“ငါတို႔ ေက်ာင္းက ဆရာႀကီးဟာ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းတိုင္း တစ္ေရးတေမာ အိပ္ေလ့ရွိတယ္”လို႔ ဆိုယန္ရွကုရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြက သူ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ေန႔ခင္းတိုင္း အိပ္ရသလဲလို႔ ေမးၾကည့္ၾကေတာ့ “ကြန္ျဖဴးရွပ္လည္း ေန႔ခင္းေတြမွာ ခဏအိပ္ေလ့ရွိတယ္၊ သူ႕လိုပဲေပါ့၊ ငါ့ဆရာကလည္း အိပ္မက္နယ္ေျမမွာ ေရွးသူေတာ္စင္ေတြကို ေတြ႕ဆံုဖို႔ တစ္ေရးတေမာ အိပ္တာျဖစ္တယ္”လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္အိပ္တဲ့အခါ သူ႕အိပ္မက္ထဲမွာ ေရွးသူေတာ္စင္ေတြကို ေတြ႕ဆံုၿပီး အဲဒီအေၾကာင္းကို သူ႕တပည့္ေတြကို ျပန္ေျပာေကာင္း ျပန္ေျပာမွာေပါ့။
အရမ္းကို ပူတဲ့ တစ္ေန႔မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြဟာ တစ္ေရးတေမာ အိပ္စက္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆူပူပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း “ဆရာႀကီးခင္မ်ာ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔ခင္းမွာ အိပ္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြန္ျဖဴးရွပ္လိုေပါ့၊ ေရွးသူေတာ္စင္ေတြနဲ႔ အိပ္မက္နယ္ေျမမွာ ေတြ႕ဖို႔ အိပ္ၾကတာပါ”လို႔ ျပန္ရွင္းျပပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါ ဆရာႀကီးက “ကဲ ေျပာစမ္း၊ ေရွးသူေတာ္စင္ေတြဆီက ဘာေတြ သိခဲ့ရလဲ”လို႔ ေမးပါတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာႀကီးခင္မ်ာ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္မက္နယ္ေျမကို ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာႀကီးဟာ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းတိုင္း တစ္ေရးတေမာ အိပ္ၿပီး ဒီအိပ္မက္နယ္ေျမကို လာေလ့ရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ပါသလားလို႔ ေမးပါတယ္။ အိပ္မက္နယ္ေျမက ေရွးသူေတာ္စင္ေတြက အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ငါတို႔ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး၊ ဒီကိုလည္း မလာပါဘူး”လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ျပန္ေျပာင္းအမွတ္ရမိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ေတာရြာမွာ အေဖက ေရွ႕ကေန လွည္းကို ေမာင္းေနတယ္။ စာေရးသူက လွည္းေနာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး လွည္းေပၚကေန ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ထားမိပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက အေဖက ေျပာတယ္။ “ငါ့သား လွည္းေပၚကေန ေျခေထာက္ေတြကို ေအာက္မခ်ေကာင္းဘူး”၊ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေဖ”၊ “ေအာ္ … ေျခေထာက္ေတြကို လွည္းေပၚကေန ေအာက္ကို တဲြေလာင္းခ်ထားရင္ နတ္က်ားေတြက လိုက္ကိုက္တတ္တယ္”၊ “နတ္က်ားေတြဆိုတာ ဘယ္လိုေတြလဲ”၊ “အာ … နတ္ေတြက က်ားေယာင္ဖန္ဆင္းထားတာကို ေျပာတာ၊ စကားေၾကာရွည္မေနနဲ႔ မင္း ေျခေထာက္ေတြ အေပၚကို ျပန္တင္စမ္း”။
စဥ္းစားတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ “ဒါႀကီးက အဓိပၸာယ္မရွိဘူး”လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေတာအရပ္ေတြမွာ လွည္းလမ္းဆိုတာ ၿမိဳ႕ေပၚက ကားလမ္းေတြလို တစ္ျပင္တည္း၊ တစ္ညီတည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ လွည္းဘီးရာႏွစ္ခုအလယ္မွာ မို႔ေမာက္ေနတဲ့ ေျမဂမူေတြ၊ ဆူးၿခံဳေလးေတြ ရွိတတ္တယ္။ လွည္းေပၚကေန ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေအာက္ကို တဲြေလာင္းခ်ထားရင္ ေျမဂမူေတြနဲ႔ တိုက္ၿပီး ေျခေထာက္က်ိဳးႏိုင္တယ္။ ဆူးၿခံဳေတြနဲ႔ ၿငိၿပီး ဆူးေတြစူးႏိုင္တယ္။ ဒါကိုပဲ အေဖက “ေက်ာက္တံုးေတြ၊ ေျမဂမူေတြနဲ႔ တိုက္ၿပီး ေျခက်ိဳးတတ္တယ္၊ ဆူးၿခံဳေတြ ၿငိတတ္တယ္၊ ေျခေထာက္ကို အေပၚတင္စမ္း”လို႔ မေျပာဘဲ “နတ္က်ားေတြ ကိုက္တတ္တယ္”လို႔ အလြယ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
တစ္ခါက အေဖ ပုဆိန္နဲ႔ ထင္းခဲြေနေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္ကေန သြားရပ္မိပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္၊ အေဖျဖစ္သူ ထင္းခဲြေနတာကို သြားထိုင္ၾကည့္ေနမိတာပါ။ အဲဒီအခါ အေမက “ငါ့သား လာစမ္း၊ အဲဒီနားမွာ မထိုင္နဲ႔”လို႔ လွမ္းေျပာပါတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမကလဲ”၊ “ေဟာဟိုမွာ ေတြ႕လား၊ မင္းအေဖကိုင္ထားတဲ့ ပုဆိန္ထိပ္မွာ စုန္းမႀကီး ရွိတယ္၊ ထင္းခဲြေနတဲ့အခ်ိန္ ကေလးေတြ အနားလာရင္ အဲဒီစုန္းမႀကီးက ထြက္ကိုက္တတ္တယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ စဥ္းစားတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ “ဒါကလည္း ဟုတ္ေသးပါဘူး”လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
လူႀကီးေတြရဲ႕ ကေလးေတြ အႏၲရာယ္ကင္းပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ အလဲြအမွား ေျပာစကားေတြ ငယ္ငယ္ဘ၀မွာ အမ်ားႀကီး ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလို အလြယ္ေျပာတတ္တာကလည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈလို႔ဆိုရမလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေနရာတိုင္းမွာ လူႀကီးမိဘေတြဟာ ကေလးေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာေလ့မရွိၾကပါဘူး။ ကေလးဆိုတာ ဘာမွမသိပါဘူး။ နားလည္လြယ္ေအာင္ ဒီလိုပဲ ေျပာရတယ္လို႔ ခံယူတတ္တဲ့အက်င့္က အ႐ိုးစဲြေနၿပီလို႔ေတာင္ ဆိုရမယ္။
အေနာက္တိုင္းက လူေတြနဲ႔ နားလည္တဲ့လူႀကီးမိဘေတြကေတာ့ ကေလးေတြကို တေလးတစား ျပဳမႈဆက္ဆံေလ့ရွိၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကေလးဆိုရင္ လူရာမသြင္းခ်င္ၾကဘူး။ ထားရာေန၊ ေစရာသြား၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာန႔ဲ … ဆိုတဲ့ အေတြးစိတ္ကူးမ်ားသာ လႊမ္းၿခံေနၾကတယ္။ အဲဒီကေလးေတြက ႀကီးျပင္းလာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕သားသမီးေျမးျမစ္ေတြ၊ တပည့္တပန္းေတြကိုလည္း တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ကေလးနဲ႔လူႀကီးဟာ လံုးျခာလည္ၿပီး အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ လူမႈ၀န္းက်င္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
သီရိလကၤာႏိုင္ငံက အလွဴအတန္းပဲြေတြမွာဆိုရင္ ကေလးေတြကို လူႀကီးေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ ေနရာေပးၾကတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္က ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ရင္၊ ဟင္းပန္းကန္ေတြ သယ္မ,ရင္ လူႀကီးေတြက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ လိုက္လံကူညီေပးတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဆြမ္းကပ္ေတြမွာ ကေလးေတြ ဟင္းခြက္မရင္ “ဟိုေကာင္ အသာေနစမ္း၊ ဟိုဟာ မကိုင္နဲ႔၊ ဒီဟာ မကိုင္နဲ႔” စသျဖင့္ ေငါက္ငမ္းၾကတယ္။ ကေလးက လူႀကီးလုပ္သလို လိုက္လုပ္ေနရင္ “ကေလးက ကေလးေနရာ ေနစမ္း၊ ဟိုမွာ ေတြ႕လား၊ ဘုန္းႀကီး ႐ိုက္လိမ့္မယ္”စသျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ကေလးက လူေတာ မတိုးေတာ့ဘူး။ အခုေခတ္မွာေတာ့ အခ်ိဳ႕လူႀကီးေတြ အေနာက္တုိင္းက ပညာသင္နည္းစနစ္ေတြကို တုပယူၿပီး ကေလးေတြကို ေနရာေပးၿပီး အဓိကထား သင္ၾကားတဲ့စနစ္ေလးေတြ အသံုးျပဳလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ၀မ္းသာစရာပါပဲ။
ကေလးေတြန႔ဲပတ္သက္ၿပီး ဒီေန႔ေခတ္မွာ အတုယူသင့္တာကေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးေဆကိႏၵပါပဲ။ ဘာသာေရးေလာကမွာ ကေလးေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အထက္စီးနဲ႔ ဆက္ဆံဖို႔ ေျပာေနတဲ့ ဘာသာတရားကို ဒီေန႔ေခတ္ကေလးေတြက သေဘာက်မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကေလးဆိုတာ ေပ်ာ္ဖို႔ပါးဖို႔၊ ေဆာ့ကစားဖို႔သာ အဓိက အာ႐ံုက်တာပါ။ ဒီအရြယ္ကေလးေတြကို မေဆာ့ရ၊ မကစားရဆိုၿပီး ေက်ာင္းေခၚကာ တရားထိုင္ခိုင္းလို႔ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဟာ ဆက္ၿပီး လံုးပါးပါးေနအံုးမွာပဲ။ ဆရာေတာ္ဦးေဆကိႏၵကေတာ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္ေအာင္ အရင္ထားတယ္၊ ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္ေနၿပီဆိုမွ ဆံုးမစကားေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထည့္ေပးတယ္။ အေပးအယူဆိုတာ ကေလးေတြနဲ႔ဆက္ဆံေရးမွာလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ လူႀကီးမိဘေတြအေနနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ဆီက တစ္ခုခု လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူ လိုခ်င္တာ အရင္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔က ကေလးဘာ၀ ေပ်ာ္ပါးေဆာ့ကစားခ်င္တယ္၊ ကိုယ္က ဘာသာေရးနာလည္သူေလးအျဖစ္ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဒါကို ပါးပါးနပ္နပ္ အေပးအယူ လုပ္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ဒီဇင္ဇာတ္လမ္းေလးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားကေလးေတြကို လြယ္လြယ္ေျပာတဲ့ဆရာကို ေက်ာင္းသားကေလးေတြက ျပန္လည္တုန္႔ျပန္တဲ့သေဘာေလးလို႔ ယူဆပါတယ္။ လူမႈအသိုင္းအ၀ုိင္းႀကီးတစ္ခုလံုုးမွာ ကေလးေတြကို တန္းဖိုးမထားဘဲ လြယ္လြယ္ေျပာဆိုေနအံုးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈက ၀႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
No comments:
Post a Comment