ေခါင္းစဥ္မ်ားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္

ဘာလိုလိုနဲ႔ စာေတြ မေရးျဖစ္တာလည္း ၾကာသြားတယ္။ အခုထိလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ ေဆာင္းပါးေတြ မေရးျဖစ္ေသးဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတတ္ေပမယ့္ ပင္ပန္းတာနဲ႔ မေရးျဖစ္ဘဲ အေတြးေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ႐ံုးဝန္ထမ္းေတြလာ၊ တစ္ေန႔တာ ႐ံုးလည္ပတ္ဖို႔ စီမံေပးရတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြ ေရးပို႔လာတဲ့ စာေတြကို စီစစ္ေပးရတယ္။ အပတ္စဥ္နီးပါး ဆရာမႀကီးေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုရ၊ စကားေျပာရတယ္။ စိတ္ဝင္စားလို႔ လာစံုစမ္းသူေတြကို ဧည့္ခံစကားေျပာရ၊ ေဖာင္ေဒးရွင္းအေၾကာင္း ေျပာျပရတယ္။ အစည္းအေဝးေတြ၊ ေဆြးေႏြးပဲြေတြ စီစဥ္ရတယ္။ ပါဝင္ေဆြးေႏြးရတယ္။ ႏွစ္ပတ္လည္လာတာကို သတိထားမိေတာ့မွ “ငါ ဒီႏွစ္ကို ဒီပံုစံေလးနဲ႔ တစ္ႏွစ္တာလံုး ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါလား”လို႔ သတိျပဳမိေတာ့တယ္။

ဒီႏွစ္ကာလေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ဆိုရင္ ပညာေရး လုပ္မလား။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္မလား။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ေငြေၾကး၊ လူ႐ိုေသရွင္႐ိုေသ ဘဝေနထိုင္မႈ …. အားလံုးကို ရယူႏိုင္တဲ့ႏွစ္တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကို ေမ့ေပ်ာက္ၿပီး ဒီ႐ံုးခန္းေလးမွာ ဘုတ္ဘုတ္ထိုင္ၿပီး ကုန္ဆံုးလိုက္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေက်ာင္းပိုင္ေနသူေတြ၊ ေက်ာင္းထိုင္ေနသူေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေနသူေတြ၊ ေဟာေရးေျပာေရးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ၾကသူေတြ …. သူတို႔ကို အားက်မိၿပီး ကိုယ့္မွာ ဘာပိုင္ဆိုင္မႈမွ မရွိသလို၊ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔လည္း အားမထုတ္ႏိုင္တဲ့ကိုယ္ဟာ အားငယ္သလို ျဖစ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္လာတဲ့ မိဘေတြကိုေတာင္ ေတြ႕ဆံုဖို႔ အခြင့္မေပးႏိုင္တဲ့ ဒီလုပ္ငန္းက ရရွိလာတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြက တစ္ဘဝစာ ၾကည္ႏူးစရာေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ယံုၾကည္ေနဆဲပါပဲ။

ဒီစာေရးေနတာကလည္း ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ ေဖာင္ေတာ္ဦးဆရာေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ဝမ္းသာမိလို႔ ေရးျဖစ္သြားတာ။ ေဖာင္ေတာ္ဦးဆရာေတာ္နဲ႔ေတြ႕တိုင္း အားတက္စရာေတြ ၾကားရတာပါပဲ။ ေဖာင္ေတာ္ဦးဆရာေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္လို႔ ၾကားတာန႔ဲ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာေလး ေဒၚေကတုမာလာ၊ ႐ံုးဝန္ထမ္း ခိုင္ဇင္သက္တို႔နဲ႔အတူ ဆရာေတာ္အားတဲ့အခ်ိန္ကို ခ်ိန္းၿပီး ေတြ႕ၾကတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စစ္ကိုင္းတိုင္း ဘ/က ဥကၠ႒ဆရာေတာ္၊ ဘ/ကေက်ာင္းေတြ တိုးတက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ တံတာဦးဆရာေတာ္တို႔နဲ႔ပါ ဆံုခြင့္ရလိုက္တယ္။ ဆရာေတာ့္ဆီကို သြားတဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က ေဖာင္ေဒးရွင္းရဲ႕ ၿပီးစီးမႈအေျခအေနေတြကို တင္ျပဖို႔နဲ႔ သင္႐ိုးမူၾကမ္းေတြကို ျပဖို႔ရယ္၊ ဓမၼစကူးလ္မ်ား ျပန္႔ပြားေရး ဆရာျဖစ္သင္တန္းအတြက္ ဆရာ/ဆရာမေတြ ေတာင္းဖို႔ရယ္ …. ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ သြားခဲ့တာပါ။

ဆရာေတာ္မ်ားနဲ႔ အားရပါးရ စကားေျပာခြင့္ ရတယ္။ ၿပီးစီးခဲ့တဲ့ သင္႐ိုးမူၾကမ္းေတြ၊ ပန္းခ်ီပံုေတြကို ဆရာေတြက အားရပါးရ ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ ဆရာျဖစ္သင္တန္းအတြက္လည္း ဆရာမေတြ အကူအညီေပးမယ္။ ဆရာေတာ္မ်ားက တစ္နိုင္ငံလံုး ဘ/ကေက်ာင္းေတြ ျပန္႔ပြားေစခ်င္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။

အျပန္လမ္းမွာ ….. တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဘ/ကေတြ ရွိေစခ်င္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဓမၼစကူးလ္ေတြ ရွိေစခ်င္တဲ့ ဓမၼစကူးလ္ေဖာင္ေဒးရွင္း ..... ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွစ္ခုရဲ႕ ေပါင္းဆံုရာဟာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဘာသာေသြးေတြ ရဲေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာလူ႕အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္ေပၚေစဖို႔ပါလားဆိုတာကို ေတြးမိၿပီး အနာဂတ္ေျခလွမ္းမ်ားအတြက္ အားတက္လာခဲ့မိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေရးခ်င္တဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြ အမ်ားႀကီး။ ေခါင္းစဥ္အမ်ားႀကီးေအာက္က ေျပာခ်င္တာအမ်ားႀကီးျဖစ္လို႔ ဒီစာဟာ ေခါင္းစဥ္မ်ားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ။

စာတိုေပစ အေတြးမ်ား

(၁)
“အေမးသည္ မရွိခင္ ေျဖျခင္းသည္ စိတ္ေလာျခင္း မည္၏။ အေမးသည္ ရွိလ်က္ မေျဖျခင္းသည္ ဖံုးကြယ္ျခင္း မည္၏။ အရိပ္အကဲကို မေတြ႕ျမင္ဘဲ စကားဆိုျခင္းသည္ ကန္းျခင္းမည္၏”။ ကြန္ျဖဴးရွပ္ မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ စကားေလးပါ။ တစိမ့္စိမ့္ေတြးၿပီး သေဘာက်ေနခဲ့ပါတယ္။

(၂)
တစ္ေန႔က လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၊ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြမွာ အလြန္ဝါသနာပါၿပီး တကယ္လည္း လိုက္လုပ္ေနတဲ့ လူငယ္ေလး။ သူနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္တယ္။ ေလးစားဖြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ကိုယ့္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။ ကိုယ္ကလည္း အေရးတႀကီး ကိစၥတစ္ခုကို ညွိႏႈိင္းေျပာဆိုေနခ်ိန္။ သူ ေျပာတာေတြကိုလည္း နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္မရေတာ့ သူ႕ကို ပစ္ထားသလို ျဖစ္သြားတယ္။ သူကလည္း စကားမစပ္ဘဲနဲ႔ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္ဝင္လာၿပီး သူ႕လုပ္ငန္းေတြကို ေျပာျပတယ္။ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ္က အသိအမွတ္ ျပဳသင့္သေလာက္ မျပဳလိုက္ရဘူး။ သူဟာ စိတ္ေလာသူ တစ္ေယာက္ပဲ။ သူလိုခ်င္တဲ့ တုန္႔ျပန္မႈကို သူ ရမသြားခဲ့ဘူး။

(၃)
အခုတစ္ေလာ ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ရ၊ သတင္းေတြ ၾကည့္ရ၊ စိတ္ မခ်မ္းသာဘူး။ ႏွစ္ကာလေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း စိတ္ကူးထဲကေလာက္ ယဥ္လို႔ မေကာင္းဘူး။ အ႐ိုင္းဆန္တယ္။ ကိုယ္အားကိုးမိသူေရာ၊ အားမကိုးတဲ့သူမ်ားပါ ဖံုးကြယ္သူမ်ားခ်ည္းပါတကား။ (အေမးသည္ ရွိလ်က္ မေျဖျခင္းသည္ ဖံုးကြယ္ျခင္း မည္၏)။

(၄)
“အရိပ္အကဲကို မေတြ႕ျမင္ဘဲ စကားဆိုျခင္းသည္ ကန္းျခင္းမည္၏”တဲ့။ ကိုယ့္ဘဝအတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္လည္း အႀကိမ္မ်ားစြာ ကန္းခဲ့ေလသည္တကား။