က်ဳပ္နာမည္
ဦးခ ပါ။ တေစၧဆိုတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ ယံုၾကလား။ က်ဳပ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက တေစၧအေၾကာင္းေတြ
အမ်ားႀကီး ၾကားဖူးတာပဲ။ ဦးခရဲ႕ အဘိုးအဘြားေတြ၊ အေမနဲ႔အေဖဆီကေန တေစၧပုံျပင္ေတြ အမ်ားႀကီး
ၾကားခဲ့ရတယ္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး ရြာဦးဘုန္းႀကီးကလည္း တေစၧပံုျပင္ေတြ ေျပာျပတယ္။ အမ်ားႀကီးမွ
အမ်ားႀကီး။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အျခား အသိမိတ္ေဆြေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္က
တေစၧဆိုတာကို သိပ္မယုံဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာက ယံုတဲ့သူေရာ မယံုတဲ့သူပါ တေစၧအေၾကာင္းေျပာရင္
စိတ္ဝင္စားၾကသဗ်။ အျခားပံုျပင္ေတြထက္ကို စိတ္ဝင္စားၾကတာ။ ခင္ဗ်ားေကာ အတူတူပဲလား။ တေစၧပံုျပင္မ်ား
ညအခါ ေျပာရင္ တစ္ေယာက္တည္း သြားေနက်ေနရာေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း သြားရဲေတာ့ဘူးဗ်။ ညညေသးေပါက္ထရင္ေတာင္
သူမ်ားကို ႏိႈးရတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ ႀကံဳဖူးလား။ ဘုရားေဟာတရားေတြမွာလည္း တေစၧအေၾကာင္း၊
ၿပိတၱာအေၾကာင္းေတြ ေဟာထားတယ္ဆိုပဲဗ်။
ဒီလုိနဲ႔
က်ဳပ္ဦးခ ႀကီးျပင္းလာတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္အေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာရဦးမယ္ဗ်။ က်ဳပ္ဦးခဟာ
ေနရာတကာဝင္ပါခ်င္တယ္ဗ်။ ရြာက အလွဴပဲြဆိုလည္း မေတာက္တေခါက္ သိထားတာေလးေတြကို ေလာ္စပီကာႀကီးနဲ႔
ေအာ္တယ္ဗ်။ ဘိသိက္သြန္းၿပီဆိုလည္း ဦးခပဲ။ မဂၤလာေဆာင္ဆိုလည္း ဦးခ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း
ဘုရားပင့္သြားလည္း ဦးခ၊ ေနာက္ဆံုးဗ်ာ အသုဘခ်တာေတာင္ ဦးခပဲ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်ဳပ္ဦးခဟာ
သူမ်ားထက္ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အားတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား၊ ဘုန္းႀကီးဆီမွာ ရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ
အကုန္ဖတ္တာပဲ။ ထူးျခားတာက ဘာစာအုပ္ဖတ္ဖတ္၊ တေစၧအေၾကာင္းတို႔၊ ၿပိတၱာအေၾကာင္းတို႔မပါဘူးဆိုရင္
က်ဳပ္ သိပ္ၿပီး စိတ္မဝင္စားဘူးဗ်။ ဒါက ဖတ္ရင္းနဲ႔မွ သတိထားမိတာ။ ေနာက္ၿပီး ရြာက ဦးဇင္းသာေအးက
ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿမိဳ႕မွာေန၊ ေနာက္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္တယ္။ ခု သူက သီရိလကၤာကေန ေဒါက္တာဘဲြ႕လုပ္ဖို႔
စာအုပ္စာတမ္း လာရွာတာတဲ့။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီဦးဇင္းဆီက “သုေတသန”ဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးကို
ခဏခဏ ၾကားရေတာ့ က်ဳပ္ဦးခ စိတ္ဝင္စားသြားတာ။ ဒါနဲ႔ သူ႕ကို ေမးရေတာ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔
သူက ရွင္းျပတယ္ဗ်။ သုေတသနလုပ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုခုကို ႐ႈေထာင့္စံုကေန
လက္ေတြ႕၊ စာေတြ႕ေလ့လာတာကို ေျပာတာဗ်ဆိုၿပီး ထသြားေတာ့တယ္။ က်ဳပ္မွာေတာ့ ဆက္ေမးခ်င္တာေတာင္
မေမးရေတာ့ဘူး။ သူကေတာ့ ေတြးရင္ေတြးမွာေပါ့။ ဒီေတာသား မတန္မရာ လာေမးေနတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဦးဇင္းသာေအးလို သုေတသနလုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ဦးဇင္းသာေအးေျပာရင္ က်ဳပ္ကုိ ေလွာင္မွာဗ်။ ေလးတန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ေကာင္က သုေတသနလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ေလ။
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဦးဇင္းသာေအးဆီကို ေန႔တိုင္းသြားတာ။ ေျပာခ်င္တာက သူ႔ကို မေျပာရဲေပမဲ့
သုေတသနဆိုတာ လူတိုင္း လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုတာ နားလည္လုိက္တယ္ဗ်ာ။ ဦးဇင္းသာေအး ရြာမွာ ရွိတုန္းေတာ့
ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ ပီတိေတြ ျဖစ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဦးဇင္းသာေအးလည္း ျပန္သြားေရာ ရြာသားေတြကို
က်ဳပ္ဆရာလုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေတြ႕တဲ့သူတိုင္းကို “ခင္ဗ်ားတို႔ တေစၧသရဲအေၾကာင္း သိခ်င္ၾကတယ္မလား။
အဲဒီအေၾကာင္းကို က်ဳပ္သုေတသန လုပ္မယ္ ဟဟဟဟ”လို႔ အၿမဲေျပာေတာ့တာပဲ။
ဒီလိုနဲ႔
ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ လူေတြ႕ေလ့လာစစ္ေဆးတာေတြ လုပ္၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ဖတ္၊ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕
သုေတသနလုပ္ငန္း စေတာ့တာပဲ။ ဦးဇင္းသာေအး ျပန္မလာခင္ ၿပီးေအာင္ လုပ္ရမွာဗ်။ သူျပန္လာရင္
က်ဳပ္ကို ကဲ့ရဲ႕မွာ ေသခ်ာတယ္။ ကဲ နိဒါန္းေတြ ပ်ိဳးတာလည္း မ်ားၿပီဗ်ာ။ က်ဳပ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
သုေတသနလုပ္ထားတာေလးေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဦးခ အဂၤလိပ္စာတတ္လို႔ကေတာ့
က်ဳပ္ေတြ႕ထားတာေတြကို အဂၤလိပ္လို႔ ေရးလိုက္ရရင္ ဦးဇင္းသာေအးလို ေဒါက္တာဘဲြ႕ေတြ ရခ်င္ရေနမွာ။
က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြက အမ်ားႀကီးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း စိတ္ဝင္စားမွာ ေသခ်ာတယ္။
ပထမဆံုး ေျပာခ်င္တာက
သရဲေျခာက္ျခင္းအေၾကာင္း တစ္နည္းေျပာရရင္ သရဲေျခာက္ျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကို က်ဳပ္ဦးခ
ဒီလို ေတြ႕ထားတယ္ဗ်။ အားလံုးေပါင္း အၾကမ္းဖ်င္းအေနနဲ႔ (၁ဝ)မ်ိဳး ရွိတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က အဲဒီ(၁ဝ)မ်ိဳးကို
အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာမွာပါ။
၁။ ကံနိမ့္၍ေျခာက္ျခင္း
၂။ ေျပာင္ေလွာင္က်ီစယ္လို၍
ေျခာက္ျခင္း
၃။ ခ်စ္ခင္၍ေျခာက္ျခင္း
၄။ အမွ်အတန္းခံလို
သာဓုေခၚလို၍ေျခာက္ျခင္း
၅။ ခင္မင္၍ေျခာက္ျခင္း
၆။ ေၾကာက္၍ေျခာက္ျခင္း
၇။ စားခ်င္ေသာက္ခ်င္၍ေျခာက္ျခင္း
၈။ ဥစၥာေပးလိုု
မစလို၍ေျခာက္ျခင္း
၉။ မွာထားလို၍ေျခာက္ျခင္း
၁ဝ။ ႏႈတ္ဆက္လို၍ေျခာက္ျခင္း
ဆိုၿပီး (၁ဝ)မ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာကို က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ သုေတသနအရ အက်ဥ္းခ်ံဳးျပတာေပါ့ဗ်ာ။
ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔
ဘယ္လို ထင္လဲ။ အဲဒီ(၁ဝ)မ်ိဳးကို အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔အတူ က်ဳပ္ေတြ႕ရွိထားတာဗ်။ ဒီထဲက က်ဳပ္ဦးခ
စိတ္အဝင္စားဆံုး ဇာတ္လမ္းေလးကို ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ႐ိုးမေတာထဲက ဆည္လယ္ဆိုတဲ့
ရြာကေန ၅ မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေတာထဲမွာ အိမ္ေျခ ၇ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာေလးရွိတယ္ဗ်။ အဲဒီကို
ေရာက္သြားတာ။ ထံုးစံအတိုင္း က်ဳပ္ဦးခဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ “တေစၧသုေတသနဦးခ”ဆိုၿပီး မိတ္ဆက္တာေပါ့ဗ်ာ။
(၄ တန္းပဲေအာင္တာကိုေတာ့ ထည့္မေျပာဘူးေပါ့ဗ်ာ)။
ရြာဦးေက်ာင္းဘုန္းႀကီးကလည္း ၃ တန္းေအာင္ဆိုေတာ့
က်ဳပ္ဦးခကို ပညာရွင္ႀကီးလို ဆက္ဆံတာဗ်။ အဲဒီလို မိတ္ဆက္ရင္းနဲ႔ “ေအာ္ ခင္ဗ်ားက တေစၧအေၾကာင္း
ေလ့လာေနတာဆိုေတာ့ ရြာထဲက ေက်ာင္းဒကာ ဘတုပ္တို႔ အိမ္ကို ပို႔ေပးရမွာေပါ့”ဆိုၿပီး အိမ္ေခၚသြားတာနဲ႔
ဘတုပ္ဆီက ဒီဇာတ္လမ္းကို ၾကားခဲ့ရေတာ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ မယံုမရွိနဲ႔ေနာ္။ ဒီအေၾကာင္းက
လတ္လတ္ဆက္ဆက္ႀကီး။ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပတာ။
တကယ္ေတာ့
ဘတုပ္တို႔ လင္မယားဟာ ေအာက္ျပည္ကေန ေရာက္လာတာ။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ သမီးငယ္နဲ႔အတူေပါ့။
ေအာက္ျပည္မွာေနရင္း လုပ္စားစရာ လယ္ေျမက မရွိ။ အလြန္ဆင္းရဲလြန္းလို႔ ႐ိုးမေတာထဲမွာ ေျမ႐ိုင္းေတြ
ေပါတယ္။ သီးႏွံေတြလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ၾကားတာနဲ႔ ဒီရြာကို ေရာက္လာၾကတာ။ ရြာကို ေရာက္တာနဲ႔
ရြာဦးဘုန္းႀကီးကို ဝင္ေတြ႕ရင္း ေက်ာင္းဒကာ ဦးသာလွနဲ႔ စေတြ႕တယ္။ ေက်ာင္းဒကာဆိုေပမဲ့
စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ သိပ္ေကာင္းတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ ဘတုပ္တို႔ကေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဘတုပ္တို႔နဲ႔
စကားေျပာရင္း အေၾကာင္းစံုကို သိေရာဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ ဦးသာလွက “ေမာင္ရင္တို႔ကို သနားတယ္ကြယ္။
က်ဳပ္မွာ လယ္တစ္ကြက္ေတာ့ ရွိတယ္။ စပါးထြက္ႏႈန္းကလည္း သိပ္ေကာင္းတာ။ အဲဒါ ေမာင္ရင္တို႔
လုပ္ကိုင္စားၾကဖို႔ ေပးမယ္။ ရတာကို ၃ ပံု ပံုမယ္။ ၁ ပံုကို မင္းတို႔ စား။ က်န္တာ ငါ့ကို
ေပး။ ေက်နပ္ရင္ လုပ္ကြာ”ဆိုေတာ့ ဘတုပ္တို႔ လင္မယား ထခုန္မိေတာ့မတတ္ ဝမ္းသာသြားတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ဦးသာလွကပဲ
လယ္ထဲမွာ တဲေလးတစ္လံုး ေဆာက္ေပးတယ္။ ဘတုပ္တို႔ အဲဒီမွာ ေနတယ္။ ရြာထဲမွာေတာ့ ေျပာေနၾကတာေပါ့။
“ေအာက္ျပည္သားေလး သနားပါတယ္ဟယ္၊ ဦးသာလွတို႔ကေတာ့ စိတ္ေကာင္းကို မရွိဘူး”ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကေတာ့တာေပါ့။
ရြားသားေတြ ဘာလို႔ အဲဒီလို ေျပာၾကတာလဲဆိုေတာ့ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ ဦးသာလွက ဘတုပ္ကို
ေပးလိုက္တဲ့ လယ္က ခိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီလယ္မွာ သီးႏွံေတြ ဝင္းမွည့္ၿပီး ရိတ္သိမ္းၿပီးတာနဲ႔
လယ္လုပ္သူေတြဟာ အကုန္ေသၾကတာပဲတဲ့။ တိုက္ဆိုင္မႈလို႔ မထင္လိုက္ၾကနဲ႔ဦး။ လယ္သမားေျခာက္ဆက္ရွိၿပီတဲ့ဗ်။
ေျခာက္ဆက္။ အကုန္ေသတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာၾကတာ။ အဲဒီလို လယ္သမား ေျခာက္ဆက္ေလာက္ ေသၿပီးေတာ့
ရြာသားေတြက အဲဒီလယ္ကို “မလုပ္ေကာင္းလယ္”လို႔ ေခၚၾကတယ္ဗ်။ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီနာမည္ရွိေသးတယ္။
ဦးသာလွကေတာ့ လယ္လုပ္သူေသတာနဲ႔ လယ္က ထြက္သမွ် သူအကုန္ပိုင္တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔
ဘတုပ္တို႔ မိသားစုေလးဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ လယ္တဲေလးမွာ ေရာက္ကုန္ၾကတာေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ
ထူးဆန္းတာတစ္ခု စျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဘတုပ္ဟာ သူ႕သမီးေလးကို ပဲပင္စိုက္ဖို႔ လယ္တဲအေရွ႕ဘက္
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တြင္းေလးေတြ တူးခိုင္းၿပီး လယ္ထဲမွာ ထြန္ယက္ေနခဲ့တယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့
တဲကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သမီးေလးဟာ တဲထဲမွာ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ သနပ္ခါးပါးကြက္ေလးနဲ႔။
“ဟဲ့ သမီး ဒီေန႔ တြင္းတူးတာ ဘယ္ႏွတြင္း ၿပီးလဲ”။ “တစ္တြင္းပဲၿပီးတယ္ အေဖ”။ “ဟယ္ ဒီသမီး
အပ်င္းႀကီးလွခ်ည္လား။ ဒီေလာက္အပ်င္းႀကီးတာ ဘယ္လိုလုပ္ တိုးတက္မွာလဲ။ အလသႆ ကုေတာ သိပၸံ၊
အသိပၸႆ ကုေတာ ဓနံတဲ့။ နင္ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးပြားမွာ မဟုတ္ဘူး”ဆိုၿပီး ဘတုပ္ဟာ ငယ္ငယ္က
ရခဲ့ဖူးတဲ့ ေလာကနီတိေတြနဲ႔ သမီးကို ဆံုးမေတာ့တာပဲ။ ဘတုပ္လည္း ဆံုးမၿပီးေရာ “အေဖကလည္း
ဆူဖို႔ပဲ။ ဒီလို အေဖရဲ႕။ အေဖေျပာသလို တြင္းသြားတူးတာပဲ။ တြင္းတစ္တြင္း တူးၿပီးတာနဲ႔
က်ဳပ္နားကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လာတယ္။ နင္တို႔က စည္းကမ္းကို မရွိဘူး။ ဒါ ငါတို႔ေနရာဟဲ့။
ေျမႀကီးကို ဟိုဆြဒီဆြ မလုပ္နဲ႔။ ေနာက္ဆက္လုပ္ရင္ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔”လို႔ ေျပာတယ္ အေဖရဲ႕”ဆိုၿပီး
ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဘတုပ္ဟာ ဖ်က္ခနဲ႔ဆို တဲအျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနဝင္ရီတေရာကာလဆိုေတာ့
အျပင္မွာ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနၿပီ။ “ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ အဲဒီကေလးမက ဘယ္ကို ထြက္သြားတာလဲ”။
“ဟိုး အေရွ႕ဘက္ ပိႏၷဲပင္နားကို ထြက္သြားတာပဲ”။ “ေအးေအး ထားလိုက္ေတာ့။ စိန္စိန္ေရ ထမင္းက်က္ၿပီလား။
စားရေအာင္ကြာ။ အင္းးးးး ေနဦး ေနဦး မစားနဲ႔အံုး။ ငါ ရြာထဲသြားလိုက္ဦးမယ္။ ငါျပန္လာမွ
စားၾကရေအာင္”ဆိုၿပီး ဘတုပ္ ရြာထဲက ဦးသာလွဆီကို ဦးတည္သြားေတာ့တယ္။
“ဟဲ့ ဘတုပ္၊
မင္းလကြာ ညႀကီးမင္းႀကီး ဘာကိစၥတုန္းဟ”။ “ေမးစရာေလးရွိလို႔ပါ”။ “ေအး ေမးကြာ ေမး”။ “ခင္ဗ်ား
က်ဳပ္တို႔ကို ေပးထားတဲ့ လယ္ေျမကို ခင္ဗ်ားနဲ႔ စပ္တူ ပိုင္တဲ့သူမ်ား ရွိလား”။ “ရာရာစစကြာ
ဒီေျမတစ္ကြင္းလံုး ငါတစ္ေယာက္တည္း ပိုင္တာပါကြ။ မင္းမယံုရင္ ရြာထဲ လိုက္ေမးၾကည့္”။
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ယံုပါတယ္။ မေမးေတာ့ပါဘူး”။ အင္း ဒီေျမဟာ ရြာမွာ ဦးသာလွတစ္ေယာက္ပဲ ပိုင္တာေတာ့
ေသခ်ာသြားၿပီ။ ဒါဆိုရင္ မနက္က သမီးကို ငါတို႔ပိုင္တဲ့ေျမလို႔ ေျပာသြားတဲ့ ကေလးမက ဘယ္ကလဲ”
ဘတုပ္လည္း တစ္စံုတစ္ရာကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး ၾကက္တစ္ေကာင္ဝယ္ၿပီး လယ္တဲဆီကို ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
“ေရာ့ စိန္စိန္
ဒီၾကက္ကို ခ်က္ကြာ။ ၿပီးမွ ညစာ စားၾကတာေပါ့”ဆိုၿပီး ၾကက္ကို ပစ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘတုပ္လည္း
သူတတ္သမွ် ၾကားဖူးသမွ်ေလးေတြနဲ႔ စဥ္းစားေနေတာ့တယ္။ “ကိုဘတုပ္ ထမင္းစားလို႔ ရၿပီ”လို႔
စိန္စိန္ေခၚမွ သတိရသြားတယ္။ “စိန္စိန္ေရ ငါ့ကို ေဟာ့ဟိုပန္းကန္ထဲ ၾကက္သားထည့္ေပးစမ္းကြာ”လို႔ဆိုေတာ့
မိန္းမျဖစ္သူလည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေပးလိုက္တယ္။ “ကိုဘတုပ္ … ဒီေန႔ ေတာ့္ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးပဲေတာ္၊
ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”။ “အသာေနစမ္းပါဟာ နင္ဘာမွ မသိပါဘူး”ဆိုၿပီး တဲအျပင္ကို ထြက္သြားခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ သမီးေျပာတဲ့ ပိႏၷဲပင္ေတာစပ္ေလးမွာ ရပ္ၿပီး “အိမ္နီးခ်င္းမ်ားခင္မ်ာ၊ ဟင္းမ်ား
ကမ္းလွမ္းပါသည္၊ စားေသာက္ေတာ္မူၾကပါ၊ ေမတၱာျဖင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္း
ျဖစ္ပါသည္”လို႔ ေျပာၿပီး ဟင္းပန္းကန္ကို ခ်ထားခဲ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔
ဘတုပ္ဟာ လယ္ထဲ မဆင္းေသးဘဲ မေန႔က သမီးတြင္းတူးတဲ့ေနရာကို သြားၿပီး တြင္းမ်ားကို ဆက္တူးေနခဲ့တယ္။
ဘတုပ္ တြင္းတူးေနတုန္း မေန႔က ကေလးမ ေရာက္လာၿပီး “တကတဲ ရွင္တို႔ဟာေလ မေန႔ကလည္း ေျပာၿပီးသြားၿပီ။
ဒီေျမက ငါတို႔ေနရာ။ မတူးပါနဲ႔လို႔။ ခု ဆက္တူးေနျပန္ၿပီ။ ၿပီးမွ က်ဳပ္အဆိုးမဆိုနဲ႔”လို႔
က်ိန္းေမာင္းေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘတုပ္က “အမိရယ္ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ အမိကို ေတြ႕ခ်င္လို႔
ဒါကို ဆက္လုပ္ၾကည့္တာပါ။ တြင္းမတူးရမယ့္ေနရာကို ေသခ်ာေျပာျပပါလား။ အဲဒီျပတဲ့ေနရာကို
ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မတူးေတာ့ပါဘူး”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးမဟာ ေဟာဒီကေန ေဟာဒီေနရာဆိုၿပီး
ေျမေနရာသက္မွတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘတုပ္လည္း ကတိေပးၿပီး လယ္ေတာထဲ လယ္ထြန္ေနလိုက္တယ္။
ညေနေရာက္ေတာ့
ဘတုပ္လည္း ရြာထဲသြားၿပီး အမဲသားသြားဝယ္တယ္။ မေန႔ကလိုပဲ ပိႏၷဲပင္အစပ္သြားၿပီး “အိမ္နီးခ်င္းမ်ားခင္မ်ာ၊
ဒီေန႔ ဟင္းကေတာ့ အမဲသားဟင္းပါခင္မ်ာ၊ ေစတနာျဖင့္ ေကၽြးပါတယ္။ သံုးေဆာင္ၾကပါခင္မ်ာ”လို႔
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာၿပီး ဟင္းခြက္ကို ခ်ထားခဲ့လိုက္တယ္။
က်ဳပ္ဦးခ
ၾကားဝင္ရဦးမယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ မသိဘူး။ က်ဳပ္ေတာ့ အေတာ္ စိတ္ဝင္စားေနၿပီဗ်ာ။ က်ဳပ္သာဆိုရင္
ေၾကာက္တာနဲ႔ အဲဒီရြာကေန ေျပးမွာပဲ။ ဘတုပ္ကေတာ့ တေစၧသရဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႕ရြာဘုန္းႀကီးက
ေျပာထားတဲ့နည္းကို သံုးတာတဲ့ဗ်ာ။ တေစၧသုေတသနေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္လာတဲ့ က်ဳပ္ဦးခေတာင္
ၾကက္သီးထတယ္ဗ်ာ။ ကဲဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္ေျပာတာ စိတ္ဝင္စားမွာ ဟုတ္ပါဘူး။ ဘတုပ္ဇာတ္လမ္းပဲ
ဆက္ရေအာင္။
ဒီလိုနဲ႔
ဘတုပ္လည္း မိသားစုနဲ႔အတူ ထမင္းစားၿပီး ညအိပ္ယာဝင္လိုက္ၾကတယ္။ ညအိပ္မေပ်ာ္ခင္မွာ စိန္စိန္က
“ကိုဘတုပ္ ေတာ့္ႏွယ္ ခါတိုင္းဆို ေခၽြတာရမယ္ဆို၊ အသားဟင္းဆိုတာ ေန႔တိုင္း မခ်က္ရဘူးဆို၊
ခုေတာ့ ရွင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ မေန႔က ၾကက္သားဟင္း၊ ဒီေန႔ အမဲသားဟင္း၊ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို
ကိုယ့္ဟာကို မေစာင့္ထိန္းဘူး၊ ေတာ္ ရွာေကၽြးႏိုင္ရင္ ခ်က္ေပါ့ေလ၊ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာေတာ့
ပိုက္ဆံက သိပ္မရွိေတာ့ဘူး”လို႔ စကားနာ ထိုးတယ္။ ဘတုပ္လည္း အျဖစ္မွန္ေျပာျပလိုက္ရင္
စိန္စိန္တို႔ သားအမိ ေၾကာက္ၿပီး မေနရဲေတာ့ဘူးေျပာမွာစိုးလို႔ ဘာမွ ေျပာမျပဘဲ ေနလိုက္တယ္။
မနက္မိုးလင္းလို႔ လယ္ေတာထဲ ထံုးစံအတိုင္း သြားၿပီး လယ္ထြန္၊ ေနပူေတာ့ လယ္ေဘးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ
ခဏနားေနလိုက္တယ္။ နားေနရင္းနဲ႔ ထြန္သြားေလးေတြ ခၽြန္ေနတုန္း အသက္ ၅ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္
ေရာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။
“ဘာေတြမ်ား
လုပ္ေနတာလဲဗ်”။ “ထြန္သြားေတြ ခၽြန္ေနတာပါခင္မ်ာ”။ “ဘယ္ကမ်ား ၾကြလာပါသလဲ၊ ေရေသာက္ပါဦး၊
ကြမ္းယာေလးမ်ား ဝါးပါဦး”လို႔ ဘတုပ္က ယဥ္ေက်းပ်ဴငွါစြာ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ လူႀကီးဟာ
အေၾကာင္းသိအစင္းသိ ရင္းႏွီးတဲ့သူတစ္ေယာက္လို ဘတုပ္နားမွာ လာထိုင္တယ္။
“ေအးဗ်ာ ခင္ဗ်ား
က်ဳပ္တို႔ကို ဟင္းေပးစားတာ ၂ ရက္ရွိသြားၿပီ။ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔က ဘာမွ ေက်းဇူးျပန္မဆပ္ရေသးဘူး”။
“မလိုပါဘူးဗ်ာ။ အိမ္နီးခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ေစတနာနဲ႔ ေကၽြးတာပါ”။ “ေအးဗ်ာ … ခင္ဗ်ားအရင္က
လူေတြက မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာ စြတ္လုပ္ၾကတာ။ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္းပန္လည္း မရဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကတာ။ ဟိုတစ္ရက္က ေကာင္မေလးက က်ဳပ္သမီးေပါ့။ သူက ငယ္ကလည္း ငယ္၊
စိတ္ကလည္း ထက္ေတာ့ သူနဲ႔အဆင္မေျပရင္ ဒုကၡေရာက္ကုန္တာပဲ၊ ဒီသမီးေလးဆိုးတာကို ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ”။
“ရပါတယ္ဗ်ာ … ကိစၥမရွိပါဘူး။ က်ဳပ္ဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ စိတ္ဆိုးေအာင္၊ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္
မရွိပါ။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္သာ ေနထိုင္လိုပါတယ္၊ တစ္စံုတစ္ရာ အမွားလုပ္မိရင္
က်ဳပ္ကို ေျပာပါ။ မသိလို႔ လုပ္မိတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သင္တို႔ ေျပာလာရင္ ေနာက္မလုပ္ျဖစ္ေအာင္
ဆင္ျခင္ပါ့မယ္”။ “အင္း ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ လူ႐ိုးလူေကာင္းပုံပါပဲ။ က်ဳပ္မျပန္ခင္ တစ္ခု
ေျပာပါရေစဦး၊ အရင္ေန႔ကလို က်ဳပ္တို႔ကို အသားဟင္းေလးေတြ ေပးပါဦး၊ အင္း … ခင္ဗ်ားတို႔လည္း
သိပ္ရွိၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ က်ဳပ္က ဟင္းဖိုးေပးမယ္။ ေရာ့ ေငြ ၁ဝ။ ဒါနဲ႔ဝယ္ၿပီး ခ်က္ေကၽြးပါ။
ေနာက္မ်ားလည္း ေငြလိုရင္ ထပ္ေပးပါဦးမယ္၊ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ဟင္းမွာ အူ၊ အသဲ၊ ကလီစာေတြနဲ႔ဦးေခါင္းေလးေတာ့
ပါပါေစဗ်ာ”။ လူႀကီးဟာ ဘတုပ္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ပိႏၷဲေတာဘက္ကို ထြက္ခြါသြားေတာ့တယ္။
ဘတုပ္လည္း
ညေနေရာက္တဲ့အခါ အမဲသားမ်ား အိုးလိုက္ခ်က္ၿပီး အိုးကိုပါ ပိႏၷဲေတာမွာ သြားခ်ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ရက္မ်ားမွာလည္း လူႀကီးဟာ ရံခါရံခါ ေရာက္လာၿပီး အလႅာပသလႅာပမ်ား ေျပာကာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္
ေနထုိင္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ဘတုပ္တို႔ဟာ လယ္သမားဆိုေတာ့ စပါးမေပၚခင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း
ေနရစားရတာေပါ့ဗ်ာ။ လယ္ေတာေဘးက ၿခံေလးက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးေတြကို စိန္စိန္က ရြာထဲ လည္ေရာင္းၿပီး
စားဝတ္ေနေရး ေျဖရွင္းရတာေပါ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ လူႀကီးက ဘတုပ္တို႔ ဆင္းရဲေနတာကို ၾကည့္ၿပီး
“ခင္မ်ားတို႔ ၾကည့္ရတာ သိပ္ဆင္းရဲေနၾကပံုေပၚတယ္။ က်ဳပ္ ကူညီေပးပါရေစ၊ ခင္မ်ားမိန္းမကို
ရြာထဲမွာ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ဖြင့္ခိုင္းပါ။ က်ဳပ္ ေငြရင္းေပးပါ့မယ္”လို႔ဆိုၿပီး ေငြအရင္းအႏွီးေပးလို႔
စိန္စိန္က ရြာထဲမွာ ဆိုင္ေလးဖြင့္၊ ေန႔ဘက္မွာေရာင္းၿပီး ညေနဘက္က်မွ ျပန္လာရတာေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘတုပ္တို႔ မိသားစုဟာ စားဝတ္ေနေရး ေခ်ာင္လည္လာခဲ့တယ္။
ခုဆို စပါးေတြကလည္း
ဝင္းမွည့္လာၿပီ။ ဘတုပ္တုိ႔ကေတာ့ ေပ်ာ္မဆံုးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရြာထဲမွာေတာ့ ေျပာေနၾကၿပီဗ်။
ဟိုေအာက္ျပည္သားေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မယ္။ အသုဘဟင္း စားရေတာ့မယ္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဆို “ဦးသာလွေရ
ဒီႏွစ္ လယ္ႀကီးက သိပ္အထြက္ေကာင္းမယ့္ပံုပဲဗ်။ မသာဟင္းကိုေတာ့ အသားဟင္းငါးဟင္းေလးနဲ႔
ေကာင္းေကာင္းေကၽြးပါဗ်ာ”လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးသာလွတို႔လည္း ၿပံဳးၿပံဳးေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ရြာသားေတြ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ဘတုပ္တို႔မိသားစုရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနက
တစ္ေန႔တစ္ျခား တိုးတက္လာတယ္။ သမီးေလးဆိုရင္ ေရႊနားကပ္ေလးေတာင္ ပိုင္ေနပါေပါ့လား။
ဒီလိုေနလာရင္း
တစ္ေန႔မွာ ဘတုပ္ အႀကီးအက်ယ္ စိုးရိမ္သြားခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုဗ်။ ေတြ႕ေနက် လူႀကီးက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ေရာက္လာတယ္။
ျမင္ရတာကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျခသံေတြ တဗုန္းဗုန္းနဲ႔ အမ်ားႀကီးလာတာဗ်။
ေနာက္ၿပီး “ဟင္းးး ဟီးးးး”စတဲ့ မေက်မနပ္အသံေတြကလည္း ၾကားေနရေသးတယ္။ လူႀကီးက “ခင္မ်ား
လုပ္တာ ေကာင္းေသးလားဗ်ာ။ ခင္မ်ားတို႔ကို လူ႐ိုးလူေကာင္းေတြဆိုၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း
ပီသေအာင္ က်ဳပ္ေနခဲ့တယ္။ ခင္မ်ားတို႔ကို ေပးကမ္းသင့္သေလာက္ ေပးကမ္းခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ဗ်ာ။
မေန႔ညက က်ဳပ္တို႔ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ အကုန္လံုး ေနစရာကို မရွိဘူး။ တစ္ညလံုးလည္း အိပ္မရေအာင္
ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ ေသာကေတြ ေရာက္လိုက္ရတာဗ်ာ။ အဲဒါ က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳးေတြက ခင္မ်ားတို႔မိသားစုကို
မ်ိဳးျဖဳတ္ပစ္မယ္တဲ့။ အဲဒါ က်ဳပ္ စိတ္မေကာင္းလို႔ လာေျပာတာ”။ အဲဒီအခါ ဘတုပ္ဟာ ျပာျပာသလဲလဲနဲ႔
“မိတ္ေဆြႀကီး ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ဘာအမွား လုပ္မိလို႔ပါလဲ။ က်ဳပ္ကို ေျပာပါ။
အမွားလုပ္မိရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္”။
“ဒီလိုဗ်ာ … မေန႔ညက ခင္မ်ားနဲ႔ခင္မ်ားသမီး က်ဳပ္တို႔နားကို
လာတယ္ဗ်ာ။ လာၿပီးေတာ့ သမၺဳေဒၶေတြ ရြတ္တယ္။ ပ႒ာန္း ၂၄ ပစၥည္းေတြလည္း ရြတ္တယ္။ လာပဲလာေသးတယ္။
ခင္မ်ားက ခင္မ်ား ရြတ္႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး။ သမီး ရြတ္ရြတ္ဆိုၿပီး ခင္မ်ားသမီးကိုေတာင္ ရြတ္ခိုင္းေနေသးတယ္”။
“က်ဳပ္ မွားသြားပါတယ္ခင္မ်ာ။ ေနာက္မရြတ္ေတာ့ပါဘူး။ မသိလို႔ လုပ္မိျခင္းျဖစ္၍ ခြင့္လႊတ္ပါခင္မ်ာ။
ေနာက္မျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ေနပါ့မယ္။ မိတ္ေဆြရဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြကိုလည္း ေတာင္းပန္ေပးပါခင္မ်ာ”။
“ေအး ေကာင္းၿပီေလ။ က်ဳပ္ ေျပလည္ေအာင္ ေျပာၾကည့္ပါ့မယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။
မရရင္ေတာ့ ခင္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ”လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ဘတုပ္လည္း
စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ စိန္စိန္ကို ေခၚၿပီး အမဲသားဟင္း ခ်က္ခိုင္းေတာ့တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေတာစပ္သြားၿပီး
ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ လူႀကီးေရာက္လာၿပီး “မေန႔က ခင္မ်ား ေတာင္းပန္တာကို က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳးေတြ
ေက်နပ္ကုန္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ခင္မ်ားကို ဒီမွာပဲ ေနေစခ်င္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ ရွိတဲ့ေငြေလးစုၿပီး
ခင္မ်ား ဒီလယ္ကို အပိုင္ဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံပါ ေပးလိုက္တယ္။ ေရာ့ ဒါ သူတို႔ လယ္ဝယ္ဖို႔
ေပးလိုက္တာ။ အဲ ခင္မ်ား သိထားရမွာက က်ဳပ္နဲ႔ခင္မ်ား ဒီလို ဆက္ဆံေနတာ၊ က်ဳပ္က ေငြေပးတာေတြကို
ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာမိေစနဲ႔”ဆိုၿပီး ေငြ ၄ဝဝ ေပးၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ဘတုပ္လည္း ဝမ္းသာလိုက္တာ
လြန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ ဘတုပ္ဟာ ဦးသာလွဆီကို သုတ္ေျခတင္ သြားေတာ့တယ္။
“ဟာ ေမာင္ဘတုပ္
… မင္း ဒီပိုက္ဆံေတြ ဘယ္က ရလာတာလဲ”။ “တလဲြမထင္ပါနဲ႔ ဦးသာလွ၊ က်ဳပ္ေအာက္ျပည္က လာကတည္းက
ဒီပိုက္ဆံေလးေတြကို မသံုးရက္ဘဲ စုထားခဲ့တာပါ”။ “ေအးကြာ … တကယ္ေတာ့ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္း
ဒီလယ္က အထြက္ႏႈန္း သိပ္ေကာင္းတာကြ။ တကယ္ဆို ၁၅ဝဝ ေလာက္တန္တာ။ ဒီေတာ့ မင္းကို ၁ဝဝဝ နဲ႔
ေပးမယ္ကြာ။ စပါးေပၚမွ က်န္ေငြကို ထပ္ေပးပါ့။ ေက်နပ္ရင္ မင့္ေငြ ၄ဝဝ ထားခဲ့”။ “ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ၊
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”။ ဘတုပ္လည္း လယ္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို ေတြးၿပီး တစိမ့္စိမ့္
ၾကည္ႏူးေနေတာ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔
လယ္ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စပါးေတြ ထြက္လာတာမွ လြန္ေရာ။ အျခားလယ္ေတြထက္ကို အထြက္ႏႈန္းေကာင္းတယ္။
ရြာထဲမွာေတာ့ တီးတိုးစကားေတြ မ်ားမွမ်ားေပါ့ဗ်ာ။ ဘတုပ္တို႔ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဒုကၡေရာက္ေတာ့မယ္ေပါ့။
သိတဲ့အတိုင္း ဘတုပ္တို႔က မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္္ေနၾကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဦးသာလွနဲ႔
သေဘာတူထားတဲ့အတိုင္း စပါးေတြကို ၃ ပံု ပံုတယ္။ ၁ ပုံကို ဘတုပ္ယူတယ္။ ဦးသာလွကေတာ့ ဘတုပ္တို႔
ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ၃ ပံုလံုး သူရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ႀကိတ္ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ၁ ပံုထဲက
လယ္ဖိုးအတြက္ ထပ္ျဖည့္လိုက္ေတာ့ ဘတုပ္တို႔လည္း လယ္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔
ဦးသာလွတို႔ ေစာင့္ေနလိုက္တာ ေနာက္တစ္မိုးေရာက္လည္း ဘာမွ မျဖစ္၊ ေနာက္တစ္မိုးေရာက္လည္း
ဘာမွ မျဖစ္နဲ႔ ၆ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာသြားခဲ့တယ္။ ဘတုပ္တို႔လည္း ဟိုတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အိမ္တစ္ေဆာင္မီးတေျပာင္နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ သမီးေလးေတာင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ေလး
ျဖစ္ေနၿပီ။ အလွဴအတန္းဆိုလည္း ဘတုပ္တို႔ လင္မယားက ထိပ္ဆံုးကဆိုေတာ့ ရြာဦးဘုန္းႀကီးကလည္း
ဒကာဘတုပ္ ဒကာဘတုပ္ျဖစ္ေနၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔
၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးလို႔ မိုးက်ခါနီးမွာ ဝမ္းနည္းစရာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လျပည့္ညတစ္ညမွာေပါ့။
ပိႏၷဲေတာဘက္က ေအာ္ဟစ္သံ၊ ႏြားခေလာက္သံ၊ ငိုယိုသံ စတဲ့ အသံေတြ ဆူညံေနတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့။
“စိန္စိန္ေရ ထစမ္းပါဦး၊ ဟိုဘက္မွာ ဆူညံေနတာပဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး”ဆိုေတာ့ “ကိုယ္ေတာ့္ႏွယ္
ဘာေတြမ်ား ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ဘာသံမွ မၾကားပါေတာ္၊ အိပ္မွာ ဆက္အိပ္ပါ”ဆိုၿပီး
ျပန္အိပ္သြားတယ္။ “ေအာ္ ဒီအသံေတြက ငါတစ္ေယာက္တည္း ၾကားရတာပါလား”ဆိုတာကို သတိထားမိသြားတယ္။
ဒါနဲ႔ အိမ္အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ လူႀကီးေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး။
“မိတ္ေဆြႀကီးေရ
… က်ဳပ္တို႔ သြားရေတာ့မယ္။ နယ္ပိုင္က က်ဳပ္တို႔ကို ႏွင္ေနၿပီ။ ဒီေနရာမွာ မေနရေတာ့ဘူး။
အဲဒါ အားလံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ငိုကာယိုကာ ပစၥည္းေတြ သိမ္းေနၾကတာ။ က်ဳပ္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
ခင္မ်ားနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ ေနရာသစ္မွာ ခင္မ်ားလို
လူကို ေတြ႕အံုးပါ့မလား မသိဘူး။ ေနရာသစ္က ပရိတ္ေတြ၊ ပ႒ာန္းေတြ ရြတ္ၾကတဲ့ေနရာဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔
တစ္ေဆြမ်ိဳးလံုး ဒုကၡေရာက္ရေတာ့မွာပဲ။ အဲဒီလို ေနရာမ်ိဳးဆိုရင္ သူတို႔က ပရိတ္၊ ပ႒ာန္းနဲ႔
က်ဳပ္တို႔ကို ဒုကၡေပး။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း သူတို႔ ကံနိမ့္တာနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ျပန္လုပ္။
မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ သြားမယ္ဗ်ာ”ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားေတာ့တယ္။
ဘတုပ္လည္း တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရတာနဲ႔ “ဗ်ိဳ႕မိတ္ေဆြႀကီး ခဏေနပါဦး၊ ခင္မ်ားတို႔ေနရာမွာ
ေနာက္ေရာက္လာမယ့္သူေတြက ဘယ္လို လူေတြ ျဖစ္မလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ “အဲဒါေတာ့ မပူပါနဲ႔၊ ဒီေနရာမွာ
ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထားေတာ့ဘူးတဲ့၊ လူေတြနဲ႔ သိပ္နီးသြားလို႔တဲ့”လို႔ ေျဖေပးလိုက္မွ ဘတုပ္လည္း
စိတ္ေအးသြားခဲ့တယ္။
အခုခ်ိန္မွာေတာ့
ဘတုပ္တို႔ဟာ ရြာမွာ လယ္ရွင္သူေဌးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ က်ဳပ္ဦးခလည္း ဘတုပ္တို႔ရြာက ျပန္လာတာ
ႏွစ္၂ဝ ေတာင္ရွိေနၿပီ။ သူတို႔ေတြ အသက္ထင္ရွားရွိေသးလား၊ မရွိေတာ့ဘူးလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ဒါကေတာ့ က်ဳပ္ တေစၧသုေတသန ဦးခရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္တစ္ခုပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သခၤန္းစာယူစရာေတြ၊
ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီး ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆင္ျခင္စရာ၊ သံုးသပ္စရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး
ပါမွာပါ။ မယံုေတာ့ မရွိနဲ႔ေနာ္။ သိတယ္မလား၊ တေစၧသုေတသန ဦးခပါ။ ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြလည္း
အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ဗ်။ ခင္မ်ားတို႔ စိတ္ဝင္စားရင္ေတာ့ ဆက္ေျပာျပရေသးတာေပါ့ဗ်ာ။
