လက္မ်ား

(၁)

တန္ဘနယ္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းမွာ မိုကုစံ ဟိကိ ဆိုတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေနထိုင္ပါတယ္။ သူ႕တပည့္ေတြထဲက တစ္ေယာက္က သူ႕မိန္းမ ကပ္ေစးႏွဲတဲ့အေၾကာင္းကို ရင္ဖြင့္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ မိုကုစံဟာ သူ႕တပည့္မိန္းမဆီကို အလည္သြားလိုက္ပါတယ္။ တပည့္မိန္းမရဲ႕ မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ လက္သီးဆုပ္ျပလိုက္တယ္။ တပည့္မိန္းမက “ဒါ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ”လို႔ ေမးပါတယ္။

“ငါ့လက္က ဒီလိုသာ အၿမဲဆုပ္ထားမယ္ဆိုရင္ (အၿမဲတမ္း လက္သီးဆုပ္ရက္ႀကီးျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္) ဒါကို ဘယ္လို ေျပာမလဲ”လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ “ဒီလိုသာ အၿမဲတမ္းဆိုရင္ လက္က ပံုပ်က္ (တစ္ခုခု ခၽြတ္ယြင္း) ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့”

ေနာက္တစ္ခါ မိုကုစံဟာ လက္သီးဆုပ္ကို ျပန္ျဖန္႔ျပလိုက္ၿပီး တပည့္မိန္းမမ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ျပလိုက္ျပန္ပါတယ္။ “ကဲ ဒီလိုသာ ငါ့လက္က အၿမဲတမ္း ျပန္႔ေနမယ္ဆိုရင္ေကာ”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ “ဒီလိုဆိုရင္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒါလည္း ပံုပ်က္ျခင္း (ခၽြတ္ယြင္းျခင္း) တစ္မ်ိဳးပဲ”လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။

ထိုအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မိုကုစံဟာ “ေအး … ေကာင္းတယ္။ ဒါကိုသာ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ရင္ မင္းဟာ အလြန္ေတာ္တဲ့ အိမ္ရွင္မပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ျပန္သြားၿပီးေနာက္မွာ တပည့္မိန္းမဟာ သူ႕ေယာက်္ားကိုလည္း ကူညီ၊ ေပးကမ္းသင့္တာကို ေပးကမ္း၊ စုေဆာင္းသင့္တာကို စုေဆာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

(၂)

အထက္ပါ ဇင္းဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီး လူ႕ဘ၀ရဲ႕ လက္မ်ား၊ ထိုလက္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ေသာ လူမ်ားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိပါတယ္။ မိမိလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ပိုင္ဆိုင္သူျဖစ္ရာ မိမိရဲ႕ လက္ေတြကိုလည္း ဆုပ္လိုက္၊ ျဖည္လိုက္ လုပ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

(၃)

တစ္ေန႔က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူက သူ႕ေယာက္်ားအေၾကာင္းကို ေျပာတဲ့အခါ သူေယာက္်ားက နားလည္ရခက္ေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ေကာင္းရွိသလို ေတြ႕ရေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ အရမ္းစိတ္ပ်က္မိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူက ၿငီးမယ့္သာ ၿငီးေနတာ၊ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးက အလြန္သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုပါ။ သူေျပာျပတဲ့စကားေတြကို နားေထာင္ၿပီး အထက္က ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးနဲ႔ စကားျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးဟာ သူ႕ေယာက္်ားရဲ႕ လက္သီးဆုပ္လိုက္၊ လက္၀ါးျဖန္႔လိုက္ျဖစ္ေနတာကို မျမင္မိလို႔ စိတ္ပ်က္မိတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူလည္း စဥ္းစားသင့္တဲ့အရာပဲ၊ တပည့္ေတာ္ ျပန္ေလ့လာၾကည့္လိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီး ျပန္သြားေလရဲ႕။

(၄)

ဘ၀မွာ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အခါခပ္သိမ္း တသမတ္တည္း လုပ္ေဆာင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ တစ္သမတ္တည္း တည္ၿငိမ္မႈ (Stability) က အေျဖတစ္ခုျဖစ္ေနတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ Revolution is Resolution ဆိုတဲ့အတိုင္း ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲေပးျခင္းကသာ အေျဖျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေတြးအေခၚတစ္ခုကို အိမ္ဖဲြ႕ၾကည့္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါအရ လုပ္ေဆာင္ၾကတာကပဲ ဘ၀မွာ ပိုမိုအဓိပၸာယ္ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာ အိမ္ရွင္မက ရလာတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာကို ေပးေ၀သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေပးေ၀ၿပီး သိမ္းဆည္းဆုပ္ကိုင္ထားသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ သိမ္းဆည္းထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ ပစၥည္းဥစၥာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြးအေခၚတစ္ရပ္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ၿမိဳသိပ္သိမ္းဆည္းထားရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ဖြင့္ဟျပရပါတယ္။ သိမ္းဆည္းသင့္သေလာက္ မသိမ္းဆည္းရင္ အႏၲရာယ္ရွိသလို အသိမ္းဆည္း လြန္သြားရင္လည္း အႏၲရာယ္ရွိျပန္ပါတယ္။ ေပးကမ္းသင့္သေလာက္ မေပးကမ္းရင္လည္း ကပ္ေစးႏွဲေကာ္တရာအေနနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားၿပီး ဘ၀တက္လမ္းမွာ အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။ ထို႔အတူပဲ ေပးကမ္းသင့္တာထက္၊ ကိုယ့္ရွိတာထက္ ပိုမိုေပးကမ္းရင္လည္း စည္းကမ္းမဲ့ ျဖစ္သြားတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါအားေလ်ာ္စြာ လက္ကို ဆုပ္လိုက္၊ ျဖန္႔လိုက္လုပ္မွသာ ေလာကမွာ အဆင္ေျပႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

(၅)

အသက္အရြယ္အရ ေလာကႀကီးထဲ တိုး၀င္လာရတဲ့အခါ ငယ္ငယ္ကလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ခက္လာတတ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္လာၿပီဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လက္သီးကို ဆုပ္ထားရမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လက္၀ါးျဖန္႔ထားရမလဲဆိုတာကို တိတိက်က် ခန္႔မွန္းတတ္မွသာ ေအာင္ျမင္မႈ ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။