အညၾတ ခရီးသည္ (၃)

(၉)
ည ၉ နာရီခန္႔တြင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ Youtube ထဲမွ ဗီြဒီယိုကလစ္ေလးထဲတြင္ ေတြ႕ဖူးထားေသာ ဆင္းတုေတာ္ေလးကို ဖူးရသည္။ ေက်ာင္းဝင္းအႏွံ႔တြင္ အျဖဴ၊ အဝါ၊ အနီ၊ ခရမ္းေရာင္ ပန္းမ်ား ပြင့္လန္းေနၾကသည္။ သဘာဝပန္းဥယ်ာဥ္တစ္ခုလို သာယာလွသည္။

စာၾကည့္တိုက္၊ ဘုရားခန္းမ်ားကိုလည္း လွည့္ၾကည့္သည္။ စာၾကည့္တိုက္တြင္ တို႔ႏိုင္ငံက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေရးထားေသာစာအုပ္မ်ား ေတြ႕မလား လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ဆရာႀကီးဦးဘခင္ တရားထိုင္နည္းစာအုပ္တစ္အုပ္သာ ေတြ႕မိသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံဆရာေတာ္မ်ား ေရးထားေသာ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားသာ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရသည္။
အေနာက္တိုင္းသားမ်ား ေရးထားေသာ ဓမၼစာအုပ္မ်ားမွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ အာဂ်န္ခ်ား စေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ တပည့္မ်ား ေရးထားေသာစာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ အေနာက္တိုင္းတြင္ တည္ေထာင္ထားေသာ ထိုင္းေတာရဂိုဏ္းအဆက္အႏြယ္ေက်ာင္းမ်ားစာရင္းကိုလည္း ၾကည့္မိသည္။ အားက်စရာေကာင္းလိုက္ပါဘိ။

အဓိကအေဆာင္ေရွ႕တြင္ ဘူတာကို လာႀကိဳသည့္ ရဟန္းေတာ္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေစာေစာက သူလာေသးေၾကာင္း၊ (ပ႒ာန္း)ရြတ္ဖတ္ေနသံၾကားလို႔ ျပန္သြားခဲ့ေၾကာင္း၊ ေခ်ာကလက္ႏွင့္ပ်ားရည္ လာေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး မနက္ ၆ နာရီ စုေပါင္းဘုရားရွိခိုး၊ တရားထိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၇ နာရီတြင္ မနက္စာစားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာကာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားသည္။

(၁ဝ)
မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ႏိုးေနသည္။ ေက်ာင္းက ယူလာခဲ့ေသာ သပိတ္၊ ေသာက္ေရခြက္၊ ဇြန္း၊ နိသီဒိုင္၊ လက္သုပ္ပဝါ စသည္တို႔ကို ျပင္ၿပီး အဓိကအေဆာင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အႀကီးဆံုးရဟန္းေတာ္ကို ဘုရားခန္းတြင္ ေတြ႕ရသည္။ သူက ၂၅ ဝါရွိၿပီဟု ဆိုသျဖင့္ ႐ိုေသစြာ ဝတ္ျပဳလိုက္သည္။ စာေရးသူဟာ ဂ်ာမနီေရာက္တာ မၾကာေသးေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အစားအေသာက္ အစစအရာရာ အသစ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏွင့္ ကဲြျပားေၾကာင္း၊ အခု ေတာရေက်ာင္းကို လာလိုက္ရသည့္အခါ ပိုၿပီး အသစ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ခံစားရေၾကာင္း၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အာရွစံတန္ဖိုးမ်ားကို က်င့္သံုးေနေသာ အေနာက္တိုင္းသားေနထိုင္သည့္ ေတာရေက်ာင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အျမင္မေတာ္သည္မ်ား ျပဳလုပ္မိပါက ညီငယ္တစ္ေယာက္လို ဆံုးမေျပာဆိုႏိုင္ပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္လိုက္သည္။

သူေတြ႕ဖူးေသာ ျမန္မာကိုယ္ေတာ္မ်ားတြင္ စာေရးသူက ထူးျခားေၾကာင္း၊ စာေရးသူေျပာေသာ အဂၤလိပ္စကားမွာလည္း နားလည္လြယ္ေၾကာင္း၊ တက္ၾကြပြင့္လင္းသည့္ေျပာၾကားခ်က္ေၾကာင့္ သူလည္း ဝမ္းသာပါေၾကာင္း (အေနာက္တိုင္းသားေတြ ထံုးစံအတိုင္း စာေရးသူ ဝမ္းသာေအာင္) ေျပာျပေလသည္။

(၁၁)
သူတို႔သည္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို ဘုရားကို အလြန္ရွိခိုးၾကသည္။ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ဘုရားကို ရွိခုိးသည္။ ၿပီးလွ်င္ သူတို႔ကို ရဟန္းျပဳေပးေသာ၊ တရားျပေပးေသာ ထိုင္းရဟန္းေတာ္မ်ားပံုကို ရွိခိုးသည္။ ၿပီးလွ်င္ ငယ္သည့္ကိုယ္ေတာ္က ႀကီးသည့္ကိုယ္ေတာ္ကို ေတြ႕တိုင္း ရွိခိုးသည္။ လမ္းတြင္ ရွိခိုးသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မနက္ဘုရားရွိခုိးခ်ိန္တြင္၊ နံနက္စာ မစားမီအခ်ိန္၊ နံနက္စာစားၿပီးအခ်ိန္၊ ဆြမ္းခံမသြားမီ၊ ျပန္လာလွ်င္၊ ေန႔ဆြမ္းစားလွ်င္ မစားမီ၊ စားၿပီး၊ ညေန ဘုရားဝတ္ျပဳလွ်င္ မျပဳမီ၊ ျပဳၿပီး အငယ္ရဟန္းေတာ္က ႀကီးသူကို ရွိခိုးသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ နံနက္စာဘုဥ္းေပးၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းဝန္းအႏွံ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။ ၁၅ ဧကခန္႔ က်ယ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။

(၁၁)
လမ္းေလွ်ာက္ရင္းႏွင့္ အႀကီးဆံုးရဟန္းေတာ္ကို အရွင္ဘုရား အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္က ဘာလဲဟု ေမးမိသည္။

ဘာ ဘယ္လို ဆိုၿပီး ထူးဆန္းသလို ျပန္ၾကည့္သည္။

တင္ပါ … ဒီလိုပါ အရွင္ဘုရားရဲ႕ အနာဂတ္စီမံကိန္းက ဘယ္လို ရွိလဲဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားလို႔ပါဟု ေျပာလိုက္သည္။

ေအာ္ … အနာဂတ္လား။ တပည့္ေတာ္မွာ အနာဂတ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ စီမံကိန္းဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ တပည့္ေတာ္မွာ ပစၥဳပၸန္ပဲ ရွိပါတယ္ဟု ဆိုေလသည္။ နားထဲမွာ ၾကားရသည္မွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။

ေအာ္ ဒါဆိုရင္ သာသနာေတာ္ျပန္႔ပြားဖို႔အတြက္ အရွင္ဘုရားမွာ ဘာစီမံကိန္းမွ မရွိဘူးလားဟု ေမးၾကည့္မိသည္။ အမွန္အားျဖင့္ စပ္စုခ်င္လြန္းလို႔သာ ေမးရသည္။ သူက ထိုကိစၥကို သိပ္ေျပာလိုဟန္ မရွိလွေပ။

ကိုယ့္ဘာသာျပန္႔ပြားဖို႔အတြက္ စီးပြားေရးလုပ္သလို တိုးခ်ဲ႕တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ စီမံကိန္းေတြကို တပည့္ေတာ္ အယံုအၾကည္ မရွိဘူး။ က်န္တဲ့ဘာသာေတြေတာ့ မေျပာလိုဘူး။ ဗုဒၶဘာသာျပန္႔ပြားေရးဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ေတြရဲ႕ အတြင္းပိုင္းမွာပဲ တိုးခ်ဲ႕ရတာ။ လူေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ အၿငိမ္းဓာတ္ေတြ ေရာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔အတြက္ စီမံကိန္းမလိုဘူး။ စီမံကိန္းတစ္ခုခုပါလာရင္ စီးပြားေရးစိတ္ဓာတ္လို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြ ဝင္လာမယ္ …. သူက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တရစပ္ ေျပာေနသည္။

မနက္ခင္းအေအးဓာတ္က အသားကို စိမ့္စိမ့္သြားေစသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕စကားမ်ားေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေနသည္ဟု ခံစားရသည္။

သူက ဆက္ေျပာသည္။ အရွင္ဘုရားကို တပည့္ေတာ္ ေမးၾကည့္ပါရေစ။ တပည့္ေတာ္တို႔ ဘုရားရွင္ဟာ ေနာက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ၾကာရင္ ေကာသလတိုင္းတစ္ခုလံုး ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ရမယ္၊ ေနာက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ၾကာရင္ ငါဘုရားသာသနာ ယံုၾကည္သူ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိရမယ္၊ ေနာက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ၾကာရင္ အိႏၵိယသူေဌး ဘယ္ႏွဦးဟာ ငါဘုရားသာသနာကို ကိုးကြယ္လာေစရမယ္ … စတဲ့ စီမံကိန္းနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသလားဟု ေမးေလသည္။ အဲဒီလို လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္ဟု ေျဖလိုက္သည္။

တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဘုရားကို အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္တစ္ခုပဲ ထားတယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာ တပည့္ေတာ္တို႔ဟာ ဘုရားခိုင္းတာကို လုပ္တယ္။ ဘုရားေျပာတဲ့အတိုင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေနတယ္။ ဗုဒၶႏွစ္သက္တဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ အသြင္အျပင္ကို ျပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာေအာင္ မႀကိဳးစားဘူး။ အဲဒီလို မႀကိဳးစားလို႔ပဲ အခု ဒီနယ္မွာေကာ အျခားဥေရာပက ေတာရေက်ာင္းဝန္းက်င္ေတြမွာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာၾကတာလို႔ ယံုၾကည္တယ္။

လူတိုင္းနဲ႔ဘာသာတိုင္းနဲ႔ ျပႆနာမတက္တာဟာလည္း တပည့္ေတာ္တို႔က ႐ိုးရွင္းတဲ့ဘဝပံုစံကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေဖာ္ျပေနလို႔ပဲ။

တပည့္ေတာ္တို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာက ဘုရားကို ယံုၾကည္ၿပီး သူ လမ္းညႊန္တဲ့အတိုင္း လုပ္႐ံုနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေသးအမႊားကိစၥေလးတစ္ခုပဲလို႔ ထင္တယ္။

ဘုရားေျပာတဲ့အတိုင္းသာ လုပ္၊ သာသနာလည္း ျပန္႔ပြားတာတုိ႔၊ ေက်ာင္းတိုက္ တိုးတက္စည္ပင္တာတို႔ စတာေတြက အလုိလို ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို တပည့္ေတာ္ လံုးဝ ယံုၾကည္တယ္။

ဗုဒၶက နယ္တကာလွည့္တယ္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြမ်ားလာေအာင္ စည္း႐ံုးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူသိထားတာကို သူမ်ားကို သိေစခ်င္လို႔၊ သူ ေအးခ်မ္းတာကို သူမ်ားေတြလည္း ေအးခ်မ္းေစခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး လိုက္ေျပာျပတာ၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ သူရဲ႕ အသြင္အျပင္ကို လိုက္ျပတာ၊ တည္ၿငိမ္တဲ့ဘဝေနနည္းကို ကပဲြေတြ လိုက္က်င္းပသလို နယ္လွည့္ၿပီး ျပတာ။

အခုလည္း တပည့္ေတာ္တို႔ ဆရာ(ထိုင္းက ေတာရဂိုဏ္းက)ကလည္း အဲဒီလို ယူဆထားတဲ့အတြက္ သူ႕တပည့္မွန္သမွ်ကို အရွင္ဘုရားတို႔ေတြ သာသနာျပန္႔ပြားဖို႔ ဘာသႏၲရေတြ မလုိပါဘူး။ ျခားနားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေလ့လာေနစရာ မလိုဘူး။

သာသနာျပန္႔ပြားဖို႔ ဆႏၵရွိတယ္ဆိုရင္ အရွင္ဘုရားတို႔မွာ လုပ္စရာအလုပ္က တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ ဘုရားစကားနဲ႔အညီ တရားက်င့္ၿပီး ႐ိုးရွင္းတဲ့ဘဝကို စံနမူနာအျဖစ္ ျပႏိုင္ဖို႔ပဲတဲ့။ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ဂႏၴဓုရနဲ႔ဝိပႆနာဓုရပဲ ရွိတယ္။

ဂႏၴဓုရမွာ အဂၤလိပ္စာစသည္၊ အျခားယဥ္ေက်းမႈစသည္ေတြ မပါဘူး။ သာသနာျပန္႔ပြားေစခ်င္ရင္ ဘုရားလမ္းညႊန္တဲ့ အက်င့္နဲ႔ ဘုရားမိန္႔ေတာ္မူခဲ့တဲ့ စကားေတြကို သိေအာင္လုပ္႐ံုပဲ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ပိဋကတ္ပဲ။

အရွင္ဘုရား လက္ခံလား၊ လက္မခံလား မသိဘူး။ တပည့္ေတာ္တို႔က အဲ့ဒီလို လက္ခံၿပီး တရားပဲ က်င့္တယ္။ သင့္ေလ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တရားေဟာတယ္။ တရားျပတယ္။ ဒါပဲ။ ေဟာ … ဟိုမွာ ယုန္ေလး ၂ ေကာင္။ လက္ညိွဳးညႊန္ျပေနစဥ္မွာပဲ ယုန္ေလးမ်ားက ေျပးထြက္သြားၾကသည္။

မထင္မွတ္ထားေသာ စကားေလးမ်ားကို ၾကားရသည့္အတြက္ အသိအျမင္မ်ိဳးစံု၊ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုက ရင္ထဲတြင္ စီးဆင္းလာေနခဲ့သည္။

(၁၂)
“တပည့္ေတာ္မွာ အနာဂတ္မရွိဘူး”။
“သာသနာျပန္႔ပြားဖို႔အတြက္ ဘုရားလမ္းညႊန္တာကို လုပ္ဖို႔ပဲ။ ဘာေတြမွ ထပ္သင္စရာ မလိုဘူး”။
“အရွင္ဘုရား ဘုရားကို မယံုဘူးလား”။
“ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာက ဘုရားကို ယံုၾကည္ၿပီး သူ လမ္းညႊန္တဲ့အတိုင္း လုပ္႐ံုနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေသးအမႊားကိစၥေလးတစ္ခုပဲလို႔ ထင္တယ္”။

သူေျပာခဲ့ေသာစကားလံုးမ်ားက ဦးေႏွာက္ထဲ စီးဝင္လိုက္၊ ႏွလံုးသားကို လာထိခတ္လိုက္။ ထူးဆန္းသလိုလို၊ ဝမ္းသာသလိုလို၊ တစ္စံုတစ္ရာကို သိျမင္သေဘာေပါက္သြားသလိုလို ခံစားေနမိခဲ့သည္။

“ငါတို႔ေတြ ဘုရားကို တကယ္မ်ား မယုံခဲ့ၾကဘူးလား”ဟုလည္း ေတြးျဖစ္သြားသည္။

ေက်ာင္းတိုက္၊ ေငြေၾကး စသည္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ရေရး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေရး၊ ေက်ာင္းတိုက္ရွိလွ်င္လည္း ေက်ာင္းတိုက္ခ်မ္းသာႀကီးပြားေရး စသည္တို႔အတြက္ (ဂႏၴဓုရ၊ ဝိပႆနာဓုရမွ အျခားျဖစ္ေသာ) လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ေနမႈမ်ား၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈအတြက္ တြန္းထိုးတိုက္ခိုက္မႈမ်ား၊ …. စသည္ စသည္တို႔သည္ ဘုရားကို မယံုၾကည္သျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာျဖစ္ရပ္မ်ားဟု သေဘာပိုက္လာမိသည္။

ေကာက္ခ်က္တစ္ခု ဆဲြမိသည္။
“ဘုရားကို ယံုၾကည္ေသာသူသည္ ဘုရားလမ္းညႊန္ေသာတရားဓမၼကို ယံုၾကည္လာမည္။ ဘုရားလမ္းညႊန္ေသာတရားဓမၼသည္ အရာရာကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ (ဓေမၼာ ဟေဝ ရကၡတိ ဓမၼစာရီံ”။

ခ်ိဳးငွက္ေလးေတြက အုပ္လိုက္သင္းလိုက္ ပ်ံသြားၾကသည္။ ထင္း႐ွဴးပင္ႀကီးတစ္ပင္ေပၚေရာက္ေသာအခါ သံၿပိဳင္တကူးကူး ေအာ္ျမည္ေနၾကေလသည္။ ခ်ိဳးငွက္ေလးမ်ား၊ အမည္မသိေသာအျခားငွက္ေလးမ်ား၏ ေတးသီဆိုမႈေလးမ်ားႏွင့္အတူ ရင္ထဲတြင္ ေပၚေပါက္လာေသာ ဝါက်မ်ားကလည္း ေတးသီခ်င္းမ်ားလို လြင့္ဝဲလာေနခဲ့သည္ကို သတိျပဳမိသည္။

(၁၃)
ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္ ရာထူးေနရာ မရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ရာထူးေနရာမွ ျပဳတ္မွာကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ဒကာဒကာမမ်ား မေပါမ်ားမွာကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ ရွိၿပီးေသာ ဒကာဒကာမမ်ား အျခားေက်ာင္း၊ အျခားကိုယ္ေတာ္ကို ကိုးကြယ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္မီးတစ္ေျပာင္ႏွင့္ မေနႏိုင္မွာကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ ရွိၿပီးသားေက်ာင္းထိုင္၊ ေက်ာင္းအုပ္ စသည္အျဖစ္မွ ေရြ႕ေလ်ာသြားမွာ စိုးရိမ္ျခင္း …. စသည္တို႔သည္ ဘုရားကို မယံုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိေသာအခါ အနာဂတ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ေတြးယူထားစရာ မလုိေသာ၊ တယုတယ သိမ္းဆည္းထားစရာ မလိုေသာ အမႈိက္တစ္ခုအေနျဖင့္ ျမင္လာမိသည္။

(ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္) အနာဂတ္ဟူသည္ ဘုရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ သူေပးေသာ ဓမၼကို လိုက္နာျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါလားဟု သေဘာေပါက္လာခဲ့မိသည္။ တစ္သက္တာ လိုက္နာႏိုင္မည္ မႏိုင္မည္ကိုေတာ့ အာမခံ၍ မရႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ထိုင္း+ဂ်ာမန္ေတာရေက်ာင္းေလးမွ ရရွိလိုက္ေသာအသိတရားတစ္ခုကေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးကို အေတြးသစ္မ်ားျဖင့္ ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္ေနေစခဲ့သည္။