အေကြ႕အေကာက္မ်ား

ေလယာဥ္ႀကီး စီးလို႔ လာခဲ့သည္။ မသြားဖူးသည့္ခရီးမို႔ အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ နံနက္စာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေလႊးၾကသည္။ ဆိုင္မွအျပန္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပင္ဆင္ထုတ္ပိုးၿပီး သူတို႔ႏွင့္အတူ ေလဆိပ္ဆင္းသည္။ အနည္းငယ္ ေစာေနေသးသည္။ မိုးအနည္းငယ္ အံု႔ေနသည္။ "ဒကာႀကီး အဲကြန္းဖြင့္ဗ်ာ၊ ပိုက္ဆံပိုေပးမယ္"ဟု ေျပာၿပီး တကၠစီဆရာကို အဲယားကြန္းဖြင့္ခိုင္းသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စကားဆိုရင္း ေလဆိပ္ကို ေရာက္သည္။ 

ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ျပင္လိုက္မွ ကင္မရာထဲမွာ ေမမိုရီကဒ္ ပါမလာခဲ့မွန္းသိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ Check in ၀င္၊ Immigration ျဖတ္ခဲ့သည္။ Immigration မွာ ရပ္ေနစဥ္ မီးပ်က္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္အုပ္ Woo ဆိုကာ ေအာ္ၾကသည္။ ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ ေစာင့္ေနတုန္း ကြန္ျပဴတာသံုးဖို႔ အိတ္ကို ဖြင့္သည္။ ဘတၱရီႀကိဳး ပါမလာခဲ့ျပန္။ "ေအာ္ ငါ့ႏွယ္"ဟု ေရရြတ္ရင္း သူမ်ား(သူငယ္ခ်င္း)ေတြ သိသြားမွာ စိုးရိမ္မိလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခဲ့သည္။

ခုံနံပါတ္က ေကဖိုက္(K5)၊ ျပတင္းေဘးမွာ က်သည္။ တိမ္ေတြ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္တတ္သျဖင့္ ႀကိဳက္သည္။ ေလယာဥ္ႀကီးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေနာက္ဆုတ္ေရြ႕သည္။ ေျပးလမ္းရွိရာသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရြ႕ေနသည္။ ေျပးလမ္းအဆံုးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေကြ႕သည္။ ေဘးဘီ၀ဲယာၾကည့္ေသာအခါ ေလဆိပ္အေဟာင္းႀကီးေဘးက ျဖတ္လာသည္။ ေလဆိပ္အေဟာင္းႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ရဆိုးေနၿပီပဲ။ နည္းနည္းဆံုးေတာ့ ေျပးလမ္းထိပ္နားမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ေတြ႕သည္။ ေလယာမ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္လို႔ကေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းေတာ့ ဒုကၡပဲဟု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိသည္။ ေလယာဥ္ႀကီးက ေျပးလမ္းေပၚမွာ စတည္မိၿပီဆိုတာႏွင့္ အားကုန္႐ုန္းၿပီး ေကာင္းကင္သို႔ လႊင့္ပ်ံလာခဲ့သည္။ မ်က္စိက တစ္ခ်က္ေလးမွ အလြတ္မေပး။ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ အေဆာက္အအုံမ်ားက တျဖည္းျဖည္း ေသးလာသည္။ ျမင္ကြင္းက ပိုပိုက်ယ္လာသည္။

ေလယာဥ္ႀကီးက ေျပးလမ္းေပၚ ၿငိမ္သြားသည့္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေျမျမင္ကို ခပ္ေရးေရးသာ ျမင္ရေတာ့သည္။ ျမစ္က်ယ္က်ယ္မ်ား၊ က်ဥ္းက်ဥ္းမ်ား ေျမာက္ျမားစြာ ျမင္ေနရသည္။ တိမ္ေတြက ထူလာလိုက္၊ ပါသြားလိုက္ ရင္ဖိုစရာအေတာ္ေကာင္းသည္။ ကိုယ့္ကို ေတြးျဖစ္ေစဆံုးအရာမ်ားအနက္ တစ္ခုက ေကြ႕ေကာက္ေနေသာ လမ္းမ်ားႏွင့္ ျမစ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေျဖာင့္ေနေသာလမ္း၊ ေျဖာင့္တန္းစြာ စီးဆင္းေနေသာျမစ္ဟူ၍ တစ္ခုမွ် မေတြ႕ရ။ အားလံုးက ေကြ႕ကာေကာက္ကာ စီးဆင္းေနၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕ျမစ္မ်ား(ေခ်ာင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္)ဆိုလွ်င္ ဧရိယာေသးေသး(ေသးေသးဟု ျမင္ရ)ေလးတြင္ အေကြ႕အေကာက္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ စီးဆင္းေနေသည္။ 

အခ်ိဳ႕ျမစ္မ်ားက ေျမြႀကီးမ်ား ေကြ႕ေကာက္သြားေနသလားဟုပင္ ထင္ရသည္။ ျမစ္တို႔၏ မာယာဟူေသာ စကားကို အမွတ္ရမိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမစ္မ်ားသည္ ေကြ႕ေကာက္ေနရသနည္း။ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ျမစ္မ်ားကို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။

ထိုအခါ ျမစ္မ်ားက ကိုယ့္ကို ေမးခြန္းျပန္ေမးသည္။ ကိုယ္အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ ျမစ္မ်ားက အသက္မရွိ၊ ေမးခြန္းမထုတ္တတ္၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္ကို တည့္တည့္ေမးေနသည္။ "မင္းက ငါ့ကိုမ်ား ေကြ႕တယ္၊ ေကာက္တယ္ေလးနဲ႔၊ မင္းဘ၀ကေရာ ဘယ္ေလာက္ေျဖာင့္တန္းခဲ့လို႔လဲ"။

ေလယာဥ္ထိုင္ခံုကို ေနာက္အနည္းငယ္ လွန္လိုက္သည္။ အျပင္အာ႐ံုႏွင့္ ခြာလိုက္မွ ေနာက္ဘက္ထိုင္ခံုက ဘီယာအရက္နံ႔က ေထာင္းခနဲ ၀င္လာသည္။ အနည္းငယ္ မွိန္းလိုက္သည္။ ျမစ္မ်ား ေမးလိုက္ေသာေမးခြန္းအတြက္ အခ်ိန္ယူရမည္။ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး လွမ္းခဲ့ရာ ေျခလွမ္းမ်ားကို တစ္လႊာခ်င္း ျပန္ျမင္ၾကည့္သည္။ အဲဒီလို ျပန္ျမင္ၾကည့္လိုက္မွ ကိုယ့္ဘ၀၏ ေရြ႕လ်ားျဖတ္သန္းရာ ခရီးရွည္တစ္ခုလံုးက ေကြ႕ေကာက္ေသာ ျမစ္မ်ားသဖြယ္ ေပၚလာေနၾကသည္။ စီးဆင္းလို႔ ရသမွ် ကိုယ္စီးဆင္းခဲ့သည္။ စီးဆင္းရတာ အရမ္းလြယ္ကူသည့္ေနရာ ေရာက္သည့္အခါ ဘ၀ျမစ္ျပင္က က်ယ္ကားသြားသည္။ စီးဆင္းမႈ ေႏွးေကြးသြားသည္။ အားအင္မ်ား ျပန္႔က်ဲကုန္သည္။ စီးဆင္းရခက္ခဲသည့္ေနရာ ေရာက္သည့္အခါ ကိုယ္အားကုန္ထုတ္သည္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပန္းပန္း စုစည္းကာ စီးဆင္းရသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဘ၀ျမစ္က အားပါသည္။ မာန္ပါသည္။ အရသာရွိသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ မည္သို႔မွ် ေရွ႕ဆက္စီးဆင္းလို႔ မရေသာအခါ စီးဆင္း၍ ရေသာေနရာမွ ကိုယ္စီးဆင္းရသည္။ ဘ၀ျမစ္ျပင္က ေကြ႕ေကာက္သြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေအာက္သို႔ အဆင္တေျပ စီးဆင္းလာၿပီးမွ အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့ကာ အထက္ျပန္တက္၊ ၿပီးလွ်င္ ေအာက္ျပန္ဆင္း၊ ဤသို႔ျဖင့္ ဘ၀ျမစ္သည္ ေလာကျမစ္ပမာ ေကြ႕ကာေကာက္ကာ စီးဆင္းေနရေလသည္။

ေလယာဥ္ႀကီးက တိမ္ေတြ ၾကားထဲေရာက္လာသျဖင့္ (တိမ္ထူထပ္လာသျဖင့္) ဒုတ္ဒုတ္ျဖင့္ အနည္းငယ္ လႈပ္လာသည္။ သို႔မွ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ျပတင္းေပါက္မွေန၍ ျမစ္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူက ျပန္ၿပံဳးျပေနသည္။ "သိၿပီးလား၊ ငါတို႔ျမစ္ေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ေကြ႕ေကာက္ေနရသလဲဆိုတာ၊ မင္းတို႔ဘ၀ေတြနဲ႔ငါတို႔ျဖစ္ေတြ ဘ၀က အတူတူပါပဲကြာ"ဟု ေျပာေနသေယာင္။

၄-နာရီခန္႔ ရွိေသာအခါ ထိုင္၀မ္(တိုင္ေပ)ကို မိနစ္ ၂၀ အတြင္း ေရာက္ေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုင္၀မ္ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ထူထပ္ေနေၾကာင္း ေၾကညာသည္။ ေျမျပင္ကို လံုး၀မျမင္ရေတာ့။ ေလယာဥ္ႀကီးက အနည္းငယ္ တုန္ခါေနသည္။ တိမ္မ်ားကို ထိုးခြဲဆင္းသက္ေနသည္။ ေျမျပင္သို႔ သက္ခါနီးမွ ေျမျပင္ကို ျမင္ရသည္။ မိုးေတြ အံု႔ဆိုင္းေနသည္။ Immigration officer က မင္း ဒီမွာ ေနေတာ့မလို႔လားဟု ေမးသည္။ ဟုတ္တယ္ဟု ေျဖလိုက္သည္။ တံဆိပ္တုံး တစ္ခု ထုေပးသည္။ ဘာေတြမ်ား ရစ္မလဲဟု ေတြးခဲ့တာ မွားသည္။ 

လြယ္လြယ္ကူကူပင္ ေက်ာ္ျဖတ္လာသည္။ ႀကိဳသူမ်ားရွိရာ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ထိုင္၀မ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊ ကေနဒါဆရာေတာ္၊ က်ံဳးလီဆရာေတာ္တို႔ကို ေတြ႕ရသည္။ "ဆရာေတာ္တို႔ အျခားဘယ္သူ႕ကို လာႀကိဳရတာလဲ"ဟု ေမးၾကည့္ရာ "မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ေတာ့္ကိုပဲ လာႀကိဳၾကတာ"ဟု ေျပာသျဖင့္ အလြန္႔အလြန္ အားနာမိပါသည္။ ေလဆိပ္မွ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ မိုးက ခပ္သည္းသည္း ရြာခ်လိုက္သည္။ ထိုင္၀မ္က မိုးႏွင့္ႀကိဳလိုက္သည္။ မိုးမိသြားသည္။ ႏွာေတြ ေစးသည္။

ကားေလးက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ သြားေနသည္။ ေတြးရင္းေတြးရင္း ကိုယ္က ကားေပၚမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျမစ္တစ္စင္း ျဖစ္ေနသည္။ ကားေလး ေကြ႕လိုက္တိုင္း ျမစ္တစ္စင္း ေကြ႕ေနသလို ထင္ရသည္။ ကိုယ့္ဘ၀ျမစ္ေလး ထိုင္၀မ္ေျမေပၚမွာ စီးဆင္းေနသည္။ ေကြ႕ကာေကာက္ကာ စီးဆင္းေနသည္။ ဒီကေန ဟို၊ ဟိုကေန ဒီ ... ဟိုဟိုဒီဒီ စီးဆင္းရေပဦးမည္။ ျမစ္ျဖစ္လို႔ စီးရဆင္းရ၊ ေကြ႕ရေကာက္ရသည္။ ဘ၀ႏွင့္ျမစ္က ထူးမျခားမို႔ ဒီကေန ဟို၊ ဟိုကေန ဒီ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ စီးဆင္းရေပဦးမည္။ ကိုယ့္ဘ၀ျမစ္ေလးေဘးက စိုက္ခင္းမ်ား၊ ေတာေတာင္မ်ား စိမ္းလန္းၾကေစဖို႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေကြ႕ကာေကာက္ကာ စီးဆင္းေနပါမည္။