ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားကို
ခရီးထြက္ဖူးသည္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးေသာေနရာမ်ားလည္း ပါဝင္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံေရာက္စအခ်ိန္မွာ ခံစားရေသာခံစားခ်က္ႏွင့္
လားလားမွ် မတူႏိုင္။ အားတင္းထားေသာ္လည္း အားငယ္စိတ္မ်ား ဝင္လာခဲ့သည္။
ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ တစ္ကိုယ္တည္း ေရာက္ေနရသလုိ ခံစားမိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အေတာ္ဟုတ္လွၿပီထင္ခဲ့သည္မွာ မွားေလသည္။ တစ္ခုေျဖစရာရွိသည္မွာ
အိမ္လြမ္းေဝဒနာ၊ အထီးက်န္မႈမ်ားသည္ ေတြ႕ႀကံဳရရွိခဲ့ေသာအေတြ႕အႀကံဳေၾကာင့္
ခဏမွ်သာ ေပၚလာတတ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေလာေလာဆယ္ဝတ္ဖို႔ဆိုၿပီး အေႏြးထည္မ်ား၊
ေျခအိတ္မ်ား၊ လက္အိတ္မ်ား၊ ေခါင္းစြပ္မ်ား လာေပးသည္။ မနက္ ၈ နာရီခန္႔တြင္
အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားရေအာင္ဆိုၿပီး အျခားအေဆာင္တစ္ခုသို႔ သြားၾကသည္။ ေပါင္မုန္႔ကို
ေထာပတ္၊ ခ်ိစ္တို႔ႏွင့္ တို႔ကာ စားရသည္။ စၿပီေဟ့လို႔ ေရရြတ္မိသည္။
ပစၥဳပၸန္မွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မရဘူးဆိုလွ်င္ လူတို႔သည္ အတိတ္ဆီကို ေျပးဝင္သြားတတ္ၾကသည္။ အခုလည္း ေနရာအသစ္မွာ လူအသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္၊ အစားအေသာက္အသစ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေလေသာအခါ မိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္တမ္းတမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အစကတည္းက မတူညီေသာ၊ အလြန္စိမ္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို ႀကိဳေတြးထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ အလြန္႔အလြန္ ခံစားရသည္ဟုေတာ့ မဆိုႏိုင္ေပ။ ေန႔လယ္ ၁၁ ခဲြခန္႔တြင္ အတူေနဂ်ာမန္ရဟန္းက ေန႔ဆြမ္းအျဖစ္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ထိုင္းအစားအစာအခ်ိဳ႕ ယူလာၿပီး ေကၽြးသည္။ သူကေတာ့ ေပါင္မုန္႔ကိုသာ ၾကက္ဥ၊ ေထာပတ္၊ ခ်ိစ္တို႔ႏွင့္ တို႔စားသည္။
ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းေဂါပကအဖဲြ႕ဥကၠ႒ မစၥတာဂြမ္းနား ေရာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲဟု ေမးသည္။ မင္းတို႔အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ငါကေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားၿပီး ကူညီမယ္ဟု ေျပာျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူမ်ိဳး၊ အစားအေသာက္ စသည္တို႔မွာ အလြန္ကဲြျပားေၾကာင္း၊ မင္းတို႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ငါ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္သလို ငါတို႔ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း မင္းတို႔ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။ သူက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ Bodhi Vihara ႏွင့္ Sariputta Institute အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူသည္ လက္ရွိအေနအထားေရာက္ဖို႔ အေတာ္႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ကနဦးတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ဦးေတေဇာဘာသႏွင့္ စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အျခားျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း ပင့္ဖိတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၾကာရွည္မေနျဖစ္ခဲ့ၾကပါ။ သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရွင္းသည္ဟု ထင္သည္။ သူေမြးဖြားရာေဒသမွာ ဗုဒၶအဆံုးအမမ်ား တည္ရွိျပန္႔ပြားေစလိုျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႀကိဳးစားသာသနာျပဳသည္။ ေဗာဓိဝိဟာရတြင္ ေငြေၾကးကို သံဃာေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ စီမံကိုင္တြယ္ခြင့္ မရွိပါ။ ေဂါပကအဖဲြ႕မွသာ စီမံသည္။ ကိုယ္ေရာက္သည့္အခါ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေငြကိုင္တယ္၊ အရွင္ဘုရားက ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို သတ္မွတ္ထားတာလဲ၊ အရွင္ဘုရား ေငြကို လက္နဲ႔မကိုင္ေပမဲ့ အလွဴခံပံုးထဲ အလွဴေငြထည့္သြားရင္ေတာ့ ဝမ္းသာတာပဲ မဟုတ္လား။ လက္နဲ႔ကိုင္တာနဲ႔အလွဴခံပံု၊ ဘဏ္အေကာင့္ထဲကေငြကို ဝမ္းေျမာက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လားဟု ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။
ထိုအခါ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က အဲဒါကို သူလည္း သိေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံတြင္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္း စတင္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္အခါ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးေစမည့္ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္တစ္ပါး၏ ထူးျခားခ်က္ကို ရွာသည့္အခါ ေငြမကိုင္ျခင္းႏွင့္ေငြမရွာျခင္းသည္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ အထူးဆန္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငါတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတြဟာ ေငြကိုင္ခြင့္မရွိသလို ေငြေၾကးရွာေဖြခြင့္လည္း မရွိဘူး၊ ေငြေၾကးရွာေဖြဖို႔ အားမထုတ္ဘူးလို႔ ေျပာသည့္အတြက္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ ကူညီမည့္သူမ်ားေပၚလာၿပီး ရပ္တည္ေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆမိသျဖင့္ သူ၏ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းကို အတန္ငယ္ သေဘာေပါက္မိသည္။
ညေန ၆ နာရီေလာက္ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ငိုက္သြားသည္။ ဂ်ာမန္ရဟန္းက ဆြယ္တာမ်ား၊ ေျခအိတ္မ်ား၊ ကိုယ္က်ပ္အတြင္းခံေဘာင္းဘီမ်ား၊ လက္အိတ္မ်ား၊ ေခါင္းစြပ္မ်ား ယူလာျပန္သည္။ ေတာ္မေတာ္၊ ကိုက္မကိုက္၊ ႀကိဳက္မႀကိဳက္ ေမးသည္။ ေနာက္ရက္တြင္ မားကတ္သြားၿပီး ဒကာမတစ္ေယာက္ လိုက္ဝယ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္ ေတာ္တာေတြ႕လွ်င္ ခဏတာ ဝတ္ထားဖို႔အေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဆြယ္တာ ၅ ထည္ေလာက္ဝတ္၊ ေျခအိတ္ ၂ ထပ္ဝတ္၊ ေခါင္းစြပ္ဝတ္လုိက္မွ ရာသီဥတုႏွင့္ အေနေတာ္ျဖစ္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
အိပ္ေပ်ာ္လို႔ ၅ မိနစ္ခန္႔ေလာက္မွာ ဂ်ာမန္ရဟန္းက လႈပ္ႏႈိးသည္။ မင္းအိပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အခု မင္းအိပ္လိုက္ရင္ ည ၁ နာရီေလာက္ ႏိုးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊ ျမစ္ကမ္းသြား လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ဟု ေျပာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကသည္။ ျမစ္က အလြန္သာယာသည္။ Esar ျမစ္ဟု ေခၚသည္။ အဓိပၸာယ္က Freedom လြတ္လပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အနည္းငယ္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားသည္။ ေရက ၾကည္စိမ္းေနသည္။ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အပန္းေျဖႏုိင္ေအာင္ အမႈိက္ပံုးကအစ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထားေပးထားသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အလြန္သန္႔ရွင္းသည္။ စကၤာပူကို အလြန္သန္႔ရွင္းသည့္ၿမိဳ႕ဟု ထင္ခဲ့သည္။ Freising က သန္႔ရွင္းရံုမွ်မက ေအးခ်မ္းမႈပါ ေရာေနသည္။
၂ နာရီခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္သည္။ သူက ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနသည္။ ငါ မရေတာ့ဘူး၊ အိပ္ခ်င္ၿပီဟု ေျပာၿပီး အိပ္ရာဝင္သည္။ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ႏိုးေနသည္။ တစ္ကိုယ္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္။ သက္ရွိကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သက္မဲ့ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က အေတာ္လြမ္းတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္လြမ္းတတ္တာက ခဏတာပဲ ျဖစ္သည္ကိုလည္း သိသည္။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုေရာက္လွ်င္ ေနသားတက် ျဖစ္သြားတတ္ေသာ ကိုယ့္သဘာဝကိုလည္း သိသည္။ သို႔ရာတြင္ အဆိုပါအခ်ိန္ကို မေရာက္မီ အေတာ္ေလး ခံစားေနတတ္သည္ကလည္း ကိုယ့္သဘာဝျဖစ္ေနျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ မဟာသမယသုတ္၊ ပစၥယနိေဒၵသ၊ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ရြတ္ဖတ္သည္။ ထြက္ေလဝင္ေလကို အာ႐ံုျပဳျဖစ္သည္။
ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးေတေဇာဘာသကေတာ့ လွမ္းမွာရွာသည္။ တစ္ကိုယ္တည္း ေတာထြက္ေနတယ္လို႔သာ အမွတ္ထားပါေလဟု စာလွမ္းပို႔သည္။ ေတာထြက္သည္ႏွင့္ ဘာမွ မထူးလွ။ ျမင္ေနရေသာလူမ်ားသည္ အားလံုး သူစိမ္းျပင္ျပင္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။
(စာေပရသေတာ့ မေျမာက္လွပါ။ ဒီက အေတြ႕အႀကံဳေလးမ်ားကို မွတ္တမ္းအျဖစ္နဲ႔ရွိေနေစခ်င္တာရယ္၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို သိေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီးလည္း ေရးသြားပါဦးမယ္။ အားလံုး ေက်းဇူး)။
ပစၥဳပၸန္မွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မရဘူးဆိုလွ်င္ လူတို႔သည္ အတိတ္ဆီကို ေျပးဝင္သြားတတ္ၾကသည္။ အခုလည္း ေနရာအသစ္မွာ လူအသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္၊ အစားအေသာက္အသစ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေလေသာအခါ မိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္တမ္းတမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အစကတည္းက မတူညီေသာ၊ အလြန္စိမ္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို ႀကိဳေတြးထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ အလြန္႔အလြန္ ခံစားရသည္ဟုေတာ့ မဆိုႏိုင္ေပ။ ေန႔လယ္ ၁၁ ခဲြခန္႔တြင္ အတူေနဂ်ာမန္ရဟန္းက ေန႔ဆြမ္းအျဖစ္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ထိုင္းအစားအစာအခ်ိဳ႕ ယူလာၿပီး ေကၽြးသည္။ သူကေတာ့ ေပါင္မုန္႔ကိုသာ ၾကက္ဥ၊ ေထာပတ္၊ ခ်ိစ္တို႔ႏွင့္ တို႔စားသည္။
ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းေဂါပကအဖဲြ႕ဥကၠ႒ မစၥတာဂြမ္းနား ေရာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲဟု ေမးသည္။ မင္းတို႔အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ငါကေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားၿပီး ကူညီမယ္ဟု ေျပာျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူမ်ိဳး၊ အစားအေသာက္ စသည္တို႔မွာ အလြန္ကဲြျပားေၾကာင္း၊ မင္းတို႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ငါ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္သလို ငါတို႔ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း မင္းတို႔ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။ သူက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ Bodhi Vihara ႏွင့္ Sariputta Institute အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူသည္ လက္ရွိအေနအထားေရာက္ဖို႔ အေတာ္႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ကနဦးတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ဦးေတေဇာဘာသႏွင့္ စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အျခားျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း ပင့္ဖိတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၾကာရွည္မေနျဖစ္ခဲ့ၾကပါ။ သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရွင္းသည္ဟု ထင္သည္။ သူေမြးဖြားရာေဒသမွာ ဗုဒၶအဆံုးအမမ်ား တည္ရွိျပန္႔ပြားေစလိုျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႀကိဳးစားသာသနာျပဳသည္။ ေဗာဓိဝိဟာရတြင္ ေငြေၾကးကို သံဃာေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ စီမံကိုင္တြယ္ခြင့္ မရွိပါ။ ေဂါပကအဖဲြ႕မွသာ စီမံသည္။ ကိုယ္ေရာက္သည့္အခါ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေငြကိုင္တယ္၊ အရွင္ဘုရားက ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို သတ္မွတ္ထားတာလဲ၊ အရွင္ဘုရား ေငြကို လက္နဲ႔မကိုင္ေပမဲ့ အလွဴခံပံုးထဲ အလွဴေငြထည့္သြားရင္ေတာ့ ဝမ္းသာတာပဲ မဟုတ္လား။ လက္နဲ႔ကိုင္တာနဲ႔အလွဴခံပံု၊ ဘဏ္အေကာင့္ထဲကေငြကို ဝမ္းေျမာက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လားဟု ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။
ထိုအခါ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က အဲဒါကို သူလည္း သိေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံတြင္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္း စတင္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္အခါ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးေစမည့္ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္တစ္ပါး၏ ထူးျခားခ်က္ကို ရွာသည့္အခါ ေငြမကိုင္ျခင္းႏွင့္ေငြမရွာျခင္းသည္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ အထူးဆန္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငါတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတြဟာ ေငြကိုင္ခြင့္မရွိသလို ေငြေၾကးရွာေဖြခြင့္လည္း မရွိဘူး၊ ေငြေၾကးရွာေဖြဖို႔ အားမထုတ္ဘူးလို႔ ေျပာသည့္အတြက္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ ကူညီမည့္သူမ်ားေပၚလာၿပီး ရပ္တည္ေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆမိသျဖင့္ သူ၏ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းကို အတန္ငယ္ သေဘာေပါက္မိသည္။
ညေန ၆ နာရီေလာက္ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ငိုက္သြားသည္။ ဂ်ာမန္ရဟန္းက ဆြယ္တာမ်ား၊ ေျခအိတ္မ်ား၊ ကိုယ္က်ပ္အတြင္းခံေဘာင္းဘီမ်ား၊ လက္အိတ္မ်ား၊ ေခါင္းစြပ္မ်ား ယူလာျပန္သည္။ ေတာ္မေတာ္၊ ကိုက္မကိုက္၊ ႀကိဳက္မႀကိဳက္ ေမးသည္။ ေနာက္ရက္တြင္ မားကတ္သြားၿပီး ဒကာမတစ္ေယာက္ လိုက္ဝယ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္ ေတာ္တာေတြ႕လွ်င္ ခဏတာ ဝတ္ထားဖို႔အေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဆြယ္တာ ၅ ထည္ေလာက္ဝတ္၊ ေျခအိတ္ ၂ ထပ္ဝတ္၊ ေခါင္းစြပ္ဝတ္လုိက္မွ ရာသီဥတုႏွင့္ အေနေတာ္ျဖစ္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
အိပ္ေပ်ာ္လို႔ ၅ မိနစ္ခန္႔ေလာက္မွာ ဂ်ာမန္ရဟန္းက လႈပ္ႏႈိးသည္။ မင္းအိပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အခု မင္းအိပ္လိုက္ရင္ ည ၁ နာရီေလာက္ ႏိုးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊ ျမစ္ကမ္းသြား လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ဟု ေျပာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကသည္။ ျမစ္က အလြန္သာယာသည္။ Esar ျမစ္ဟု ေခၚသည္။ အဓိပၸာယ္က Freedom လြတ္လပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အနည္းငယ္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားသည္။ ေရက ၾကည္စိမ္းေနသည္။ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အပန္းေျဖႏုိင္ေအာင္ အမႈိက္ပံုးကအစ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထားေပးထားသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အလြန္သန္႔ရွင္းသည္။ စကၤာပူကို အလြန္သန္႔ရွင္းသည့္ၿမိဳ႕ဟု ထင္ခဲ့သည္။ Freising က သန္႔ရွင္းရံုမွ်မက ေအးခ်မ္းမႈပါ ေရာေနသည္။
၂ နာရီခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္သည္။ သူက ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနသည္။ ငါ မရေတာ့ဘူး၊ အိပ္ခ်င္ၿပီဟု ေျပာၿပီး အိပ္ရာဝင္သည္။ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ႏိုးေနသည္။ တစ္ကိုယ္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္။ သက္ရွိကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သက္မဲ့ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က အေတာ္လြမ္းတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္လြမ္းတတ္တာက ခဏတာပဲ ျဖစ္သည္ကိုလည္း သိသည္။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုေရာက္လွ်င္ ေနသားတက် ျဖစ္သြားတတ္ေသာ ကိုယ့္သဘာဝကိုလည္း သိသည္။ သို႔ရာတြင္ အဆိုပါအခ်ိန္ကို မေရာက္မီ အေတာ္ေလး ခံစားေနတတ္သည္ကလည္း ကိုယ့္သဘာဝျဖစ္ေနျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ မဟာသမယသုတ္၊ ပစၥယနိေဒၵသ၊ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ရြတ္ဖတ္သည္။ ထြက္ေလဝင္ေလကို အာ႐ံုျပဳျဖစ္သည္။
ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးေတေဇာဘာသကေတာ့ လွမ္းမွာရွာသည္။ တစ္ကိုယ္တည္း ေတာထြက္ေနတယ္လို႔သာ အမွတ္ထားပါေလဟု စာလွမ္းပို႔သည္။ ေတာထြက္သည္ႏွင့္ ဘာမွ မထူးလွ။ ျမင္ေနရေသာလူမ်ားသည္ အားလံုး သူစိမ္းျပင္ျပင္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။
(စာေပရသေတာ့ မေျမာက္လွပါ။ ဒီက အေတြ႕အႀကံဳေလးမ်ားကို မွတ္တမ္းအျဖစ္နဲ႔ရွိေနေစခ်င္တာရယ္၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို သိေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီးလည္း ေရးသြားပါဦးမယ္။ အားလံုး ေက်းဇူး)။
No comments:
Post a Comment