ေရာက္တတ္ရာရာ ကိုယ္ေရးျဖစ္တာ

(၁)

ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျပမိတာပါ။

(၂)

စာေရးတာေတာ့ ၀ါသနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာက မေရးတတ္ဘူး။ ေျပာၾကတယ္ေပါ့။ ကေလာင္စြမ္း ျပပါအံုး။ စာေတြ အဆက္ျပတ္လွခ်ည္လား။ ေရးပါအံုး။ ဦးဇင္း ကေလာင္စြမ္းက ထက္တယ္။ ေရးပါအံုး။ အြန္လိုင္းမွာ ဘာကိစၥေလးေတာ့ ေျပာေနၾကတယ္။ ၀င္ေျပာပါအံုး။ ေရးပါအံုး။ ကိုယ္ေတာ့္အျမင္ေလး ေရးပါအံုး။ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ကိုယ္ေတာ့္ဆိုက္ကို ေန႔တိုင္း ေရာက္တယ္။ အသစ္လည္း မေတြ႕ဘူး။ လုပ္စမ္းပါအံုး။ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ အေမြအႏွစ္ကလည္း ေရးထားတာ မၿပီးေသးဘူး။ ဆက္ပါအံုး။ ဒီက ေစာင့္ဖတ္ေနတာ။ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရးကို ဆက္မေရးေတာ့ဘူးလား။ စာအုပ္မ်ားနဲ႔ ခရီးသြားျခင္း ေဆာင္းပါးေတြဆို အရမ္းႀကိဳက္တာ။ ဆက္ေရးပါအံုး။ ကိုယ္ေတာ္ ေရြးထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေလးေတြဆို အရမ္းဗဟုသုတရတယ္။ လုပ္ပါအံုး။ အဲဒီလို ရွာရွာေဖြေဖြေလးေတြ ေရးပါအံုး။ ဇင္အေၾကာင္းေလးေတြက တိုတိုေလးေတြနဲ႔ ဟာတ္ထိတယ္။ ဇင္ဇာတ္လမ္းေတြက ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ရွိတာလဲ။ ဆက္ေရးပါအံုး။ ဟို ဘုရားေဟာ၀တၳဳေလးေတြကို ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေလးေတြနဲ႔ ေတြးျပတာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဆက္မေရးေတာ့ဘူးလား။ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ။ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနလို႔လား။

ဟို မဟနအေၾကာင္းေတြဆို ဖဲ့ထားတာ မိုက္တယ္။ အဲဒီလိုေလးေတြလည္း ေဆာ္ေပးမွ။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕။ အင္း… ဒါေပမယ့္ ေရးေတာ့ ေရးရမွာပဲ။ ကိုယ္ေတာ့္စာေတြ ႀကိဳက္ပါရဲ႕…။ မဟနေတြကို ေရးထားတာေတြေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လြန္းလို႔။ အဲဒါမ်ိဳးေတြေတာ့ မေရးပါနဲ႔။ ဟို ရန္ကုန္သြားေတာလားလို ခရီးသြားအေတြးေဆာင္းပါးေတြေတာ့ အေတာ္သေဘာက်တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတုန္း အဲဒါေလးေတြ ဆက္ေရးပါ့လား….။

ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးး။

(၃)

အဲဒီလိုေတြ ေျပာၾကတိုင္း အားနာတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ဆိုက္က ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ ဘာမွမတင္ဘဲ အဆက္ျပတ္ေနတတ္တာကိုး။ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္ ျပည္ပစေရာက္ကတည္းက ဘေလာဂ္ေလး စလုပ္ၿပီး စာေတြ ေရးခဲ့တယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အားေပးၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ သမ ၾကတယ္။ ေရးခဲ့တဲ့စာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္စာေတြကို ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ထိေတာ့ ေရးျဖစ္ေနဆဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလ စာအေရးက်ဲတယ္။ တစ္ခါတေလ ဆက္တိုက္ေရးျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားတဲ့အခါေတြမွာ စာအေရးက်ဲသြားတတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ေတြ ဆက္တိုက္လုပ္ေနရတဲ့အခါ …. ေနာက္ၿပီး ေရးခ်င္တာေတြ မ်ားလြန္းေနတဲ့အခါမွာ စာမေရးတတ္ေတာ့ဘူး။ ေမာင္လွမ်ိဳး(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ)က ၿမိဳသိပ္ပါမ်ားလို႔ အသြားရတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာခ်င္တာ မ်ားလြန္းလို႔ မေျပာႏိုင္ျဖစ္သြားသူလို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ေနာက္တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အေတြးအေခၚအယူအဆ အေျပာင္းအလဲေတြ၊ အျမင္ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ကလည္း ႀကံဳရေသးတယ္။ အဲဒီကာလမ်ိဳးမွာလည္း စာမေရးတတ္ဘူး ျဖစ္သြာတတ္တယ္။

(၄)

ဒါဆို ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ စာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးျဖစ္သလဲ ……?

ရင္ထဲမွာ အလြန္ကို ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးတဲ့အခါ ….

ရင္ထဲမွာ မေက်မနပ္ေတြ အလြန္ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ….

အသိတစ္ခုခုကို မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့အခါ ….

တစ္စံုတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုခုကို ေျပာျပခ်င္ေနတဲ့အခါ ….

ဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲ စာေတြ ေရးျဖစ္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးေနတဲ့အခါမွာ ေရးတဲ့စာေတြက သာသာယာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စိတ္အာဟာရတို႔၊ ေန႔တစ္ေန႔ကို ျဖတ္သန္းျခင္းတို႔၊ ၿငိမ့္..ၿငိမ္…ၿငိမ္းတို႔၊ စတဲ့ေဆာင္းပါးေတြက စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးေနမိလို႔ ေရးျဖစ္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ 

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုခုေၾကာင့္၊ သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္အဖဲြ႕အစည္းအေပၚ ထိခိုက္ေစတဲ့ လက္မခံႏုိင္ဖြယ္ရာေတြ ေတြ႕လာရတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ မေက်မနပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မေရးရ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မဟနအေၾကာင္းေတြ ေရးျဖစ္တာလည္း ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျပင္းထန္လြန္းတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဦးဇင္းေရးတာ ျပင္းထန္လြန္းမေနဘူးလား။ ဟုတ္တယ္။ ျပင္းထန္တာေပါ့။ ျပင္းထန္႐ံုမကဘူး၊ ၾကမ္းေတာင္ၾကမ္းေနေသးတယ္။ ေအာ္ … ဒီလို သိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔ အဲ့လို ေရးရတာလဲ။ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ဒီမဟနဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ အာဏာအေရၿခံဳလိုသူအခ်ိဳ႕ ပါ၀င္ေနတယ္။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ ပုဂၢလိကျဖဴစင္မႈေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိေနပါေစ၊ အာဏာရွင္ေတြ လက္ကိုင္တုတ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဒါမ်ိဳးအေျခအေနကို ျငင္းႏိုင္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ရွိရင္ ေျပာစမ္းပါ။

 ႏိုင္ငံက အေျပာင္းအလဲကာလမွာ ဒီမဟနေတြကေတာ့ အာဏာရွင္ဂိုက္ ဖမ္းျပေနတယ္။ ဒါကို ေျပာမယ့္သူက သိပ္နည္းတယ္။ သိတဲ့လူေတြလည္း သိပ္နည္းတယ္။ ဒီလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေရးလိုက္ေတာ့ လူေတြ ပိုသိသြားတယ္။ ပိုသိသြားေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ နားလည္သြားၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ ၀ိနည္းေတြ ပညတ္တဲ့ေနရာမွာ လူအျမင္ သင့္ေတာ္ေအာင္၊ လူေတြ မကဲ့ရဲ႕ေအာင္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ ပါတယ္။ အခု မဟနေတြ လုပ္ပံုက လူေတြ ကဲ့ရဲ႕စရာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို ခပ္ျမန္ျမန္ သိေစခ်င္တယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ခုခုျဖစ္ေစခ်င္လို႔ တစ္ခုခုကို ေပးဆပ္ပစ္လိုက္ရတာေတြလည္း ရွိသေပါ့။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ကိုယ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ္နဲ႔ဆက္စပ္သူေတြအေၾကာင္း ေရးခ်င္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ခ်ီးမြမ္းခ်င္လို႔ ေရးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သေရာ္ခ်င္လို႔ ေရးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ခ်ီးမြမ္းျခင္းနဲ႔သေရာ္ျခင္းကို ႏွစ္မ်ိဳးလံုးပါေအာင္ ခ်ိန္ထိုးရင္း ပါ၀င္ေစတယ္။ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ေဆာင္းပါး၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္းအလွ၊ ဘ၀ထဲက အျမင္၊ အျမင္ထဲက ဘ၀၊ ျမင္ႏိုင္ခဲေသာ အဇၥ်တၱမ်ား၊ ခ်ိဳေသာစကားႏွင့္ ခါးသီးေသာရင္ဘတ္မ်ား …. စတာေတြေပါ့။ အခြင့္အေရးေဆာင္းပါးဆိုရင္ ကိုယ္ေနထိုင္တဲ့ ၀န္းက်င္မွာ ကိုယ္စက္ဆုပ္မိတဲ့သူမ်ားကို ေတြ႕လို႔ ေရးမိတယ္။ စက္ဆုပ္မိသူေတြ ေရးရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္လည္ဆံုးမတဲ့ အေနအထားေလးေတြလည္း ထည့္ေရးမိတယ္။ 

အခ်ိဳ႕ေတြက အခြင့္အေရးတစ္ခုအတြက္ အရာရာကို လုပ္၀ံ့တယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ဘက္၊ ဆိုးတဲ့ဘက္ဆိုတာ ရွိတယ္။ အခြင့္အေရးတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္မိဖို႔အတြက္ အခ်ိဳ႕က သိကၡာတရားေတြကို စေတးပစ္တယ္။ အခ်ိဳ႕က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အာဏာရွင္အစိုးရက ရွိေနေသးေတာ့ အာဏာရွင္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရယ္စရာျဖစ္ေနတာက ဘာမဟုတ္တဲ့ ရာထူးအာဏာေလးေတြကို အငမ္းမရ လိုခ်င္ေနတယ္။ ဒီအာဏာေလးရဖို႔ စည္း႐ံုးေရးေတြ ဆင္း၊ ရင္တုန္ပန္းတုန္ေတြ ျဖစ္လိုျဖစ္၊ အျခားသူေတြက မလိုခ်င္လို႔ မယူတာကို အထင္အျမင္ ေသးလိုေသး။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ က်ရႈံးမိျပန္ေတာ့ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရေတြ ျဖစ္၊ ဒီအာဏာေလး ျပန္ရဖို႔ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို အႀကီးအက်ယ္ စဥ္းစား။ ဒါေတြကို ေတြ႕ျမင္ေနရေတာ့ သေရာ္ခ်င္လာတယ္။ ဒီေတာ့ စာေတြ ေရးျဖစ္ျပန္သေပါ့။

(၅)

ကိုယ္ေရးျဖစ္တာေတြ၊ ကိုယ္တင္ျဖစ္တာေတြ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာေတြပါပဲ။ အခ်ိဳ႕ရင္ဘက္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္တင္လိုက္တဲ့စာေတြ ဖတ္ၿပီး ကိုယ္ဘာျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာခံစားေနရတယ္၊ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုတာကို သိၾကတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကိုယ္ေရးျဖစ္တာေတြက စာေတြ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ေတြမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ။ စတ္ဆိုတာ ေရာက္တတ္ရာရာ သြားတတ္သတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ စာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္ေတြပဲ ေရးျခစ္ေနမိတာပါ။