အညၾတ ခရီးသည္

(၁)
ဂ်ာမဏီကို ေရာက္ၿပီးကတည္းက ဆြမ္းခံထြက္တာႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္သည္ကလဲြ၍ ခရီးေဝး တစ္ခါမွ မသြားရေသး။ အခု သြားမည့္သြားရေတာ့ တစ္ပါးတည္း။ ရထားခရီး။ ခရီးက ေန႔ဝက္ေလာက္ၾကာမည္။ ပိုဆိုးသည္မွာ ရထားက ၂ ဆင့္ေျပာင္းစီးရမည္။ ရာသီဥတုက နည္းနည္းပူလာသည္။ ေရာက္စက အေႏြးထည္ ၅ ထည္၊ ေျခအိတ္ ၂ ထည္၊ သကၤန္း၊ ၿခံဳထည္ စသျဖင့္ အထူႀကီး ဝတ္ထားရသည္။ အခုေတာ့ နည္းနည္းပူလာသျဖင့္ (ဒီဂရီ ၁၅ ခန္႔) အေႏြးထည္ ၂ ထည္သာ ဝတ္ျဖစ္သည္။

ဂ်ာမနီကိုယ္ေတာ္က ရထားလက္မွတ္ႏွင့္ ေျမပံုစာရြက္ႀကီး ယူလာသည္။ မင္း စိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီလားဟု ဆိုုသည္။ ထံုးစံအတိုင္း နည္းနည္းမွ အေလွ်ာ့မေပးခ်င္တာနဲ႔ ေအးေဆးပါဟု ေျဖလိုက္သည္။ သူက ခရီးစဥ္အေၾကာင္း၊ ဟိုေရာက္ရင္ တည္းရမည့္ေနရာအေၾကာင္း၊ ဟိုေက်ာင္းက သံဃာမ်ား၏ ဝိနည္းစည္းကမ္း လိုက္နာၾကပံုမ်ားအေၾကာင္း၊ ရထားေျပာင္းစီးတဲ့အခါ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ အျခားသူမ်ားကို ေမးသင့္ေၾကာင္း … စသည္ျဖင့္ အစစအရာရာ မွာေနခဲ့သည္။ သူ႕ကို ဘယ္လိုပင္ ေျပာလုိက္ေျပာလိုက္၊ မသြားဖူးသည့္ခရီး၊ အသြင္မတူ၊ အစားမတူ၊ အေနမတူ၊ အေတြးမတူ … ဘာဆိုဘာမွ် မတူသည့္အေျခအေနမ်ားအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္က အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခု သြားရမည့္ေနရာသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကပၸိယမပါဘဲ ခရီးမသြားရပါ။ ကပၸိယမပါခဲ့ေသာ္ ေငြ ယူမလာရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ စည္းကမ္းကို လိုက္နာသည့္အေနျဖင့္ ဘာေငြေၾကးမွ ယူမလာခဲ့ပါ။ ေငြမပါသည့္အတြက္ တစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ဥပမာ ရထားလဲြစီးၿပီး ေနာက္ရထားတစ္စီးကို လက္မွတ္ျဖတ္ရမည္ဆိုေသာ္ ဒုကၡေရာက္ဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိသည္။ ေငြမပါဘဲ ခရီးရွည္မသြားဖူးေသာ ျမန္မာရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ဟာတာတာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ကိုေတာ့ ဝန္ခံရေပလိမ့္မည္။

(၂)
ရထားက ေန႔လည္ ၁ နာရီ ခဲြ ထြက္မည္။ ၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဘူတာကို ေရာက္သည္။ ဘူတာေရာက္သည္ႏွင့္ ဂ်ာမန္ရဟန္းက ငါ သြားေတာ့မယ္၊ ရမလားဟု ေမးသည္။ အိုေကဟုသာ ေျပာလိုက္သည္။ အမွန္မွာ ရထားေရာက္လာသည္အထိ ေစာင့္ေစခ်င္သည္။ ရထားထြက္သြားမွ ျပန္ေစခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာပီပီ အေလွ်ာ့မေပးခ်င္ပါ။ သူက ျမန္မာလို ဆင္းရဲသားႏိုင္ငံက လာတဲ့ စာေရးသူဟာ အစစအရာရာ အားငယ္လိမ့္မည္၊ စိတ္လႈပ္ရွားေနလိမ့္မည္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ေနလိမ့္မည္၊ အခုသြားမည့္ေနရာလို ဝိနည္းစည္းကမ္းတင္းက်ပ္ေသာေနရာမွာလည္း အနည္းငယ္ ဒုကၡေတြ႕လိမ့္မည္ဟု ထင္ေနခဲ့သည္။

စာေရးသူကလည္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ အဲဒီေက်ာင္းက တင္းက်ပ္တယ္ဆိုတာ ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက စာသင္တုိက္အခ်ိဳ႕ကို မမီပါဘူးဟု ေျပာျပသည္။ သို႔ရာတြင္ သူက ယံုခ်င္သည့္လကၡဏာမျပေပ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘူတာမွာ စာေရးသူကို ထားခဲ့ၿပီး သူ ျပန္သြားသည္။

အနီးစပ္ဆံုး ဘယ္သူ႔ကို မိတ္္ဖြဲ႕ရမလဲ လိုက္ၾကသည္။ ကပၸလီႏွင့္ဂ်ာမန္သူစံုတဲြ၊ အဖိုးႀကီးႏွင့္အဘြားႀကီးစံုတဲြ၊ ေက်ာင္းသူအရြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၊ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ ကပၸလီစံုတဲြက ပတ္ဝန္းက်င္ကို လံုးဝဂ႐ုစိုက္ပံု မရ။ ေက်ာင္းသူမေလးႏွင့္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ စာေရးသူကို အနည္းငယ္သာ ေစာင္းၾကည့္ၿပီး ဖုန္းကလိေနၾကသည္။ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးတို႔ကသာ စာေရးသူကို စိတ္ဝင္စားပံု ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အနား ကပ္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကံမေကာင္းခဲ့ပါ။ ဟလိုတစ္လံုးကလဲြၿပီး အဂၤလိပ္လို လံုးဝေျပာမရ၍ အားရပါးရၿပံဳးျပကာ အျခားတစ္ေယာက္ဆီ သြားဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။

စံုတဲြဆီလည္း သြားလို႔ မျဖစ္၊ ဖုန္းကလိေနေသာ ေကာင္မေလးဆီလည္း သြားရမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္။ ဒါနဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးနား သြားၿပီး ဟလိုဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူက ဟလို ႏႈတ္ဆက္ရင္း လက္ကလည္း အားရပါးရ ဆြဲယမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူလည္း အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက အေတာ္ခင္မင္ပံုရသျဖင့္ သူ႕နားမွာ ခဏထိုင္လိုက္သည္။

လက္ဟန္ေျခဟန္မ်ားျဖင့္ စကားေျပာၾကသည္။ ကိုယ္သြားမည့္ ခရီးစဥ္ကို လက္မွတ္ျပရင္း၊ ေျမပံုျပရင္း သူ႕ကို ေျပာျပသည္။ သူကလည္း ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ရထား ဒုတိယအႀကိမ္ ေျပာင္းစီးရမည့္ ဘူတာအထိ သူလည္း လိုက္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ စာေရးသူလည္း အေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။

သတ္မွတ္ထားေသာအခ်ိန္ထက္ ၁ မိနစ္ေနာက္က်ၿပီး ရထားေရာက္လာသည္။ ရထားေပၚတြင္ ပထမတန္းႏွင့္ဒုတိယတန္းဟု ၂ မ်ိဳးသာရွိသည္။ ဒုတိယတန္းဆိုေသာ္လည္း ဆိုဖာႏွင့္အေတာ္အတန္ေကာင္းေသာ ခံုမ်ား ျဖစ္သည္။ ရထားက အလံုဆိုေတာ့ အနည္းငယ္ မြန္းၾကပ္သလို ခံစားရသည္။ ရထားနံရံတြင္ အပူေပးသံဇကာမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ရထားက ၂/၃ မိနစ္ခန္႔သာ ရပ္သည္။ ေျပးလမ္းေပၚတြင္ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္အားယူေနေသာ ေလယာဥ္ႏွင့္တူလွသည္။

ရထားလမ္းေဘးဝဲယာတြင္ စိမ္းလန္းစိုေျပလွသည္။ အိမ္မ်ား၊ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ သစ္ေတာမ်ား၊ စိိုက္ခင္မ်ား၊ ပန္းခင္းမ်ားျဖင့္ အလြန္သာယာလွသည္။ ဟိုတုန္းက ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို စိမ္းလန္းတဲ့ေျမ စသည္ျဖင့္ သီခ်င္းလုပ္ဆိုၾကသည္။ သို႔ေပတည့္ ေအာ္ … တို႔ဆီမွာ ဒီေလာက္ မစိမ္းလန္း၊ မလွပပါလားလို႔ ေတြးေနမိသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေသြ႕ေျခာက္သည့္ေနရာဟူ၍ တစ္ေနရာမွ မေတြ႕ပါတကား။

ရထားေပၚတြင္ ဘူတာတြင္ မိတ္ဆက္ခဲ့သူကို မင္းက ဘယ္ကလဲဟု ေမးသည့္အခါ သူက ကမၻာ့ေျမပံုႀကီးကို ထုတ္ကာ ျပသည္။ ကိုဆိုဗိုကဟု ဆိုသည္။ မင္းက မြတ္စလင္လားဟု စာေရးသူကို ေမးသည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာဟု မေျဖရဲပါ။ မြတ္စလင္မဟုတ္ဟုသာ ေျဖလိုက္သည္။ မြတ္စလင္မဟုတ္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ေခါင္းေပၚက အဝိုင္းႀကီး ေဆာင္းထားတာလဲတဲ့။ စာေရးသူေဆာင္းခ့ဲေသာ ေခါင္းစြပ္အေသးေလးကို ဆိုခ်င္ပံုရသည္။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စာေရးသူက ရထားဘူတာမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု မွတ္သည္။ ရထားလက္မွတ္တြင္ပါေသာ ရထားဘူတာနာမည္မ်ားကို ႏိုင္ငံေျမပံုႏွင့္ တိုက္ၾကည့္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ခဏခဏ ၾကည့္သည္ကို သူက စိုးရိမ္လို႔ ေျမပံုၾကည့္သည္ထင္၍လား မသိ။ ဘာမွ မပူနဲ႔၊ မင္း သြားမည့္ေနရာကို ငါ သိတယ္။ အဲဒီရထားသြားတဲ့ေနရာအထိ ငါ လိုက္ပို႔မယ္၊ အဲဒီစာရြက္ေတြကို ခဏခဏ ထုတ္မၾကည့္ေနပါနဲ႔ဟု လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ေျပာျပသည္။ စာေရးသူကလည္း ငါ စိုးရိမ္လို႔ မဟုတ္၊ ဗဟုသုတအျဖစ္ ၾကည့္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေသာ္လည္း နားမလည္၍ ထင္သည္၊ စာရြက္ေတြကို ေသခ်ာေခါက္ၿပီး စာေရးသူ၏ လြယ္အိတ္ထဲကို ထည့္ေလသည္။

(၃)
၄၅ မိနစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ရထားေျပာင္းစီးရမည့္ဘူတာသို႔ ေရာက္သည္။ သူကပင္ လက္ဆဲြေခၚလိုက္၊ လက္တို႔ေခၚလိုက္ လုပ္သည္။ စာေရးသူက ေသခ်ာေအာင္ ဘူတာရဲမ်ားကို ေမးမည္ျပဳေသာအခါ အတင္းဆဲြတားသည္။ မေမးနဲ႔၊ ငါ့ေနာက္ပဲ လိုက္ဟု ဆိုသည္။ တစ္ျခားဗဟုသုတေမးခ်င္လို႔ပါဟု ေျပာေသာ္လည္း နားလည္ပံုမရ၊ ဒီနားမွာပဲ ရပ္ေန၊ ရထားက ဒီနား ရပ္မွာဟု ဆိုသည္။ ဘူတာတြင္ ရထားမ်ားစြာ တန္းစီေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ရထားမ်ားမွာ ၂ ထပ္ရထားမ်ား ျဖစ္သည္။

တစ္ပါးတည္းခရီးသြားရသည္မွာ အေနခက္လွသည္။ ဘူတာမွာေရာ၊ ရထားေပၚမွာပါ အေတာ္မ်ားမ်ားက အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္ၾကသည္။ မီဒီယာေခတ္ဟု ဘယ္ေလာက္ပင္ဆိုဆို လက္ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ ဝတ္ပံုေနပံုက အေတာ္ပင္ ထူးဆန္းေနေပလိမ့္မည္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ရထားဆိုက္လာသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ရထားေပၚ ေရာက္သြားျပန္သည္။ အခ်ိန္အလြန္တိက်ေသာ ရထားမ်ား ျဖစ္သည္။ ေနာက္ရထားေျပာင္းစီးရမည့္ဘူတာေရာက္ဖို႔ ၂ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္ၾကာဦးမည္ျဖစ္သျဖင့္ ခဏတာ ေမွးဖို႔ ျပင္လုိက္သည္။

(၄)
ေနာက္ ၂ နာရီေက်ာ္ စီးၿပီး သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္သည့္အခါ ေနာက္ထပ္ေျပာင္းစီးရမည့္ဘူတာသို႔ ဆိုက္လာသည္။ ဘူတာက ဆင္းဆင္းခ်င္း စာေရးသူနဲ႔အတူ စီးလာသူက အတင္းဆဲြၿပီး ေနာက္ရထားရွိသည့္ပလက္ေဖာင္းသို႔ ေခၚသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ အျမန္ႀကီး လုပ္ေနတာလဲဟု ေမးရာ သူကလည္း သူ႕ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ နားမလည္။ သူေခၚရာေနာက္ကို လိုက္သြားလိုက္သည္။ စာေရးသူကို ရထားေပၚထိ လိုက္ပို႔ၿပီး ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သူက အျခားရထားရွိရာသို႔ ေျပးထြက္သြားေလသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ သူ ဘာျဖစ္လို႔ ေလာေနသလဲဆိုတာကို သေဘာေပါက္သည္။

ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီး မျမင္ဖူးတဲ့ မြတ္စလင္တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရပံုတစ္ခုကေတာ့ အမွတ္တရ ျဖစ္လွသည္။

နာရီဝက္ခန္႔ စီးၿပီးေသာအခါ စာေရးသူဆင္းရမည့္ဘူတာသို႔ ဆိုက္သည္။ ေတာရေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဒကာတစ္ေယာက္က အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ရထားက ခဏေလး ၿငိမ့္႐ံုသာ ၿငိမ့္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေသာအခါ ေတာရေက်ာင္းေလးဆီသို႔ ဦးတည္သြားၾကသည္။ ဒါက ရြာဟု ေျပာသည္။ သူတို႔ ရြာကလည္း ရန္ကုန္က လမ္းမေတြထက္ ညီညာသည္။ သန္႔ရွင္းသည္။ ရြာက အိမ္ေတြထဲ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ႏြားေတြ၊ ကၽြဲေတြ မေတြ႕ရဘဲ ထြန္စက္ေတြ၊ ဇိမ္ခံကားေတြကိုသာ ေတြ႕ရသည္။

စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္သည့္ ေတာသားႀကီးမ်ားကို ေတြ႕ခ်င္လွပါဘိႏွယ္။ ထင္း႐ူးေတာတန္းမ်ား၊ စိုက္ခင္းမ်ား၊ က်ိဳ႕တို႔က်ဲတဲ အိမ္ေျခအခ်ိဳ႕ကို ျဖတ္သန္းၿပီး ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေတာရေက်ာင္းေလးကို ေရာက္သည္။ ဟိုးကတည္းက ဗီြဒီယိုကလစ္ေလးကို ၾကည့္ဖူးထားေသာ ေနရာေလးကို ေတြ႕ရေသာအခါ ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းသာျခင္း၊ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမ်ား ျဖစ္ရသည္။

(အရွည္ႀကီး ဖတ္ရတာ ပ်င္းသြားမွာစိုးလို႔ အပိုင္းခဲြၿပီး တင္လိုက္တယ္။ စိတ္ဝင္စားရင္ ေမွ်ာ္ေစသတည္း)။