ရန္ကုန္သြားေတာလား (အဆက္)
ရန္ကုန္က ေနအေတာ္ပူသည္။ အျပင္ထြက္လိုက္တိုင္း ေခါင္းကိုက္ေနသည္။ ေက်ာင္းထဲမွာလည္း ပူသည္။ ပန္ကာေလးရွိလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ဟု ေျဖသိမ့္ရသည္။ ပန္ကာေလးေအာက္တြင္ ကြန္ျပဴတာေလးတစ္လံုးႏွင့္ မရွိတဲ့အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနရသည္။ ျပည္ပမွာလို အဲယားကြန္း၊ အခ်ိန္တိုင္းသံုးႏိုင္ေသာ အင္တာနက္မ်ားကို အမွတ္ရသည္။ ဖုန္းေလးတစ္လံုး လုပ္ထားျပန္ေတာ့လည္း လိုင္းမေကာင္းတာနဲ႔ စိတ္ညစ္တာနဲ႔ မသံုးျဖစ္ပါ။ ဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းေအာက္ထပ္မွာ လိုင္းမမိလို႔ အေပၚထပ္ကို တက္တက္ေျပးေနရသည္။ ဖုန္းလာလို႔ ေျပးတက္လိုက္၊ ဖုန္းဆက္လို႔ ေျပးတက္လိုက္ႏွင့္ စိတ္ကုန္မိသည္။ ဖုန္းကိုလည္း တိုးတိုးေလးေျပာလို႔မရ၊ ေအာ္ေျပာမွ ရတတ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာမိေတာ့ -ဟဟဟ ကိုယ္ေတာ္က အခုမွ ႀကံဳရတာပါ၊ ကိုယ္တို႔က ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ခံစားလာရတာေဟ့-လို႔ ဆိုသည္။
၁၅-ရက္ေန႔က ဇာတိေျမ၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ကို ျပန္ျဖစ္သည္။ ကားလက္မွတ္ဆိုင္ကို ကားေကာင္းေကာင္းေလး ျဖတ္ေပးပါဆိုၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္လိုက္သည္။ သတင္းစကားေတြအရ အသစ္ေဖာက္လုပ္လိုက္ေသာ လမ္းမွာ ကားေမွာက္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုးသူမ်ား အေတာ္မ်ားေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ မၾကာခင္ကမွ နယူးမႏၱလာထြန္းဘတ္စကားႀကီး ေမွာက္လို႔ လူ ၁၀ ေယာက္ခန္႔ ေသသည္ဟု ၾကားရဖတ္ရသည္။ -ငါကေတာ့ တစ္လမ္းလံုး ေကာင္းေကာင္းကို မအိပ္ရဲဘူးကြာ၊ ဘုရားစာပဲ ရြတ္ေနရတယ္-လို႔ ခရီးသြားဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းက ဆိုုသည္။
ကားက ည ၈-နာရီခန္႔ ထြက္သည္။ အေ၀းေျပးဂိတ္မွာ ကားေကာင္းေကာင္းေတြ အေတာ္မ်ားလာတာ သတိျပဳမိသည္။ ကိုယ္စီးမိေသာ ကားကေတာ့ ထိုင္ခုံမ်ား လန္ေနသည္။ ထိုင္ခံုေပၚက ဆိုဖာက ေအာက္က ထိုင္ခံုႏွင့္ တစ္ျခားစီ ျဖစ္ေနသည္။ ကားစီးေနရင္း ထိုင္ခုံကို ျပန္ျပန္ဆဲြတင္ေနရသည္။ တစ္လမ္းလံုးေကာင္းေကာင္း အိပ္မရ။ အေ၀းေျပးကေန ေထာက္ၾကန္႔ဘက္ထြက္ခါနီးမွာ စက္ရံုေတြ ရွိပံုရသည္။ ည ၉ နာရီခန္႔ အဲဒီနားေရာက္ေတာ့ အလုပ္သမ ေကာင္မေလးေတြ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုယ္စီႏွင့္ လမ္းေဘးမွာ ေတြ႕ရသည္။ မေလးရွားက အလုပ္သမားေတြလို အလုပ္လုပ္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ မေလးရွားက အလုပ္သမားေတြလို ပိုက္ဆံရၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိခဲ့သည္။
မၾကာခင္မွာပဲ ၾကပ္ေျပးလမ္းမသစ္ႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္သည္။ လမ္းမ၀င္ခါစက တစ္ဖက္ကို ဆယ္လမ္းစာေလာက္ က်ယ္သည္။ မီးေရာင္ေတြ ၀င္း၀ါလို႔ ေနသည္။ အေ၀းေျပးကေန ေထာက္ၾကန္႔အထိ ၾကားျဖတ္လမ္းမွာေတာ့ ကားေတြ မ်ားသည္၊ ဘာမီးတိုင္မွ မရွိ၊ လမ္းကလည္း က်ဥ္း အႏၱရာယ္အေတာ္မ်ားသည္။ အခု ဒီလမ္းမမွာေတာ့ ကားလည္းမရွိ၊ မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းသည္။ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္က အိမ္အျပန္မွာ ေရးထားတဲ့ -မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ မနမ္းပါနဲ႔ - ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳေလးကို အမွတ္ရသည္။ လမ္းမေပၚေရာက္တာနဲ႔ ကားက အရွိန္ျမွင့္သည္။
မၾကာခင္မွာပဲ ျဖဴးနားက ယာဥ္ရပ္နားစခန္းကို ေရာက္သည္။ ယာဥ္ရပ္နားစခန္းကို ခမ္းနားစြာ လုပ္ထားသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးမ်ားက ထည္၀ါသည္။ က်ယ္သည္။ သန္႔စင္ခန္းမ်ားကလည္း သန္႔သည္။
တစ္ခုပဲ မ်က္စိစပါးေမြး စူးခဲ့သည္။ ကားသမားက -ေရႊခရားႀကီးမွာ စားၾကပါ၊ ေရႊခရားႀကီးမွာ စားၾကပါ-လို႔ ေအာ္သည္။ ဒါနဲ႔ ေရႊခရားႀကီးထဲ ၀င္လိုက္သည္။ ၀င္၀င္ခ်င္း အာရဗီစာေတြက ဆီးႀကိဳသည္။ -ငါ့ ခြီးတဲ့မွပဲ-လို႔ ဆိုၿပီး ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ အရွင္ဘုရားထိုင္ေလ၊ တပည့္ေတာ္ အေအးတိုက္မယ္လို႔ ကားထဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ဆိုသည္။ ဟိုက စာေတြ ဘာေတြလဲဆိုတာ နင္ မသိဘူးလားလို႔ ဆိုေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ အဲဒါ သူတို႔ဘာသာမွ ျမင့္ျမတ္တာ၊ အျခားဘာသာေတြကို အၿမဲတမ္း ခဲြျခားဆက္ဆံတတ္တဲ့သူေတြရဲ႕ ဆိုင္ပဲ၊ ငါ ဘယ္ေတာ့မွ အဲ့လို ဆိုင္းမ်ိဳး မထိုင္ဘူးလို႔ ေျပာမိသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ဘာသာေရး လြတ္လပ္ခြင့္မရွိဘူးလို႔ ဆိုၾကသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ဗလီေတြ ေဆာက္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ ျငင္းပယ္ခံရသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ မြတ္ေတြကို ႏွိမ္တယ္လို႔ ေျပာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ျမန္မာနလပိန္းတုန္းမ်ားကလည္း ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ေတြအေၾကာင္း ေျပာေျပာေနၾကသည္။ ႏွမေပးထားရတာေတာင္ ကုလားကို အားေပးခ်င္ၾကသည္။ ဘရူႏိုင္းလို၊ အာရပ္ကမၻာလို၊ စတဲ့ မြတ္ႏိုင္ငံေတြမွာ ကိုယ့္ဘာသာကို ဘယ္လို သေဘာထားသလဲဆိုတာကို နည္းနည္းေလးမွ မသိၾကဘူးလား။ -စာေရးသူက ဘာသာေရး မခဲြျခားတတ္ပါဘူး-လို႔ဆိုလွ်င္ အထက္က စကားေတြၾကည့္ၿပီး စာဖတ္သူက ရယ္ခ်င္ရယ္ေနလိမ့္မည္။
စာေရးသူက ညီမွ်ေစခ်င္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဗလီေတြ ဒီေလာက္ ခြင့္ျပဳထားၿပီးရက္နဲ႔ မြတ္စလင္ႏိုင္ငံေတြမွာ ကိုယ့္ဗုဒ္ဓဘာသာေက်ာင္းေတြ ခြင့္မျပဳခ်င္ရတာလဲ။ မေလးရွားမွာ ဗုဒ္ဓဘာသာကို ဘယ္ေလာက္အထင္ေသးအျမင္ေသး ဆက္ဆံတယ္ဆိုတာ သြားဖူးသူတိုင္း သိမွာပါ။ မျဖစ္သာလို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ရတဲ့ အနည္းငယ္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကလဲြၿပီး ဘာအခြင့္အေရးမွကို မေပးတာပါ။ အင္မီဂေရးရွင္းကအစ ညစ္သည္။ မေလးရွားမွာ လုပ္ငန္းတစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႔အတြက္ မေလးလူမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔နဲ႔ မြတ္စလင္ျဖစ္ဖို႔ လိုသည္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္လို ျဖစ္ေနသလဲ။ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနနဲ႔ သတိျပဳဖို႔ လိုပါသည္။ လုပ္ငန္းတစ္ခု ရဖို႔အတြက္ အကပ္ေကာင္းဖို႔၊ လာဘ္မ်ားမ်ားထိုးဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္၊ ဘာလူမ်ိဳး၊ ဘာသာျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီး။ ဒီေသာက္က်င့္မ်ားကို ျပင္္ဖို႔လိုသည္။ ျပင္သင့္သည္။ မျပင္ခ်င္လည္း ရသည္။ ကိုယ့္ႏွမေတြကို စတုတၳေျမာက္မယားအျဖစ္ ေပးလိုက္ဖို႔ေတာ့ ျပင္ထားသင့္သည္။ သာသနာ့အလံေတြ ေျမမွာခ်နင္းတာကို ၾကည့္ဖို႔ ခြန္အားမ်ား ေမြးထားသင့္သည္။ မိုဟာမက္ရဲ႕ ဓားသြားေအာက္မွာ ေသြးသံတရဲရဲျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကမၻာ့သမိုင္းေတြကို ျပန္ေလ့လာဖို႔ သင့္ပါသည္။ အိႏၵိယမွာ ဗုဒ္ဓဘာသာ ဘယ္လို ႏွိပ္ကြပ္ခံခဲ့ရသလဲ၊ မီးရႈိ႕၊ ဓားခုတ္သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ဗုဒ္ဓဘာသာဘုန္းႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိခဲ့သလဲဆိုတာကို ေလ့လာထားသင့္သည္။
ယာဥ္ရပ္နားစခန္းက ထြက္ခြါေတာ့ ေဘးခံုက ဒကာႀကီးႏွင့္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူက မြတ္္စလင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ သူက အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ႏွင့္ ေျပာသည္။ ေပ်ာ္ဘြယ္ကလို႔ ဆိုသည္။ စကားေတြ အေတာ္ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁-နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးေတာ့မွာမို႔ ခဏဆိုၿပီး ေဘးထိုင္ခံုမွာပဲ တတြတ္တြတ္ ရွိခိုးေနေတာ့သည္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီး စကားဆက္ေျပာေတာ့ -အရွင္ဘုရားနဲ႔ စကားေျပာရတာ ဗဟုသုတေတြ အေတာ္ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာသာေရးႏွိပ္ကြပ္မႈေတြဆို အရမ္းမုန္းတာပဲ၊ အခ်ိဳ႕ကိုယ္ေတာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဆို ခဲြျခားဆက္ဆံၾကတယ္-လို႔ ဆိုေတာ့ ၿပံဳးမိသည္။ -ေအးဗ်ာ ခက္ေတာ့လည္း ခက္တယ္၊ ဒကာႀကီးတို႔ရဲ႕ ဘာသာကေတာ့ ေကာင္းမွာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မြတ္စလင္မက်ေတာ့ ဘာသာျခားေတြနဲ႔ မယူဘို႔ အတင္းအက်ပ္ တားျမစ္တယ္၊ မြတ္စလင္အမ်ိဳးသားကိုေတာ့ အျခားဘာသာ၀င္ေတြကို ယူဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ မြတ္စလင္နဲ႔ရသူဟာ မြတ္စလင္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ လုပ္ေဆာင္တယ္၊ အဂၤလန္ႏိုင္ငံက ဒကာႀကီးတို႔ရဲ႕ မြတ္စလင္ေခါင္းေဆာင္ေတြပဲဗ်၊ သူက မြတ္စလင္ေတြကို တိုက္တြန္းတာ၊ ကေလးေတြ ေမြးၾကဖို႔၊ အဂၤလန္ႏိုင္ငံဟာ တစ္ေန႔မွာ မြတ္စလင္တိုင္းျပည္ျဖစ္ရမယ္ … စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီလို တရား၀င္လူသိရွင္ၾကားကို ေဟာေျပာေၾကြးေက်ာ္ေနၾကတာ … ဒီလို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြေတာ့ က်ဳပ္က မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ႀကိဳက္သလား၊ မႀကိဳက္သလားေတာ့ မသိ။ နားေထာင္ေနတဲ့ ဒကာႀကီးက စိတ္မပါပံုျပၿပီး ဂ်ာနယ္တစ္ခုကို ေကာက္ကိုင္ေနခဲ့သည္။
အခုတစ္ေလာ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ပြတ္ေလာရိုက္ေနေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ရိုဟင္ဂ်ာျပႆနာျဖစ္သည္။ ဒီသတင္းေတြ ၾကားတိုင္း စိတ္ဆိုးသည္။ စိတ္နာသည္။ မေက်မနပ္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို တရားမ၀င္ခုိး၀င္လာသူေတြက ရခိုင္ျပည္နယ္ဟာ သူတို႔ နယ္ေျမလို႔ ေျပာေနသည္။ အရင္က အားကိုးရပါတယ္ဆိုေသာ သတင္းဌာနမ်ားသည္ပင္ ရိုဟင္ဂ်ာလက္ကိုင္တုတ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေတြးမိတိုင္း အရိုးနာသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးေသာ ဒီမြတ္စလင္ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရခုိင္ျပည္နယ္ဟာ သူတုိ႔ေဒသျဖစ္သတဲ့။ အျငင္းပြားစရာမရွိေလာက္ေအာင္ မွားယြင္းေနေသာ သမိုင္းအခ်က္အလက္မ်ားက လူရာ၀င္လာေတာ့ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ဆဲဖို႔သာ တတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။
ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ျဖင့္ အာဏာပိုင္မ်ားကို ပိုက္ဆံလာဘ္ထိုးၿပီး ၀င္လာေနေသာ မြတ္စလင္ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားက ယခုအထိ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ား တဖဲြဖဲြ ခိုး၀င္လာၾကတာကို ဘယ္သူမွ မတားႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။ စစ္တပ္အာဏာပိုင္မ်ား၊ သူတို႔ႏွင့္လက္၀ါးခ်င္းရိုက္စားေနၾကေသာ ပဲြစားမ်ား ခ်မ္းသာေနၾကသည္။ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားကို ခိုးသြင္းေနေသာ ပဲြစားမ်ားတြင္ ဗုဒ္ဓဘာသာဘုန္းႀကီးမ်ားပင္ ပါေနေတာ့ ငါပဲ ကိုင္တုတ္ခ်င္ေတာ့သည္။
ေပ်ာ္ဘြယ္ကို မနက္ ၅-နာရီခန္႔မွာ ေရာက္သည္။ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမႈမရွိေသးေသာ ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းေလးကို ေတြ႕ရသည္။ ရြာကိုသြားေသာ ကားမ်ားက မနက္ ၇-နာရီမွဆိုေတာ့ မေစာင့္ႏိုင္။ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီကို ၄၀၀၀-ေပးစီးၿပီး ရြာကို သြားခဲ့သည္။ လမ္းက အရင္ကႏွင့္စာလွ်င္ အေတာ္ေလး ေကာင္းေနသည္။ ေအးစက္ေနေသာ အညာေဒသေလကို အားပါးတရ ရႈရႈိက္မိသည္။ ေျခေတြလက္ေတြက ေအးခဲေနသည္။ လမ္းက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စူပါေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ၀င္ေသာက္သည္။ ကားဂိတ္မွာ လူေတြမ်ားသည္။ မေန႔ညက ေစ်း၀ယ္ၿပီး ဒီေန႔မွ ေတာရြာသို႔ ျပန္မည့္သူမ်ားက အမ်ားစု ျဖစ္လိမ့္မည္။ -ဆရာေရ ျမန္ျမန္သာေမာင္းဗ်ာ၊ အျမန္ေရာက္ၿပီး ေကြးလိုက္ခ်င္ၿပီ-ဟု ေျပာကာ နတ္ေမာက္သို႔ သြားရာလမ္းေဘးက မိခင္ရြာေလးဆီသို႔ အရွိန္ႏွင့္ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကသည္။
အဆင္က မေျပခ်င္ေတာ့ လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ဘီးေပါက္သည္။ လမ္းေဘးက ေလထိုးကၽြတ္ဖာဆိုင္က လင္မယားကို ႏႈိးၿပီး အကူအညီေတာင္းသည္။ ကၽြတ္လဲရမယ္။ နာရီ၀က္ၾကာမယ္လို႔ ဆိုသည္။ - အျမန္ေရာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွဗ်ာ - ဟု ဆိုင္ကယ္သမားကို ညည္းမိသည္။ သူကလည္း အားနာေနပုံရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါ။ ကၽြတ္က ဖာလို႔ မရေတာ့ အသစ္လဲရမယ္ဟု ဆိုသည္။ ဆိုင္ကယ္သမားေလး မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ကၽြတ္အသစ္က ဘယ္ေလာက္တုန္းဗ်ဆိုေတာ့ ၃၀၀၀-ဘုရားဟု ဆိုသည္။ ဗ်ာ ဒီလိုဆို က်ဳပ္ဆီက ရမွာက ၄၀၀၀ ေထာင္ဆို၊ ဆီဖိုးက ၁၀၀၀ ေလာက္က်မွာဆိုေတာ့ ခင္မ်ားအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ ကိုက္ေတာ့မလဲဗ် - ဆိုေတာ့ - ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဘုရား၊ ကံေပါ့ ဟု ဆိုသည္။ ကဲဗ်ာ ေရာ့ ၄၀၀၀ ပဲ ယူထားလိုက္၊ က်ဳပ္ ေနာက္တစ္စီး ငွါးသြားမယ္ ဆိုေတာ့ ဟာ အရွင္ဘုရား မလုပ္ပါနဲ႔၊ ၂၀၀၀ ပဲေပးပါ - ဟု ဆိုသည္။ ဆိုင္ကယ္သမားေလးကို အတင္းေပးၿပီး ခ်မ္းေအးေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကားလမ္းမေပၚ ထြက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။
ရြာအ၀င္ေရာက္ခါနီးမွာ ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ အေမေတြ႕ရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ေနလိုက္မလဲ။ ငါ့သား ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ၊ ရြာကို အၿပီးျပန္မလာေသးဘူးလား၊ စာေတြက သင္လို႔ မၿပီးေသးဘူးလား၊ ဒီေလာက္အၾကာႀကီး ဘာေတြ သင္ေနတာလဲ၊ တရားေဟာဓမၼကထိကႀကီး မလုပ္ေသးဘူးလား၊ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ အခက္ေတြ႕ေအာင္လုပ္တတ္ေသာ အေမ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ရြာအ၀င္လမ္းေရာက္တာနဲ႔ တိုးတက္လာေသာ ရြာအိမ္ေျခမ်ားက ဆီးႀကိဳေနသည္။ အရင္က ကားလမ္းမေပၚမွာ အိမ္ဟူ၍ မရွိ။ အခု အေမ့သမီးႀကီး၊ အစ္မလတ္၊ အစ္မငယ္တို႔ အိမ္ဆိုင္သံုးခုအပါအ၀င္ အိမ္ေျခ ၂၀-ခန္႔ ကားလမ္းေဘးမွာ ေရာက္လာသည္။ အရင္က ရြာသည္ မိုးတြင္းမွာ အလုပ္လုပ္၊ ေဆာင္းေႏြမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္စားေသာက္ေနၾကေသာ ရြာေလးျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ေစ်းဆိုင္မ်ားႏွင့္ ကားလမ္းေဘးကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ပံုေတြ ေျပာင္းလဲ၊ စာရိတၱမ႑ိဳင္ေတြ ယိုင္းယိုင္၊ ၀တ္ပံုစားပံု၊ ေျပာပံုဆိုပံုေတြ ေျပာင္းလဲ …. ေျပာင္းလဲမႈမ်ားစြာထဲက မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသးေသာအခ်က္က ဆင္းရဲမဲြေတမႈႏွင့္ စာမတတ္ေျမာက္မႈတို႔က အတြင္းလႈိက္ၿပီး တည္ရွိေနေသးသည္။
