ရန္ကုန္သြား ေတာလား

(အရင္ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ျမန္မာကို ျပန္တုန္းက ရန္ကုန္သြားေတာလားဆိုၿပီး အခန္းဆက္ေရးခဲ့တယ္။ အခု ၂၀၁၁-ခုႏွစ္မွာ တစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့ ဆက္ေရးမိတယ္။ ျပည္ပတုန္းကလို ေရးရတာနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းကဲြတယ္။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ေရးဟန္းပါ ေျပာင္းလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါကလည္း အေျပာင္းအလဲမ်ားထဲက အေျပာင္းအလဲတစ္ခုရဲ႕ သရုပ္သကန္တစ္ခုလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ ထင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးသူရဲ႕ ခရီးစဥ္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္ၾကေပါ့။ တစ္ခုခုေတာ့ ရသြားမယ္ထင္လို႔ တင္လိုက္ပါတယ္)

အခ်ိန္နာရီ၊ စကၠန္႔တို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ေျပာင္းလဲလာၾကသလုိ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြကလည္း အခ်ိန္နဲ႔တစ္ေျပးညီ လိုက္ေျပာင္းလဲေနတယ္။ စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္း တစ္နည္းေျပာရရင္ ဘ၀တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြဆိုတာ ဂရပ္ဖ္မ်ဥ္းလိုင္းေလးေတြလို အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ေလးေတြ ရွိေနၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အတက္ဘက္ျပလိုက္၊ တစ္ခါတစ္ရံ အက်ဘက္ျပလိုက္။ ဘ၀ဆိုတာ ငွက္ခါးငွက္ေလးေတြ ပ်ံသန္းသလို အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ေလးေတြနဲ႔ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းေနတယ္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ ခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္နဲ႔ ဘ၀မွာ ေျပာင္းလဲမႈအထူးေလးေတြ ႀကံဳလာရၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရာ ဘ၀လမ္းခရီးေတြကို ျပန္လည္ငဲ့ေစာင္း ၾကည့္မိတတ္ၾကတယ္။

၂၀၀၉-ခုႏွစ္က ရန္ကုန္ကို အလည္တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သီရိလကၤာႏိုင္ငံကေန ျပန္လာခဲ့တာ။ သီရိလကၤာဆိုတာ (စာေရးသူအျမင္) ျမန္မာ့အရိပ္၊ ျမန္မာ့အေငြ႕အသက္နဲ႔ သိပ္ကြာတယ္လို႔ မယူဆဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သီရိလကၤာကေန သယ္ယူလာခဲ့တဲ့ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ၊ အေတြးအျမင္အသစ္တို႔ဟာ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မခံစားခဲ့မိဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈလည္း အထူးတလည္ မခံစားမိဘူး။ အခု မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ပီနန္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါး ေနလာခဲ့ရာက ျပန္လာခဲ့ေတာ့ စိတ္က တစ္မ်ိဳးပဲ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စာေရးခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လို ေဖာ္ျပရမယ္မွန္း မသိဘူး။ ေပ်ာ္ေနတာလား။ ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာထက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

မေလးရွားႏိုင္ငံကေန ည ၇-နာရီခဲြခန္႔မွာ ေလယာဥ္ထြက္ခြါခဲ့တယ္။ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းဆိုတာ ေဆ့ဗ္မျဖစ္ဘူး.. ဘာဘာညာညာ အသံေတြေၾကာင့္ အရင္က တစ္ခါမွ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းနဲ႔ သြားဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သယ္စရာပစၥည္းေတြ မ်ားလို႔ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္း လက္မွတ္ျဖတ္ထားတယ္။ ဦးဇင္းဆီက ကီလိုလည္း တပည့္ေတာ္ ရခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္နဲ႔အတူ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္း ျဖတ္ပါ။ အတူျပန္ရေအာင္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလို ၁၀-ရက္ေန႔ ညေန ၃-နာရီေလယာဥ္လက္မွတ္ ျဖတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၉-ရက္ေန႔ ညမွာ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္း ဇာတိျပတယ္ဆိုရမလား မသိ။ ၃-နာရီေလယာဥ္က ည ၆-နာရီသို႔ ေျပာင္းလဲလိုက္ၿပီလို႔ ဆိုတယ္။ ႀကိဳတင္ မသိသူမ်ား ေစာင့္ဖို႔သာျပင္။ ဦးဇင္းတို႔က ႀကိဳတင္သိလုိက္ေတာ့ ျပႆနာေတာ့ မရွိပါ။

ေလဆိပ္ကို ညေန ၄-နာရီေလာက္မွာ ေရာက္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားရယ္လို႔လည္း တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ အကုန္လံုး ကိုေရႊျမန္မာမ်ားသာ ျဖစ္ေနတယ္။ ကုိေရႊျမန္မာေတြက ဇာတိျပေနတာလား၊ ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။ ေကာင္တာ တန္းစီတာ ကို႔႐ို႕ကားယား၊ တန္းစီတာေတာင္ စနစ္တက် မစီၾကဘူး။ တန္းစီသူေတြၾကားထဲလည္း တိုး၀င္သူက ၀င္။ လသားအရြယ္ကေလးေလးေတြ ေပြ႕ထားတဲ့ သူေတြကလည္း ပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အင္မီဂေရ႕ရွင္းျဖတ္ၿပီးေတာ့ ရထားစီးၿပီး ေလယာဥ္ထြက္ခြါရာေနရာကို သြားၾကတယ္။ အားလံုးက ေတာကေန အလုပ္လာလုပ္ၿပီး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ၾကသူေတြမ်ားေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားက ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာ မ်ားတယ္။ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ေလဆိပ္ႀကီး လုပ္ထားပံုေတြကလည္း အံ့ၾသစရာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ၾကည့္စရာ၊ ေငးစရာ၊ ေတြးစရာ၊ ေျပာစရာေတြက တယ္မ်ားသကိုး။

ေလဆိပ္ထဲမွာ အခ်ိန္ရတာနဲ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုိက္ၾကည့္ရင္း DUTY FREE ဆိုင္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ ေခ်ာကလက္မ်ိဳးစံု၊ စီးကရက္မ်ိဳးစံု၊ အရက္ပုလင္းမ်ိဳးစံု …. ဗဟုသုတအေနနဲ႔ ေစ်းႏႈန္းေတြ လုိက္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အရက္ပုလင္းေတြက ရင္းဂစ္ ၅၀၀၊ ၁၀၀၀- စသျဖင့္ ေရးထားတာေတြ႕ေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးမိပါတယ္။ ျမန္မာပီပီ ျမန္မာေငြနဲ႔ လိုက္တြက္ၾကည့္ေတာ့ အားပါးပါး။ အရက္တစ္ပုလင္းကို ေငြ ႏွစ္သိန္းခန္႔၊ ၄-သိန္းခန္႔။ ဒါေတာင္ ေစ်းေလွ်ာ့ထားတာတဲ့။ ဒီပုလင္းေလးတစ္ပုလင္းကို ဒီလို ေငြေတြ ဒီေလာက္ေပး၀ယ္ၿပီး ေသာက္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ … ေအာ္ …. ဦးဇင္း ဉာဏ္မမီခဲ့ပါဘူး။

ဆိုင္ထဲမွာ ၿပံဳးမိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ေလဆိပ္ထဲက ဒီဆိုင္ေတြဟာ ပစၥည္းတစ္ခု၀ယ္ရင္ ပတ္စပို႔ထ္ ျပရပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ ၀ယ္ခြင့္ရွိလို႔ပါ။ ခက္တာက ေရႊျမန္မာေတြထဲမွာ ပတ္စပို႔ထ္ မပါဘဲ ျမန္မာသံ႐ံုးက စာရြက္နဲ႔ ျပန္လာသူေတြကလည္း ပါေနတယ္။ သူတို႔မွာ သံ႐ံုးက ေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္ရယ္၊ လက္ေဗြႏွိပ္ထားတဲ့ စာရြက္ရယ္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ရယ္ပဲ ပါပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပတ္စပိုထ္ မပါတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္က အရက္ပုလင္းေတြ ကိုင္ၿပီး ေငြရွင္းေကာင္တာမွာ ၀င္တန္းတယ္။ သူတို႔ ဘယ္လို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလဲဆိုတာကို ဆက္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာတာပဲ ေတြ႕လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္က ေဒါကန္ကန္ အမူအယာနဲ႔ “ေသာက္ေရးမပါတာကြာ၊ သူ႕ဆိုင္က ပစၥည္းလည္း ၀ယ္ရေသးတယ္၊ ပတ္စပို႔ထ္ ျပခိုင္းေနတယ္”တဲ့။

၆-နာရီ မထိုးခင္မွာ ေနာက္ဆံုး လက္ဆဲြအိတ္ေတြ လူေတြကို အစစ္ခံၿပီး Waiting Room ထဲကို ၀င္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ခဏေနရင္ ေလယာဥ္တက္ရေတာ့မယ္၊ တက္ရေတာ့မယ္နဲ႔ ေစာင့္လိုက္တာ ၆-နာရီ ေလယာဥ္က ၆-နာရီ ၄၅-မိနစ္က်မွ ေလယာဥ္ေပၚကို တက္ရပါတယ္။ ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္းနဲ႔ ၇-နာရီ ၄၅-မိနစ္က်ေလာက္မွ ေလယာဥ္ဘီး စလိမ့္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးတုန္းကလို ေနာက္ရက္အထိ မေရႊ႕ဆိုင္းလိုက္တာ၊ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ လက္မွတ္ဒိတ္မေျပာင္းလို႔ဆိုၿပီး အသစ္၀ယ္လိုက္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္တာပဲ ကံေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕လို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ကေလးငယ္ပါတဲ့ မိသားစုကို ေရွ႕ဆံုးခံုမွာ ေနရာေပးထားတယ္။ ဒီေတာ့ သံဃာေတြအတြက္ ထားတဲ့ခံုနဲ႔ ကပ္လွ်က္ေပါ့။ ကေလးကလည္း တစ္လမ္းလံုး ငိုလာတယ္။ ေနာက္က ကိုေရႊျမန္မာေတြကလည္း စကားေျပာၾကတာ ဆူညံေနတာပဲ။ ေအာ္ ဒုကၡ … ဒုကၡလို႔ ညည္းမိပါတယ္။ ပိုၿပီး ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကေလးက အီးအီးပါလို႔ နံေစာ္ေနတာ ႏွာေခါင္းပိတ္လည္း မရ။ ေအာင့္အီးၿပီး ႐ွဴ႐ႈိက္ခဲ့ရတယ္။ ေအာ္ ဒုကၡ … ဒုကၡ ….။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ ပစၥည္းေတြမ်ားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ျပဴးတူးၿပဲတဲၾကည့္တတ္တဲ့ ေလဆိပ္လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ဟန္ကေတာ့ အရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲေသးပါလားလို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ စစ္သားယူနီေဖာင္းျမင္တိုင္း ၂၀၀၇-စက္တင္ဘာပံုရိပ္ေတြက လွ်ပ္တျပတ္၀င္ေရာက္ လာၾကေသးတယ္။ ၂၀၀၉-မွာ တစ္ေခါက္ျပန္တုန္းက စစ္သားေတြက အိတ္ေတြကို ၾကက္ေျခခတ္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ၾကတာေလ။

ေလဆိပ္တကၠစီေတြလည္း အကုန္သိမ္းၿပီဆိုေတာ့ အျပင္တကၠစီသမားေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ေစ်းေခၚေနၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းက တာေမြမွာဆိုေတာ့ တာေမြထိ ကားခ ၄၀၀၀ ေထာင္နဲ႔ အဆင္ေျပတယ္။ အေ၀းေျပးကေန မႏၲေလးကို သြားမယ့္ အတူပါလာတဲ့ ေကာင္ေလးကို တကၠစီခ ၃၀၀၀ ေပးၿပီး ေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံဂဏန္းႀကီးေတြအရ စိတ္က တြန္႔တြန္႔သြားေပမယ့္ ရင္းဂစ္နဲ႔ျပန္တြက္လိုက္ရင္ေတာ့ မဆိုးဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။

၂-ႏွစ္ေလာက္ ခဲြခြါခဲ့ရတဲ့ ရန္ကုန္ဟာ ေႏြးေနဆဲပါပဲ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ဘာေတြမ်ား ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီလဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ခပ္အန္းအန္း လိုက္ၾကည့္ေနျဖစ္တယ္။ ည ၁၀-နာရီခဲြခန္႔ဆိုေတာ့ လမ္းေဘးေစ်းဆိုင္ေတြလည္း ခပ္က်ဲက်ဲပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ လမ္းေဘးေစ်းဆိုင္ေတြ သိမ္းလိုက္ေတာ့ လမ္းမ၀ဲယာမွာ အမႈိက္ပံုႀကီး က်န္ေနခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရာ တာေမြလမ္းမေပၚထြက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အမႈိက္ေတြကို ေက်ာ္ရင္းခြရင္း နႏၵ၀န္ေစတီေလးကေန တာေမြအ၀ိုင္းပတ္လည္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ “ကိုယ့္လူေရ … ပတ္၀န္းက်င္က အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတယ္။ ရႈပ္ေထြးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ ဘယ္လိုေလးမွန္း မသိဘူး။ ေပ်ာ္ေနတယ္”လို႔ ေျပာခဲ့မိလိုက္တယ္။