တစ္၀ါကၽြတ္ျပန္ၿပီ

သီတင္းကၽြတ္ျပန္ၿပီ။ တစ္၀ါတိုးသြားၿပီ။ တစ္ႏွစ္တိုးသြားၿပီ။ တစ္ႏွစ္ အသက္ႀကီးသြားၿပီ။ အသက္ ၃၀။ ၁၀-၀ါ။ ကေလးစိတ္ကုန္ရမယ့္အရြယ္ ေရာက္ၿပီ။ ဟိုစာေမးပဲြ၊ ဒီစာေမးပဲြ ေအာင္တယ္။ ဟိုေနရာဒီေနရာ သြားတယ္။ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ လုပ္တယ္။ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေတြပဲ မ်ားတယ္။ အမ်ားအက်ိဳးလုပ္ေနသူေတြကို အားက်ရင္းနဲ႔ ကုန္လာတဲ့အခ်ိန္ေတြ မ်ားၿပီ။ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ဖို႔ သင့္ၿပီ။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တယ္လို႔ ယူဆတဲ့ အမ်ားအက်ိဳး အနည္းငယ္စီ အနည္းငယ္စီေတာ့ လုပ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ႏွလံုးသားမွာ ျပည့္လွ်ံေလာက္ေစတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ိဳးေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ရေသးဘူး။

သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၊ ပ၀ါရဏာေန႔၊ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔။ ေဆာင္းပါးေလး ေရးပါအံုးတဲ့။ တိုက္တြန္းၾကတယ္။ လတ္တေလာ စိတ္ဓာတ္က အမိေျမဆီ ေရာက္ေနတယ္။ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ တအိအိနဲ႔ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ အမိေျမရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံေတြပဲ အာ႐ံုက်ေနတယ္။ အမိႏိုင္ငံရဲ႕ သတင္းေတြ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ရင္ခုန္သံေတြက အခ်ိန္နဲ႔အမွ်။ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက တမ္းတလာခဲ့တဲ့ ေျပာဆိုလာခဲ့ၾကတဲ့ လြတ္လပ္ေရး သို႔မဟုတ္ လြတ္လပ္မႈအရိပ္အေယာင္ေလး ရလာသလိုလို ခံစားရလိုက္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အလိမ္အညာခံခဲ့ရတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို သတိရလိုက္နဲ႔။ ရယ္သံေတြက ၀ါးလံုးကဲြ ထြက္မလာေသးဘူး။ ကမၻာ့ဖလားဗိုလ္လုပဲြမွာ ပင္နယ္တီ အဆံုးအျဖတ္ ကန္ေနတာကို ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး။

သူတို႔အေၾကာင္းေတြးလိုက္တိုင္း၊ သူတို႔အေၾကာင္း ေျပာလိုက္တိုင္း မ်က္ရည္၀ဲေနခဲ့ရဖူးတယ္။ သံတိုင္ေတြၾကားမွာ၊ သံေျခက်င္းေတြၾကားမွာ၊ လက္သီးေတြၾကားမွာ၊ စစ္ဖိနပ္ေတြေအာက္မွာ၊ ေသြးအလိမ္းလိမ္းကပ္၊ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္တဲ့ မဟာႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ေတြကိုေတာင္ လႊတ္ေပးေတာ့မတဲ့။ အမ်ားျပည္သူရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔မညီလို႔ဆိုၿပီး ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းလည္း ရပ္လိုက္ၿပီတဲ့။ နားရွိလို႔သာ။ အသံေလးၾကား႐ံုနဲ႔ ေပ်ာ္ေနရတယ္။ လူငယ္ေပမယ့္ ႏွလံုးသားမငယ္တဲ့ ေဇယ်ာေသာ္တို႔ရဲ႕ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လ်ိဳ႕၀ွက္လုပ္လာခဲ့တဲ့ GW လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ ေလးႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ပဲြကို ေပၚေပၚထင္ထင္ လုပ္လာခဲ့တယ္။ ေဇယ်ာေသာ္တို႔ အဖဲြ႕၀င္လူငယ္ေလးေတြသာမက က်င္းပခြင့္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကိုလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးတိုက္မိပါရဲ႕။ ျပည္တြင္းမေျပာနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာင္ စစ္အစိုးရကို ေဖာ္လံဖား၊ ဘုန္းမႀကီးမွာေၾကာက္တတ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြၾကားမွာ သူ႔ကိုေတာ့ သူရဲေကာင္းလို႔ ေျပာေကာင္းရဲ႕။

ဒီေန႔ ပီနန္ေက်ာင္းမွာလည္း လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေနတယ္။ ဒီေန႔ ဗုဒၶဟူးေန႔၊ အလုပ္ပိတ္လို႔လားဆိုေတာ့ သူေဌးကို အတင္းေျပာၿပီး ထြက္လာၾကတာဘုရား။ အလုပ္ျဖဳတ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒီေန႔က သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ဆိုေတာ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ရေအာင္ ေက်ာင္းလာၾကတာတဲ့။ သူတို႔ အမ်ိဳးသားေန႔က်ေတာ့ ပိတ္ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္က်ေတာ့ ပိတ္မေပးဘူး၊ ဘယ္ရမလဲ၊ အတင္းေျပာၿပီး ထြက္လာၾကတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာေလးေတြ ၾကည့္ရတာ က႐ုဏာသက္စရာ။ မုန္႔ဖိုးလစာေလးနဲ႔ တိုင္းတစ္ပါးမွာ မိေ၀းဖေ၀း ေနေနၾကရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြ ဘာသာေရးနဲ႔မေ၀းေအာင္ ေနေနၾကတာကိုက ခ်စ္စရာ။

တစ္ေယာက္ကေတာ့ ျမန္မာက မြတ္စလင္မေလး။ ဘုန္းႀကီးေရွ႕မွာဒူးတုပ္။ ပရိတ္ႀကိဳး ေတာင္းရွာတယ္။ မြတ္စလင္ဆိုၿပီး ဘာလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးေရွ႕လာတာလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာကို လြမ္းလို႔၊ ဒီေက်ာင္းေရာက္ရင္ ျမန္မာကို အလြမ္းေျပတယ္တဲ့။ ေအး … မြတ္စလင္က အေရးမႀကီးပါဘူးလို႔၊ ဒီပရိတ္ႀကိဳးရဲ႕ အဓိပၸာယ္က မင္းလက္မွာ အၿမဲ၀တ္ထားရင္ မင္းကို အၿမဲတမ္း သတိေပးေနလိမ့္မယ္။ သူတစ္ပါးအသက္ကို ရန္ရွာခ်င္တဲ့အခါ၊ သူတစ္ပါးဥစၥာခိုးခ်င္ေနတဲ့အခါ၊ သူတစ္ပါးသားမယား ျပစ္မွားခ်င္တဲ့အခါ၊ လိမ္ေျပာခ်င္တဲ့အခါ၊ အရက္၊ မူးယဇ္သံုးခ်င္တဲ့အခါ ပရိတ္ႀကိဳးေလးက ျမင့္ျမတ္မႈကို ကိုယ္စားျပဳထားတာဆိုေတာ့ “မလုပ္နဲ႔။ မလုပ္နဲ႔၊ မေကာင္းဘူး၊ မေကာင္းဘူး”လို႔ တားျမစ္လိမ့္မယ္။ သူက စကားေျပာလိမ့္မယ္လို႔ သူနဲ႔ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ရတယ္။

ျမင့္ျမတ္ထူးျခားတဲ့ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔မွာ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ကူးေတြက အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းအေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေလဘူး။ လူသားေတြရဲ႕ ပုဂၢလိကေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈ၊ ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ားမွ ျဖာက်လာေသာ ပရဟိတေသြးစက္မ်ား၊ မေရရာမႈ အံ့ၾသမႈမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးေနေသာ အသံတိတ္ေမွ်ာ္လင့္ၾကည္ႏူးမႈ … ေပါင္းခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လူသား၏ အဘိဓမၼာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔မွာ ဘာသာေရးအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေကာင္းေကာင္းေလး ေရးပါအံုးလို႔ ဆိုလာသူကိုေတာ့ အားနာပါတယ္။ တပည့္ေတာ္က ဘာသာေရးပဲ စိတ္၀င္စားတာ၊ အရွင္ဘုရားဆိုက္ကိုလည္း ဘာသာေရး သီးသန္႔ေလးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ အရွင္ဘုရားေဆာင္းပါးေတြထဲက အခ်ိဳ႕ဟာ ႏိုင္ငံေရးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ တပည့္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ အျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ေရးရင္ တပည့္ေတာ္ လာမဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ သူကိုလည္း အားနာပါတယ္။

စာေရးသူကေတာ့ လူမႈေရး၊ ေလာကေရးနဲ႔ ေ၀းလြန္းတဲ့ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ဘာသာေရးကိုေတာ့ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ပါဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္ဘာသာေရးနဲ႔ ၀ိုင္းတုတ္ဘာသာေရးႏွစ္မ်ိဳးဟာ ၂၁-ရာစုမွာ ေသဆံုးသင့္ပါၿပီ။ ဘုရားေရွ႕မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ၾကာပန္းထက္ ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ ရြံ႕ညြန္ထဲမွာ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ပြင့္ေနတဲ့ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေနတဲ့ ၾကာပန္းေလးကို ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီး ရသေျမာက္ပါတယ္။ ညႊန္ထဲက ၾကာကမွ တကယ့္ဘ၀ဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းေတြက သက္ေသျပခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာရွိေတာ္မူႏိုင္ၾကပါေစ …..။