ေလေျပေလညွင္းက ရင္ခုန္သံကို နားလည္ပါတယ္

(၁)

“စုဘုတိ”ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ျပဳသူနဲ႔အျပဳခံတို႔ရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈၾကားမွာ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ တစ္ခုမွ မရွိတဲ့အျမင္ သို႔မဟုတ္ ေလဟာနယ္သေဘာကို နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ စုဘုတိဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ဘာမွမရွိတဲ့ေလဟာနယ္သေဘာကို စိတ္ထဲမွာ ဆင္ျခင္ရင္း ထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခါမွာ သစ္ပင္ေပၚက ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေၾကြက်လာခဲ့တယ္။ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္က “ဘာမွမရွိတဲ့ေလဟာနယ္သေဘာတရားကို ေဟာၾကားတဲ့အတြက္ သင့္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတာပါ”လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထိုအခါ စုဘုတိက “ငါ ဘာမွ မေဟာရေသးပါဘူး”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ “ဟုတ္ပါတယ္၊ သင္ကလည္း ဘာမွ မေဟာပါဘူး၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကလည္း ဘာမွ မၾကားမိပါဘူး၊ ဒါဟာ တကယ့္ ေလဟာနယ္သေဘာပဲေပါ့”လို႔ နတ္ေတြက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သစ္ပင္ေပၚက ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ စုဘုတိေပၚကို မိုးရြာသလို ရြာခ်ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။

(၂)

တစ္ႏွစ္က ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ ကပ္ေနခဲ့တယ္။ သူက ဒီေန႔ စာေပေလာကမွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နာမည္တက္လာေနတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ။ ကိုယ္က စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ခ်စ္တတ္ေတာ့ သူ႕ဆီမွာ ေနရတာ သေဘာက်တယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားမယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြား အတူသြားဖို႔ဆိုတာလည္း စကားေတြ အမ်ားႀကီး မေျပာပါဘူး။ သြားၾကမယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေလာက္သာ ေျပာျဖစ္တာပါ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စူပါပလိမ္းေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာမယ္။ သူက ေပါ့ဆိမ့္ကိုပဲ အၿမဲေသာက္တယ္။ ၿပီးရင္ လက္ဘက္ရည္ခြက္ကို အားမနာဘဲ လမ္းမႀကီးကို ေငးမယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူထိုင္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနရသလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ သူလည္း သူ႕အေတြးနဲ႔သူ၊ ကိုယ္လည္း ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္။ ဘာေလာကြက္မွ မရွိတဲ့ ကမၻာ့အျပင္က ကမၻာေလးတစ္ခုအလား ထင္မွားရတယ္။ သူဘာစကားမွ မေျပာေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ လမ္းေပၚက သြားေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကို လိုက္ဖမ္းေနမယ္။ လမ္းေပၚက သြားေနသူေတြရဲ႕ဘ၀အေၾကာင္းကို ေတြးေနမယ္။ လမ္းေပၚက လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကေန လမ္းေပၚက လူေတြေနတဲ့ေနရာအေၾကာင္းကိုပါ ဆက္ေတြးမယ္။ ေနာက္ၿပီး လမ္းေပၚကလူေတြကေန ကိုယ္ဖင္ခုထိုင္ထားရာ ျမန္မာ့ေျမက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအေၾကာင္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူဟာ အနာဂတ္မဲ့ေနတဲ့ လမ္းကေလးေတြအတြက္ ရင္နာမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ အခန္းေရာက္တာနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေကာက္ေရးလိမ့္မယ္။

ေျပာခ်င္တာက သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ၾကား ဘာစကားမွ မေျပာေပမယ့္ သူထိုင္ေနကတည္းက သူ႕အာ႐ံုေတြကို သိေနၿပီ။ သူ႕ရင္ထဲက ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြကို ကိုယ္ ၾကားမိၿပီ။ ကိုယ္က တိတ္တိတ္ေလး ပန္းပြင့္ေတြ ေျခြခ်ေပးေန႐ံုေပါ့။

(၃)

ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးက ဘာေျပာသလဲ။ ဇင္ဘုန္းႀကီးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ မရွိတရားကို စိတ္ထဲမွာ ဆင္ျခင္ေနတယ္။ နတ္က တရားက ေကာင္းလြန္းလို႔ ပန္းပြင့္ေတြ ေျခြခ်ေပးတယ္။ ဘာမွ မေဟာရေသးဘူးေျပာေတာ့ “အဲဒီလို ဘာမွ မေဟာဘဲေနတာကိုက အလြန္တရာ ေကာင္းျမတ္တဲ့တရားပါ”တဲ့။ ဒီလိုပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတာက ျပႆနာေတြကို ေအးခ်မ္းသြားေစတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ ဣေျႏၵရတယ္။

(၄)

ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ျခင္းရဲ႕ စြမ္းပကားက ဆူေ၀ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြကို အသံမဲ့ေစတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ သူ႕ဆရာသမားဟာ စကားနည္းတယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု စကားေျပာခဲတယ္။ ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လို႔ သူ႕ဆရာေရွ႕ ေရာက္သြားၾကတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ေျပလည္ေအာင္ ေျပာျပေပးတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ေျပာသမွ်စကားေတြကို နားေထာင္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးပဲ ၾကည့္ေနတတ္တယ္တဲ့။ အဲဒီလို ၿပံဳးၿပံဳးေလး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လိုက္ၾကည့္ၿပီး “ကဲ … ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ၾကေတာ့”လို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္တဲ့။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေျပလည္သြားၾက၊ ခ်စ္ခင္သြားၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။

(၅)

တစ္ေန႔က ဇင္ဇာတ္ေလးဖတ္ၿပီး အခန္းျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ အေနာက္တုိင္းသားေတြ ေရႊေစတီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ႕ ျမတ္ခင္းျပင္မွာ ေက်ာင္းႀကီး ေငးေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ ေက်နပ္မႈ၊ အံ့ၾသမႈ၊ ၀မ္းသာမႈေတြ ျပည့္ေနပံုေပၚတယ္။ “ေအာ္ ေက်ာင္းႀကီးက သူ႕ရဲ႕ တည္ၾကည္ခန္႔ျငားမႈနဲ႔ အေနာက္တိုင္းသားေတြကို စကားေျပာေနဟန္တူတယ္”လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိပါတယ္။

(၆)

စာဖတ္သူေတြလည္း ေတြ႕ႀကံဳခံစားဖူးၾကမယ္ထင္တယ္။ စိတ္ထဲ ေအးခ်မ္းတည္ၾကည္ေနခ်ိန္မွာ ေလေျပေလညွင္းေလးေတြက တိုက္ခတ္လာတတ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူ ျပာယာခတ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေလာကက မုန္တိုင္းထန္ေနတတ္တာကိုေပါ့။ ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးကေန ရလိုက္တာကေတာ့ “ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေအးခ်မ္းတည္ၾကည္ေနပါ။ ပန္းပြင့္ေလးေတြ မိုးလို ရြာလာလိမ့္မယ္”။

(၇)

ေလေျပေလညွင္းက ရင္ခုန္သံကို နားလည္ပါတယ္။