္ေသာအေတြးက မ်ားေနသည္။ ကိုယ္ေတြးမိေသာအရာမ်ားကို အျခားသူမ်ားႏွင့္ မွ်ေဝခ်င္ေနသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကြန္ျပဴတာမပါခဲ့။ ဖုန္းလိုင္းမ်ားကိုေတာင္ ျဖတ္ထားသည္။ မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲ ေကာက္ျခစ္ေနခဲ့သည္။ အာ႐ံုအထူးစူးစိုက္ေနစရာမလုိေသာ အရြတ္အဖတ္ကိစၥကို လုပ္လိုက္သည္။ ထင္း႐ွဴးပင္မ်ား ထိပ္ကို တုိးတိုက္သြားေသာ ေလက တေဝါေဝါအသံကို ေပးလွ်က္ရွိသည္။

၉ နာရီ ထိုးခါနီးေတာ့ အဓိကေက်ာင္းေဆာင္ကို သပိတ္လြယ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အထဲက ဆြယ္တာက ၂ ထပ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ သကၤန္း႐ံုရတာ မေသမသပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သပိတ္ကို ညာဖက္ပုခံုးတြင္ လြယ္သည္။ သူကေတာ့ ဘယ္ဖက္ပုခံုးေပၚကေန စလြယ္သိုင္းၿပီး လြယ္သည္။ တပည့္ေတာ္ အဲ့ဒီလို မလြယ္တတ္ဘူးဆိုေတာ့ ႀကိဳက္သလို လြယ္ပါ။ ရြာကို ေရာက္ရင္ တပည့္ေတာ္လည္း အရွင္ဘုရားလို လြယ္မွာပါဟုဆိုသျဖင့္ ျမန္မာလိုပဲ လြယ္လိုက္သည္။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးက ထင္း႐ွဴးေတာႀကီးျဖစ္သည္။ ဒီေတာထဲမွာ ယုန္ေတြ၊ သမင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လူသံၾကားရင္ ေရွာင္ေနတတ္ေတာ့ ေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ခဲတယ္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ ယုန္ေလး ၃ ေကာင္ ျမက္စားေနတာကို လွမ္းေတြ႕လိုက္သည္။ ၂ ေကာင္က အျမန္ေျပးသည္။ ၁ ေကာင္ကေတာ့ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ကင္မရာကို အျမန္ထုတ္ၿပီး ႐ိုက္လိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

(၁၅)
ရာသီဥတုက ေအးလို႔လား မသိ။ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ အရသာရွိလွသည္။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚျဖတ္လုိက္၊ ေတာလမ္းေလးေတြေပၚေရာက္လိုက္ သြားေနရသည္။ ျမက္ခင္းျပင္ဟုဆိုေသာ္လည္း ပန္းေတြ တဝင္းဝင္းပြင့္ေနတာ မ်ားသည္။ အရွင္ဘုရား ဒီပန္းပင္ေလးေတြက တမင္စိုက္ထားတာလားဟု ေမးသည့္အခါ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ရယ္သည္။ သဘာဝေပါက္ေနတဲ့အပင္ေတြဟု ဆိုသည္။ ေအာ္ … တို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ သဘာဝေပါက္တာဆိုလို႔ ျမက္နဲ႔ဆူးေတြပဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ဆီမွာေတာ့ ပန္းေတြက အေလ့က်ေပါက္သတဲ့၊ ေကာင္းလိုက္တာဟု စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္မိသည္။
ဤသို႔ေလွ်ာက္လာၾကရင္း ရြာေလးကို အေဝးမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ရြာကိုဝင္သည့္ လမ္းမေပၚ ေရာက္လာသည္။

ရြာအဝင္ကတၱရာလမ္းက ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္လမ္းမေလာက္ေတာ့ ညက္ေညာသည္။ ရြာထဲတြင္လည္း လမ္းေတြက အလြန္ညက္ေညာလွသည္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းတြင္ ကားမ်ား၊ အလွစိုက္ပန္းအိုးမ်ားကို ေတြ႕ေနရသည္။ အရွင္ဘုရား ဒီရြာမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘယ္ႏွအိမ္ရွိလဲဟု ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ကို ေမးမိသည္။ သူက ၿပံဳးရယ္ၿပီး တစ္အိမ္မွ မရွိဘူးဟု ေျဖသည္။ အံ့ၾသသြားသည္။ ထူးဆန္းတာေတြခ်ည္း ႀကံဳေနရသည္။

အိမ္ ၄ အိမ္သို႔ ၾကြရသည္။ သူတို႔က ခင္မင္မႈနဲ႔ လွဴၾကတာ၊ ဗုဒၶဘာသာကို သိလို႔ရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ အလွဴလုပ္တာေကာင္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ ဘာသာမွာလည္း ရွိတာပဲ မဟုတ္လား။ တပည့္ေတာ္တို႔က အခုလို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒုကၡမေပးဘဲ ေတာထဲမွာ ေနၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေနတာ၊ တရားအားထုတ္နည္းေတြ ေျပာျပတာကို သူတို႔က သေဘာက်တယ္။ အားေပးတယ္။ စသည္ျဖင့္ သူက ရွင္းျပေနသည္။

စာေရးသူက ေတာရြာက လူမ်ားကို ေလ့လာေနမိသည္။ ၿမိဳ႕မွာေတြ႕ရေသာသူမ်ားထက္ ပိုမို႐ိုးသားသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဒူးေခါင္းေတြ၊ လက္ေတြ၊ အဝတ္ေတြမွာ ေျမႀကီးအနည္းငယ္ ေပက်ံေနသည္။ ပုဆိန္၊ ဓား စသည့္ ေတာပစၥည္းမ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ လူျဖဴေတာသားကို အခုမွ ေတြ႕ဖူးျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းသည္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ဦး(ဓာတ္ပံုထဲက ဆြမ္းေလာင္းေနသူ)ကဆိုလွ်င္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဂ်ာမန္သူႏွင့္လက္ထပ္ၿပီး ေတာမွာ ယာလုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ စိတၱဇဆန္ဆန္ႏိုင္ငံျခားကားမ်ား ၾကည့္ဖူးသျဖင့္ ပုဆိန္ႀကီးကိုင္ထားေသာ အဂၤလိပ္ေတာသားကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လုိက္ေသးသည္။

ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က မိတ္ဆက္ေပးသျဖင့္ စာေရးသူကို အခုမွ ဥေရာပေရာက္လာသူဟု ဆိုကာ သူတို႔ အိမ္ အတြင္းပိုင္းမ်ားကို ဗဟုသုတအျဖစ္ လိုက္ျပေပးသည္။ အပူေပးစက္မ်ား၊ အျခားလူမႈအသံုးအေဆာင္မ်ား၊ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈမ်ားကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းလွသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။

သြားခဲ့သမွ် အိမ္ ၄ အိမ္ကေရာ၊ အျခားလမ္းေတြ႕သူမ်ားကပါ ၿပံဳးရႊင္ေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အျခားလမ္းမွေန၍ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတာထဲတြင္ လင့္စင္အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေတြ႕ရသည္။ သမင္၊ ယုန္ စသည့္သတၱဝါေလးကို ပစ္ဖို႔ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ လိုင္စင္ရွိသူမ်ား ပစ္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသးသည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာလို အားလံုး ေဘးမဲ့ေပးထားလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးမိသည္။

(၁၆)
၁၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိေသာအခါ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္သည္။ ဘုရားရွိခိုးၾကသည္။ ငယ္သူက ႀကီးသူကို ရွိခိုးၾကသည္။ ဆြမ္းခံရာမွ ရရွိလာေသာ ေပါင္မုန္႔မ်ား၊ အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ား၊ သစ္သီးမ်ားကို ဆြမ္းေက်ာင္းထဲ ပို႔လိုက္သည္။ ကဲ အရွင္ဘုရား ဘယ္လို သေဘာရလဲ၊ ဆြမ္းခံၾကြတာကိုေလ၊ ေမာသြားၿပီလားဟု ေမးသည္။ မေမာပါဘူးဘုရား၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ တပည့္ေတာ္အတြက္ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲလည္း တစ္မ်ိဳးခံစားရပါတယ္ဟု ျပန္ေျဖမိသည္။

လုပ္ပါဦး၊ အရွင္ဘုရား ခံစားခ်က္ကို ..ဟု ဆိုေသာအခါ ဒီလိုပါဘုရား … အခု အရွင္ဘုရားတို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မဟုတ္သူေတြ လွဴဒါန္းတဲ့ ဆြမ္းအစရွိတာနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကတာဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကအေၾကာင္းေတြကို သတိရမိလို႔ပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာလည္း ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္သူေတြရဲ႕ဆြမ္းနဲ႔ ရပ္တည္ရတဲ့၊ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္သူေတြရဲ႕အိမ္မွာ ဆြမ္းခံရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္လမ္းေတြမွာ ၁၂ ႏွစ္လံုးလံုး အိမ္ေရွ႕မွာ ဆြမ္းသြားရပ္တာ ဘာဆြမ္းမွ မေလာင္းဘူး။ ၁၂ ႏွစ္ျပည့္မွ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ျပန္ေျပာေဖာ္ရသတဲ့။ ဒါေတြကို တပည့္ေတာ္ ျပန္သတိရတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကမၻာမွာ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို လူေတြ သိျမင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းမွာ တရားက်င့္ၿပီး ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ဆြမ္းခံေန႐ံုနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိအျမင္ကေတာ့ တပည့္ေတာ္ဘဝအတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲဘုရားဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည္။

ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ဆက္ေျပာသည္။ ဟုတ္တယ္။ အခု ဒီေက်ာင္းမွာ လာေရာက္ကူညီသူေတြ၊ တရားလာထိုင္သူေတြကလည္း ခရစ္ယာန္ေတြပဲ။ အခ်ိဳ႕တရားထိုင္တာ ေတာ္ေတာ္အရသာ ေတြ႕ေနၾကၿပီ။ တပည့္ေတာ္တို႔က မင္းတို႔ ဗုဒၶဘာသာေျပာင္းပါလို႔ လံုးဝ မေျပာဘူး။ အခ်ိဳ႕လည္း ဒီအတိုင္း ေနတယ္။
အခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း သူတို႔ ဗုဒၶဘာသာေျပာင္းခ်င္ေၾကာင္း လာေျပာၾကတယ္။ မင္း ဗုဒၶဘာသာေျပာင္းခ်င္တာ ငါနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ မင္း စိတ္နဲ႔မင္းပဲ ဆိုင္တယ္။ မင္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္းကို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္မွာလဲ။ (Converting is nothing to do with me. You are the only one who knows your mind really. How can I jugde you are Buddhist or not?)

မင္းစိတ္က ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာအေပၚမွာ ယံုၾကည္စိတ္ရွိသြားၿပီဆိုရင္ မင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာေတာင္ ျဖစ္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ မင္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ဘုရားက ေပ်ာ္ေနမယ္၊ ငါတို႔က ဝမ္းသာေနမယ္ထင္လား။ မင္း အျမင္မွန္သြားတဲ့အတြက္ပဲ ငါတို႔ ဝမ္းသာတယ္။ မင္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ေတာ့ ငါ နည္းနည္းမွ စိတ္မလႈပ္ရွားဘူး၊ ငါတို႔ေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာ႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဝမ္းမသာႏိုင္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ အသိအျမင္ရသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ကို ဝမ္းသာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ Convert ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးကို မသံုးခ်င္တာ၊ Realization ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုပဲ သံုးခ်င္တာလို႔ သူတို႔ကို ေျပာလိုက္တယ္ … စသည္ျဖင့္ အားတက္သေရာ ေျပာေနခဲ့သည္။

(၁၇)
ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ အရွင္ဘုရားက တပည့္ေတာ္ကိုပဲ ေမးခြန္းေတြ ေမးေနတယ္၊ အရွင္ဘုရားမွာေကာ ဘာအနာဂတ္အစီအစဥ္ေတြ ရွိလဲဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ ေမးေလသည္။ အရွင္ဘုရားက အနာဂတ္အေၾကာင္း၊ ဘုရားယုံျခင္းအေၾကာင္းေတြကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ေျပာသြားကတည္းက အရွင္ဘုရား ေျပာတာေတြကို သေဘာက်ၿပီး ကိုယ့္အေနအထားကို ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္သံုးသပ္မိတယ္။ အခ်ိန္မေရြး ေသႏိုင္တာကို သိေပမဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုရွိတယ္။ အခု တပည့္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ပညာေရးက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ အေတာ္လိုအပ္ေနတယ္။ လူပညာေရးေတာ့ လူေတြအပိုင္းေပါ့။ ဘုန္းႀကီးပညာေရးကို ျပင္ေစခ်င္တယ္။ သူမ်ားကို ျပင္လို႔ မရရင္ ကိုယ္ပိုင္တကၠသိုလ္တစ္ခုေလာက္ တည္ေထာင္ၿပီး စံျပပညာေရးစနစ္တစ္ခုကို အသက္သြင္းခ်င္တယ္။

အရွင္ဘုရားနဲ႔ စကားမေျပာခင္တုန္းကေတာ့ ဒါေတြကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လူေတြကို ဘယ္လို၊ ဘုန္းႀကီးေတြကို ဘယ္လို စည္း႐ံုးမယ္ စသျဖင့္ တပည့္ေတာ္ စီမံကိန္းေတြ ဆဲြဖို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ဒီစီမံကိန္းေတြကို ဘုရားကိုပဲ လဲႊအပ္လိုက္ေတာ့မလားလို႔ စဥ္းစားေနတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ အပ္မွာလဲဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္က ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကိုပဲ လုပ္မယ္။ က်န္တာေတြေတာ့ ဘုရားက လုပ္ေပးလိမ့္မယ္ေပါ့။ ဒါက တင္စားၿပီး ေျပာတယ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရားက တန္ခိုးရွင္လို လုပ္ေပးမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး … စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့သည္။

(၁၈)
မွန္ကန္စြာ၊ ႐ိုးသားစြာ၊ တက္ၾကြစြာ၊ တည္ၿငိမ္စြာ၊ ယံုၾကည္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနမည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္သြားရာလမ္းဟာ ေအးခ်မ္းေသာ၊ ေနေပ်ာ္ေသာ၊ ေက်နပ္္ဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေနရာတစ္ခုဆီ မလြဲမေသြ ေရာက္ရွိႏိုင္မွာ ေသခ်ာေနသည္ဟု ယံုၾကည္ခ်က္အခိုင္အမာ ဖဲြ႕တည္ေနမိခဲ့သည္။ အျမတ္ထုတ္ျခင္း၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ လွည့္ပတ္ျခင္း၊ ေကာက္က်စ္ျခင္း၊ လွည့္စားျခင္း၊ မိမိေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အူယားဖားယား ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ မ႐ိုးမသားနည္းမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း စသည္စသည္တို႔ကို လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားသည္ ဗုဒၶသားေတာ္မေျပာႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာအစစ္ပင္ မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ပါလားဆိုသည္ကိုလည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာေနမိခဲ့သည္။

ခရီးသြားသျဖင့္ ရရွိလာေသာအသိအျမင္မ်ားတြင္ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ ႏွလံုးသား(Liberated Heart)ဟု အဓိပၸာယ္ရေသာ မုေတၱာဒါယ(Muttodaya)ေတာေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္ရျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာခဲ့သည့္ အသိအျမင္မ်ားက တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု အံ့ၾသေစခဲ့ပါသည္။ ဘဝအသိအျမင္မ်ားကို တလင္းလင္းတလက္လက္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ ႏွလံုးသားရွိရာသို႔ကား ေရာက္ၿပီးခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ႏွလံုးသားကေတာ့ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အခ်ိန္နာရီမ်ား ဘယ္မွ်ေလာက္ ယူရဦးမည္မသိပါတကား။

မွန္ကန္စြာ၊ ႐ိုးသားစြာ၊ တက္ၾကြစြာ၊ တည္ၿငိမ္စြာ၊ ယံုၾကည္စြာျဖင့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ေတာ့ အားအင္ေတြက ျပည့္ျပည့္လာသည္ဟု ခံစားမိသည္။

(၁၉)
စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကံဳအေပၚ အေျခခံ၍ ခံစား၍ ရသမွ်ေလးမ်ားကို မွတ္တမ္းျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕သံုးသပ္ခ်က္မ်ားမွာ သိလြန္းတတ္လြန္း၍ သံုးသပ္ထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ျမင္လိုက္ေသာျမင္ကြင္းအေပၚမွာ ခံစားလိုက္ရေသာ လွ်ပ္တျပက္အေတြးစေလးမ်ားကို ေရးျခစ္မိျခင္းျဖစ္သည္ဟုသာ ဆိုခ်င္ပါသည္။ အျခားစိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားလည္း ရွိေနပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ပိုင္းမွ ေခါင္းစဥ္သီးသန္႔ျဖင့္ တင္ျပဖို႔ စိတ္ကူးထားပါသည္။

(၂ဝ)
အျပန္ခရီးတြင္ ရထားတံခါးကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္တတ္သြားၿပီ။ အသြားတုန္းကလို ဟိုလိုက္မွတ္၊ ဒီလိုက္ၾကည့္ သိပ္လုပ္စရာ မလုိေတာ့။ အေတြ႕အႀကံဳက လူကို တည္ၿငိမ္ေစသည္။ မုေတၱာဒါယတြင္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ အခု စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

မုေတၱာဒါယ(Liberated Heart) လြတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္
အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)