ဟာသထဲက ဘ၀

(၁)

တစ္ခါက အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခု ရွိခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကိုဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး ေနထိုင္တဲ့ ေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းေလးမွာ စည္းကမ္းတစ္ခု ထားထားတယ္။ အဆိုပါ စည္းကမ္းကေတာ့ “ဒီေက်ာင္းမွာ တည္းခိုခ်င္လွ်င္ ဒီေက်ာင္းမွာေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာ ျငင္းခံုပြဲတစ္ခု ျပဳလုပ္မယ္၊ အႏိုင္ရလွ်င္ တည္းခို္ႏိုင္တယ္။ အႏိုင္မရလွ်င္ လံုး၀တည္းခိုခြင့္ မရွိ”ဟူ၍ ျဖစ္ပါတယ္။ အစ္ကိုျဖစ္သူက စာေပက်မ္းဂန္ တတ္ေျမာက္တယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း စာေပေတြ ပို႔ခ်ေပးေနတယ္။ ညီျဖစ္သူကေတာ့ ပညာမတတ္ဘူး၊ ဉာဏ္ထိုင္းမႈိင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး မ်က္လံုးကလည္း တစ္ဖက္တည္းရွိတယ္။

ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးဟာ ေနရာအတည္တက် မေနထိုင္ဘဲ ခရီးလွည့္လည္သြားေနရင္း အဆိုပါ ေက်ာင္းေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း (ေက်ာင္းစည္းကမ္းအတိုင္း) ထူးျမတ္တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကားေျပာဆိုပဲြတစ္ခု ျပဳလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ အစ္ကိုျဖစ္သူက စာသင္ေနရတာနဲ႔ အလြန္႔ကို ပင္ပန္းေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညီျဖစ္သူကို သူေနရာမွာေနၿပီး “သြား ညီေရ၊ ဟို ဧည့္သည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုပဲြေလး ေအးေအးေဆးေဆး သြားလုပ္လိုက္”လို႔ ေစခိုင္းခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ခရီးသြားရဟန္းေတာ္နဲ႔ ညီျဖစ္သူတို႔ဟာ ခန္းမေဆာင္ထဲ၀င္ၿပီး ေဆြးေႏြးပဲြ စတင္ဖို႔ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ေဆြးေႏြးပဲြက ခဏေလးနဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ ခရီးသြားရဟန္းေတာ္ဟာ ခန္းမေဆာင္ထဲမွ ထြက္ၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူဆီ သြားကာ “အရွင့္ရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္ဟာ အလြန္အင္မတန္ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းပါတယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္ သူ႕ကို အ႐ႈံးေပးလိုက္ရတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အစ္ကိုဘုန္းႀကီး အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ “ဘယ္လို ဘယ္လို … က်ဳပ္ညီက ခင္ဗ်ားကို ႏိုင္တယ္၊ ေျပာပါအံုးဗ်ာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးမ်ား ႏိုင္သြားခဲ့တာလဲ”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ “ဟုတ္ပါၿပီ … ကၽြႏ္ုပ္ အရွင့္ကို ရွင္းျပမယ္၊ ဒီလိုပါ၊

ကၽြႏ္ုပ္က ပထမဆံုး လက္တစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္တယ္၊ အလံုးစံုကို သိျမင္ေတာ္မူတဲ့ သဗၺညဳဘုရားရွင္ကို ရည္ညႊန္းၿပီးေတာ့ေပါ့၊

အဲဒီအခါ အရွင့္ညီေတာ္ေမာင္က လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားေတာ္ကို ရည္ညႊန္းလိုက္တာေပါ့ေလ။

ေနာက္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္က လက္သံုးေခ်ာင္း ေထာင္ျပလုိက္တယ္။ ဘုရား၊ တရားနဲ႔ သံဃာကို ရည္ညႊန္းတာေပါ့။

ဒီအခါ အရွင့္ညီေတာ္ေမာင္က လက္သီးဆုပ္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာတည့္တည့္မွာ လႈပ္ရမ္းျပတယ္။ ဒါက ဒီဘုရား၊ တရားနဲ႔ သံဃာဆိုတာဟာ အမွန္တရားကို သိျမင္သေဘာေပါက္မႈတစ္ခုကေန ဆင္းသက္လာတာလို႔ ရည္ညႊန္းလိုက္တာေပါ့၊

ဒါေၾကာင့္ ဒီပဲြမွာ အရွင့္ညီေတာ္ေမာင္ ႏိုင္သြားတာ၊ ဒီေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ ဒီမွာ တည္းခြင့္မရွိေတာ့ဘူး၊ သြားခြင့္ျပဳပါ”လို႔ ရွင္းျပၿပီး ခရီးသြားရဟန္းေတာ္ဟာ ထြက္ခြါသြားခဲ့ေလတယ္။

ခရီးသြားရဟန္းေတာ္ ထြက္ခြါသြားၿပီးေနာက္မွာ ညီဘုန္းႀကီးဟာ အစ္ကိုရဲ႕အခန္းထဲကို ေျပး၀င္လာၿပီး “ဟိုငနဲ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ”လို႔ အေမာတေကာနဲ႔ ေမးပါတယ္။ ထိုအခါ အစ္ကိုျဖစ္သူက “ညီေရ … မင္း လာရွင္းျပမေနနဲ႔၊ ဒီပဲြမွာ မင္းႏိုင္တာ ငါနားလည္ပါၿပီ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

“ဘာ .. ဘာေျပာတယ္၊ က်ဳပ္ ဘာကိုမွ မႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္မွာလဲ အဲဒီကိုယ္ေတာ္၊ ႐ိုက္ခဲြပစ္မယ္”လို႔ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ “ေနပါအံုး၊ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ၊ မင္းတို႔ ေဆြးေႏြးတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ငါ့ကို ရွင္းျပစမ္း”လို႔ အစ္ကိုျဖစ္သူက ေမးလိုက္ပါတယ္။

“ဘာျဖစ္ရမလဲ အစ္ကိုရာ၊

အဲဒီကိုယ္ေတာ္က က်ဳပ္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ လက္တစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပတယ္။ ဒါဟာ က်ဳပ္မွာ မ်က္လံုးတစ္လံုးတည္းရွိတာကို ႏွိမ္ခ်ၿပီး ေစာ္ကားလိုက္တာပဲ။

ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က “ေအာ္ သူက ဧည့္သည္၊ ငါက အိမ္ရွင္၊ ငါ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ဆက္ဆံသင့္ပါတယ္ေလ”လို႔ ေတြးၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ေထာင္ျပတဲ့ လက္ညွိဳးႏွစ္ေခ်ာင္း အဓိပၸာယ္က “ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာ မ်က္လံုးတစ္လံုးတည္းရွိေပမယ့္ ခင္ဗ်ားမွာေတာ့ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး အျပည့္အစံုရွိတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္”လို႔ ဆိုလိုတာပါ။

က်ဳပ္က ဒီေလာက္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပဳမႈလိုက္တာကို ဒီကိုယ္ေတာ္အစုတ္ပလုတ္က ပိုဆိုးလာတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ က်ဳပ္ကို လက္သံုးေခ်ာင္း ထက္ေထာင္ျပတယ္ဗ်ာ၊ ဒါက “ဒို႔ ဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနေပမယ့္ စုစုေပါင္း မ်က္လံုးက သံုးလံုးတည္ရွိတယ္ေနာ္”လို႔ က်ဳပ္ကို ေလွာင္လိုက္တာပဲဗ်။

ဒါနဲ႔ အစ္ကိုရာ က်ဳပ္လည္း စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ဆဲြထိုးဖို႔ ထလိုက္တာေလ၊ သူလည္း ေျပးသြားေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ ေဆြးေႏြးပဲြက ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးသြားခဲ့တယ္”လို႔ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

(၂)

ဒီဇင္ဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ေရွးအခါက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးဟာ ေရကန္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ မိေခ်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးျမဴထားသတဲ့။ တစ္ေန႔ ေရကန္ႀကီးအလယ္မွာ ေဖာင္ေတာ္ကို ေက်ာက္ခ်ရပ္နားၿပီး “ဤေဖာင္ေတာ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ မိေက်ာင္းမ်ားကို တိုက္ခိုက္ၿပီး လာႏိုင္သူကို ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ား ေျမာက္မ်ားစြာ ေပးေတာ္မူမယ္”လို႔ ေၾကညာေစပါတယ္။ ပရိသတ္ေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အရမ္းမ်ားလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူရဲေကာင္းကို ၾကည့္ခ်င္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပဲြၾကည့္မယ့္သူသာ ရွိတာ။ ဘယ္သူမွ မိေက်ာင္းကန္ထဲက ဘုရင္ႀကီးေဖာင္ကို မသြားရဲၾကဘူး။

ဘုရင္ႀကီးကလည္း “ဒီတိုင္းျပည္မွာ ရဲစြမ္းသတၱိရွိသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား”လို႔ ေမးေနပါၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ေရကန္ထဲကို ဗြမ္းခနဲ ခုန္ခ်သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ၾကရတယ္။ ဘုရင္ႀကီး၊ မွဴးမတ္ေတြနဲ႔ ပရိသတ္ေတြကလည္း လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ ၾသဘာေပးသံေတြ ဆူညံသြားခဲ့ပါတယ္။ ထိုသူ ေရကန္ထဲက်သြားတာနဲ႔ မိေက်ာင္းေတြကလည္း တ၀ုန္း၀ုန္း လိုက္လံသတ္ျဖတ္ၾကတယ္။ ၾကည့္ရသူမ်ားက ရင္သပ္ရႈေမာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘုရင္ႀကီးထံကို ေရာက္သြားတယ္။ ဘုရင္ႀကီးကလည္း ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ ေျမာက္မ်ားစြာ ေပးသနားေတာ္မူပါတယ္။ စစ္သူႀကီးရာထူးပါ တစ္ခါတည္း အပ္ႏွင္းလိုက္ပါတယ္။

ထိုအခ်ိန္ အမတ္ႀကီးတစ္ဦးက ဆူညံေနေသာ ပရိသတ္ကို ခဏတိတ္ေစၿပီး “သူရဲေကာင္းႀကီးအေနနဲ႔ ပရိသတ္ကို ဘာမ်ားေျပာခ်င္ပါေသးသလဲ”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ထိုအခါ သူရဲေကာင္းဆိုသူ ေျပာလိုက္တဲ့စကားကေတာ့ ….

“ဘယ္ ေခြးမသား …. ငါ့ကို ကန္ထဲ တြန္းခ်လိုက္တာလဲကြ”

(၃)

ငယ္ငယ္က စာသင္တိုက္မွာ ဦးဇင္းတစ္ပါးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူက ပရိသတ္ထဲမွာဆိုရင္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔။ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာရဲရွာဘူး။ တရားေဟာဖို႔ဆိုရင္ ေ၀းေရာ။ တစ္ေန႔ ေတာအရပ္ေဒသတစ္ခုကို ဆရာျဖစ္သူနဲ႔အတူ သြားၾကတယ္။ အဲဒီအရပ္က လူေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ တရားပဲြတစ္ခုမွာ ပရိတ္ရြတ္ဖို႔အတြက္ မိုက္က႐ိုဖုန္းကို သံုးလံုးစီစဥ္ထားတယ္။ အဲဒီရွက္တတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးကလည္း မိုက္က႐ိုဖုန္းေရွ႕မွာေပါ့။ ဆရာျဖစ္သူက သီလေပးတယ္။ သီလေပးၿပီးမွာ အဆိုပါ ရွက္တတ္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ေလးကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး သူဟာ တရားေဟာအလြန္ေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းၿပီး အခု သူ႕တရားကို ဒကာတို႔ နာခြင့္ရတာ ကံေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၾကားၿပီး ထြက္ခြါသြားခဲ့တယ္။

ေစာေစာက ရွက္တတ္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ေလးဟာ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ရသမွ် တတ္သမွ်ေလးေတြကို တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ ေဟာပါေတာ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ရလာၿပီး အသံက ၿငိမ္လာတယ္။ ထိုတရားပဲြ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွက္တတ္လြန္းတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေလးဟာ ပရိသတ္ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမရွိ ေဟာရဲေျပာရဲ သြားခဲ့ပါတယ္။

(၄)

အထက္က အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို စာဖတ္သူ ဘယ္လိုမ်ား ယူဆမိသလဲ။ ရယ္ရႊင္စရာေလးအေနနဲ႔ပဲ ထင္ျမင္မိသလား သို႔မဟုတ္ လူေတြရဲ႕ဘ၀ေတြမွာ အမွန္အကန္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့သေဘာေတြပဲလို႔မ်ား ေတြးမိၾကသလား။

(၅)

တကယ္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ လူ႕ဘ၀ႀကီးမွာ ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးထဲက အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ မ်က္စိတစ္လံုးသာရွိတဲ့ ညီဘုန္းႀကီးလို ေနရာမ်ိဳးမွာလည္း မထင္မွတ္ဘဲ ေအာင္ပြဲရသြားတတ္တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ညီျဖစ္သူဟာ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔သူ ေလွ်ာက္လုပ္လိုက္တာပဲ။ အျခားတစ္ဖက္မွာ ဧည့္သည္ဘုန္းႀကီးလို ေနရာမ်ိဳးမွာလည္း ေရာက္ေနတတ္တာပဲ။ ကိုယ္က ေတာ္ၿပီ၊ တတ္ၿပီဆိုၿပီး ကိုယ့္ယူဆခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ေက်နပ္ေနၿပီး အေျခအေနမွန္ကို သံုးသပ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားတတ္တာေတြ ရွိဖူးၾကမွာပါ။ ကိုယ္ေတြးတာ မွန္လွၿပီဆိုၿပီး ေက်ာခိုင္းထြက္ခြါသြားလိုက္တာ ေနာက္မွာ ကိုယ္ထင္ခဲ့သမွ်ေတြက အျဖစ္မွန္နဲ႔ တစ္ျခားစီပဲ။ မိေက်ာင္းကန္ထဲကူးသြားတဲ့သူအျဖစ္ကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ။ သူ႕ကို သူရဲေကာင္းႀကီးလို႔ ထင္ထားလိုက္တာ။ ေနာက္မွ သူမ်ားက တြန္းခ်လို႔ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းခဲ့ရတာ။

ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပံဳးစရာေလးလည္း ျဖစ္ေအာင္၊ ေဘးကအျမင္နဲ႔ လက္ေတြ႕အေျခအေနကို ႏႈိင္းယွဥ္သံုးသပ္ႏိုင္ေအာင္၊ ဟာသထဲမွာလည္း ထုတ္ယူစရာအေတြးစေလးေတြ ရွိတယ္ဆိုတာရယ္ကို မီးေမာင္းထုိးၾကည့္ခ်င္လို႔ ေရးလိုက္ရပါတယ္။