ကေမၻာဇက လမင္း သို႔မဟုတ္ ေဒါက္တာဓမၼသာမိ

ဘ႐ူးႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚသက္သက္ႏြယ္ဆီက ေမးလ္တစ္ခု ရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ လကတည္းကပါ။ မတ္လ၊ ၂၅-ရက္ေန႔က်ရင္ မဂၤလာေစ်းဓမၼာ႐ံုမွာ အခမ္းအနားတစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီအခမ္းအနားကို သူ႕ကိုယ္စား သြားေရာက္တက္ေပးဖို႔ပါ။ မယ္ေတာ္ႀကီးက ေမးလ္ပို႔တဲ့ေနရာမွာ ေဒါက္တာဓမၼသာမိနဲ႔ အျပန္အလွန္ေမးပို႔ထားတာေတြကိုေကာ ေရာၿပီး ပို႔တဲ့အတြက္ ဘာအခမ္းအနားမွန္း ေသခ်ာမသိလိုက္ဘူး။ မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေဖာ္၀က္ထ္ေမးလ္ထဲမွာ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေယာဂါစရဂိုဏ္းအေၾကာင္းစတာေတြလည္း ပါေနေတာ့ စာတမ္းဖတ္ပဲြမ်ားလားလို႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးလဲ ပါမယ္။ ေဒါက္တာနႏၵမာလာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေတြလည္း ပါမယ္။ သူတို႔လည္း ေျပာၾကမယ္ဆိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ စာတမ္းဖတ္ပဲြလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့မိတာပါ။ ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက ေဒါက္တာဓမၼသာမိရဲ႕ အဂၢမဟာသဒၶမၼေဇာတိကဘဲြ႕တံဆိပ္ ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ပဲြပါ။ 

အရင္က ေဒါက္တာဓမၼသာမိ ပညာေတာ္တယ္၊ ေလးစားစရာ အေနအထိုင္အျပဳအမူေတြ ရွိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၾကားဖူးေနၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။

ျမန္မာျပည္ေရာက္ၿပီးမွ ေန႔ခင္းမအိပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ ဒီေန႔မွ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္သြားထားေတာ့ ေန႔လည္မွာ နည္းနည္းေညာင္းၿပီး ခဏဆိုၿပီး အိပ္လိုက္တာ။ ၁း၁၀ မိနစ္မွ ႏိုးတယ္။ သကၤန္းလည္း မလဲႏိုင္၊ ကျပာကယာနဲ႔ အခမ္းအနားရွိရာ ေရႊတိဂံုနားက မဂၤလာေစ်းဓမၼာ႐ံုကို သြားခဲ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အိုးစည္ဗံုေမာင္းေတြနဲ႔ ဆရာေတာ္ေတြ ေနရာယူေနၾကၿပီ။ ပရိသတ္ေတြကလည္း အခမ္းအနားစဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ 

မဂၤလာေစ်းဓမၼာ႐ံု မုခ္၀မွာ ၀င္သင့္၊ မသင့္ စဥ္းစားေနခဲ့မိတယ္။ သူမ်ားေတြက အခမ္းအနားမွာ သကၤန္းေလးေတြ ႐ံုလို႔။ ထီးျဖဴေတြနဲ႔ ၾကြသြားၾကတာ။ ကိုယ့္မွာက ျပည့္ေဖာင္းေနတဲ့ လြယ္အိတ္နဲ႔။ အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္နာနဲ႔။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကို တိုက္႐ိုက္ဖိတ္ထားတာလည္း မဟုတ္ျပန္။ လွည့္ျပန္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ကူးေနမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္တယ္။ လွည့္ျပန္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္က ဘာလဲလို႔။ ဘာမွ မေတြ႕လိုက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အခမ္းအနားထဲကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ၀င္လိုက္တယ္။

ပရိသတ္ေတြ အမ်ားႀကီး။ ဓမၼာ႐ံုနဲ႔အျပည့္။ အလယ္မွာ စႀကၤံေလး။ ထိပ္မွာေတာ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ပါေမာကၡဆရာေတာ္မ်ား။ ပရိသတ္ေတြအလြန္ ဆရာေတာ္ေတြနားနီးေတာ့ ဒကာတစ္ေယာက္က ေျပးလာတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္လဲတဲ့။ ဗ်ာ …..။ ဘယ္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းထိုင္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ရွမ္း၀တ္စံုနဲ႔ ဒကာႀကီး ေၾကာင္သြားသလား မသိဘူး။ သံဃာစင္ေပၚၾကြပါဆိုေတာ့ ေနရာျပည့္ေနၿပီ။ အခန္႔သားထိုင္ခံုႀကီးေတြမွာ ေနရာမရွိေတာ့ဘူး။ ပလပ္စတစ္ထိုင္ခံုေလးေတြပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေဒါက္တာဓမၼသာမိရဲ႕ တပည့္ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြထဲမွာ သီရိလကၤာမွာ စာသင္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ ပါေနေတာ့ ကိုယ့္ကို မွတ္မိသြားတယ္။ ရွမ္းကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ထေပးတယ္။ ပါေမာကၡေတြ ထိုင္တဲ့ ခံုတန္းမွာ ထိုင္ဆိုလို႔ ထိုင္လိုက္တယ္။ ေဘးဘက္၀ဲယာၾကည့္လိုက္ေတာ့ သာသနာ့တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡဆရာေတာ္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ေဒါက္တာဓမၼသာမိကို အနီးကပ္ သြားေရာက္ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ပုတီးေလးကို ဘယ္ဘက္လက္မွာ ဆဲြ၊ ညာဘက္လက္မွာ သေရကြင္းေလး ပတ္လို႔။ အျပဳအမူအေျပာအဆို သိမ္ေမြ႕လွတယ္။

အခမ္းအနားက အေတာ့္ကို ၾကာပါတယ္။ ၁း၃၀ ေလာက္က စၿပီး ၅ နာရီ ထိုးခါနီးမွ ၿပီးပါတယ္။ အခမ္းအနားက ၾကာေပမယ့္ ၾကာမွန္းမသိရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာဓမၼသာမိအေၾကာင္းေတြကို ဆရာေတာ္ေတြ၊ ဒကာဒကာမေတြက တစ္ေယာက္အျမင္တစ္ေယာက္ မ႐ိုးေအာင္ေျပာသြားၾကလို႔ပါပဲ။ အေရးထဲမွာ ကင္မရာက ဘတ္ထရီကုန္ေနလို႔ ဘာဓာတ္ပံုမွ မ႐ိုက္လိုက္ရဘူး။

ပထမ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာသြားတယ္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးက ဇာဏုေႆာဏိပုဏၰားႀကီးအေၾကာင္းနဲ႔ ယွဥ္ေျပာသြားတယ္။ ပုဏၰားႀကီးက ဘုရားနဲ႔သံဃာကို ၾကည္ညိဳတတ္တယ္။ တရားကို ဘယ္လို ၾကည္ညိဳရမွန္း မသိဘူးလို႔ ဘုရားကို ေလွ်ာက္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားကို ၾကည္ညိဳခ်င္ရင္ တရားကို ေဆာင္ထားတဲ့၊ တရားက်င့္တဲ့သူေတြကို ၾကည္ညိဳပါ။ ဒါဆိုရင္ တရားကို ၾကည္ညိဳတာပဲလို႔ ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔တယ္။ ဒီေတာ့ ပုဏၰားႀကီးက ဘယ္သူေတြက တရားေဆာင္တာလဲလို႔ ေမးျပန္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ေက်ာင္းထဲက ကိုယ္ေတာ္ေတြကို လိုက္ေမးၾကည့္လို႔ဆိုေတာ့ လိုက္ေမးၾကည့္တယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေတြက အရွင္အာနႏၵာကို ညႊန္ျပၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးဓမၼသာမိဟာ အရွင္အာနႏၵာလိုပဲ တရားကို ေဆာင္ထားတဲ့ သူျဖစ္လို႔ တရားကို ၾကည္ညိဳခ်င္ရင္ သူ႕ကို ၾကည္ညိဳၾကပါ။ ဦးဓမၼသာမိအေနနဲ႔လည္း ပုတီးအၿမဲစိပ္ပါ … စသျဖင့္ ေျပာသြားပါတယ္။

ဒုတိယေျပာသူကေတာ့ ေဒါက္တာနႏၵမာလာရဲ႕ စာကို သာသနာ့တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအာဒိစၥက ဖတ္ျပပါတယ္။ ဖတ္သူပဲ မေကာင္းလို႔လား၊ မူရင္းပဲ မေကာင္းလို႔လား မသိဘူး။ ဒီစာကေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။ တတိယေျပာသူကေတာ့ ရွမ္းဆရာေတာ္တစ္ပါးပါ။ ရွမ္းလိုေျပာေတာ့ ဘာမွ နားမလည္ဘူး။ ေဒါက္တာဓမၼသာမိကို အလွဴေငြ ၁၄ သိန္းနဲ႔ျမဘုရားတစ္ဆူ လွဴတယ္။ ဆုလည္း ေတာင္းေပးတယ္။ ေဒါက္တာဓမၼသာမိက ႐ို႐ိုေသေသေလးနဲ႔ ခံယူတယ္။ ၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းပါ။ စတုတၳေျပာသူကလည္း ရွမ္းေဒါက္တာတစ္ပါးပါပဲ။ သူလည္း ရွမ္းဘာသာနဲ႔အေတာ္ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာသြားတယ္။

ပဥၥမေျပာသူကေတာ့ တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာလာလကၤာရ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕အသံက အေတာ္ ဆဲြေဆာင္မႈရွိတယ္။ ရင္ထဲမွာ အသံၾကားတာနဲ႔ ၾကည္ႏူးသြားတယ္။ ၾသဇဂုဏ္လည္း အေတာ္ေျမာက္ပါတယ္။ သူက ေဒါက္တာဓမၼသာမိနဲ႔ အဂၤလန္မွာ အတူေနခဲ့ေၾကာင္း၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ စာေတာ္ေၾကာင္း၊ အဂၤလန္မွာ ေဒါက္တာဓမၼသာမိက ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီး သူက ခြက္ေဆးရေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ အဲဒီလို သာသနာျပဳရေၾကာင္း၊ ေဒါက္တာဓမၼသာမိမွာ အထူးျခားဆံုးတစ္ခုက သီးခံစိတ္ပဲ … စသျဖင့္ ေျပာသြားတယ္။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ နည္းနည္းအျငင္းပြားစရာတစ္ခုေတာ့ ပါလာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳစစ္စစ္ဆိုလို႔ ေဒါက္တာဓမၼသာမိတစ္ပါးထဲ ရွိတယ္၊ က်န္တာေတြက ျမန္မာျမန္မာခ်င္းပဲ ျပဳေနၾကတာလို႔ သူ ေျပာတယ္။ ဒါကေတာ့ နည္းနည္း လြန္ကဲစြာ ဆိုလိုက္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဘာသႏၱရကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာေတာ္ဦးသီလာနႏၵတို႔၊ အဂၤလိပ္စကားမကၽြမ္းက်င္ေပမယ့္ ဘာသာျပန္နဲ႔ေဟာရင္း သာသနာျပဳေတာ္မူသြားၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။

ဆ႒မေျပာသူကေတာ့ ရွမ္းဆရာေတာ္တစ္ပါးပါ။ ရွမ္းလိုျမန္မာလို ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ အနည္းငယ္ပဲ ေျပာသြားပါတယ္။ ေဒါက္တာဓမၼသာမိနဲ႔သူနဲ႔ ကြာပံု၊ ေဒါက္တာဓမၼသာမိက ညာဏ္ေကာင္းပံု၊ ႀကိဳးစားပံု စတာေတြကို ေျပာသြားတယ္။ 

သတၱမေျပာသူကေတာ့ ပါဠိတကၠသိုလ္ေညာင္တုန္းေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဦးနာရဒပါ။ သူက ေလသံေအးေအးေလးနဲ႔ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္သြားပါတယ္။ သူက ဘာသႏၱရကၽြမ္းက်င္တဲ့အတြက္ ေဒါက္တာဓမၼသာမိ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳေတြထဲမွာ ဆရာေတာ္ဦးသီလာနႏၵလည္း ေတာ္ေၾကာင္း၊ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း၊ ဒုတိယက အခု ေဒါက္တာဓမၼသာမိျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာသြားပါတယ္။ 

န၀မေျပာသူကေတာ့ ဂုဏ္အျပဳခံ ေဒါက္တာဓမၼသာမိပါ။ သူက ညင္ညင္သာသာအသံေလးနဲ႔ သူေရးတဲ့စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို မိတ္ဆက္သြားပါတယ္။ Mindfulness meditation made easy နဲ႔ Blessings … You Can D.I.Y ဆိုတဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ပါ။ ဒုတိယစာအုပ္ကို ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ေရးခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ျဖည့္စရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡ (မေသခ်ာ)ဒကာမႀကီးက ဆက္ေျပာသြားၾကတယ္။ ဒကာမႀကီးက ဆရာေတာ္ဘာသႏၱရကၽြမ္းက်င္ပံု၊ က်မ္းေရးသားျခင္းစတာေတြမွာ စနစ္က်ပံု၊ ပါဠိလို လက္တန္းေျပာႏိုင္ပံုေတြကို ေျပာသြားတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာရတု၊ ရွမ္းရတုေတြနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြကို လွဴဖြယ္၀တၳဳေတြ ဆက္ကပ္ၾကတယ္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္နဲ႔ ဆရာေတာ္အေတာ္မ်ားမ်ားက လွဴဖြယ္ေတြ လွဴၿပီးတာနဲ႔ ထျပန္သြားၾကတယ္။ အခမ္းအနားက ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး အေတာ္ေညာင္းေနၿပီနဲ႔ တူပါရဲ႕။ ဒကာဒကာမေတြက ေဒါက္တာဓမၼသာမိကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ား ကပ္၊ စကားေျပာၾက။ အေတာ္ၾကာသြားမွ ေရစက္ခ်ၿပီး အခမ္းအနားသိမ္းလိုက္တယ္။

အခမ္းအနားက ျပန္လာေတာ့ ေနပူေပမယ့္ အခမ္းအနားပံုရိပ္ေတြ၊ ေဒါက္တာဓမၼသာမိ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ပံုရိပ္ေတြက လူကို လႊမ္းၿခံဳလာခဲ့ေတာ့ ပူမွန္းမသိခဲ့ဘူး။ ဒီလို ပညာေတာ္တဲ့ သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ား မ်ားမ်ား ေပၚထြက္ႏိုင္ပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းမိတယ္။ 

ထူးျခားတဲ့ ႀကိဳးစားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ဖူးေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာေနမိခဲ့တယ္။ ဘယ္အေျခအေနမ်ိဳးပဲေတြ႕ေတြ႕၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿမဲျပန္ၾကည့္တဲ့ အက်င့္ေလးရွိေတာ့ …. ငါေကာ … ဘယ္လိုလဲ ….။ ေဒါက္တာဓမၼသာမိ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြရဲ႕ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ ငါ မလုပ္ရေသးပါလားလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ ဒီအေတြးေလးနဲ႔ ေနပူက်ဲတဲေအာက္မွာ ေျခလွမ္းေတြ သြက္ေနခဲ့တယ္။