ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံက Bodhi Vihara
& Sariputta Institute ၏ ပင့္ဖိတ္မႈေၾကာင့္ ဇန္နဝါရီလတြင္
ဂ်ာမဏီဗီဇာေလွ်ာက္ျဖစ္သည္။ ေလွ်ာက္ျဖစ္သည့္ဗီဇာက National Type Visa
ျဖစ္သည္။ ထိုင္ဝမ္မွာလိုဆိုလွ်င္ Resident Visa ျဖစ္မည္။ စေလွ်ာက္စဥ္က
ၾကာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေသာ္လည္း လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ ရလိုက္သည္။
ဗီဇာမေလွ်ာက္ခင္က ဥေရာပႏိုင္ငံႀကီးတစ္ႏိုင္ငံကို
သြားရေတာ့မယ္ဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ အလြန္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ ဟိုေရာက္လွ်င္ ဘာေတြ
လုပ္မည္၊ ဘာေတြ တိုးတက္ႏိုင္မည္စတာေတြကို စဥ္းစားရင္းျဖင့္ အားတက္သည္။
သံ႐ံုးမွ ဗီဇာရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားေသာအခါ စိတ္ထဲ
တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ အေတာ္ထူးဆန္းေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။
စိတ္လႈပ္ရွားသြားျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ယခု ပင့္ဖိတ္ျခင္းသည္ အေပ်ာ္မဟုတ္၊ အလွဴခံသက္သက္မဟုတ္၊ အလည္သေဘာမဟုတ္၊ တကယ္အလုပ္လုပ္ရမည့္အေနအထား ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ယခု သြားမည့္ေနရာသည္ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ေနသည့္ေနရာ မဟုတ္။ စကၤာပူ၊ မေလးရွား၊ ထိုင္ဝမ္ …. အေတာ္မ်ားမ်ားေသာ ျမန္မာေက်ာင္းမ်ားသည္ ျမန္မာႏွင့္မကင္းေပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းမ်ားကဲ့သို႔ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္၊ ေဟာေရးေျပာေရး၊ သာေရးနာေရး အားလံုး ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္အတိုင္းသာ ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ အေမရိက၊ အဂၤလန္ …. အေတာ္မ်ားမ်ားသည္လည္း ထူးျခားမႈသိပ္မရွိလွပါ။ ျမန္မာ့အစားအစား၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳေနၾကရေပမသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိသြားရမည့္ေနရာသည္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံသားရဟန္းေတာ္ တည္ေထာင္ထားသည့္ေနရာျဖစ္သည္။ ျမန္မာလိုဆိုလွ်င္ ဝိနည္းဓိုရ္တစ္ပါး ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈက မတူ။ အစားအေသာက္က ကဲြျပား။ မိမိေျပာဆိုဆက္ဆံရမည့္ သူမ်ားသည္ အားလံုးနီးပါးက ဥေရာပသားမ်ား ျဖစ္သည္။ ဗီဇာရသည့္အခါ အနီးကပ္ေနသူမ်ား၊ ဒကာဒကာမမ်ားက ဝမ္းေျမာက္ၾကေသာ္လည္း မိမိမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားေနရသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ ဗီဇာက ရသြားၿပီ။ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ကလည္း အျမန္ဆံုး လာခဲ့ဖို႔ ေျပာေနသည္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ မသြားခ်င္ေသး။ အခ်ိန္ရသမွ် ဆဲြထားခ်င္ေသးသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဧၿပီလ ၇ ရက္ေန႔တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ခြါၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္လိုက္သည္။ စုေဆာင္းစရာရွိသည္မ်ားကို စုေဆာင္းရသည္။ အထူးသျဖင့္ စာအုပ္မ်ား စုေဆာင္းျဖစ္သည္။ ဝတၳဳေငြအတြက္ကေတာ့ “ေဒါက္တာဘဲြ႕သြားလုပ္ရင္ လွဴပါအံုးမယ္၊ အဲဒီက်ရင္ ေျပာပါဘုရား”ဆိုၿပီး လွဴေနက် ဒကာမ်ားပင္ မလွဴၾက။ ကိစၥေတာ့ မရွိပါဘူး။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သြားရမည့္ရက္ နီးလာေလေလ စိတ္လႈပ္ရွားေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းတစ္ခုခုမွာ ေနလွ်င္ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္သည္။ ေအးေအးသက္သာ စာေလးဖတ္လိုက္၊ စာေလးေရးလိုက္၊ သြားခ်င္သည့္ေနရာ သြားလိုက္၊ ဖိအားကင္းကင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနႏိုင္သည္။ အစားအေသာက္လည္း မပူမပင္ရ။ အပူအပင္ အေတာ္ကင္းသည္။ အခုသြားမည့္ေနရာကေတာ့ အားလံုးအသစ္ေတြက ဆီးလို႔ ႀကိဳေနမည္။ အစားအေသာက္အသစ္၊ ေနထိုင္မႈအသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္။
မသြားမီ ႏႈတ္ဆက္စရာရွိသည္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ မၿပီးျပတ္ေသးေသာကိစၥမ်ား ၿပီးျပတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကိစၥကေတာ့ ၅ဝ%သာ ၿပီးျပတ္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ေနာက္ဆံုးေန႔ေရာက္လွ်င္ အားလံုးကို ဖုန္းဆက္မည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္ တစ္ခ်ိန္ေလးမွ အနားမရ။ ေရႊတိဂံုဘုရား သြားဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရလိုက္ခဲ့ဘူး။ မနက္ ၅း၃ဝ ေလဆိပ္သြားေတာ့လည္း ေလဆိပ္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ဖုန္းေျပာဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့ေပမဲ့ ကီလိုေတြ အမ်ားႀကီး ပိုေနသည့္အတြက္ ျပာယာခတ္ရေသးသည္။
မသြားမီညက ဆရာမမ်ား၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ေရာက္လာၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ သူတို႔က ယူစရာရွိတာ အကုန္ယူသြား။ ထည့္၊ အကုန္ထည့္ဆိုၿပီး ေျမွာက္ေပးၾကသျဖင့္ ဘတ္ေဂ့ဂ်္က ၃၈ ကီလို ေက်ာ္သြားသည္။ လက္ဆဲြအိတ္က ၁ဝ ကီလို။ လက္ပေတာ့အိတ္၊ လြယ္အိတ္။ အေတာ္မ်ားေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ ဆရာမမ်ားက ယူသာယူသြား အားလံုးအဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု ေဗဒင္ေဟာလိုက္ၾကသည္။
မနက္မိုးလင္း ေလဆိပ္ Check in ဝင္ေသာအခါ ကီလို ခ်ိန္ၾကည့္သည္။ “၃၈ ကီလိုေတာင္ ေက်ာ္ေနတယ္၊ မရဘူးဘုရား”။ “လုပ္ပါဦး၊ ဒါက စာအုပ္ေတြမို႔လို႔ပါ”။ “မရဘူးဘုရား၊ ကီလိုက အလြန္ဆံုး ၃ဝ ပဲ ရမွာ”။ အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သြားသည့္ဟန္ျဖင့္ “အင္းးးး ဒါဆို တစ္ခု ေမးပါရေစ၊ ဒါေတြကို ဦးဇင္း ထားခဲ့လို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ့္နည္းေလးရွိရင္ ေျပာပါအံုး”ဟု ေျပာလိုက္သည္။
သူ႕ထက္အရာရွိပံုရေသာသူကို သြားတိုင္ပင္သည္။ “ဦးဇင္းအိတ္က အရမ္းေလးလြန္းသြားၿပီေလ၊ အတင္အခ်မွာ ခက္လို႔ ကီလို ၃ဝ ကို အလြန္ဆံုး သတ္မွတ္ထားတာ၊ ပစၥည္းေတြကို ဟန္းကယ္ရီထဲ ခဲြထည့္ပါလား”။ “အဲဒီလို ခဲြထည့္လိုက္ရင္ ဟန္းကယ္ရီေရာ၊ ဘတ္ေဂ့ဂ်္ကိုေရာ Pass ေပးလိုက္မွာေပါ့ေနာ္”။ ၿပံဳးၿပီး “ရပါတယ္၊ ရပါတယ္၊ ေပးလိုက္ပါ့မယ္”။ ရွက္ရွက္ျဖင့္ ေလဆိပ္ထဲက တိုင္တစ္ခုကို ကြယ္ကာ ပစၥည္းေတြ ထုတ္သည္။ ခဲြထည့္သည္။ သူငယ္ခ်င္းဝရကိတၱိ ပါလို႔သာေပါ့။ မႏၲေလးက မနန္းခင္ဦး ေပးလိုက္ေသာ စပယ္ရွယ္အေၾကာ္စံုကေတာ့ ကီလို ေလွ်ာ့ပဲြမွာ ႐ႈံုးခဲ့ေလသည္။ (အခုမွ လက္ဖက္သုပ္ စားခ်င္ေနတယ္ မွတ္ကေရာ)။ စားစရာထက္ စာအုပ္ကို ပိုခ်စ္ခဲ့သကိုး။
ေလယာဥ္က တိက်သည္။ ၇း၄၅ တြင္ ထြက္ခြါသည္။ ျမန္မာအနည္းငယ္ပါသည္။ ၁ဝ ေယာက္ခန္႔ ရွိမည္ထင္သည္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာဖူးေသာ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚသက္သက္ႏြယ္၏ မိတ္ေဆြ ေဒၚၾကည္ၾကည္ေမကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အံ့ၾသသြားသလို ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္သြားသည္။ ကာတာေရာက္မွ ေျပာၾကမည္ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ ခုံခ်င္းကပ္ေနရာတြင္ အဂၤလန္လူမ်ိဳးစံုတဲြ အဘိုးအဘြားႏွစ္ဦးပါသည္။ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ဟု သေဘာထားမိသည္။ အဘြားႀကီးႏွင့္ကပ္လ်က္ လိုက္ပါရင္း စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးဥေရာပခရီးစဥ္ဟု ေျပာလိုက္ရာ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား ေပါင္းသင္းရခက္ေၾကာင္း၊ မာနႀကီးေၾကာင္း၊ ဂ်ာမန္စကားခက္ေၾကာင္း အားတက္သေရာ ေျပာပါေတာ့သည္။ ေနာက္ၿပီး ခါးပတ္ကို ဘယ္လို ပတ္ရေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္စတက္လွ်င္ နားအူတတ္ေၾကာင္း၊ (အဲယားလိုင္းက ေပးသည့္) နားကို ဆို႔သည့္အရာကို ဆို႔ထားသင့္ေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွင္းျပပါေတာ့သည္။ အဂၤလန္စံုတဲြသည္ အေတာ္ေက်းဇူးမ်ားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းခ်ိန္မ်ားကို အစားထိုးေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။
၂ နာရီ ခဲြ သံုးနာရီေလာက္တြင္ အစားအေသာက္မ်ား ေရာက္လာသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္သည္။ ေအးေဆးေပါ့။ ထြက္လာတာ ၇း၄၅ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္မ်ားစြာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ ၁ ခဲြ ၂ ေလာက္ရွိေသာအခါ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရာက္လာသည္။ ခံုေရွ႕က စကရင္မွာ နာရီၾကည့္လိုက္သည္။ ကာတာစံေတာ္ခ်ိန္ ၉ နာရီခန္႔ ျပေနသည္ဟု ထင္သည္။ ေအးေဆးေပါ့။ အားလံုးကုန္ေအာင္ စားလိုက္သည္။ ကာတာေရာက္လွ်င္ ၁၂ နာရီေလာက္ ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရမလဲဆိုတာ မသိေသးသည့္အတြက္ မ်ားမ်ားစားထားဖို႔ လိုအပ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ေနာက္ေဖးသြားသည့္အခါ တန္းစီရသည္။ တန္းစီေနစဥ္အတြင္ ဒကာႀကီးတစ္ဦးက ႏႈတ္ဆက္သည္။ စကားေျပာၾကည့္ေသာအခါ သူက ကာတာေလဆိပ္တြင္ နာရီ ၂ဝ ေစာင့္ရမည္ဟု ဆိုသည္။ ကိုယ္က ၁၂ နာရီေစာင့္ရမွာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ထက္ပိုမ်ားေနသည္။ စကားေျပာေဖာ္ရၿပီဟု ေျပာခဲ့သည္။ ဒကာႀကီးကလည္း ေလဆိပ္တြင္ သူကပၸိယလုပ္မည္၊ ဘာမွ မပူႏွင့္ဟု ဆိုသည္။ အေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ကာတာေလဆိပ္ဆင္းေသာအခါ ဘယ္ကေနဘယ္လို လူကဲြသြားသည္မသိ။ ဒကာႀကီးကို ရွာမရေတာ့ပါ။
အဂၤလန္သြားမည့္သူမ်ား၊ အေမရိကသြားမည့္သူမ်ား၊ ဘာလင္သြားမည့္သူမ်ား …. ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ေသာ္လည္း သူ႕အလုပ္ႏွင့္သူမို႔ ဘယ္သူမွ အခ်ိန္ၾကာၾကာ စကားေျပာခ်ိန္မရွိပါ။ ေလဆိပ္ႀကီးထဲ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အားလံုးက အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ဝတ္စံုမ်ားႏွင့္သာ မ်ားသည္။ မ်က္လံုးထဲ ၾကည့္ရတာ စိမ္းေနသည္။ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ဝတ္စံုျဖဴမြတ္ဆလင္မ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ၾကည့္သည္။ အားလံုးက ကိုယ့္ကိုလည္း မြတ္ဆလင္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ ကာတာေလဆိပ္တြင္ မြတ္ဆလင္ဝတ္႐ံုမ်ိဳးစံု ေတြ႕ရသည္။
ေလဆိပ္ထဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ အေတာ္ပင္ သြက္လက္ခ်က္ျခာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး လာႏႈတ္ဆက္သည္။ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ အစစအရာရာ အားလံုးကူညီေပးမည္ဆိုတဲ့ ဟန္အမူအရာအေျပာအဆိုေၾကာင့္ ခ်ီးက်ဴးမိသလို သူႏွင့္ဆံုလိုက္ရသည္မွာ အေတာ္ဟုတ္သြားသည္။
သူ႔နာမည္က မဒို႐ိုသီ။ ကာတာအဲယားလိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္သည္။ ေလယာဥ္မယ္။ ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္သြက္လက္ခ်က္ျခာေနတာကိုးဟု ေျပာမိသည္။ အေမရိကမသြားခင္ သူ႕အမ်ိဳးသားႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ေလယာဥ္ကို ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ နားေနစရာရွာသည္။ အျခားသိသင့္သည္မ်ားကိုလည္း ေျပာျပသည္။ အလကားနားလို႔ ရသည့္ေနရာကိုလည္း သူတို႔ပင္ ေခၚသြားသည္။ အစစအရာရာ ဂ႐ုတစိုက္ ကူညီေပးသျဖင့္ ေက်းဇူးအလြန္တင္မိသည္။ သူတို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေအးလက္ေအး နားေနအိပ္စက္ခြင့္ ရခဲ့သည္။
ကိုယ္တစ္ဦးတည္းဆို ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ အိပ္ေရးပ်က္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကိုယ္အလြန္ႀကိဳက္တတ္ေသာ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ကိုလည္း ကပ္လိုက္ေသးသည္။ ကာတာေလဆိပ္က ေကာ္ဖီခြက္က လက္ကိုင္ကိုင္းႏွစ္ဖက္ပါေသာ ခြက္အႀကီးႀကီးျဖစ္သည္။
ည ၁၂း၅၀ အခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ေဘးအိပ္ယာကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မဒို႐ိုသီတို႔ႏွစ္ဦးသား အိပ္ေမာက်ေနဟန္ရွိသည္။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အသံျပဳၾကည့္သည္။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ ႏႈတ္မဆက္ရဘဲေတာ့ မသြားခ်င္။ အနည္းဆံုး ေက်းဇူးတင္စကားေလးေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာေတာ္ကို လက္ပုတ္ႏႈိးရသည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာေမာင္ႏွံကို ေက်းဇူးစကားဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ အမွန္မွာ သူတို႔ကို Check in ဝင္သည္အထိ ေခၚမည္၊ ၿပီးလွ်င္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ေမာက်ေနေသာစံုတဲြကို မေခၚရက္သျဖင့္ တစ္ဦးတည္းထြက္လာခဲ့ရသည္။
ဂိတ္ ၁၈ ေတြ႕ပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာတစ္ဦးမွ မေတြ႕ေတာ့ပါ။ အားလံုး အျဖဴခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ႀကီးမည္ မသိ။ check in မွာ တန္းစီသည့္လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီးျဖစ္သည္။ တန္းစီရင္း စကားေျပာျဖစ္သည့္ ဂ်ာမန္စံုတဲြမွာ ခ်စ္ခင္စရာ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေလယာဥ္ခံုမ်ားေပၚ မထိုင္ခင္အထိ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေျပာဆိုၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လို ေနရသလဲ၊ ဘာလုပ္ရသလဲ။ စသည္ ေမးသည္။ တိဗက္ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး တစ္တန္းေက်ာ္တြင္ ေတြ႕ရသည္။ မွန္းၾကည့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ Identity ကေတာ့ လံုးဝနီးပါး ေပ်ာက္ေနသည္။ ကိုယ္ေတာ္ ဥေရာပေရာက္ရင္ သမဏသညာေတာ့ မေပ်ာက္ေစနဲ႔ေနာ္ဟု အမွတ္တမဲ့ မွာလိုက္ေသာ ေခမာသီဝံဆရာေတာ့္စကားကို အမွတ္ရမိသည္။
မနက္ ၇ နာရီခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ကို ဆိုက္ေရာက္သည္။ စကားေကာင္းခဲ့ေသာဂ်ာမန္စံုတဲြ ေျပးလာသည္။ ဘာကူညီေပးရမလဲ။ ပစၥည္းေတြ မ်ားလား။ ကူဆဲြေပးရမလား … စသည္ေျပာၿပီး ကြန္ျပဴတာအိတ္ကို အမ်ိဳးသမီးက ဆဲြယူသည္။ ကိုယ့္ကို လာႀကိဳသူႏွင့္ေတြ႕မွ လမ္းခဲြျဖစ္သည္။ ညံ့တယ္ပဲဆိုဆို မာနႀကီးတယ္ပဲဆိုဆို သူတို႔ အီးေမးလ္ေလးေတာင္ မေတာင္းျဖစ္ခဲ့ပါ။
ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ာမန္ဒကာႀကီးက ပန္းစည္းေလးႏွင့္ ႀကိဳသည္။ ဘာပန္းလဲဟု ေမးေသာအခါ ခ်ယ္ရီပန္းဟု ဆိုသည္။ ခ်ယ္ရီပန္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားဖူးေသာ္လည္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထိဖူးျခင္းေပတကား။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ေလာက္ ကားစီးၿပီး ေဗာဓိဝိဟာရကို ေရာက္သည္။ စကား ၁ နာရီေလာက္ ေျပာၿပီးေသာအခါ ခဏနားဖို႔ ေျပာသည္။ ကုတင္ေပၚသို႔ တက္ၿပီး အနားယူမည္ႀကံေသာအခါ လႊမ္းၿခံဳေနေသာအေအးဓာတ္မ်ားႏွင့္အတူ အလြမ္းဓာတ္မ်ား လွ်ံက်လာသည္။
ယခု ပင့္ဖိတ္ျခင္းသည္ အေပ်ာ္မဟုတ္၊ အလွဴခံသက္သက္မဟုတ္၊ အလည္သေဘာမဟုတ္၊ တကယ္အလုပ္လုပ္ရမည့္အေနအထား ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ယခု သြားမည့္ေနရာသည္ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ေနသည့္ေနရာ မဟုတ္။ စကၤာပူ၊ မေလးရွား၊ ထိုင္ဝမ္ …. အေတာ္မ်ားမ်ားေသာ ျမန္မာေက်ာင္းမ်ားသည္ ျမန္မာႏွင့္မကင္းေပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းမ်ားကဲ့သို႔ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္၊ ေဟာေရးေျပာေရး၊ သာေရးနာေရး အားလံုး ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္အတိုင္းသာ ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ အေမရိက၊ အဂၤလန္ …. အေတာ္မ်ားမ်ားသည္လည္း ထူးျခားမႈသိပ္မရွိလွပါ။ ျမန္မာ့အစားအစား၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳေနၾကရေပမသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိသြားရမည့္ေနရာသည္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံသားရဟန္းေတာ္ တည္ေထာင္ထားသည့္ေနရာျဖစ္သည္။ ျမန္မာလိုဆိုလွ်င္ ဝိနည္းဓိုရ္တစ္ပါး ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈက မတူ။ အစားအေသာက္က ကဲြျပား။ မိမိေျပာဆိုဆက္ဆံရမည့္ သူမ်ားသည္ အားလံုးနီးပါးက ဥေရာပသားမ်ား ျဖစ္သည္။ ဗီဇာရသည့္အခါ အနီးကပ္ေနသူမ်ား၊ ဒကာဒကာမမ်ားက ဝမ္းေျမာက္ၾကေသာ္လည္း မိမိမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားေနရသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ ဗီဇာက ရသြားၿပီ။ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ကလည္း အျမန္ဆံုး လာခဲ့ဖို႔ ေျပာေနသည္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ မသြားခ်င္ေသး။ အခ်ိန္ရသမွ် ဆဲြထားခ်င္ေသးသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဧၿပီလ ၇ ရက္ေန႔တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ခြါၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္လိုက္သည္။ စုေဆာင္းစရာရွိသည္မ်ားကို စုေဆာင္းရသည္။ အထူးသျဖင့္ စာအုပ္မ်ား စုေဆာင္းျဖစ္သည္။ ဝတၳဳေငြအတြက္ကေတာ့ “ေဒါက္တာဘဲြ႕သြားလုပ္ရင္ လွဴပါအံုးမယ္၊ အဲဒီက်ရင္ ေျပာပါဘုရား”ဆိုၿပီး လွဴေနက် ဒကာမ်ားပင္ မလွဴၾက။ ကိစၥေတာ့ မရွိပါဘူး။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သြားရမည့္ရက္ နီးလာေလေလ စိတ္လႈပ္ရွားေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းတစ္ခုခုမွာ ေနလွ်င္ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္သည္။ ေအးေအးသက္သာ စာေလးဖတ္လိုက္၊ စာေလးေရးလိုက္၊ သြားခ်င္သည့္ေနရာ သြားလိုက္၊ ဖိအားကင္းကင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနႏိုင္သည္။ အစားအေသာက္လည္း မပူမပင္ရ။ အပူအပင္ အေတာ္ကင္းသည္။ အခုသြားမည့္ေနရာကေတာ့ အားလံုးအသစ္ေတြက ဆီးလို႔ ႀကိဳေနမည္။ အစားအေသာက္အသစ္၊ ေနထိုင္မႈအသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္။
မသြားမီ ႏႈတ္ဆက္စရာရွိသည္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ မၿပီးျပတ္ေသးေသာကိစၥမ်ား ၿပီးျပတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကိစၥကေတာ့ ၅ဝ%သာ ၿပီးျပတ္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ေနာက္ဆံုးေန႔ေရာက္လွ်င္ အားလံုးကို ဖုန္းဆက္မည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္ တစ္ခ်ိန္ေလးမွ အနားမရ။ ေရႊတိဂံုဘုရား သြားဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရလိုက္ခဲ့ဘူး။ မနက္ ၅း၃ဝ ေလဆိပ္သြားေတာ့လည္း ေလဆိပ္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ဖုန္းေျပာဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့ေပမဲ့ ကီလိုေတြ အမ်ားႀကီး ပိုေနသည့္အတြက္ ျပာယာခတ္ရေသးသည္။
မသြားမီညက ဆရာမမ်ား၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ေရာက္လာၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ သူတို႔က ယူစရာရွိတာ အကုန္ယူသြား။ ထည့္၊ အကုန္ထည့္ဆိုၿပီး ေျမွာက္ေပးၾကသျဖင့္ ဘတ္ေဂ့ဂ်္က ၃၈ ကီလို ေက်ာ္သြားသည္။ လက္ဆဲြအိတ္က ၁ဝ ကီလို။ လက္ပေတာ့အိတ္၊ လြယ္အိတ္။ အေတာ္မ်ားေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ ဆရာမမ်ားက ယူသာယူသြား အားလံုးအဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု ေဗဒင္ေဟာလိုက္ၾကသည္။
မနက္မိုးလင္း ေလဆိပ္ Check in ဝင္ေသာအခါ ကီလို ခ်ိန္ၾကည့္သည္။ “၃၈ ကီလိုေတာင္ ေက်ာ္ေနတယ္၊ မရဘူးဘုရား”။ “လုပ္ပါဦး၊ ဒါက စာအုပ္ေတြမို႔လို႔ပါ”။ “မရဘူးဘုရား၊ ကီလိုက အလြန္ဆံုး ၃ဝ ပဲ ရမွာ”။ အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သြားသည့္ဟန္ျဖင့္ “အင္းးးး ဒါဆို တစ္ခု ေမးပါရေစ၊ ဒါေတြကို ဦးဇင္း ထားခဲ့လို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ့္နည္းေလးရွိရင္ ေျပာပါအံုး”ဟု ေျပာလိုက္သည္။
သူ႕ထက္အရာရွိပံုရေသာသူကို သြားတိုင္ပင္သည္။ “ဦးဇင္းအိတ္က အရမ္းေလးလြန္းသြားၿပီေလ၊ အတင္အခ်မွာ ခက္လို႔ ကီလို ၃ဝ ကို အလြန္ဆံုး သတ္မွတ္ထားတာ၊ ပစၥည္းေတြကို ဟန္းကယ္ရီထဲ ခဲြထည့္ပါလား”။ “အဲဒီလို ခဲြထည့္လိုက္ရင္ ဟန္းကယ္ရီေရာ၊ ဘတ္ေဂ့ဂ်္ကိုေရာ Pass ေပးလိုက္မွာေပါ့ေနာ္”။ ၿပံဳးၿပီး “ရပါတယ္၊ ရပါတယ္၊ ေပးလိုက္ပါ့မယ္”။ ရွက္ရွက္ျဖင့္ ေလဆိပ္ထဲက တိုင္တစ္ခုကို ကြယ္ကာ ပစၥည္းေတြ ထုတ္သည္။ ခဲြထည့္သည္။ သူငယ္ခ်င္းဝရကိတၱိ ပါလို႔သာေပါ့။ မႏၲေလးက မနန္းခင္ဦး ေပးလိုက္ေသာ စပယ္ရွယ္အေၾကာ္စံုကေတာ့ ကီလို ေလွ်ာ့ပဲြမွာ ႐ႈံုးခဲ့ေလသည္။ (အခုမွ လက္ဖက္သုပ္ စားခ်င္ေနတယ္ မွတ္ကေရာ)။ စားစရာထက္ စာအုပ္ကို ပိုခ်စ္ခဲ့သကိုး။
ေလယာဥ္က တိက်သည္။ ၇း၄၅ တြင္ ထြက္ခြါသည္။ ျမန္မာအနည္းငယ္ပါသည္။ ၁ဝ ေယာက္ခန္႔ ရွိမည္ထင္သည္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာဖူးေသာ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚသက္သက္ႏြယ္၏ မိတ္ေဆြ ေဒၚၾကည္ၾကည္ေမကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အံ့ၾသသြားသလို ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္သြားသည္။ ကာတာေရာက္မွ ေျပာၾကမည္ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ ခုံခ်င္းကပ္ေနရာတြင္ အဂၤလန္လူမ်ိဳးစံုတဲြ အဘိုးအဘြားႏွစ္ဦးပါသည္။ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ဟု သေဘာထားမိသည္။ အဘြားႀကီးႏွင့္ကပ္လ်က္ လိုက္ပါရင္း စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးဥေရာပခရီးစဥ္ဟု ေျပာလိုက္ရာ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား ေပါင္းသင္းရခက္ေၾကာင္း၊ မာနႀကီးေၾကာင္း၊ ဂ်ာမန္စကားခက္ေၾကာင္း အားတက္သေရာ ေျပာပါေတာ့သည္။ ေနာက္ၿပီး ခါးပတ္ကို ဘယ္လို ပတ္ရေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္စတက္လွ်င္ နားအူတတ္ေၾကာင္း၊ (အဲယားလိုင္းက ေပးသည့္) နားကို ဆို႔သည့္အရာကို ဆို႔ထားသင့္ေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွင္းျပပါေတာ့သည္။ အဂၤလန္စံုတဲြသည္ အေတာ္ေက်းဇူးမ်ားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းခ်ိန္မ်ားကို အစားထိုးေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။
၂ နာရီ ခဲြ သံုးနာရီေလာက္တြင္ အစားအေသာက္မ်ား ေရာက္လာသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္သည္။ ေအးေဆးေပါ့။ ထြက္လာတာ ၇း၄၅ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္မ်ားစြာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ ၁ ခဲြ ၂ ေလာက္ရွိေသာအခါ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရာက္လာသည္။ ခံုေရွ႕က စကရင္မွာ နာရီၾကည့္လိုက္သည္။ ကာတာစံေတာ္ခ်ိန္ ၉ နာရီခန္႔ ျပေနသည္ဟု ထင္သည္။ ေအးေဆးေပါ့။ အားလံုးကုန္ေအာင္ စားလိုက္သည္။ ကာတာေရာက္လွ်င္ ၁၂ နာရီေလာက္ ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရမလဲဆိုတာ မသိေသးသည့္အတြက္ မ်ားမ်ားစားထားဖို႔ လိုအပ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ေနာက္ေဖးသြားသည့္အခါ တန္းစီရသည္။ တန္းစီေနစဥ္အတြင္ ဒကာႀကီးတစ္ဦးက ႏႈတ္ဆက္သည္။ စကားေျပာၾကည့္ေသာအခါ သူက ကာတာေလဆိပ္တြင္ နာရီ ၂ဝ ေစာင့္ရမည္ဟု ဆိုသည္။ ကိုယ္က ၁၂ နာရီေစာင့္ရမွာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ထက္ပိုမ်ားေနသည္။ စကားေျပာေဖာ္ရၿပီဟု ေျပာခဲ့သည္။ ဒကာႀကီးကလည္း ေလဆိပ္တြင္ သူကပၸိယလုပ္မည္၊ ဘာမွ မပူႏွင့္ဟု ဆိုသည္။ အေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ကာတာေလဆိပ္ဆင္းေသာအခါ ဘယ္ကေနဘယ္လို လူကဲြသြားသည္မသိ။ ဒကာႀကီးကို ရွာမရေတာ့ပါ။
အဂၤလန္သြားမည့္သူမ်ား၊ အေမရိကသြားမည့္သူမ်ား၊ ဘာလင္သြားမည့္သူမ်ား …. ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ေသာ္လည္း သူ႕အလုပ္ႏွင့္သူမို႔ ဘယ္သူမွ အခ်ိန္ၾကာၾကာ စကားေျပာခ်ိန္မရွိပါ။ ေလဆိပ္ႀကီးထဲ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အားလံုးက အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ဝတ္စံုမ်ားႏွင့္သာ မ်ားသည္။ မ်က္လံုးထဲ ၾကည့္ရတာ စိမ္းေနသည္။ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ဝတ္စံုျဖဴမြတ္ဆလင္မ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ၾကည့္သည္။ အားလံုးက ကိုယ့္ကိုလည္း မြတ္ဆလင္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ ကာတာေလဆိပ္တြင္ မြတ္ဆလင္ဝတ္႐ံုမ်ိဳးစံု ေတြ႕ရသည္။
ေလဆိပ္ထဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ အေတာ္ပင္ သြက္လက္ခ်က္ျခာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး လာႏႈတ္ဆက္သည္။ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ အစစအရာရာ အားလံုးကူညီေပးမည္ဆိုတဲ့ ဟန္အမူအရာအေျပာအဆိုေၾကာင့္ ခ်ီးက်ဴးမိသလို သူႏွင့္ဆံုလိုက္ရသည္မွာ အေတာ္ဟုတ္သြားသည္။
သူ႔နာမည္က မဒို႐ိုသီ။ ကာတာအဲယားလိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္သည္။ ေလယာဥ္မယ္။ ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္သြက္လက္ခ်က္ျခာေနတာကိုးဟု ေျပာမိသည္။ အေမရိကမသြားခင္ သူ႕အမ်ိဳးသားႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ေလယာဥ္ကို ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ နားေနစရာရွာသည္။ အျခားသိသင့္သည္မ်ားကိုလည္း ေျပာျပသည္။ အလကားနားလို႔ ရသည့္ေနရာကိုလည္း သူတို႔ပင္ ေခၚသြားသည္။ အစစအရာရာ ဂ႐ုတစိုက္ ကူညီေပးသျဖင့္ ေက်းဇူးအလြန္တင္မိသည္။ သူတို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေအးလက္ေအး နားေနအိပ္စက္ခြင့္ ရခဲ့သည္။
ကိုယ္တစ္ဦးတည္းဆို ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ အိပ္ေရးပ်က္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကိုယ္အလြန္ႀကိဳက္တတ္ေသာ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ကိုလည္း ကပ္လိုက္ေသးသည္။ ကာတာေလဆိပ္က ေကာ္ဖီခြက္က လက္ကိုင္ကိုင္းႏွစ္ဖက္ပါေသာ ခြက္အႀကီးႀကီးျဖစ္သည္။
ည ၁၂း၅၀ အခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ေဘးအိပ္ယာကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မဒို႐ိုသီတို႔ႏွစ္ဦးသား အိပ္ေမာက်ေနဟန္ရွိသည္။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အသံျပဳၾကည့္သည္။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ ႏႈတ္မဆက္ရဘဲေတာ့ မသြားခ်င္။ အနည္းဆံုး ေက်းဇူးတင္စကားေလးေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာေတာ္ကို လက္ပုတ္ႏႈိးရသည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာေမာင္ႏွံကို ေက်းဇူးစကားဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ အမွန္မွာ သူတို႔ကို Check in ဝင္သည္အထိ ေခၚမည္၊ ၿပီးလွ်င္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ေမာက်ေနေသာစံုတဲြကို မေခၚရက္သျဖင့္ တစ္ဦးတည္းထြက္လာခဲ့ရသည္။
ဂိတ္ ၁၈ ေတြ႕ပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာတစ္ဦးမွ မေတြ႕ေတာ့ပါ။ အားလံုး အျဖဴခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ႀကီးမည္ မသိ။ check in မွာ တန္းစီသည့္လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီးျဖစ္သည္။ တန္းစီရင္း စကားေျပာျဖစ္သည့္ ဂ်ာမန္စံုတဲြမွာ ခ်စ္ခင္စရာ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေလယာဥ္ခံုမ်ားေပၚ မထိုင္ခင္အထိ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေျပာဆိုၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လို ေနရသလဲ၊ ဘာလုပ္ရသလဲ။ စသည္ ေမးသည္။ တိဗက္ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး တစ္တန္းေက်ာ္တြင္ ေတြ႕ရသည္။ မွန္းၾကည့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ Identity ကေတာ့ လံုးဝနီးပါး ေပ်ာက္ေနသည္။ ကိုယ္ေတာ္ ဥေရာပေရာက္ရင္ သမဏသညာေတာ့ မေပ်ာက္ေစနဲ႔ေနာ္ဟု အမွတ္တမဲ့ မွာလိုက္ေသာ ေခမာသီဝံဆရာေတာ့္စကားကို အမွတ္ရမိသည္။
မနက္ ၇ နာရီခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ကို ဆိုက္ေရာက္သည္။ စကားေကာင္းခဲ့ေသာဂ်ာမန္စံုတဲြ ေျပးလာသည္။ ဘာကူညီေပးရမလဲ။ ပစၥည္းေတြ မ်ားလား။ ကူဆဲြေပးရမလား … စသည္ေျပာၿပီး ကြန္ျပဴတာအိတ္ကို အမ်ိဳးသမီးက ဆဲြယူသည္။ ကိုယ့္ကို လာႀကိဳသူႏွင့္ေတြ႕မွ လမ္းခဲြျဖစ္သည္။ ညံ့တယ္ပဲဆိုဆို မာနႀကီးတယ္ပဲဆိုဆို သူတို႔ အီးေမးလ္ေလးေတာင္ မေတာင္းျဖစ္ခဲ့ပါ။
ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ာမန္ဒကာႀကီးက ပန္းစည္းေလးႏွင့္ ႀကိဳသည္။ ဘာပန္းလဲဟု ေမးေသာအခါ ခ်ယ္ရီပန္းဟု ဆိုသည္။ ခ်ယ္ရီပန္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားဖူးေသာ္လည္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထိဖူးျခင္းေပတကား။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ေလာက္ ကားစီးၿပီး ေဗာဓိဝိဟာရကို ေရာက္သည္။ စကား ၁ နာရီေလာက္ ေျပာၿပီးေသာအခါ ခဏနားဖို႔ ေျပာသည္။ ကုတင္ေပၚသို႔ တက္ၿပီး အနားယူမည္ႀကံေသာအခါ လႊမ္းၿခံဳေနေသာအေအးဓာတ္မ်ားႏွင့္အတူ အလြမ္းဓာတ္မ်ား လွ်ံက်လာသည္။
No comments:
Post a Comment