ေခါင္းစဥ္မရွိတဲ့ အရပ္

စာေတြ ေရးထုတ္လိုက္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ကီးဘုတ္ေပၚ လက္အစံုကို တင္ထားလိုက္သည္။ ႏွလံုးသားထဲက ေျပာေနေသာအသံမ်ားအတိုင္း လက္က လိုက္ေရးသည္။ တြန္႔ဆုတ္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ စကားလံုးေတြ စီတန္းေျပးလႊားေနသေလာက္ အျပင္ကို ထြက္ဖို႔ ခက္ေနသည္။ ဘယ္အရာက ဘယ္လို တားဆီးထားသလဲဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ အေျဖကို တိတိပပ မရ။ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ခံစားမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ မ်ားစြာေသာ တုန္ခါမႈမ်ားက ေခါင္းစဥ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ေပးလို႔မရ။

သကၠရာဇ္ေတြက ဆလိုက္မီးမ်ားလို တစ္ဖ်က္ဖ်က္ ေျပာင္းလဲေနသည္။ အေမေန႔ ေဆာင္းပါး သို႔မဟုတ္ စာတစ္ပုဒ္ေရးမည္ဟု အားခဲထားသည္။ အေမေန႔ကို ေက်ာ္သြားသည္။ သူမ်ားေရးတာေတြေတာင္ ဖတ္ခ်ိန္မရလိုက္။ ဗုဒၶေန႔ေတာ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးမည္ဟု အားတင္းရျပန္သည္။ ဗုဒၶေန႔ကို ေက်ာ္သြားျပန္သည္။ ေရးၿပီးသားအေဟာင္းေလးကို ျပန္တင္မည္ဟု အားခဲထားတာေတာင္ မတင္ျဖစ္။ ကုန္လြန္ေျပးလႊားေနေသာ သကၠရာဇ္မ်ားကိုသာ ျပန္ေငးေနရသည္။

အေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္မည္။ ညီမေလးဆီ ဖုန္းဆက္မည္။ ညီေလးဆီလည္း ဟိုဟာဒီဟာ အေၾကာင္းၾကားမည္။ …မည္ ႏွင့္ အဆံုးသတ္ထားေသာ ၀ါက်မ်ားအားလံုး စိတ္ကူးထဲတြင္သာ ေပ်ာက္ဆံုးကြယ္ပကုန္သည္။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာပဲ ကိုယ္လုပ္သည္။ အေဖ၊ အေမတို႔ႏွင့္ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္။ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ မတည့္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဘ၀အဖုအထစ္ေလးမ်ားတြင္ သာယာမွန္းမသိ သာယာလာခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအားက်၊ ဟစ္တလာ၏ အားမာန္မ်ားကို အားက်၊ မဟာသီယာမိုဟာမက္ကို သေဘာက်၊ ေခ်ေဂြဗားရားကို ေလးစား၊ ေဒါက္တာဇီဗားဂိုး၊ မသာထရီဇာ၊ ဂႏၵီ၊ စတာလင္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ လယ္တီ၊ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၊ အရွင္အာဒိစၥ၊ ရွင္ဥကၠ႒…. မတူညီေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ႏွစ္ၿခိဳက္မိျခင္း၏ ရလဒ္တစ္ခု ျဖစ္ပံုရသည္။ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေျခရာခံၾကည့္လွ်င္ လူမုန္းခံရေသာသူမ်ား၏ အစြမ္းအစမ်ား၊ ျဖစ္ရပ္မည္းမ်ားအတြင္းမွ ႏွလံုးသားျဖဴျဖဴမ်ားကို ျမင္မိလာခဲ့သည္။

ခ႐ူးယွက္သည္ စတာလင္ေနာက္လိုက္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားသူတစ္ဦး ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ခဏတစ္ခုခ်င္းမွာ စိတ္ႏွစ္ခု ျဖစ္ခြင့္မရွိေသာ္လည္း သမိုင္းတစ္ေခတ္တည္းတြင္ စိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဤအရာမ်ားေၾကာင့္ပင္ ေလာကႀကီးကို မတည္ၿမဲမႈ အေဆာက္အအံုတစ္ခုအျဖစ္ ႐ႈျမင္လိုက္ၾကပံုရသည္။ မိမိရင္တြင္းမွ ခံစားခ်က္အခ်င္းခ်င္း၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အခ်င္းခ်င္း၊ ယံုၾကည္ခ်က္အခ်င္းခ်င္း ဓားခ်င္းခုတ္ေသာအခ်ိန္မ်ားကို သင္ႀကံဳဖူးပါသလား။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ႏွလံုးသားမွျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်င္ျခင္း (ခ်ဥ္ျခင္း)မ်ားသည္ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘ၀အတြက္ ရယ္စရာတစ္ခုသဖြယ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘ၀ကိုယ္တိုင္က ဆႏၵမ်ား၏ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာျခင္းကို ခံရသည္။

ကမၻာ့ေနရာအႏွံ႔အျပားမွ လြင့္ပ်ံလာေသာအသံမ်ားတြင္ တစ္ခုမွ အရသာခံလို႔ မရ။ မိခင္ႏိုင္ငံမွ သတင္းမ်ားလည္း ဆီသည္မလက္သုပ္လို ခံစားေနရၿပီ။ ဘာကိုမွ မဖတ္ခ်င္ေတာ့။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အနည္းငယ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားသည္ပင္ အမႈိက္ပံုထဲ ေရာက္လို႔ေနသည္။ အံ့ၾသထူးဆန္းစြာ မေန႔တစ္ေန႔က အိပ္မက္မ်ားသည္ပင္ ေျမာင္းထဲေရာက္လို႔ ေနသည္။ ေျပာင္းလဲေနေသာအရာမ်ား၏ အျမန္ႏႈန္းကို အမီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ ဘယ္လိုဆုေတြေတာင္းရမလဲလို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားမိသည္။ ဘယ္လိုပဲစဥ္းစား စဥ္းစား အခန္းျပင္ဘက္မွာ မိုးေတြ ညိဳ႕ေနတာကိုပဲ ေငးေနျဖစ္သည္။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ တဲြခိုေနေသာ မိုးေရစက္ေလးမ်ားကိုပင္ ေငးေနျဖစ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ အနာဂတ္မဲ့လို႔ ၀မ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္ေနတတ္သလို တစ္ရံတစ္ရံ ဦးတည္ရာမဲ့လြင့္ေမ်ာျခင္းမွ ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္မႈကို ခံစားေနရတတ္သည္။ ဒီလိုပဲ ကီးဘုတ္ေပၚလက္တင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဦးတည္ရာမဲ့စာတန္းေလးမ်ား မိုးေရေတြလို သြန္းၿဖိဳးလာခ့ဲၾကသည္။ ေျပးေနေသာစိတ္ကို ေျပးေနေသာအတိုင္း ထားလိုက္သျဖင့္ ေခါင္းစဥ္မရွိတဲ့အရပ္မွာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားစြာကို ခံစားလိုက္ရသည္။

မွတ္ခ်က္ .... 

လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။