တေစၧသုေတသန ဦးခႏွင့္ သူ၏ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ား (၂)

အားလံုးပဲ မဂၤလာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္ ေနာက္တစ္ခုကို ေျပာျပမယ္။ အခ်ိဳ႕လည္း အေတာ္စိတ္ဝင္စားၾကပံုပဲဗ်။ ခ်က္ေဘာက္စ္ကေန တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာလား၊ အဲဒီရြာကို အခု သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ျဖစ္မိတယ္ …. စတဲ့စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ စိတ္ပါဝင္စားမႈေတြ ေပးပို႔ၾကတယ္။ ဒီေတာ့လည္း က်ဳပ္ဦးခ သုေတသနျပဳရက်ိဳး၊ တင္ျပရက်ိဳး နပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဦးခနဲ႔မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဟိုတစ္ေန႔က MRTV 4 မွာ အေမရိကမွာလည္း တေစၧသုေတသနျပဳၾကတယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာတင္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လည္း သုေတသနျပဳၾကတာပဲဗ်။ ခင္မ်ားတို႔ ယံုယံု မယံုယံုဗ်ာ။ သူတို႔ သုေတသနျပဳထားတာ က်ဳပ္ဦးခေတြ႕ရွိခ်က္ေတြကို မမီွပါဘူးဗ်ာ။ 

အဲဒီမွာ ယံုတဲ့သူေတြ၊ မယံုတဲ့သူေတြကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္တာေလးေတြ ပါတယ္ဗ်။ ယံုတဲ့သူကလည္း ဘာေၾကာင့္ယံုတယ္ဆိုတာကို ရွင္းျပတယ္။ မယံုတဲ့သူေတြကလည္း မယံုတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာေတာ့ ေကာင္းတယ္ဗ်။

သူတို႔ေတြက သရဲေျခာက္တယ္ဆိုတဲ့ အိမ္ေတြကို သြားၿပီး ေလ့လာၾကတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ သူတို႔ေျပာတဲ့အထဲက စိတ္ဝင္စားစရာတစ္ခုကေတာ့ သရဲေျခာက္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာေတြမွာ သံလိုက္ဓာတ္ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီဓာတ္ေတြေၾကာင့္ အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ စိတ္ခံစားမႈေတြ ေျပာင္းသြားတတ္တယ္တဲ့။ အဲဒီဓာတ္ေတြရွိတဲ့ေနရာေရာက္ရင္ စိတ္ေျခာက္ျခားသြားတတ္ၾကၿပီး သရဲေျခာက္တယ္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္သြားတာတဲ့။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ 

သူတို႔ေတြက က်ဳပ္ဦးခလို လက္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိမွ မသိၾကတာ ဟဲဟဲ။ ကဲဗ်ာ ေျပာေနတာၾကာတယ္။ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္(၂)ကို ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေတြ႕ရွိခ်က္က အရမ္းရွည္တယ္တဲ့ တိုတိုက်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲ လုပ္ပါတဲ့။ စာဖတ္ပ်င္းတဲ့သူေတြက အဲ့လို ေျပာၾကသကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ ခပ္တိုတိုေလးကို ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ 

က်ဳပ္ဦးခလည္း တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ သုေတသနျပဳခရီးသြားရင္းနဲ႔ မိတၳိလာၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တည္းတာေပါ့။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို သြားကန္႔ေတာ့တဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေဘးမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာေတာ္တစ္ပါးနဲ႔ ေတြ႕တယ္ဗ်။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အသက္ႀကီးၿပီ။ ၉၄ ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ ညက်ေတာ့ က်ဳပ္ဦးခလည္း ဒီဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီးဆိုေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ စံုေလာက္တယ္။ ငါ့ရဲ႕ တေစၧသုေတသနအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ ရႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ညက်ေတာ့ ဝတ္ျဖည့္(ႏွိပ္ေပး)တာေပါ့။ ဝတ္ျဖည့္ရင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကေန ဘာကိစၥနဲ႔လာတာလဲ စသျဖင့္ ေမးတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္နာမည္ ဦးခလို႔ ေခၚေၾကာင္း၊ တေစၧအေၾကာင္း သုေတသနျပဳေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ေနရာအႏွံ႔လွည္လည္ၿပီး တေစၧအေၾကာင္းမ်ားကို ေလ့လာမွတ္သားေနေၾကာင္း ေျပာျပရတာေပါ့။ ေဟာဗ်ာ က်ဳပ္ဦးခလည္း အဲဒီလို ေျပာေရာ ဆရာေတာ္ႀကီးက သြားမရွိတဲ့ သြားဖံုးေတြ အကုန္ေဖာ္ၿပီးေတာ့ အားရပါးရ ရယ္ပါေလေရာဗ်ာ။ ႐ိုး႐ိုးေနရင္ ၾကည္ညိဳစရာႀကီးျဖစ္ေပမဲ့ အခုလို သြားဖံုးေတြေပၚေအာင္ အားရပါးရ ရယ္လိုက္ေတာ့ ေၾကာက္စရာႀကီးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးဘုရား ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္ရတာလဲဘုရားဆိုေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပပါေတာ့တယ္။

ငါ ရယ္တာက ငါ့အေၾကာင္းနဲ႔ငါပါကြာ။ မင္းနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ မင္းက တေစၧသုေတသနလုပ္တယ္ဆိုေတာ့ ငါငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းကို သြားသတိရမိလို႔ကြ။ ၾကာေတာ့ ၾကာပါၿပီေလ။ ငါ့အသက္ ၂၁ ႏွစ္၊ ဦးဇင္းျဖစ္စေပါ့။ အခု ငါ့အသက္က ဘာတဲ့ ၉၄ ႏွစ္။ ၇၃ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ငါ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေတြးမိတိုင္း ရယ္လည္း ရယ္ရသလို ၾကက္သီးလည္း ထမိသကြ။ ဒီလိုကြ။ ငါလည္း ပဥၥင္းျဖစ္စဆိုေတာ့ သုသာန္ဓုတင္ေဆာက္တည္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီးေတာ့ သုသာန္ကို ေန႔တိုင္း သြားတယ္ကြာ။ ရြာမွာ ေျပာစမွတ္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒီသုသာန္က ၾကမ္းတယ္တဲ့။ ငါကေတာ့ စိတ္အားထက္သန္ေနေတာ့ ေၾကာက္စိတ္လည္း မရွိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သုသာန္မွာ တရားထိုင္လာတာ ၁၅ ရက္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။

သုသာန္က တို႔ရြာ အေနာက္ဘက္က ေတာအုပ္ေလးထဲမွာ ရွိတာ။ ေတာဓေလ့အတိုင္း သုသာန္နားက သစ္ပင္ေတြဆို လူေတြက မခုတ္ရဲၾကေတာ့ အဲဒီနား သစ္ပင္ႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြ။ အံု႔ဆိုင္းမႈန္မႈိင္းလို႔ ေနတာေပါ့။ ေတာအုပ္ႀကီးဆိုေတာ့ ေန႔ခင္းသြားရင္ေတာင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့သူဆို စိတ္လႈပ္ရွားစရာႀကီးပါ။ အုတ္ဂူေတြၾကားထဲ သုသာန္အလယ္မွာ ေပါက္ေနတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးဆို ေတာ္ေတာ္သက္တမ္းရင့္ေနၿပီ။ ပင္စည္ကလည္း အႀကီးႀကီးပဲ။ အကိုင္းအခက္ေတြကေနေရာ ပင္စည္ကေနပါ ႏြယ္ပင္ေတြ တဲြတဲြက်ေနတာ ည ေမွာင္ရီဝိုးတဝါးဆိုရင္ ထိတ္လန္႔စရာႀကီးေပါ့ကြာ။

ညဆိုရင္ ေတာအုပ္ႀကီးက ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေရာင္နဲ႔ အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေလးေတြ ေရးေတးေတး ျမင္ေနရတယ္။ ၁၅ ရက္ေျမာက္ေန႔ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ လျပည့္ေန႔ႀကီးကြ။ လျပည့္ေန႔ဆိုေတာ့ အုတ္ဂူေလးေတြလည္း ေဖြးေဖြးျဖဴေနေတာ့တာပဲ။ ဒီေန႔မွာ ရြာထဲက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လည္း ေသထားတယ္။ အုတ္ဂူအသစ္ေလးက ထုံးျဖဴအသစ္ေလးေတြနဲ႔ ပိုျဖဴေနတာ သတိထားမိတယ္။ ဒီေကာင္ေလးက ငါ စာသင္ေပးထားတာ။ ေတာ္ေတာ္လည္း ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ကေလး။ လိမ္လည္း လိမၼာတယ္။ တရားမထိုင္ခင္ ငါလည္း သူ႕အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေတြးမိေသးတယ္။ ထားပါေတာ့။ ငါလည္း ထံုးစံအတိုင္း တရားထိုင္တာေပါ့။

၁ နာရီေလာက္ ထိုင္ၿပီးေရာ လူသံေတြ၊ လွည္းသံေတြ၊ ကေလးငိုသံေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားလာရတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း တရားဆက္မထိုင္ဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာေပါ့။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ လွည္းေတြေရာ လူေတြေရာ ငါ့ဆီ ေရာက္လာၾကတယ္။ လွည္းေတြ ျဖဳတ္သူက ျဖဳတ္၊ အနားယူသူက အနားယူ။ အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ သူတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေလရဲ႕။ ငါလည္း ေမးရတာေပါ့။

“ဒကာႀကီးတို႔ ဘယ္က လာၾကတာလဲ”

“တပည့္ေတာ္တို႔ ခရီးသြားေတြပါ။ ဒီမွာ တစ္ညေလာက္ တည္းမလို႔ပါ”

“သုသာန္ႀကီးမွာ မေကာင္းပါဘူးကြ။ ရြာထဲမွာ တည္းခိုၾကေပါ့”

“ရပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ မိုးလင္းခါနီးက်ရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ ျပန္ထြက္ၾကမွာပါ”

“ေအးကြယ္၊ ဒီသုသာန္က ၾကမ္းတယ္လို႔ လူေျပာသူေျပာမ်ားတယ္။ ကေလးေတြ မေၾကာက္မလန္႔ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ေနၾကေပါ့”

“တင္ပါ့ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားကို အလွဴအတန္း လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ညႀကီးမင္းႀကီးဆိုေတာ့ စားစရာလည္း လွဴလို႔ မရဘူး။ အရွင္ဘုရား ေနာက္တစ္ေန႔ ဘုဥ္းေပးလို႔ ရေအာင္ ငွက္ေပ်ာသီးအုန္းသီးေလးေတြ လွဴခ်င္ပါတယ္”

“ေအး ေကာင္းတယ္။ လွဴၾကေလ၊ ဘုန္းႀကီးေတာ့ ၿပီးရင္ တရားဆက္ထိုင္အံုးမယ္”

သူတို႔လည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ လွဴၾကေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ မီးေတြဖို၊ ဟင္းခ်က္ထမင္းခ်က္န႔ဲ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း တရားဆက္ထိုင္တာေပါ့။ တရားထိုင္လိုက္တာ ၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ဆက္ထိုင္ရင္ေတာ့ ရေသးတယ္။ သမာဓိအရွိန္တက္ေနတာ။ အတူပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသားက ေအာ္လို႔ တရားျဖဳတ္လိုက္ရတာ။ “အရွင္ဘုရား အရွင္ဘုရား မ်က္လံုးဖြင့္ပါအံုးဘုရား၊ မ်က္လံုးဖြင့္ပါအံုးဘုရား”နဲ႔ ေအာ္ေနတာ။

“ဟဲ့ေကာင္ ဘာလဲကြ၊ ဒီမွာ တရားထိုင္လို႔ေကာင္းတုန္းရွိေသးတယ္”

“ေစာေစာက လူေတြ မရွိေတာ့ဘူးဘုရား”

“ဟဲ့ မိုးလည္း မလင္းေသးဘူး။ ေစာေစာစီးစီး ခရီးဆက္ထြက္သြားၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕”

ဒါနဲ႔ သုသာန္ထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ စႀကံေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ မီးဖိုထားတဲ့ေနရာေတြမွာ ဘာအစအနမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အမွန္ဆို ျပာေတြ၊ ထင္းစေတြ က်န္ေနရမွာမို႔လား။ အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမသြားတဲ့ပံုစံပဲ။ ဘုန္းႀကီးလည္း အဲဒီေတာ့မွ နည္းနည္းစိုးရိမ္စိတ္ဝင္လာတယ္။ ငါ အိပ္မက္မက္ေနတာလားေပါ့။ 

အိပ္မက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟိုမွာ ၾကည့္ပါလား။ သူတို႔ လွဴထားတဲ့ အထုပ္ေတြေတာင္ ရွိေသးတာ။ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ “အရွင္ဘုရား အရွင္ဘုရား”နဲ႔ ေက်ာင္းသားက လွမ္းေအာ္ပါေလေရာ။

“ဟဲ့ မင္းကလည္းကြာ အလန္႔တၾကားနဲ႔။ ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ”

“တပည့္ေတာ္တို႔ကို လွဴထားတဲ့ဟာေတြကို ၾကည့္ပါအံုး”

လွဴထားတဲ့အထုပ္ေတြ ျဖည္ၾကည့္ေတာ့ လားလား အသားပုပ္ငါးပုပ္ေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ 

ဒါနဲ႔ “ေဟ့ေကာင္ ေစာေစာကပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဟ”ဆိုၿပီး ရြာေက်ာင္းကို သုတ္ေျခတင္ေျပးလိုက္တာ ေက်ာင္းကို ဘယ္လို ေရာက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးကြာ။ စိတ္ေျခာက္ျခားလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ငါ အိပ္မက္မက္တယ္ကြ။ ငါ့ကို လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ လွဴတဲ့ ဒကာႀကီးက “ကိုယ္ေတာ္တို႔ တရားအားထုတ္ေနလို႔သာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္တို႔ အဲဒီညက က်ဳပ္တို႔ အစာျဖစ္ၿပီေပါ့”လို႔ အိပ္မက္ထဲမွာ ေျပာတယ္ကြ။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ အဲဒီလို ေျပာၿပီး တဟားဟား ရယ္ေနပါေရာလား။

အဲဒီကစၿပီး အဲဒီသုသာန္ကို ညအခ်ိန္ဆို ဘယ္သူမွ မသြားရဲေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါကေတာ့ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ သုေတသနေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ဦးခလည္း သုေတသနသမားပီပီ ဒီေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ဘဲ ဆရာေတာ္ႀကီးျပန္တဲ့အခါ အဲဒီရြာကို လိုက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ရြာက အဲဒီသုသာန္ကို သြားမယ္။ ရြာသားေတြနဲ႔လည္း ေမးရျမန္းရတာေပါ့ေလ။ အဲဒီညက က်ဳပ္ဦးခဟာ ေၾကာက္ရမယ့္အစား ဆရာေတာ္ႀကီး သကၤန္းတဖားဖားနဲ႔ ေက်ာင္းကို ေျပးေနတာ ျမင္ေယာင္လို႔ ၿပံဳးေတာင္ၿပံဳးမိေသးတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ရြာကို လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ရြာမွာ ထပ္ေတြ႕ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ သုေတသနေတြ႕ရွိခ်က္ အဆက္ေတြေတြေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ဝင္စားရင္ေတာ့ ေစာင့္ဖတ္ၾကဦးေပါ့။