အျဖဴထဲက အမည္း

(၁)

လယ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ တန္ဒိုင္းဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကို ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူ႕မိန္းမအတြက္ ရည္စူးၿပီး သုတၱန္အခ်ိဳ႕ကို ရြတ္ဖတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ သုတၱန္ရြတ္ဖတ္လို႔ ၿပီးတဲ့အခါ လယ္သမားက “ဒီရြတ္ဖတ္လိုက္တဲ့ ကုသိုလ္အက်ိဳးကို ကၽြႏ္ုပ္မိန္းမက ရတယ္လို႔ အရွင္ ယူဆပါသလား”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ထိုအခါ ဘုန္းႀကီးက “သင့္ မိန္းမတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ အားလံုးေသာ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေတြဟာ ဒီသုတၱန္ရြတ္ဖတ္လိုက္တဲ့အက်ိဳးကို ရၾကပါတယ္”လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။

“ေအာ္ … အခုလို ကုသိုလ္အက်ိဳးကို သတၱ၀ါအားလံုးကို ညီတူမွ်တူ ခဲြေ၀ေပးလိုက္ရေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္မိန္းမရႏိုင္မယ့္ ကုသိုလ္ေ၀စုက နည္းသြားမွာေပါ့၊ ဒီေတာ့ အရွင့္အေနနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ပဲ သုတၱန္ကို ရြတ္ဖတ္ေပးပါ”လို႔ လယ္သမားက ေျပာလိုက္တယ္။ ထိုအခါ ဘုန္းႀကီးက ကုသိုလ္တစ္ခုျပဳတဲ့အခါ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအက်ိဳးကို သတၱ၀ါအားလံုးကို မွ်ေ၀ေပးဖို႔ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ႕ ဆႏၵျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္တယ္။

ထိုအခါ လယ္သမားက ေျပာျပန္တယ္။ “ေအာ္ … ဒီလိုလား၊ ဒါဆိုရင္ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ထားေပးပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ ၾကမ္းလည္း ၾကမ္းတမ္းတယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္အေပၚလည္း ရက္စက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ခ်န္ထားေပးပါ၊ က်န္တဲ့သတၱ၀ါအားလံုးကိုေတာ့ မွ်ေ၀ေပးလို႔ ရပါတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

(၂)

ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း အေတြးေလးေတြ ဆင့္ပြားေနမိတယ္။

ၿပံဳးမိတာက ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အမွ်ေ၀တာကို အိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ထားခဲ့ခ်င္တဲ့ လယ္သမားရဲ႕ စိတ္ကူးေၾကာင့္ပါ။ ေတြးမိတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။

(၃)

စာေရးသူတို႔ ၀န္းက်င္ေတြမွာလည္း ေတြ႕ဖူးၾကမွာပါ။ “ငါ အားလံုးနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနလို႔ ရပါတယ္ကြာ၊ ဒီေကာင့္ကိုေတာ့ ၾကည့္လို႔ကို မရဘူး”။ “တပည့္ေတာ္ က်န္တဲ့လူအားလံုးကို ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ဆက္ဆံလို႔ ရပါတယ္၊ သူ႕ကိုေတာ့ ဘယ္လို ႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ ေမတၱာထားလို႔ကို မရဘူး” … စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုၾကတာကို လူတိုင္း ႀကံဳဖူးမွာပါ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာျဖစ္ဖူးၾကမွာပါ။

(၄)

ေနာက္တစ္ခ်က္က ဇာတ္လမ္းေလးအဆံုးမွာ လယ္သမားႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ ဟန္ပန္အမူအရာနဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြက မ်က္စိထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္လာခဲ့တယ္။ သူက ႐ိုးသားၿပီး အသိဉာဏ္နည္းရွာတယ္။ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူ႕လို လူေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ သူတို႔ဟာ ႐ိုးသားတယ္၊ ျဖဴစင္တယ္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အသိဉာဏ္အားနည္းေတာ့ သူ႕အထက္မွာ ရွိတယ္လို႔ သက္မွတ္ထားတဲ့ သူေတြ (ဘုန္းႀကီးတို႔၊ ဆရာတို႔၊ ေဆးဆရာတို႔)ေျပာသမွ်ကို အကုန္ယံုတတ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ရြာေတြမွာ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရတတ္တာပဲ။

(၅)

ျမန္မာမွာ နာမည္ႀကီး ဆရာႀကီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ ေနာက္ဆံုးပြင့္တဲ့ ဘုရားလို႔ လိုက္ေဟာေနခဲ့တာ။ ေနာက္လိုက္ တပည့္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ သူ႕တရားေတြထဲက တစ္ခု ေျပာရရင္ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ေလာဘတဏွာကို ပယ္သတ္ရတာ၊ အေတာ္အတန္ သူ႕တရားနာ၊ အားထုတ္လို႔ၿပီးရင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို တစ္ဦးခ်င္း အခန္းပိတ္ၿပီး တရားစစ္တယ္။ ဟိုေနရာ ဒီေနရာေတြကို ထိၿပီးေတာ့ ဟိုစိတ္ဒီစိတ္ ျဖစ္ေသးလားလို႔ ေမးတယ္။ ျဖစ္ေသးတယ္ဆိုရင္ တဏွာ မကုန္ေသးဘူးေပါ့။ ဒါက အမ်ိဳးသမီးေတြကို တရားစစ္တာ၊ အမ်ိဳးသားေတြကို တရားစစ္တာကေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ မင္း တရားေပါက္ၿပီလို႔ ထင္ေနလား။ ဒါဆိုရင္ မင္း မိန္းမကို ေရစက္ခ်ၿပီး ငါ့ကို လွဴၾကည့္။ မင္းစိတ္ထဲမွာ ဘာသံေယာဇဥ္မွ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ မင္း တရားရၿပီပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ဆိုေတာ့ ေယာဂီေတြကလည္း သူတို႔ တရားရေၾကာင္း ျပခ်င္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးကို မိန္းမေတြ လွဴပစ္လိုက္ၾကတယ္။

ဒါက တကယ္ရွိခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ သူ႕ကို တရားစီရင္ဖို႔အတြက္ သက္ဆိုင္ရာေတြဟာ မနည္းကို ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႕တပည့္ေတြ ေျမာက္မ်ားစြာဟာ သူ႕ဘက္ကေန လိုက္ေထာက္ခံေပးခဲ့ၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အသိဉာဏ္ပညာနည္းတဲ့ ရလဒ္ေတြလို႔ ဆိုရမွာပါ။

(၆)

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟာသဆန္ဆန္ (လက္ေတြ႕လည္း ဆန္ပါတယ္) ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီး ရလာတဲ့အေတြးအခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ျခစ္ၾကည့္တာပါ။ လယ္သမားႀကီးရဲ႕ ႐ိုးသားတဲ့ ပကတိရင္ထဲက လူသားေတြရဲ႕ သဘာ၀ကို လွစ္ဟျပေနတာကေတာ့ ဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕ အလွပဆံုး အကြက္တစ္ခုလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း “ျဖဴစင္မႈထဲမွာ အမည္းစက္ေလးေတြရွိေနတတ္တာဟာ လူ႕သဘာ၀ပဲ”လို႔ လက္ခံလိုက္ရေတာ့မလိုပါပဲ။