(ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာမ်ား တည္ရွိရာ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းခရီးစဥ္ေလးအေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။ ဓာတ္ပံုေတြကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ တင္ေပးပါ့မယ္။ ကိုယ္ပိုင္အင္တာနက္မဟုတ္ေလေတာ့ ဟိုဟာက်န္ခဲ့၊ ဒီဟာ က်န္ခဲ့နဲ႔။ ေနာက္ၿပီး ကြန္နက္ရွင္းကလည္း ဘာမွ ဖြင့္မရေအာင္ ျဖစ္။ ဒါနဲ႔ အဆင္မေျပႏိုင္ ျဖစ္ရတယ္။ စာတင္ရတာက လြယ္ေပမယ့္ ဓာတ္ပံုတင္ဖို႔က မ်ားေသာအားျဖင့္ အေတာ္စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္မွာ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဓာတ္ပံုေတြ တင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ပါအံုးမယ္။ )
စာေရးသူသည္ ခရီးသြားရတာ ၀ါသနာအလြန္ပါသူ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔၊ ရွမ္းျပည္၊ ရခုိင္ျပည္၊ ကိုကိုးကၽြန္း၊ အထက္ ျမစ္ႀကီးနား ေမခ မလိခ စတဲ့ထင္ရွားတဲ့ေနရာမ်ားႏွင့္ လက္လွမ္းမီရာ ၿမိဳ႕ေက်းရြာမ်ားဆီသို႔ မၾကာခဏ သြားေရာက္လည္ပတ္တတ္သည္။ ေဒသတစ္ခုသည္ နာမည္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကီးသည္ျဖစ္ေစ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စိတ္၀င္စားစရာမ်ား ရွိေနတတ္သည္ဟု ယူဆထားသူ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ခရီးကလည္း အသစ္ျဖစ္လွ်င္ အေျခအေနကလည္း ေပးလွ်င္ သြားလိုက္သည္သာ မ်ားေလသည္။
စာေရးသူ သြားခဲ့သည့္ခရီးမ်ားတြင္ (ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္မွ လဲြ၍) ဧရာ၀တီတိုင္း မပါ၀င္ခဲ့ဖူးေသးပါ။ တစ္ေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက ေျပာသည္။ “၁၇-ရက္ေန႔က်ရင္ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕ဘက္က ကမ္းၿပိဳလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ရြာေတြဆီကို ဆန္သြားလွဴၾကမယ္၊ ကိုယ့္လူလည္း အလွဴမွာ ပါ၀င္လို႔ ရတယ္”ဟု ဆိုပါသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ စိတ္၀င္စားသြားသည္။ သတင္းမ်ားတြင္ ဧရာ၀တီတိုင္းက ရြာအခ်ိဳ႕က မိသားစု၀င္မ်ား ကမ္းၿပိဳမႈေၾကာင့္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေၾကာင္း ဖတ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက စိတ္၀င္စားေနခဲ့သည္။
“ဧရာ၀တီတိုင္းဆိုတာ ဧရာ၀တီျမစ္ကို အမွီျပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတာ၊ အခု ဧရာ၀တီက လူေတြကို ဒုကၡေပးေနၿပီလား မသိ”ဟု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ ထိုစကားကို သေဘာမက်ပါ။ ဧရာ၀တီကို ထိလွ်င္ အေမထိသလို ခံစားရသည္။ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဧရာ၀တီကေတာ့ တမင္သက္သက္ ဒုကၡေပးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဧရာ၀တီမွာလည္း သဘာ၀တရားရဲ႕ အမိန္႔ကို နာခံရမွာပဲ၊ သဘာ၀တရားကို မတရားလုပ္ရင္ ဧရာ၀တီလည္း သဘာ၀တရားရဲ႕ အထုအေထာင္းကို ခံရမွာပဲ၊ ဒီလိုဆိုရင္ သူ႔ကို အမွီျပဳေနတဲ့သူေတြလည္း သဘာ၀တရားရဲ႕ ဒဏ္ခတ္မႈကို ခံစားရမွာပဲ”ဟု ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးေနမိခဲ့သည္။
သူငယ္ခ်င္း၏ ဖိတ္ေခၚမႈကို ခ်က္ခ်င္းလက္ခံလိုက္သည္။ ၁၇-ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္က ထြက္ခြါမည္။ ဦးေဆာင္စီစဥ္သူက မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ မစိုးရိမ္တိုက္ေဟာင္း၊ ပါဠိနယူပေဒသေက်ာင္း၊ ဆရာေတာ္ ဦးနာဂိႏၵ ျဖစ္သည္။ အလွဴရွင္ ဒကာဒကာမ ၅-ေယာက္၊ ဦးနာဂိႏၵ၊ ဦးေတဇိႏၵ၊ ဦးပညာစာရတို႔ႏွင့္ စာေရးသူတို႔ လိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။ မနက္ ၇-နာရီဟု ေျပာထားေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ၁၀-နာရီ ခန္႔က်မွ ထြက္ခြါျဖစ္သည္။ လမ္းေတြက အေတာ္ေလး ၾကမ္းတမ္းသည္။ လႈိင္သာယာထြက္တာႏွင့္ လမ္းမ်ားက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေမာင္းလို႔မရေအာင္ ဆိုးသည္။ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားကို ေရွာင္ေမာင္းေနရတာႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ကုန္သည္။ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္သည္ႏွင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကတၱရာလမ္းကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ေက်ာက္ခဲမ်ား၊ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားသာ ရွိေတာ့သည္။ “ေအာ္ ဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္သြားတဲ့ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းေလး လုပ္မေပးထားပါလား”ဟု ေတြးၿပီး စိတ္ေသာကျဖစ္မိသည္။ “ရန္ကုန္နဲ႔ ဓႏုျဖဴဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ေ၀းတဲ့ခရီးမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလို တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ဖုန္မႈန္႔ေတြ တလိပ္လိပ္ထေနတဲ့ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ခရီးကို ေန႔စဥ္သြားလာေနၾကရတဲ့ ေဒသခံမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဒုကၡေရာက္ၾကလိမ့္မလဲ”ဟု ေတြးရင္း စိတ္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔ ျဖစ္ခဲ့မိသည္။
ေန႔လယ္ ၁-နာရီခန္႔တြင္ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သည္။ စာေရးသူက ဓႏုျဖဴကို ဓႏုျဖဴဟု မျမင္၊ စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလကိုသာ ျမင္သည္။ စစ္သူႀကီးသည္ ဤေျမတြင္ က်ဆံုးခဲ့သည္။ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕ေပၚက မေ၀ဆိုတဲ့ ပဲြ႐ံုမွာ ရြာသူရြာသားမ်ားကို ေ၀ငွဖို႔ ဆန္အိတ္မ်ား ၀ယ္ၾကသည္။ အညာသားက ေအာက္သားကို ဆန္ေ၀မယ္ဆိုတာကို ေတြးၿပီး ၿပံဳးမိေသးသည္။ ဆရာေတာ္ဦးနာဂိႏၵ ဦးေဆာင္အလွဴခံထားေသာ ေငြမ်ားျဖင့္ ဆန္အိတ္ ၅၀ ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆန္အိတ္မ်ားကို ပဲ့ေထာင္ (စက္ေလွ)ေပၚသို႔ တင္ၿပီး ညေန ၃-နာရီခန္႔တြင္ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕ေလးမွ ကမ္းၿပိဳဒုကၡသည္မ်ားရွိရာ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာသို႔ ဆန္တက္ခဲ့ၾကသည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးေပၚမွာ သြားေနရတဲ့ ခံစားမႈပီတိက ဘာနဲ႔မွ လဲလို႔ မရႏုိင္ပါ။ ဧရာ၀တီကို ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္သလဲ။ ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္၀ဲယာမွ စိုက္ခင္းမ်ား၊ ဥဒဟို စုန္၊ ဆန္သြားေနၾကေသာ ပဲေထာင္စက္ေလွႀကီးမ်ား ကုန္တင္၊ ခရီးသည္တင္ သေဘၤာမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ဧရာ၀တီေပးေကၽြးခဲ့ေသာ ထမင္းလုတ္မ်ားကား မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာျပည္သူတို႔ထံတြင္ အံုခဲတည္ရွိေနေသာ စြမ္းအားမ်ားအားလံုးသည္ ဧရာ၀တီ ခြံ႕ေကၽြးေသာ ထမင္းလုတ္မ်ားႏွင့္ မည္သူ ကင္းႏိုင္ပါမည္လဲ။ ဧရာ၀တီအေပၚတြင္ စာေရးသူတို႔ ေပးဆပ္ရမည့္အေကၽြးေတြ အေျမာက္အမ်ား ရွိေနသည္ဟု ခံစားမိခဲ့သည္။
“ဦးဇင္း ဟိုမွာ ၾကည့္၊ အဲဒါ ဗႏၶဳလစစ္သူႀကီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ခံတပ္အေဟာင္းႀကီး”ဟု စက္ေလွဆရာႀကီးက လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ “က်ဳပ္ကို အဆိုးျမင္သူလို႔ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာေတာ့ဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ … ဒီေလာက္ သမိုင္း၀င္တဲ့ ၿမိဳ႕ရိုးႀကီးကို ဒီအတုိင္း ပစ္ထားၾကတယ္၊ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ၊ အေပၚမွာ တဲအိမ္ေတြ ေဆာက္လုပ္ေဆာက္၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပါက္လို႔၊ ထင္ရာေတြ ျဖစ္ေနတာ၊ ေနာက္ႏွစ္ေလာက္ဆို ေရတိုက္စားသြားေတာ့မယ္”ဟု စာေရးသူ ျမည္တမ္းမိသည္။ ၿမိဳ႕႐ိုးအေဟာင္းႀကီးေတြ ပ်က္ေတာ့မည္။ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ “ဒီေနရာကို လူႀကီးဆိုတဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္မွ လာမၾကည့္ၾကဘူးလားဗ်” “ေအာ္ အရွင္ဘုရားႏွယ္၊ ဒီနယ္က စစ္သူႀကီး က်ဆံုးသြားတဲ့ အ႐ႈံးသမားရဲ႕ နယ္ေလဘုရာ့၊ မဟာဗႏၶဳလ ျပဳတ္သြားတဲ့ ေျမေပါ့၊ သူတို႔က အစဲြႀကီးတယ္၊ ဒီကို လာရင္ နိမိတ္မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ဘယ္သူမွ မလာၾကဘူး၊ အရွင္ဘုရား ၾကည့္ပါလား၊ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕နယ္မွာ အျခားလမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကတၱရာလမ္းေပမယ့္ ဗႏၶဳလစစ္သူႀကီး႐ုပ္တုတည္ရွိတဲ့ ဒီ ၿမိဳ႕ဂုဏ္ေရာင္လမ္းကေတာ့ ေျမလမ္းေက်ာက္လမ္းပဲ ရွိေသးတယ္၊ နည္းနည္းမွ ျပဳျပင္မေပးၾကဘူး၊ စစ္သူႀကီး႐ုပ္တုေဘးမွာလည္း ၿခံဳေတြ ပိတ္ဖုံးေနတယ္။ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာတစ္ခုမွ မရွိဘူး၊ စိတ္ဆင္းရဲပါတယ္ဘုရား”ဟု ဆိုသည္။ “ေအာ္ ျဖစ္ရေလ”ဟုသာ အသံထြက္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ကို တျဖည္းျဖည္း ဆန္တက္လာရင္း ကမ္းၿပိဳေနေသာ ေနရာအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လာရသည္။ လူေနအိမ္ေျခမ်ားေတာ့ မရွိ။ စိုက္ခင္းေလးမ်ားက တအိအိ ျမစ္ျပင္ထဲ ထိုးဆင္းကာ ျမစ္ေရႏွင့္အတူ ပါသြားေနၾကသည္။ ၿပိဳေနေသာကမ္းေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း စာေရးသူတို႔ စကားေတြ ေျပာ၊ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ေနၾကေတာ့ ဧရာ၀တီသူ ဒကာမႀကီးက “အရွင္ဘုရား … ဒါက အၿပိဳေလးပဲ ရွိေသးတယ္၊ အၿပိဳႀကီးေတြ မၾကာခင္ ေတြ႕ရေတာ့မယ္၊ အၿပိဳႀကီးေတြ ေတြ႕မွ ႐ိုက္ၾက”ဟု ဆိုသည္။ ဒကာမႀကီးစကားေၾကာင့္ အားလံုး ရယ္ေမာခဲ့ၾကသည္။
ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာကို ေရာက္ခါနီးေတာ့ ေလွက ဒုန္းဆို ရပ္သြားသည္။ ျမစ္ျပင္ႏွင့္ မရင္းႏွီးေသာ စာေရးသူတို႔ အနည္းငယ္ ၿဖံဳသြားခဲ့သည္။ “ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ေလွကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ ေလွကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္”ဟု ပဲ့ကိုင္သူက ေအာ္သည္။ ေလွက ေအာက္က ေသာင္ျပင္ကို ထိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေအာ္ ဦးဇင္းက ဒီေရေတြက အနက္ႀကီးလို႔ ထင္တာ၊ အခုေတာ့ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးအလယ္မွာေတာင္ ၂-ေတာင္ေလာက္ေတာင္ ေရက မနက္ပါလား”လို႔ ေျပာမိသည္။ “အရွင္ဘုရားတို႔ ကံေကာင္းတာ၊ စက္ေလွက ႀကီးလို႔သာေပါ့၊ ေလွေသးရင္ အဲ့ဒီလို ရုတ္တရက္ သဲခံုနဲ႔ ၀င္တိုးရင္ ေမွာက္တာပဲဘုရား၊ သတိထားၿပီး ေမာင္းေနရတာ၊ ဧရာ၀တီျမစ္ေရက ေရနက္ရွိတဲ့ေနရာ ေရြးၿပီးေမာင္းေနရတာ၊ သေဘၤာႀကီးေတြဆို ေမာင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ ေမာင္းရင္လည္း ေရလမ္းေၾကာ ရွာၿပီးေမာင္းရတာ။ မိုးတြင္းေလာက္ပဲ ေရမ်ားေတာ့တာ”ဟု ရွင္းျပသည္။ သူေျပာမွ သတိထားၾကည့္မိသည္။ စက္ေလွႀကီးေတြေတာင္ ၀ါးေထာက္ၿပီး ေရေၾကာင္းစမ္းကာ ေမာင္းေနရသည္။ “ေအာ္ ဧရာ၀တီ၊ မင္း အားေတြ နည္းေနၿပီလား”
ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းရြာေလးေတြကို ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေမွာင္သြားၿပီ။ ရြာဦးေက်ာင္းက ဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္ ဒကာအခ်ိဳ႕ ျမစ္ကမ္းကို လာႀကိဳသည္။ ဆိပ္ကမ္းဟူ၍ သက္သက္မွတ္မွတ္ေတာ့ မရွိပါ။ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ ဆိုက္ကပ္ၿပီး ကမ္းေပၚတက္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ဓာတ္မီးမ်ား တ၀င္း၀င္းျဖင့္ လယ္ကြင္းမ်ား၊ စိုက္ခင္းမ်ားကို ျဖတ္ကာ သြားၾကသည္။ ေဒသသစ္ကို သြားရသျဖင့္ အားလံုးေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းက မီးစက္ထြန္းထားသျဖင့္ လင္းေနသည္။ ရြာဘက္မွာေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ေမွာင္သည္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ၀တ္ခ်သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကား သက္ေတာ္ ၉၄-ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ နားကလည္း မေကာင္းသျဖင့္ စကားကို အက်ယ္ႀကီး ေျပာရသည္။ “တပည့္ေတာ္က မ်က္စိကလည္း မေကာင္း၊ နားကလည္း မေကာင္းေတာ့ အရွင္ဘုရားတို႔နဲ႔ စကားေျပာရမွာ အားနာတယ္၊ အဆင္ေျပသလို ေနၾက”ဟု အမိန္႔ရွိသည္။ စာေရးသူတို႔က သိခ်င္တာမ်ားကို ေမးၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ျမင္းၿခံဇာတိ၊ အညာသားျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာသို႔ ခဏအလည္လာရင္း ကေလးငယ္မ်ားကို စာသင္ေပးရာကေန ကေလးမ်ားကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီး အၿပီးေနထိုင္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ “တပည့္ေတာ္က ၁၉၇၁-ခုႏွစ္ကတည္းက ဒီရြာကို ေရာက္တာ၊ တပည့္ေတာ္ေရာက္တုန္းက ဒီကၽြန္းကို တစ္ပတ္ပတ္မိဖို႔အတြက္ ျမင္းနဲ႔တစ္ေနကုန္ သြားမွ ပတ္မိတယ္၊ အခုေတာ့ ဒီကၽြန္းကို ပတ္မိဖို႔ ခဏေလးပဲ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္းလည္း ကုန္ပါၿပီ၊ ေက်းရြာသူေတြလည္း ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ ဒုကၡပါပဲ၊ တပည့္ေတာ္ ဒီေက်ာင္းေတာင္မွ အရင္က ဟိုးဘက္နားမွာ၊ ေက်ာင္းကို ေရႊ႕ရတာလည္း ႏွစ္ခါရွိသြားၿပီ”စသျဖင့္ ေျပာျပသည္။ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္တာမ်ားရွိေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို အားနာသျဖင့္ ဆက္မေမးျဖစ္ခဲ့ေပ။
ခဏနားၿပီးတာႏွင့္ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ ဦးနာဂိႏၵ ဦးေဆာင္ကာ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားအား ဆန္ေ၀ငွမည့္အစီအစဥ္ ဆဲြၾကသည္။ စာေရးသူတို႔ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာကို ေရာက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္းေလးမွာ ေသးေသးေလးဟု ထင္လာခဲ့ၾကသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္မွ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာဆိုသည္မွာ ေခၚရလြယ္ေအာင္ နာမည္တစ္မ်ိဳးတည္းကို အသံုးျပဳ ေခၚေ၀ၚေနၾကေၾကာင္း သိရသည္။ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာအုပ္စု သို႔မဟုတ္ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေပၚတြင္ ေရေပၚေသာင္၊ သရက္ေတာ၊ ေတာင္စု၊ မအူကုန္း၊ ေက်ာင္းကုန္း၊ အလယ္ကင္း၊ ရြာသစ္ဟု ေက်းရြာေပါင္း ၇-ရြာရွိေၾကာင္း သိရသည္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ ေရျပန္ႏွင့္ သဲ႐ိုးဟူေသာ ရြာႏွစ္ရြာလည္း ထိုကၽြန္းေပၚတြင္ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္းကို ေရတိုက္စားၿပီး ကမ္းၿပိဳသျဖင့္ ေရျပန္ရြာႏွင့္ သဲ႐ိုးရြာတို႔မွာ ျမစ္တစ္ဖက္ျခမ္းသို႔ ေရာက္ကုန္သည္။ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေပၚတြင္ လူဦးေရ ၄၀၀၀-ေက်ာ္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
“ဒုကၡပါပဲဘုရား၊ ကမ္းၿပိဳလို႔ အိမ္ေတြ ေရႊ႕ရေျပာင္းရေတာ့လည္း လက္ထဲ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူက ျပႆနာမရွိဘူး၊ တစ္ျခားေနရာမွာ ေျမ၀ယ္ၿပီး ေရႊေျပာင္းလိုက္႐ံုပဲဘုရား၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အိမ္က ကမ္းၿပိဳတဲ့အထဲ ပါသြားေပမယ့္ ယာခင္းေတြ ပိုင္ထားေတာ့ ယာခင္းထဲ သြားေန႐ံုပဲ။ တပည့္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ပိုက္ဆံလဲ မရွိ၊ ယာခင္းလည္း မပိုင္ဆိုေတာ့ ေနစရာေနရာကို မရွိေတာ့ဘူးဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔လို လူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ”ဟု ဒကာမႀကီးတစ္ဦးက ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေျပာျပသည္။ “ဒီလိုဆို ဘယ္မွာ ဘယ္လို သြားေနၾကတုန္း”ဆိုေတာ့ “ဒီလိုပဲ အျခားအိမ္၀ိုင္းထဲမွာ သင့္ေတာ္တဲ့ေစ်းနဲ႔ အေၾကြး၀ယ္ၿပီး ေနရတာေပါ့”ဟု ဆိုသည္။ “ဒီကၽြန္းမွာ အိမ္ေကာင္းေကာင္းလည္း မေဆာက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး၊ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ျမစ္ကမ္းက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿပိဳလာေတာ့ အိမ္ေရႊ႕ရတာန႔ဲပဲ မၿပီးႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အခုဆိုရင္ ရြာသားေတြဆိုရင္ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အလုပ္လုပ္မယ္ရွိေသးတယ္၊ ဘယ္သူ႕အိမ္ေတာ့ ကမ္းၿပိဳတဲ့အထဲ ပါေတာ့မယ္၊ အိမ္ကို ၀ိုင္း၀န္းဖ်က္ေပးၾကဖို႔၊ ေရႊ႕ေျပာင္းေပးဖို႔ခ်ည္းပဲ လုပ္ေနရတယ္ဘုရား”ဟု ဆိုသည္။ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကလည္း ကမ္းၿပိဳတဲ့ကိစၥကို သူႏွင့္မဆိုင္သလို ဘာအကူအညီမွ မေပးဟု ဆိုသည္။ အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ဆင္းရဲေသာကေရာက္ေနသူမ်ားကို တစ္စံုတစ္ရာ အကူအညီေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနသင့္သည္။
ေနာက္ေန႔ မိုးလင္းေသာအခါ ကမ္းၿပိဳသည့္ေနရာမ်ားသို႔ စက္ေလွျဖင့္ လိုက္ပို႔သည္။ “ဟိုးေရွ႕က ေစတီေလး ေတြ႕လားဘုရား၊ အဲဒီေစတီေလးက အရင္က ဟိုးဘက္နားေလာက္မွာ ရွိတာ”ဟုဆိုရင္း ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးအလယ္ကို လက္ညိွဳးညႊန္ျပသည္။ စာေရးသူတို႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ျမစ္ကမ္းပါးမ်ားမွာ တ၀ုန္း၀ုန္းၿပိဳက်ေနသည္။ အရင္က ဒီျမစ္ေက်ာဆိုတာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ လွမ္းေခၚလို႔ ရေလာက္ေအာင္ က်ဥ္းေျမာင္းသည္ဟု ဆိုသည္။ ယခုအခါ ျမစ္ျပင္ႀကီးမွာ တစ္ဖက္ကမ္းႏွင့္တစ္ဖက္ကမ္း ပံုရိပ္မ်ားက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးသာ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့သည္။ “အရွင္ဘုရား … ဟိုး ေရွ႕က ေတြ႕ေနရတဲ့အိမ္ေတြနဲ႔ သရက္ေတာေက်ာင္းဆိုရင္ ေနာက္ႏွစ္မိုးတြင္းဆို ျမစ္ထဲေရာက္ေနေလာက္ၿပီ၊ ဒီရက္ထဲမွာပဲ သရက္ေတာေက်ာင္းကို ေရႊ႕ၾကမယ္ဘုရား”ဟု ဒကာမတစ္ေယာက္က ရွင္းျပေနသည္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာင္ ၁၅၀-ေက်ာ္ဟာ ျမစ္ထဲပါသြားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေနာင္ဆိုရင္ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေလးတစ္ခုလုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ရြာသားေတြ ေျပာေနၾကသည္။ ဒီၿပိဳႏႈန္းအတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေလးေပၚက ရြာသားတို႔၏ ေသာကႏွင့္ငို႐ႈိက္သံမ်ားကို ေန႔စဥ္ ၾကားေနရေပအံုးမည္။
“ေနစမ္းပါအံုး ဒကာႀကီး၊ ဒီကမ္းၿပိဳတာေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ၿပိဳတာလဲ”ဟု ေမးမိသည္။ စာေရးသူလည္း သဘာ၀တရားႏွင့္ ဘူမိေဗဒပညာကို နားမလည္သျဖင့္ သူတို႔ အယူအဆကို သိလိုသျဖင့္ ေမးမိသည္။ “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္တာကေတာ့ ေက်ာက္တူးသမားေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ေက်ာက္တူးသမားေတြက တပည့္ေတာ္တို႔ ရြာနားက ျမစ္ျပင္မွာ ေက်ာက္ေတြ ထုတ္ယူၾကတယ္၊ သူတို႔ ေက်ာက္ေတြ ထုတ္ယူၿပီဆိုရင္ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘူး၊ သေဘၤာႏွစ္စီးစာ၊ ႏွစ္စီးစာနဲ႔ သေဘၤာအစီးေပါင္းမ်ားစြာ တူးယူၾကတယ္။ အရွင္ဘုရား စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ ေက်ာက္တင္သေဘၤာတစ္စီးစာဆိုရင္ကို ျမစ္ထဲမွာ ဂလိုင္တြင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ႀကီးေနမလဲဆိုတာကို။ ေရဆိုတာ နိမ့္တဲ့ဘက္ကို စီးတယ္။ ဂလိုင္တြင္းႀကီးေတြရွိေတာ့ ျမစ္ေရက တပည့္ေတာ္တို႔ ရြာဘက္ကို အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ဦးတည္စီးေတာ့တာေပါ့။ ေရအားေတြ အဆမတန္မ်ားၿပီး ကမ္းကို ၀င္ေဆာင့္ေတာ့ ကမ္းေတြ ၿပိဳတာေပါ့ဘုရား၊ တကယ္ေတာ့ ဒီ၀ိသမေလာဘသမား ကိုယ္က်ိဳးကိုယ္သာၾကည့္တတ္တဲ့ သူေဌးေတြေၾကာင့္ပါပဲ”ဟု ဒကာႀကီးက သူတို႔ အယူအဆကို ေျပာျပသည္။
စာေရးသူလည္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း၊ ပထ၀ီအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိေသာ္လည္း ဉာဏ္မီသေလာက္ စဥ္းစားမိသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဥဒဟို ဆင္းတက္ေနေသာ ေက်ာက္တူးသေဘၤာႀကီးမ်ားႏွင့္ သေဘၤာေပၚတြင္ ေက်ာက္ေတြတနင့္တပိုး တင္ၿပီးခုတ္ေမာင္းေနၾကေသာ သေဘၤာႀကီးမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ “ေနပါအံုး၊ ရြာသူႀကီးက ဒီကိစၥကို အထက္ကို တင္ျပၿပီး တစ္ခုခု မလုပ္ဘူးလား”ဟု ဆိုေတာ့ “မသိပါဘူးဘုရား၊ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဘာမွလုပ္တာ မရွိေသးဘူး၊ ဘာအကူအညီမွလည္း ေရာက္မလာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ဘုရားတို႔ ေတြ႕မိမယ္ ထင္တယ္၊ မ႑ပ္ထိုးထားတာေလ။ အဲဒါ လူႀကီး လာမွာမို႔တဲ့။ လူႀကီးက အက်္ီနဲ႔စားစရာအခ်ိဳ႕ ေ၀မယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒါကလည္း တပည့္ေတာ္တို႔ ဒုကၡေရာက္လို႔ဆိုၿပီး ေ၀မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ေရြးေကာက္ပဲြအတြက္ မဲလာဆြယ္ၾကတာပါ။ သူတို႔ေ၀တာ လက္ခံၿပီးတာနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔က သူတို႔ကို ေထာက္ခံမဲေပးသူေတြ အလုိလို ျဖစ္သြားၾကမွာ”ဟု ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပေနခဲ့သည္။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ံု၊ ရင္ေလးမိ႐ံုမွတစ္ပါး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒုကၡေရာက္ေနတာ၊ ျမစ္ကမ္းပါးေတြ အခ်ိန္တိုင္း ၿပိဳေနခဲ့တာကေတာ့ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္ပါသည္။ ကမ္းၿပိဳသည့္ကိစၥဆိုတာ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ေရရွည္ကာကြယ္တဲ့စနစ္ လုပ္ေဆာင္ေပးမွ ေအးႏိုင္မည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါသည္။ တာ၀န္သိပုဂၢိဳလ္မ်ားအေနျဖင့္ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနသင့္ေတာ့ပါ။ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေလး မကြယ္ေပ်ာက္မီ စီမံကိန္းခ် လုပ္ေဆာင္ေနသင့္ပါၿပီ။
No comments:
Post a Comment