အေခၚအေ၀ၚ အခ်ိဳအခါး

(၁)

တစ္ေန႔က ဆရာေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအိမ္တြင္ အသက္ ၇၀-ခန္႔ ဒကာႀကီးႏွင့္ ဒကာမႀကီးတို႔ ရွိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးသည္ အသက္အရြယ္အိုမင္းေနေသာ္လည္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ၾကည့္ေသာအၾကည့္၊ ေျပာေသာစကားမ်ားက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးမ်ားလို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ၾကင္ၾကင္နာနာ အမူအရာျဖင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနၾကသည္။ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး နားလည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ဘ၀လက္တဲြေဖာ္ ပီသေနၾကသူမ်ားျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ဆရာေတာ္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ “သားသား”ဟု ေခၚသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း ပါးပါး၊ မာမားဟု ေခၚသည္။ 

အျမင္အရ တစ္မ်ိဳးထူးဆန္းေနခဲ့သည္။ ၿပံဳးခ်င္စရာတစ္မ်ိဳးဟု သေဘာထားမိ၍ ၿပံဳးခဲ့မိေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သိလာရသည္မွာ သူတို႔အေခၚအေ၀ၚ အေျပာအဆိုမ်ားမွာ ေနာက္ေၾကာင္းကင္းသည္။ အျခားကြယ္၀ွက္ထားေသာ အဓိပၸာယ္မ်ား မရွိ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးက ဆရာေတာ့္အေပၚမွာ တကယ့္သားအရင္းကို သားသားဟု ေခၚခ်င္သည္။ ထို႔အျပင္ ဆရာေတာ္က ေခၚေသာအခါတြင္လည္း ပါပါး၊ မာမားဟု ေခၚမွ သေဘာက်သည္ဟု ဆိုသည္။

(၂)

ဘုန္းႀကီးေလာကတြင္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ေျပာေနၾကသည္မ်ား ရွိသည္။ “ဒီကိုယ္ေတာ္က ဘုန္းကံႀကီးမွာေပါ့၊ ဒကာမႀကီးေတြ ေတြ႕ရင္ ေမေမ ေမေမ၊ မယ္ေတာ္ႀကီး မယ္ေတာ္ႀကီး လို႔ ေျပာတာကိုး”ဟု ဆိုတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပိုၿပီးရင္းႏွီးခ်င္လို႔၊ ရင္းႏွီးမႈပိုရမွ ဆက္ဆံေရးႏွင့္ အျခားလုပ္ငန္းကိစၥမ်ား အဆင္ေျပႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္သည့္အတြက္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားအႀကိဳက္ ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းေလ့ရွိၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဘာအေၾကာင္းတရားမွမရွိဘဲ အေမတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္မိသျဖင့္ မာမား၊ မယ္ေတာ္ႀကီး စသည္ ေခၚၾကသည္။ အစ္မ စသည္ ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုၾကသည္။ 

အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒကာဒကာမမ်ားကို ဒကာဒကာမအသံုးအႏႈန္းမွလဲြ၍ အျခားအေခၚအေ၀ၚျဖင့္ ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုၾကသည္ကို မႏွစ္သက္ၾကေပ။ ရယူလိုမႈကို အေျခမခံဘဲ ေမတၱာတရားေၾကာင့္ အရင္းႏွီးဆံုး အေခၚအေ၀ၚ အေျပာအဆိုမ်ား သံုးႏႈန္းျခင္းသည္ ဘုရားအလိုေတာ္ႏွင့္ မကိုက္ညီဟု စာေရးသူေတာ့ မယူဆပါ။

(၃)

ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္မ်ားတြင္ ယဥ္ေက်းသူတို႔၏ အသံုးအႏႈန္းဟူေသာ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဘုရားရွင္က ဖခင္အရြယ္ကို ဖခင္ (ေဖေဖ၊ ပါပါး)၊ မိခင္အရြယ္ကို မိခင္ (ေမေမ၊ မာမား)၊ အစ္မအရြယ္ကို အစ္မ၊ ညီမအရြယ္ကို ညီမ စသျဖင့္ ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းသူတို႔၏စကား၊ ၿမိဳ႕ႀကီးသူတို႔၏စကားဟု ညႊန္ျပထားသည္။ စာေရးသူ သိသေလာက္ဆိုရလွ်င္ လူဒကာဒကာမမ်ားကို “ဒကာႀကီး၊ ဒကာမႀကီး”ဟု ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုျခင္းသည္ ဘုရားအလိုအရ သက္မွတ္ထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။

(၄)

စာသင္သားဘ၀က ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုဆရာေတာ္သည္ သူေဌးႀကီးမ်ား ေက်ာင္းလာလွ်င္ “သူေဌးႀကီး”၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ေက်ာင္းလာလွ်င္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” စသျဖင့္ ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းတတ္သည္။ အမွန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားနည္းအတိုင္း သံုးႏႈန္းေခၚေ၀ၚ ေျပာဆိုေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္ သူေဌးမ်ား၊ ဘုရင္မင္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာခန္းမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ပါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူေဌးႀကီးႏွင့္ေတြ႕ပါက “သူေဌးႀကီး၊ သူၾကြယ္ႀကီး (ေသ႒ိ)”၊ ရွင္ဘုရာမ်ားႏွင့္ စကားေျပာဆိုရာတြင္ “ျမတ္ေသာ မင္းႀကီး၊ မင္းျမတ္ (မဟာရာဇ)” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုသည္ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ နားေထာင္သူ နား၀င္ခ်ိဳေစမည့္ အေခၚအေ၀ၚ အသံုးအႏႈန္းကို သေဘာက်က် သံုးႏႈန္းေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုႏိုင္မည္ဟု ယူဆမိသည္။

(၅)

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ အမ်ားၾကားဖူးသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ရွိသည္။ နကုလပိတာ၊ နကုလမာတာ ဟူေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အေပၚတြင္ မိမိ၏ သားအရင္းကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း သူတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းကို လက္ခံသည့္အေနအထား ေတြ႕ရသည္။ 

စာထဲတြင္ နကုလပိတာ၊ နကုလမာတာဆိုသည္မွာ နာမည္ (just name)မွ်သာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း စာေရးသူက ေ၀ါဟာရအဓိပၸာယ္ကိုလိုက္ၿပီး စဥ္းစားမိသည္။ န = မဟုတ္ +ကုလ = အမ်ိဳး +ပိတာ = အေဖ၊ န = မဟုတ္၊ ကုလ = အမ်ိဳး + မာတာ = အေမ။ ဟု အဓိပၸာယ္အသီးသီး ထြက္ရာ “အမ်ိဳးမေတာ္ေသာ အေဖႏွင့္ အမ်ိဳးမေတာ္ေသာ အေမ”ဟု အဓိပၸာယ္ရေလသည္။ အမွန္အားျဖင့္လည္း ထိုလင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္အမ်ိဳးမေတာ္စပ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မိဘအရင္းအျခာမ်ားလို သံေယာဇဥ္ႀကီးမားသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။

(၆)

အထက္ပါ ဇာတ္လမ္းႏွင့္ဆင္တူေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လည္း ရွိပါေသးသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ “ခ်စ္သားေလး၊ မိဘေတြကို မလုပ္ေကၽြးဘဲနဲ႔ ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲ”ဟု ဆိုသည္။ ထို႔အျပင္ “အိမ္မွာ အေမလည္း ရွိေနတယ္၊ လာ၊ လိုက္ခဲ့၊ အေမ့ကို သြားေတြ႕လိုက္အံုး”ဟု ဆိုသည္။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ သူ၏ သားသမီးတို႔ကိုလည္း “သားတို႔ သမီးတို႔ လာၾက၊ မင္းတို႔ အစ္ကို လာၿပီ၊ ရွိခိုးၾက”ဟု ဆိုျပန္သည္။

 ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း ထိုလင္မယားတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အသိအမွတ္ ျပဳေတာ္မူခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ႕ထံသို႔ ဆြမ္းစားလာပင့္ပါက ထိုလင္မယားအိမ္သို႔ သြားခိုင္းၿပီး အခြင့္ေတာင္းခိုင္းေလ့ ရွိသည္။ ဆြမ္းဖိတ္သူမရွိေသာေန႔တိုင္း ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုလင္မယားအိမ္သို႔ သြားေရာက္ၿပီး ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူခဲ့သည္။

(၇)

ထိုဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အလိုလို ျဖစ္ေပၚလာတတ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို ထုတ္ေဖာ္ေဟာၾကားခဲ့သည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ ၁။ ေရွးဘ၀မ်ားက အတူတကြ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခဲ့ဖူးျခင္း၊ ၂။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္ အက်ိဳးစီးပြား အျပန္အလွန္ ျဖစ္ထြန္းႏိုင္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိလွ်င္ ျမင္ကာမွ်ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားခဲ့သည္။

(၈)

အေခၚအေ၀ၚမ်ားက ေျပာျပေသာ အဓိပၸာယ္မ်ားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း အေခၚအေ၀ၚမ်ား၏ အေရးပါမႈကိုပါ တစ္ပါတည္း စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ လူ႕ေလာကတြင္ ေနေနရသည့္ လူတို႔သည္ အစစအရာရာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေစဖို႔အတြက္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရာတြင္ ပထမဦးစြာ အေခၚအေ၀ၚမ်ား ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေနသင့္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေမတၱာသံပါေသာ အေခၚအေ၀ၚေလးမ်ားကို အသားက်ေအာင္ ေလ့က်င့္ေခၚေ၀ၚသင့္ပါသည္။ 

မည္မွ်ႏူးညံ့ေသာ အေခၚအေ၀ၚပင္ျဖစ္ေစကာမူ အေခၚအေ၀ၚမ်ား၏ ေနာက္တြင္ ႐ိုးသားမႈတစ္ခု ရွိဖို႔ေတာ့ အထူးလိုအပ္လွျပန္သည္။ ႐ိုးသားမႈေနာက္ခံထားျခင္းမရွိေသာ အေခၚအေ၀ၚမ်ားသည္ ဓားသြားေပၚက ပ်ားရည္စက္ေလးမ်ားသဖြယ္ ေၾကာက္စဖြယ္ ေကာင္းေနပါလိမ့္မည္။