ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အေမြအႏွစ္ (၄)

သီရိလကၤာလူမ်ိဳးတို႔၏ အမ်ိဳးသားဗုဒၶဘာသာ 

သို႔မဟုတ္ 

သီရိလကၤာဗုဒၶဘာသာ မိတ္ဆက္

သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာ ေဒ၀ါနံ ပိယတိႆမင္း နန္းစံခ်ိန္ ဘီစီ ၃-ရာစုမွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ အင္ပါယာအေသာကမင္းႀကီး၏ သားေတာ္ အရွင္မဟိႏၵမေထရ္က သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ ၾကြေရာက္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာကို သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါသည္။ အရွင္ျမတ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ခုတည္းသာမက ဗုဒၶက်မ္းစာမ်ား၊ ထိုေခတ္အခါက အျမင့္ဆံုးအေျခအေနတြင္ ရွိသည့္ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈမ်ားကိုပါ သယ္ေဆာင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါက သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာ အိႏၵိယႏွင့္ႏႈိင္းစာလွ်င္ အဖက္ဖက္က နိမ့္က်ေသာႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္သည္။ 

သီရိလကၤာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာကို လက္ခံက်င့္သံုးၿပီးေနာက္မွသာ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားအတြင္း ထင္ရွားၿပီး တိုင္းျပည္တစ္ခုအေနျဖင့္ တိုးတက္ထြန္းကားလာႏိုင္ခဲ့သည္။ သီရိလကၤာစာေပ၊ အႏုပညာ၊ လက္မႈပညာ၊ ဗိသုကာပညာ၊ ၿမိဳ႕တည္ေဆာက္မႈစနစ္၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ ေကာင္းမြန္ေသာ အက်င့္စာရိတၱ၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စသည္တို႔သည္ အရွင္မဟိႏၵမေထရ္ႏွင့္ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ လမ္းညႊန္မႈေအာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့သည္။

အရွင္မဟိႏၵ၏ စိတ္ကူးမွာ ဗုဒၶဘာသာကို သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာျဖစ္ဖို႔၊ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသားတို႔၏ အေမြအႏွစ္တစ္ခု ျဖစ္လာေစဖို႔၊ သီရိလကၤာေျမေပၚမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာႏွင့္ ထာ၀ရတည္ရွိေစဖို႔ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလမ်ားက အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွ ေရာက္ရွိလာေသာ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳက ဘာသာေရးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ပိုင္ဆုိင္မႈႏွင့္ အာဏာမ်ား ရရွိဖို႔ အားထုတ္လာၾကပါ၏။ သို႔ရာတြင္ အရွင္မဟိႏၵကား ထိုကဲ့သို႔ စိတ္ကူးမ်ိဳး အနည္းငယ္မွ် မထားရွိခဲ့ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ သာသနာျပဳမ်ား ၀င္ေရာက္လာျခင္းကိုလည္း စိုးရိမ္ေသာအေတြးမ်ိဳးလည္း မထားရွိခဲ့ပါ။ 

ေဒ၀ါနံ ပိယတိႆမင္းႀကီးကို ေျပာျပခဲ့ဖူးပါသည္။ “ဒီေျမဒီေရမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့သူေတြက ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္မ်ားကို က်င့္သံုးလိုက္နာၿပီး မိမိတို႔၏ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားကိုလည္း သင္ျပ၊ သာသနာ့ေဘာင္သြတ္သြင္း၊ တရားေတာ္မ်ားကို က်င့္သံုးလိုက္နာေစလွ်င္ ဒီေျမဒီေရမွာ သာသနာအျမစ္တြယ္ၿပီ။ သာသနာအျမစ္တြယ္လွ်င္ ဒီေျမဒီေရမွာ သာသနာဟာ လံုး၀ေမွးမွိန္သြားစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး”။

အထက္ပါ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ဗုဒၶဘာသာကို တည္ေထာင္ေသာကိစၥမွာ ပါဠိစာေပမွာကား မေတြ႕ရေပ။ (စာေရးသူ သိသေလာက္ေတာ့ ပါဠိစာေပမွာ ရွိပါသည္။ ၀ိနည္းအ႒ကထာမွာ ျဖစ္သည္။ ၀ိနည္းအ႒ကထာကို ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ မျပဳေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ ေရးသလားဟု ေတြးမိသည္။ ဘာသာျပန္သူ။) အရွင္မဟိႏၵ၏ ဆႏၵကား ဗုဒၶဘာသာကို ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာျဖစ္ဖို႔၊ သူရည္မွန္းတိုင္းလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာသည္ အခ်င္းခ်င္း ခဲြျခားလို႔ မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ တစ္သားတည္း တစ္ေသြးတည္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။ 

ဗုဒၶဘာသာကို စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့ေသာ ဘီစီ ၃-ရာစုမွ သီရိလကၤာလူမ်ိဳးဘုရင္မ်ား က်ဆံုးခ်ိန္ ၁၉-ရာစုအထိ ႏွစ္ေပါင္း ၂၂၀၀-အတြင္း သီရိလကၤာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာကိုသာ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ တိုင္းျပည္ပလႅင္ေပၚတြင္လည္း ဗုဒၶဘာသာမင္းမ်ားသာ ေနရာရခဲ့သည္။ အျခားဘာသာအယူအဆရွိသူမ်ား မည္သူမွ် မပါ၀င္ခဲ့ေပ။ ဗုဒၶဘာသာယံုၾကည္မႈမွာ ၁၀-ရာစုတြင္ အလြန္႔အလြန္ ျမင့္တက္ခဲ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို မဟိႏၵမင္းလက္ထက္ ေက်ာက္စာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ထိုေက်ာက္စာတြင္ မင္းအျဖစ္ကို သာမာန္ဗုဒၶဘာသာမ်ားပင္ ရယူခြင့္မရွိ၊ ဘုရားေလာင္းမ်ားသာ မင္းျဖစ္ခြင့္ရွိသည္။ မင္းအျဖစ္ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံမွ ဗ်ာဒိတ္ရယူခဲ့သည္ဟုပင္ ဆိုထားသည္။

ထို႔အျပင္ အလားတူ ေက်ာက္စာတစ္ခုတြင္ သီရိလကၤာဘုရင္မ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ သံဃအဖြဲ႕အစည္းထံမွ သူတို႔ ႐ံုးစိုက္ရာ နန္းေတာ္ကို လက္ခံရယူရေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ဖို႔ရန္အတြက္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ သေဘာတူညီမႈကို ရယူရသည္မွာ ထင္ရွားသည္။ ၉-ရာစု နန္းတက္ပဲြတစ္ခုကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေရွ႕ေမွာက္၌ ဘာသာေရးအခမ္းအနားမ်ားႏွင့္မျခား က်င္းပသြားခဲ့ေၾကာင္း မဟာ၀ံသ၌ ေဖာ္ျပထားသည္။ 

နိႆကမလႅဘုရင္ ေက်ာက္စာမ်ားတြင္ 

“သီရိလကၤာႏိုင္ငံကို ဗုဒၶဘာသာက ပိုင္ဆိုင္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ိဳလ (ေစာဠ)ႏွင့္ ေကဠာရတိုင္းျပည္မ်ား၏ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္သူဘုရင္မ်ားအတြက္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ထီးနန္းကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရွိ” 

ဟု ျပဆိုထားသည္။

ထိုေဖာ္ျပခ်က္ကို ၁၃-ရာစုတြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္သည့္ ပူဇာ၀လိယတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ထပ္မံရွင္းျပ ဖြင့္ဆိုထားသည္။

“သီရိလကၤာႏိုင္ငံကို ဗုဒၶဘုရားရွင္က ပိုင္ဆိုင္သည္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာဟူေသာ ရတနာသံုးပါးႏွင့္ ျဖည့္ဆီးထားေသာ ရတနာသိုက္ႀကီးတစ္ခုႏွင့္ပင္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မွားယြင္းေသာအယူရွိသူမ်ား ဤကၽြန္းတြင္ ေနထိုင္လွ်င္ ၾကာရွည္စြာ တည္ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္။ ေရွးအခါက ဤကၽြန္းႏိုင္ငံတြင္ ေနခဲ့ေသာ ယကၡလူမ်ိဳးမ်ား ၾကာရွည္စြာ မတည္ရွိႏိုင္ခဲ့။ အင္အားမမွ်တသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္သူမ်ား တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အုပ္ခ်ဳပ္ဖူးေကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ဖူးလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားသည္ သူတို႔အဆက္အႏြယ္ကို တည္ေထာင္ႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ဤသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ထူးျခားေသာ စြမ္းရည္တစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ သီရိလကၤာကၽြန္းသည္ မွန္ကန္ေသာသမၼာဒိ႒ိအယူရွိသူ ရွင္ဘုရင္မ်ားအတြက္သာလွ်င္ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ထြန္းသည္။ ထိုမွန္ကန္ေသာသမၼာဒိ႒ိအယူရွိသူ ဘုရင္မင္းဆက္မ်ားသည္သာ အစဥ္အဆက္ တည္ရွိၿပီး တိုးတက္ထြန္းကားေပလိမ့္မည္။”

ကႏၵီၿမိဳ႕ရွိ မာလ္၀တၱဆိုင္ရာ သံဃာေတာ္မ်ားမွ သီရိလကၤာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ဒပ္ခ်္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္ခံထံသို႔ ေပးပို႔ေသာ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ဥပေဒကို ရွင္းျပထားေသာ စာတြင္ 

“သီရိလကၤာႏိုင္ငံဘုရင္တစ္ပါး (အုပ္ခ်ဳပ္သူ)အေနျဖင့္ ပထမဆံုး လိုက္နာေစာင့္ထိန္းရမည့္ ဥပေဒတစ္ရပ္မွာ ဗုဒၶဘာသာမွတစ္ပါး အျခားအယူ၀ါဒ ဘာသာတစ္ခုခုကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ျခင္း မျပဳရ”

ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

သမိုင္းဆိုင္ရာ အေထာက္အထားမ်ားက ဗုဒၶဘာသာသည္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ဘုရင္စနစ္၏ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒတစ္ခုအေနျဖင့္ တည္ရွိေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဗုဒၶဘာသာကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖာက္မႈတစ္ခုအျဖစ္ သေဘာထားသည္။ ဓာတုေသနမင္းလက္ထက္မတိုင္ခင္ သီရိလကၤာဘုရင္မ်ားကို ဆန္႔က်င္ၿပီး တမီးလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေထာက္ပံ့ကူညီေသာ သီရိလကၤာေခါင္းေဆာင္မ်ားရွိခဲ့သည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဓာတုေသနမင္းက ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ဗုဒၶဘာသာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈမျပဳသူမ်ားဟု စြပ္စဲြခဲ့သည္။

မလ္၀တၱနယ္ေျမရွိ သံဃာေတာ္မ်ားက ဒပ္ခ်္အစိုးရထံ ေပးပို႔ေသာ စာတြင္

“သီရိလကၤာေရွးေဟာင္း ဥပေဒအရ ေစတီပုထိုး သို႔မဟုတ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ မဟာေဗာဓိပင္ကို ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္လွ်င္၊ ဖ်က္ဆီးလွ်င္ မည္သူမဆို ေသဒဏ္အျပစ္ေပးခံရမည္” 

ဟု ပါရွိသည္။

ထိုဥပေဒမ်ားေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ လက္နက္အားျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္ၿပီး သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၏ ဘုရင္ျဖစ္လာတတ္ေသာ တမီးလ္လူမ်ိဳးဘုရင္မ်ားသည္ပင္ ဗုဒၶဘာသာဘုရင္မ်ားကဲ့သို႔ အုပ္စိုးခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခ်က္ကို ေျပာႏိုင္ေသာ အခိုင္အမာ အေထာက္အထား မ်ားစြာရွိပါသည္။ ထိုသို႔ ဗုဒၶဘာသာဘုရင္မ်ားလို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ္လည္း ထိုဘုရင္မ်ားမွာ ဗုဒၶဘာသာမ်ား မဟုတ္ခဲ့ၾကပါ။ သူတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနအရ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔ ဗုဒၶဘာသာလို ဟန္ေဆာင္ထားေသာဘုရင္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ (ယေန႔ေခတ္တြင္လည္း မ်ားစြာေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔သည္ ထိုကဲ့သို႔ တိုင္းျပည္ကို လွည့္ျဖားရန္ ဗုဒၶဘာသာအေရၿခံဳထားၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘာသာျပန္သူ) ေအစီ ၅-ရာစုတြင္ တမီးလ္ဘုရင္ ခုဒၵပရိႏၵသည္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ထီးနန္းကို စိုးစံခဲ့သည္။ ထိုဘုရင္သည္ သူ႔နာမည္ေရွ႕တြင္ “ဗုဒၶဒါသ - ဘုရားကၽြန္”ဟူေသာ ေရွ႕ဆက္စကားလံုးကို ထည့္သြင္းအသံုးျပဳခဲ့သည္။ ျပည္သူမ်ားက သူ႕ကို ဗုဒၶဘာသာဟု ထင္ျမင္ေစရန္ျဖစ္သည္။ ကႏၵီေခတ္က တမီးလ္ဘုရင္မ်ားသည္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို လက္ခံၿပီး ဗုဒၶဘာသာလို ေနထိုင္သြားခဲ့ေၾကာင္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ႏိုင္သည္။

သီရိလကၤာအစိုးရသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ ဆင့္ပြားရယူခဲ့ေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ မဟာေဗာဓိပင္၊ သပိတ္ေတာ္၊ အံေတာ္၊ ဆံေတာ္ စေသာ ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ားကဲ့သို႔ေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာအရာမ်ားကို အေစာင့္အေရွာက္မ်ားထားရွိၿပီး ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ႐ု၀ဏ္ေ၀လိ ပုထိုးေတာ္ စေသာ သာသနာ့အေဆာက္အအံုမ်ားကိုလည္း သီရိလကၤာႏိုင္ငံေတာ္၏ ရတနာမ်ားသဖြယ္ ထိန္းသိမ္းထားသည္။ ေမာဂၢလာန္ဘုရင္လက္ထက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဆံေတာ္ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ အသိဂၢါဟက ဟူေသာ နန္းတြင္းဂုဏ္ျပဳ အထူးတံဆိပ္ေတာ္ကို ျပဳလုပ္ေပးအပ္ေလ့ရွိသည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၏ ထင္ရွားေသာ ပဲြေတာ္မွန္သမွ်သည္ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္စပ္သည္ကသာ မ်ားေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ ဘာသာေရး၊ ႏုိင္ငံေတာ္အေရး စသည္တို႔မွာ တစ္ေသြးတည္းတစ္သားတည္း ညီညြတ္ေနခဲ့သည့္အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္သူမ်ား လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားစြာတို႔တြင္ ဘက္ေပါင္းစံုမွ စတင္ပါ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။

အခန္း (၁)
အခန္း (၂)
အခန္း (၂) အဆက္
အခန္း (၃)

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ ....