ငရဲျပည္သို႔ အလည္ခရီး

ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့ လူတစ္စုဟာ ပီနန္ကၽြန္းမွာ က်င္းပတဲ့ “ငရဲျပည္သို႔ အလည္သြားျခင္း” ခရီးစဥ္မွာ ပါ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ငရဲျပည္အႏွံ႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကရမယ့္ ဒီခရီးစဥ္ကို ဦးေဆာင္သူကေတာ့ ဇီဘိုင္ ဂြမ္ရင္ ဓမၼစင္တာ (Tze Bei Guan Yin Dhamma Centre) က ဆရာေတာ္ ကက္ အန္း စိန္ (Kek Eng Seng) ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဆရာေတာ္က ငရဲျပည္အထပ္ထပ္နဲ႔ နတ္ျပည္ျဗဟၼာျပည္အႏွံ႕ ေလွ်ာက္လည္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ အတိအလင္း ေၾကျငာထားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ မေလးရွားကို ေရာက္လာတာနဲ႔ လူေတြကို ဘ၀တစ္ပါးကို သြားလည္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

အံ့ၾသစရာပါပဲ။ မေလးရွားႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပားက လူေပါင္း ၂၀၀-ေက်ာ္ေလာက္ဟာ ဒီထူးျခားတဲ့ သာမန္မဟုတ္တဲ့ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္မွာ လိုက္ပါလိုေၾကာင္း စာရင္းေပးသြင္းၾကပါတယ္။ အျမင္အာ႐ံုမေကာင္းသူမ်ားနဲ႔ အခ်ိဳ႕ ေမြးေန႔ရွင္မ်ားကိုေတာ့ ဆရာေတာ္က စာရင္းကေန ပယ္ဖ်က္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုလည္း ငရဲျပည္ခရီးစဥ္မွာ လိုက္ပါခြင့္မျပဳပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ငရဲျပည္ကို လိုက္ပါခြင့္ျပဳသူ ဦးေရ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီး ၅၀-သာ က်န္ပါတယ္။ ငရဲျပည္ ခရီးသြားေတြထဲမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ား ေန႔စဥ္သတင္းစာနဲ႔ ေန႔စဥ္ခ်ီလီသတင္းစာတို႔မွ သတင္းေထာက္ ၁၂-ေယာက္ခန္႔ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။

ၾကာသပေတးေန႔နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ (ၾသဂုတ္ ၃၁-ရက္ေန႔နဲ႔ စက္တင္ဘာ ၁-ရက္ေန႔)ေတြမွာ မုိးက တစ္ေနကုန္ သည္းႀကီးမဲႀကီး ရြာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေနေန႔က်ေတာ့ မိုးက လံုး၀ မရြာေတာ့ပါဘူး။ စေနေန႔က ငရဲျပည္ အလည္သြားမယ့္ေန႔ေပါ့။ ဆရာေတာ္ ကက္က “က်ဳပ္ ကြမ္ရင္နတ္ကို က်ဳပ္တို႔ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ရွိလို႔ မိုးရပ္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ မိုးရပ္သြားတာ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ ညက်ေတာ့ ငရဲသြားမယ့္ခရီးသည္အားလံုးဟာ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ီ ၤကိုယ္စီ၀တ္ၾကရပါတယ္။ အျဖဴေရာင္၀တ္ရတာကေတာ့ ျဖဴစင္မႈနဲ႔ ႐ိုးသားမႈကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့သေဘာပါပဲ။ ပီနန္ကၽြန္း၊ ပဒန္းဘေရာင္းနယ္ေျမမွာ စတင္စု႐ံုးၾကပါတယ္။ ဘုရားရွိခိုးျခင္းနဲ႔ အျခားလုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ေသာ ဘာသာေရးအစဥ္အလာေတြ အားလံုးၿပီးတဲ့အခါ ည ၁၀း၁၅ မိနစ္မွာ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ကို စတင္ထြက္ခြါခဲ့ၾကပါတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးေတြကို ဆရာေတာ္က ကံၾကမၼာစာရြက္ သို႔မဟုတ္ အစြမ္းရွိတဲ့ စာရြက္နဲ႔ ဖုံးအုပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚကေန အ၀ါေရာင္အ၀တ္စနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မီးေတြအားလံုးကို ပိတ္ၿပီး အေမွာင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ ကက္က ဘုရားစာေတြ စတင္ရြတ္ဖတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ စ ရြတ္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းက အင္မတန္ ပူေလာင္လာတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ပူျပင္းတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲကေန အထက္ကို ေဖာက္ထြက္ေတာ့မယ့္အတိုင္းပါပဲ။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာေတာ္က ဒီလို ျဖစ္တာဟာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမွန္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ၀ိညာဏ္က အျပင္ကို ႀကိဳးစားထြက္ေနလို႔ ဒီလို ခံစားေနရတာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။) ဒီလိုျဖစ္တာဟာ ၃-ႀကိမ္၊ ၄-ႀကိမ္ေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏခ်င္းအတြင္းမွာ ေပ်ာက္သြားတာခ်ည္းပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၿပီး စိတ္ကို ထိန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္႐ိုးရာျပဇာတ္ပဲြက အသံေတြရယ္၊ ပဲြၾကည့္ပရိသတ္အသံေတြရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ကို အ႐ႈံးမေပးခဲ့ပါဘူး။

ငရဲခရီးစဥ္ စတင္ၿပီးေနာက္ ၄၅-မိနစ္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလင္းေရာင္ေတြ စျမင္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအလင္းေရာင္ေတြေနာက္ကို ဆက္လိုက္သြားပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အေမွာင္ထုႀကီးထဲ ျပန္ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အ၀ိုင္းအ၀ိုင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ေျပးလာေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပံုစံလဲဆိုေတာ့ သိပၸံဇာတ္ကားေတြထဲက အာကာသယဥ္ႀကီးေတြ ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲ ေျပးလႊားေနၾကသလိုပါပဲ။ (ဆရာေတာ္က ရွင္းျပတယ္။ ဒါဟာ ငရဲျပည္ခရီး လမ္းခုလတ္မွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ေရအိုင္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနရတာလို႔ ဆိုပါတယ္)။ ဒါေပမယ့္ ျပင္ပက ဆူဆူညံညံအသံေတြေၾကာင့္ ငရဲျပည္သြားတဲ့ ခရီးစဥ္ကို အ႐ႈံးေပးလိုက္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ ဆရာေတာ္ ကက္က ခရီးသည္အားလံုးကို ငရဲျပည္ကေန ျပန္လွည့္ဖို႔ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ဟာ စုစုေပါင္း ၁-နာရီနဲ႔ ၁၅-မိနစ္ခန္႔ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ 

ကံမေကာင္းတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငရဲျပည္သြား ခရီးသည္ ၅၀-ထဲက ၁၂-ေလာက္ပဲ ငရဲတံခါးႀကီးကို ေဖာက္ခဲြၿပီး ငရဲျပည္တြင္းကို ၀င္ခြင့္ရခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းသမားေတြထဲက မစၥတာ ခ်ိန္ကီခၽြမ္းတစ္ေယာက္ပဲ ငရဲျပည္တြင္း ၀င္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူက “အရမ္းလွပတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ သက္တန္႔ႀကီးက တဲြေလာင္းႀကီးက်ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ နတ္သားတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္သက္လြတ္စားဖို႔ မွားၾကားလိုက္တယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမည္မေဖာ္လိုသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကလည္း “ကၽြန္မက ေစ်းႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႕ၿပီး အဲဒီမွာ လူေတြ အမ်ားႀကီးကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူေျပာလို႔ မၿပီးခင္မွာ ဆရာေတာ္က “အဲဒီေစ်းနာမည္က ဘာ ဂ်ီယာအို ဂ်ီ (Ba Jiao Jie) မဟုတ္လား”လို႔ ေမးေတာ့ သူမက “ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား”လို႔ ေျဖတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ “ဟုတ္ရမယ္ေလ။ အဲဒီကို ဆရာေတာ္လည္း ေရာက္ဖူးတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ 

အျခားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကလည္း ဆိုပါေသးတယ္။ သူလည္းပဲ ငရဲျပည္မွာ သူ႕အေမကို ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အနီးကပ္ ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ကို ဘုရားရွိခိုးစာမ်ား ရြတ္ဖတ္ျခင္း၊ ကံဆိုးမႈမ်ားကို ရွင္းလင္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ဆရာေတာ္ ကက္က အဆံုးသတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ (အားမရတဲ့) ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းသမားမ်က္ႏွာကို ေတြ႕ျမင္လိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္ ကက္က စိတ္ပ်က္မေနဖို႔၊ ေနာက္ေန႔ တနလၤာေန႔မွာ တစ္ေခါက္ထပ္သြားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ႀကိမ္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ပဲ ၿပီးဆံုးသြားၾကတာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခရီးသည္ေတြဟာ အဘက္ဘက္က အရည္အခ်င္း မျပည့္မီၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္ = ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ၊ ယံုတာ မယံုတာ အပထား။ မေလးရွားက တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ယံုၾကည္မႈမ်ားကို ဗဟုသုတအျဖစ္ မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ အထင္ကရ သတင္းစာႀကီးျဖစ္တဲ့ THE STAR သတင္းစာႀကီးမွာ ပါတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ။