႐ိုးရွင္းမႈမွာ ဂုဏ္သတၱိအျပည့္ရွိတယ္

(၁)

ေမဂ်ီေခတ္ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ဇင္မာစတာတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ကိုင္ခ်ဴးဟာ တိုဖုကုေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီး ျဖစ္တယ္။ က်ိဳတိုၿမိဳ႕မွာေတာ့ အဓိက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ က်ိဳတိုၿမိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူ႕ကို ဆင့္ေခၚ (ပင့္)ပါတယ္။ ကိုင္ခ်ဴးရဲ႕တပည့္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရဲ႕ ပင့္စာရြက္ကို ဖတ္ပါတယ္။ ပင့္စာရြက္ ေအာက္ဆံုးမွာ --

ပံု/

ကိတဂါကိ

က်ိဳတိုၿမိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး 

- လို႔ ေရးထားတယ္။ ကိုင္ခ်ဴးဟာ အဲဒီအသံ ၾကားတာနဲ႔ “ဒီေကာင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ဘာကိစၥမွ ေျပာစရာမရွိဘူး၊ သြား .. ဒီေကာင္ကို ဒီကေန ထြက္သြားလို႔ သြားေျပာလိုက္”လို႔ မာန္လႊတ္လိုက္တယ္။ တပည့္လုပ္သူက ပင့္စာရြက္ေလးကို ယူၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကို ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။

“မဟုတ္ဘူး၊ ဒါ ငါ့ အမွားပဲ”လို႔ ေျပာၿပီး ပင့္စာရြက္ေပၚက “က်ိဳတိုၿမိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး”ဆိုတဲ့ စာလံုးကို ေဘာပင္နဲ႔ ဖ်က္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ “သင့္ဆရာကို ထပ္ၿပီး သြားပင့္ေခ်”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီအခါက်မွ ကိုင္ခ်ဴးက ပင့္စာရြက္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ (“အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ျပ၊ ရားထူးအာဏာျပ စာလံုးမပါေတာ့ဘူး)။ “ေအာ္ ကိတဂါကိ လားဟ၊ သူ႕ကို ေခၚလိုက္၊ ငါေတြ႕ခ်င္တယ္”လို႔ ႐ုတ္တရက္ ထေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

(၂)

အထက္ပါ ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီး သေဘာက်မိပါတယ္။ မိမိတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အေဆာင္အေယာင္ေတြ၊ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးေတြကို သေဘာမက်သူေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဇင္ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ဇင္ဘုန္းႀကီးဟာ နာမည္ေနာက္မွာ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆိုတဲ့ ရာထူးျပပုဒ္ပါတဲ့အခါမွာ လက္မခံခဲ့ဘူး။ ရာထူးျပပုဒ္ကို ျဖဳတ္လိုက္မွ ေတြ႕ဖို႔ လက္ခံတယ္။ အခ်ိဳ႕က ရာထူးရွိသူ၊ အာဏာရွိသူေတြဆိုရင္ အငန္းမရ ေတြ႕ခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးရဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရာထူးရွိရင္၊ အာဏာရွိရင္ (ရာထူးအာဏာႀကီး တ၀င့္၀င့္လုပ္ေနရင္) အဲ့ဒီလိုလူမ်ိဳးကို မေတြ႕ခ်င္ၾကဘူး။

(၃)

တစ္ခါတစ္ရံ ဒကာဒကာမေတြ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာတတ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တည္းခိုဖို႔ လာေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ပီနန္ေက်ာင္းဆိုတာ တည္းခိုဖို႔က ဧည့္သည္လည္း မမ်ားဘူး။ အခန္းလြတ္လည္းရွိတယ္ဆိုရင္ တည္းခိုခြင့္ရဖို႔က ေသခ်ာသေလာက္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕က တပည့္ေတာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာရာထူးရွိတာ၊ ဘယ္အေကာင္ႀကီးေတြနဲ႔ သိတယ္။ ဘယ္လို လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ရွိတာ။ ဘယ္လို ခ်မ္းသာတာ။ သူ႕ကိုယ္သူ ေခသူမဟုတ္ေၾကာင္းေတြ အရမ္းေျပာၿပီး လက္ခံေအာင္ ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ စကားေျပာပံု ပံုမက်လို႔ လက္မခံလိုက္တာေတြ ျဖစ္သြားတာေတြ ရွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ တည္းခ်င္လို႔ ဘာအပိုအလိုမွ မေျပာဘဲ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ အခန္းလြတ္လည္း ရွိေနရင္ လက္ခံလိုက္တာ မ်ားပါတယ္။

(၄)

ရာထူးေလး၊ ေငြေၾကးေလး၊ ပိုင္ဆိုင္မႈေလးေတြ ၾကြားလိုက္ရရင္ လူေတြ လက္ခံလိမ့္မယ္၊ အထင္ႀကီးၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္သူေတြရွိတယ္။ အမွားေတာ့လည္း မဆိုသာပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြကလည္း ရာထူး၊ အာဏာနဲ႔ ေငြရွိသူေတြကို ပိုၿပီး မ်က္ႏွာသာေပးတတ္ၾကတယ္မလား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ဂုဏ္ေဖာ္စကားေတြ၊ ၾကြားလံုးေတြဟာ ႐ိုးသားမႈကို ျမတ္ႏိုးသူေတြအတြက္ နားခါးစရာေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာကိုေတာ့ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

အၾကြားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဘယ္လို ခ်မ္းသာတာ၊ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္စတာေတြကို ေျပာသူက ေျပာ။ သူ႕အေျပာကို အထင္ႀကီးလို႔ ၀ိုင္းနားေထာင္သူက ေထာင္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕တတ္ပါတယ္။ လူေတြကလည္း ဒါမ်ိဳးဆို သိပ္အထင္ႀကီးတတ္ၾကတယ္။ ဦးဇင္းကေတာ့ ဒီလို လူမ်ိဳးဆို ေရွာင္တတ္ပါတယ္။

ပိုဆိုးတာက အခ်ိဳ႕က မိမိမွာရွိတဲ့ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကးကို ၾကြားၿပီး လိုခ်င္တာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာကို ရေအာင္လုပ္တယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိမိမွာ ဘာမွ မရွိတဲ့ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကးကို အရွိလုပ္ၿပီး လိမ္ညာတတ္ၾကတယ္။

(၅)

လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကိုယ္ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္ကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တက္လွမ္းေနၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီလို တက္လွမ္းတဲ့ေနရာမွာ ႐ိုး႐ိုးသားသား မွန္မွန္ကန္ကန္ နည္းလမ္းမ်ိဳးကို အသံုးျပဳမွသာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အိပ္မက္ကို ရရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အရွိကိုအရွိအတိုင္း ေဖာ္ျပေနတဲ့ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာရွိေနဖို႔ သိပ္ကို လိုအပ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အမွန္အတိုင္းေျပာလို႔ လူအထင္ႀကီးမခံရတာေတြ ရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ …..

႐ိုးသားမႈက အရွိန္တက္လာရင္ ဂုဏ္သတင္းက အလိုလို အေျပးေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုေလး ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္။