ရတနာရာမသို႔ ေရာက္ခဲ့ရာ၀ယ္ …

(၁)

၂၀၀၉-ခုႏွစ္က စာေရးသူသည္ သီရိလကၤာမွာ စာသင္ေနရာက M A စာေမးပဲြလည္း ၿပီးၿပီျဖစ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အလည္တစ္ေခါက္ ျပန္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွအျပန္တြင္ မေလးရွားႏိုင္ငံသို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင့္အတူ အလည္သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕လည္က ဗုဒၶ၀ိဟာရေက်ာင္းတြင္ တည္းခိုခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က လကၤာတမန္ မဂၢဇင္းတာ၀န္ကလည္း ပါရွိေနရာ ၿမိဳ႕လည္ေက်ာင္းက အဆင္အေျပဆံုးဟု ယူဆသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕လည္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကလည္း ဧည္သည္မ်ားအေပၚတြင္ ေဖာ္ေရြသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တည္းျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လကၤာတမန္ မဂၢဇင္းကိစၥ၀ိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ၿပီးေသာအခါ သီရိလကၤာက သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေမးပါသည္။ “ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ယူ တည္ေထာင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းမွာ မတည္းဘူးလား”ဟု ေမးပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရတနာရာမေက်ာင္းကို “ေက်ာင္းသားေက်ာင္း”ဟုပင္ ေခၚၾကပါသည္။

“ဆရာေတာ္ႀကီးက သီရိလကၤာ၊ အိႏၵိယ စတဲ့ စာသင္သား ရဟန္းေတာ္ေတြ မေလးရွားကို လာလည္ရင္ တည္းစရာ အဆင္ေျပေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ တည္ေထာင္ထားတာေလ”ဟုလည္း ဆက္ေျပာပါသည္။ ထိုစဥ္က အာဂႏၲဳမ်ား စကားအရ ရတနာရာမေက်ာင္းကို သြားတည္းဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနပါသည္။ သြားသမွ် သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက မည္သို႔ပင္ ရည္ရြယ္တည္ေထာင္ထားေစကာမူ မသြားျဖစ္ၾကသည္က မ်ားပါသည္။

သို႔ရာတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက “ဟာ ဦးကုသလသာမိ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ရတနာရာမကို သြားမတည္းတာလဲ၊ တစ္ျခားသူ စကားေတြ နားေထာင္မေနနဲ႔၊ ဆရာေတာ္ႀကီးက တပည့္ေတာ္တို႔လို စာသင္သားေတြ တည္းဖို႔ တည္ေထာင္ထားတာ၊ ကိုယ္ေတာ္ သြားသင့္တယ္”ဟု အႀကံေပးပါသည္။ ထိုစကားျဖင့္ပင္ ရတနာရာမေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္တည္းခိုခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က တာ၀န္ခံဆရာေတာ္မ်ားမွာ ဦးစရိယႏွင့္ ဦးအဂၢဓမၼ တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

(၂)

တာ၀န္ခံဆရာေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ ဦးစရိယႏွင့္ ဦးအဂၢဓမၼတို႔ ဆိုသည္မွာ ၂၀၀၇-စက္တင္ဘာအေရးအခင္းကာလတြင္ သီရိလကၤာစာသင္သားမ်ားျဖင့္ တည္ေထာင္ဖဲြ႕စည္းခဲ့ေသာ သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ား အဖဲြ႕ (MSMA)တြင္ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူသည္ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္တြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ စာသင္သြားရာ စာေရးသူ သီရိလကၤာသို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း MSMA အဖဲြ႕သားမ်ား မေလးရွားက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး တည္ေထာင္ထားေသာ ရတနာရာမေက်ာင္း တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ ခန္႔အပ္ေရးအစည္းအေ၀းကို တက္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။

ထိုအစည္းအေ၀းက်င္းပသည့္အခ်ိန္တြင္ ဦးစရိယႏွင့္ ဦးအဂၢဓမၼတို႔မွာ မေလးရွားတြင္ အလည္အပတ္ေရာက္ရွိေနၾကပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဥကၠ႒ဆရာေတာ္က အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္သူမ်ားကို အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး မေလးရွားတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ဦးစရိယႏွင့္ ဦးအဂၢဓမၼတို႔ကို ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ရတနာရာမေက်ာင္း တာ၀န္ခံဆရာေတာ္မ်ားအျဖစ္ ခန္႔အပ္လွ်င္ သေဘာတူ၊ မတူ သေဘာထား ခံယူခဲ့ၾကပါသည္။

အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္လာသူ ရဟန္းေတာ္မ်ားက “သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု”ဟု သာဓုသံုးႀကိမ္ ေခၚအၿပီးတြင္ ဦးစရိယႏွင့္ ဦးအဂၢဓမၼတို႔မွာ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ရတနာရာမေက်ာင္း တာ၀န္ခံဆရာေတာ္မ်ားအျဖစ္ အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဦးအဂၢဓမၼမွာ လူျပန္ေတာ္ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ရတနာရာမေက်ာင္းတြင္ ဦးစရိယတစ္ပါးသာ က်န္ရွိေနခဲ့သည္။

(၃)

တစ္ေန႔က ရတနာရာမေက်ာင္းကိစၥအေၾကာင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ ေျပာျဖစ္ၾကေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက ရတနာရာမေက်ာင္း တည္ေထာင္ခဲ့ရပံုႏွင့္ တည္ေထာင္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကို အမိန္႔ရွိခဲ့ပါသည္။

“အိႏၵိယတို႔၊ သီရိလကၤာတို႔မွာ စာသင္ေနၾကတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ မေလးရွားကို အလည္ေရာက္လာရင္ တည္းဖို႔ခိုဖို႔ အခက္အခဲ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ငါ သိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြာလာလမ္ပူမွာ ေက်ာင္းတည္ေထာင္ဖို႔ ငါကိုယ္တိုင္ ဆန္းေဒးစကူးေက်ာင္းသားေဟာင္း ေဒးဗစ္(David)နဲ႔ ေလးဘိန္း (Lay Beng)တို႔ကို ေခၚၿပီး ေနရာရွာဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီ ရတနာရာမေက်ာင္းဆိုတာ ပထမဆံုးေနရာ မဟုတ္ဘူး၊ အရင္ ေနရာတစ္ခု ၀ယ္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အခု လက္ရွိေနရာကို ေရြးျဖစ္ၿပီး အတည္ျဖစ္သြားတာ”

စသည္ျဖင့္ ေက်ာင္းတိုက္၏သမိုင္း၊ ေက်ာင္းတိုက္တည္ေထာင္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ စသည္မ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းလင္းမိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။

(၄)

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက စာေရးသူတို႔ႏွင့္ စကားေျပာတုိင္း “ေကအယ္ကေက်ာင္း (ရတနာရာမေက်ာင္း) အာဂႏၲဳေတြ လာသလား”ဟု အၿမဲေမးပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ စာသင္သားအတြက္ ရည္ရြယ္တည္ေထာင္ထားေသာ ရတနာရာမေက်ာင္းသည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဆႏၵကို မျဖည့္ဆီးေပးႏိုင္ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီး သေဘာမေတြ႕ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းမ်ားျဖင့္ တည္ေထာင္လိုက္ေသာ ေက်ာင္းတိုက္က အဆင္မေျပမႈမ်ား၊ ျပႆနာမ်ား၊ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာမ်ား စသည့္ သတင္းတို႔ကိုသာ ရရွိေနသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီးအေနျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းမေျမ့ ျဖစ္ေနခဲ့ရပံု ရပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ရာမ်ားအနက္ ေလးစားစရာေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ခု ရွိပါသည္။ “ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို တာ၀န္တစ္ခု ေပးမိလွ်င္ အမွားမ်ား က်ဴးလြန္ေနသည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ျမင္ေနရေစကာမူ လြယ္လြယ္ကူကူျဖင့္ မဖယ္ရွားလို”ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ နစ္နာသြားမွာကို အထူး စိုးရိမ္ေတာ္မူပါသည္။

“ေစာင့္ၾကည့္ေသးတာေပါ့၊ ေစာင့္ၾကည့္ေသးတာေပါ့၊ သူ႕ခမ်ာ ငါ လုပ္လိုက္ရင္ နစ္နာသြားလိမ့္မယ္”ဟု မၾကာခဏ အမိန္႔ရွိပါသည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သနားက႐ုဏာစိတ္ျဖင့္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးေပးကာ ေစာင့္ၾကည့္ေပးခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ပိုင္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို တပည့္ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားႏွင့္ ဆရာေတာ္မ်ားက ရတနာရာမေက်ာင္းတိုက္တြင္ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ တစ္ပါးတည္း မထားသင့္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္မ်ား ေရြးခ်ယ္ေစလႊတ္သင့္ေၾကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း၊ သာဓကမ်ားျပၿပီး ေတာင္းပန္လာၾကသည္။

စာေရးသူတို႔ႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္သည့္အခါတိုင္း

“ဧေကာ အလဇၨီ အလဇၨီသတမၸိ ကေရာတိ = ယုတ္မာတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ယုတ္မာသူတစ္ရာကိုလည္း ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္၊ An evil increases thousands of evil”

ဟူေသာ ၀ိနည္းအ႒ကထာလာ စကားကို ထည့္သြင္းၿပီး ရတနာရာမေက်ာင္းကိစၥကို မၾကာခဏ အမိန္႔ရွိပါေတာ့သည္။ ထိုသို႔အမိန္႔ရွိရင္း တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱႏွင့္ စာေရးသူတို႔ကို ရတနာရာမေက်ာင္းတြင္ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ ၂-ပါး ထပ္မံခန္႔အပ္ဖို႔ ဦးဇင္း ၂-ပါးေလာက္ ရွာထားဖို႔ အမိန္႔ရွိခဲ့ပါသည္။

(၅)

၂၀၁၁-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ၊ ၈-ရက္ေန႔တြင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စကၤာပူ ၾကြဖို႔ စီစဥ္ထားခဲ့သည္။ ၈-ရက္ေန႔၊ ေန႔ဆြမ္းစားအၿပီးတြင္ “ကိုယ္ေတာ္တို႔ ရတနာရာမေက်ာင္းအတြက္ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္အျဖစ္ သြားမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ ၂-ပါးဆိုတာ ရွာၿပီးၿပီလား”ဟု ေမးပါသည္။ စာေရးသူတို႔က ရွာၿပီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ “ဒါဆို ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ သြားထားလိုက္ေတာ့ေလ၊ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး၊ ငါလည္း စကၤာပူ သြားေတာ့မယ္၊ ဒီကိစၥကို ၿပီးေအာင္ လုပ္ထားၾက”ဟု အမိန္႔ရွိခဲ့ပါသည္။

ထိုအခါ စာေရးသူတို႔က “ဆရာေတာ္ … အခု ဦးစရိယက ခရီးထြက္ေနတယ္၊ ေက်ာင္းမွာ မရွိဘူး”ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ “သူ ခရီးထြက္ေနေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ငါ လႊတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ၿပီးေရာေပါ့”ဟု အမိန္ရွိခဲ့ပါသည္။

ၿပီးလွ်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “ငါ စာတစ္ေစာင္လည္း ေရးေပးလိုက္မယ္”ဟု ေျပာၿပီး ညေန ၃-နာရီခန္႔တြင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကိုယ္တုိင္ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး စာေရးသူတို႔လက္ထဲ စာကို ေပးထားခဲ့ပါသည္။

(၆)

၉-ရက္ေန႔တြင္ ကြာလာလမ္ပူရွိ ရတနာရာမေက်ာင္းကို ဖုန္းဆက္သည္။ ေက်ာင္းတြင္ ရွိေနေသာ ဦးဇင္းတစ္ပါးက ဦးစရိယ ထိုင္းကို အလည္သြားေနေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ “ဘယ္ေန႔ ျပန္ေရာက္မလဲ”ဟု ေမးေသာအခါ “မသိပါ”ဟု ေျဖသည္။ ဦးစရိယ၏ ယာယီ ထိုင္းဖုန္းနံပါတ္ သိပါရေစဟု ေမးေသာအခါ “မသိပါ”ဟု အေၾကာင္းျပန္သည္။

ေနာက္ဆံုး သတိရမိသည္မွာ ဦးစရိယ၏ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ၊ စာေရးသူႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးထံကို အကူအညီေတာင္းၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ “ဦးစရိယ ထိုင္းကို အလည္ၾကြသြားတယ္၊ ထိုင္းဖုန္းနံပါတ္လည္း မသိပါ”ဟု အမိန္႔ရွိသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဦးစရိယသည္ ထိုင္းတြင္ မရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အလည္ေရာက္သြားေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္သည္။ “ဦးစရိယကို ဘယ္လို ဆက္သြယ္လို႔ ရမလဲ၊ သူ႕ကို ဆက္သြယ္လို႔ ရမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ ရႏိုင္မလား”ဟု ေမးၾကည့္ေသာအခါ “မသိပါ”ဟု အေျဖရသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဦးစရိယ ဇြန္လ၊ ၁၈-ရက္ေန႔ ျပန္ေရာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ စာေရးသူတို႔လည္း ဦးစရိယျပန္လာမွ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးေပးလိုက္ေသာ စာႏွင့္အတူ လုပ္စရာရွိသည္မ်ား လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့ၾကသည္။

(၇)

၁၁-ရက္ေန႔တြင္ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱ (ပီနန္ေက်ာင္း)ႏွင့္ စကၤာပူတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတို႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ကိုယ္ေတာ္တို႔ ရတနာရာမေက်ာင္း မသြားၾကေသးဘူးလား၊ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ”ဟု အမိန္႔ရွိလိုက္ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱ၊ စာေရးသူ၊ ကပၸိယေမာင္ႏိုင္တို႔ႏွင့္အတူ ရတနာရာမေက်ာင္း ေနာက္ထပ္ တာ၀န္ခံအသစ္ျဖစ္ေသာ ဦးစႏၵာသီရိ၊ ဦးဇာဂရတို႔ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ရွိ ရတနာရာမေက်ာင္းသို႔ ဇြန္လ၊ ၁၃-ရက္ေန႔ မနက္တြင္ ထြက္ခြါခဲ့ၾကပါသည္။

(၈)

စာေရးသူလည္း ပီနန္ေက်ာင္းႀကီးသို႔ ေရာက္လာကတည္းက ကြာလာလမ္ပူသို႔ တစ္ေခါက္မွ မသြားႏိုင္ခဲ့ပါ။ အမွန္အားျဖင့္ ေက်ာင္းကေန အလည္အပတ္သြားေရာက္ဖို႔ကို အခ်ိန္မရခဲ့ပါ။ အခု ခရီးထြက္လိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေပါ့ပါးေနသလို ခံစားရပါသည္။ ပီနန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေပးအပ္လိုက္ေသာ တာ၀န္အတြက္လည္း မည္သည့္ဖိအားမွ် မထားမိပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားကိုယ္တိုင္ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ခေရေစ့တြင္းက် မွာထားၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

“ကိုယ္ေတာ္ အခု ဦးစရိယက ေက်ာင္းမွာ မရွိဘူး၊ လွမ္းၿပီး အသိေပးဖို႔လည္း ဖုန္းနံပါတ္က ေမးလို႔ မရဘူး၊ ဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ကို အာဏာသိမ္းတယ္၊ မတရားလုပ္တယ္ ဘာညာနဲ႔ သြားပုတ္ေလလြင့္ ေျပာမွာ ေသခ်ာတယ္၊ သူက အာဏာအတြက္ဆို ေအာက္လမ္းနည္း၊ အထက္လမ္းနည္း နည္းမ်ိဳးစံု သံုးတတ္တယ္”

“ကိုယ္ေတာ္ရာ သိပ္ပူမေနပါနဲ႔၊ ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ဒီလို လုပ္မွာကို ႀကိဳသိေနတာပဲေလ။ ဟိုေန႔က ေျပာတယ္မလား၊ ခ်ီးမြမ္းခုႏွစ္ရက္၊ ကဲ့ရဲ႕ ခုႏွစ္ရက္တဲ့ကြ၊ ဘယ္သူေတြ ကဲ့ရဲ႕ကဲ့ရဲ႕၊ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ဘာမွ ဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႔၊ ငါ့ ဆႏၵကလည္း ရွင္းရွင္းေလး၊ သံုးပါးလံုး တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ညွိညွိႏႈိင္းႏႈိင္းနဲ႔ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္၊ ဒီထဲက မေက်နပ္တဲ့သူက ေက်ာင္းက ထြက္ေပါ့၊ ရွင္းရွင္းေလးပဲလို႔ ဆရာေတာ္ အမိန္႔ရွိထားတာပဲေလ”

စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ေန႔လည္ ၁၁-ခြဲခန္႔အခ်ိန္တြင္ ကြာလာလမ္ပူသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ ျမတ္သုခစားေသာက္ဆိုင္တြင္ ဆြမ္းစားၿပီး အျခားလုပ္စရာရွိသည္မ်ား လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ ေက်ာင္းေကာ္မတီမ်ားျဖစ္ေသာ ေဒးဗစ္ႏွင့္ ေလးဘိန္းတို႔ကို ပီနန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ စာႏွင့္အတူ ဦးဇင္းတို႔ ေကအယ္သို႔ ေရာက္လာၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခ်ိန္အားလွ်င္ ေက်ာင္းကို လာခဲ့ၿပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ အေၾကာင္းမ်ားကို ဖုန္းဆက္ေျပာသည္။ တနလၤာေန႔ျဖစ္၍ အလုပ္႐ႈပ္ေနသျဖင့္ ည အလုပ္ၿပီးခ်ိန္မွသာ လာႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ၾကသည္။

အမွန္အားျဖင့္ ေဒးဗစ္ႏွင့္ ေလးဘိန္းတို႔မွာ စာေရးသူတို႔လာေသာကိစၥကို ႀကိဳတင္သိရွိေနၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကိုယ္တိုင္ ေဒးဗစ္တို႔ထံ ဖုန္းဆက္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

(၉)

ညေန ၃-နာရီတြင္ ရတနာရာမေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ စာေရးသူတို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္၊ ရတနာရာမေက်ာင္းတြင္ အာဂႏၲဳ ၂-ပါး၊ ကိုရင္ငယ္ ၁-ပါး၊ ေက်ာင္းသား ၂-ေယာက္ႏွင့္ ဧည့္သည္အခ်ိဳ႕ ရွိေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေက်ာင္းမွာ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ သြားၾကည့္ၾကဖို႔ အခ်ိဳ႕က ေျပာသျဖင့္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ နားေနၿပီးေသာအခါ အာဂႏၲဳကိုယ္ေတာ္မ်ားအပါအ၀င္ ေက်ာင္းရွိပုဂၢိဳလ္အားလံုးတို႔ကို အစည္းအေ၀းတစ္ခု ျပဳလုပ္္ဖို႔ ဦး၀ိစိတၱက ညႊန္ၾကားသျဖင့္ အစည္းအေ၀းတစ္ခု ျပဳလုပ္ၿပီး လာေရာက္ရျခင္းအေၾကာင္းတရားႏွင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကို ဦး၀ိစိတၱက ရွင္းလင္းေျပာၾကားသည္။

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ စာကိုလည္း ဖတ္ေစသည္။ အာဂႏၲဳကိုယ္ေတာ္မ်ားကလည္း သူတို႔သည္ ဤေက်ာင္းတြင္ ဧည့္သည္မွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရရွည္ေနဖို႔ အစီအစဥ္မရွိေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ အာဂႏၲဳကိုယ္ေတာ္မ်ား စိတ္ထဲတြင္ ေျပာစရာရွိပါက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾကားႏိုင္ေၾကာင္း ေမးျမန္းရာ ဘာမွ် ေျပာစရာမရွိေၾကာင္းဆိုသျဖင့္ အစည္းအေ၀းက ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့သည္။

(၁၀)

ညေနပိုင္းတြင္ ေက်ာင္းေကာ္မတီအဖဲြ႕၀င္မ်ားျဖစ္ေသာ မစၥတာေဒးဗစ္ႏွင့္ မစၥ္ေလးဘိန္းတို႔ထံမွ ဖုန္းမက္ေဆ့ ရသည္။ ည ၈-နာရီခဲြခန္႔တြင္ ေက်ာင္းသို႔ လာၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ည ၈-နာရီခဲြခန္႔တြင္ မစၥတာေဒးဗစ္၊ မစၥ္ေလးဘိန္းတို႔ႏွင့္အတူ ဒကာႀကီးသိန္္းေရႊတို႔ ရတနာရာမေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးေသာအခါ ပီနန္ေက်ာင္း တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱ၊ စာေရးသူႏွင့္ ရတနာရာမေက်ာင္း ေနာက္ထပ္ တာ၀န္ခံအသစ္ျဖစ္ေသာ ဦးစႏၵာသီရိ၊ ဦးဇာဂရ၊ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး ထည့္လိုက္ေသာ ကပၸိယေမာင္ႏိုင္၊ မႊားေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဇဋိလတို႔ႏွင့္ အစည္းအေ၀းကို စတင္လိုက္ၾကသည္။

အစည္းအေ၀းတြင္ အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္ေပးၿပီး စာေရးသူက ရတနာရာမေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကို ရွင္းလင္းေျပာျပသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေပးလိုက္ေသာ စာအိတ္မ်ားကို မစၥတာေဒးဗစ္ႏွင့္ မစၥ္ေလးဘိန္းတို႔ကို ေပးလိုက္သည္။ စာေရးသူက “ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ စာကို ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ပါ၊ ၿပီးလွ်င္ ေမးစရာရွိသည္မ်ားကို ေမးႏိုင္ပါတယ္”ဟု ေျပာသည္။ မစၥတာေဒးဗစ္က “ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ခိုင္းလိုက္တာပဲ၊ တပည့္ေတာ္တို႔ အကုန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့၊ ဘာမွ် ေမးခြန္းထုတ္စရာ မရွိပါဘူး”ဟု ဆိုပါသည္။

ထိုအခါ စာေရးသူက စာထဲမွာ ပါေသာအေၾကာင္းအရာျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားအေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္ထဲရွိသမွ် ေျပာဆိုၾကဖို႔၊ အစကတည္းက အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ညွိႏႈိင္းတိုင္ပင္ၾကဖို႔ ေျပာပါသည္။ ၿပီးေသာအခါ “ဦးဇင္းတို႔ ဘယ္မွာ အိပ္မလဲ”ဟု ေမးေသာအခါ ညအိပ္သည့္ကိစၥမပူၾကဖို႔၊ ဦးဇင္းတို႔အားလံုးဟာ သံဃာေတာ္မ်ားျဖစ္လို႔ အခ်င္းခ်င္း ညွိႏႈိင္းၿပီး အိပ္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္သည္။

လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ရတနာရာမေက်ာင္း၌ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္မရွိဘဲ အာဂႏၲဳကိုယ္ေတာ္မ်ားသာ ရွိေနသျဖင့္ ယခု လက္ရွိတာ၀န္ခံဆရာေတာ္မ်ားမွာ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးေသာ့ႏွင့္ အျခားအေရးႀကီးေသာ ေသာ့မ်ား ရွိထားဖို႔ လိုအပ္ပါေၾကာင္း၊ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ မစၥ္ေလးဘိန္းအေနျဖင့္ ေသာ့မ်ားကို ေပးအပ္ေစလိုေၾကာင္း စာေရးသူက ေျပာေသာအခါ မစၥ္ေလးဘိန္းက ေသာ့မ်ားကို ယူၿပီး တစ္ခန္းခ်င္း လိုက္ဖြင့္ေပးပါသည္။

စာေရးသူတို႔အား အပုတ္ခ်ေရးထားေသာ စာမ်ားထဲကကဲ့သို႔ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ေဟာင္း ဦးစရိယ၏ အခန္းေသာ့ကို ထိုေန႔က မေျပာႏွင့္ ယေန႔ စာေရးခ်ိန္ (ဇြန္လ၊ ၂၃-ရက္ေန႔)အထိ ရယူျခင္း မရွိပါ။

(၁၁)

မစၥတာေဒးဗစ္တုိ႔ ျပန္သြားအၿပီး ည ၁၀-နာရီခန္႔တြင္ ဦး၀ိစိတၱႏွင့္အတူ စာေရးသူတို႔က ေက်ာင္းေရာက္လာေသာ ဒကာကိုဆန္း၀င္း၊ အျခားေက်ာင္းဒကာတစ္ဦးတို႔ႏွင့္ စကားေျပာေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအခန္းမ်ားတြင္ အာဂႏၲဳကိုယ္ေတာ္ ေနသည္ဆို၍ စာေရးသူက “တပည့္ေတာ္တို႔ အျပင္မွာ အိပ္လိုက္မယ္၊ သူတို႔ အခန္းထဲမွာပဲ အိပ္ပါေစ”ဟု ေျပာလိုက္သည္။ အိပ္စရာေနရာအတြက္ ဘုရားေရွ႕တြင္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္းၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။

ထိုစဥ္ ေက်ာင္းတြင္ ေနပံုရေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အထုပ္အပိုးမ်ား ျပင္ဆင္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦး၀ိစိတၱႏွင့္ စာေရးသူတို႔က ေက်ာင္းသားေလးကို ေခၚလိုက္သည္။ ဒကာကိုဆန္း၀င္းတို႔ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ပင္ “ဟာ .. ဒကာေလး၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ၊ သြားေတာ့မလုိ႔လား၊ ေအးေအးေဆးေဆးေနပါ၊ ရပါတယ္”ဟု ေျပာေသာ္လည္း “ရပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ အိမ္က ဒီနားမွာပါ၊ တပည့္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္”ဟုဆိုကာ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ 

ထိုအခါ စာေရးသူတို႔က “စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ဒကာႀကီးရာ၊ ေတာ္ၾကာ ဦးဇင္းတို႔ကပဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေက်ာင္းရွိပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေမာင္းခ်တယ္ ျဖစ္ေနပါအံုးမယ္”ဟု ေျပာျပခဲ့ၾကပါေသးသည္။ မနက္မိုးလင္းေသာအခါ ရတနာရာမေက်ာင္းတြင္ အာဂႏၲဳကိုယ္ေတာ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုး မည္သူမွ် မက်န္ရွိေတာ့ဘဲ စာေရးသူတို႔အဖဲြ႕ သံဃာေလးပါးႏွင့္ ကပၸိယေမာင္ႏိုင္တို႔သာ က်န္ရွိေနခဲ့ပါသည္။

စကၤာပူတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း ဖုန္းမွတစ္ဆင့္ “အဆင္ေျပလား၊ အေျခအေန ဘယ္လို ရွိလဲ” စသည္ျဖင့္ လွမ္းေမးခဲ့သျဖင့္ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊ လုပ္ေဆာင္စရာရွိသည္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ၿပီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားခဲ့ၾကပါသည္။ “ေအးေအး ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ အခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ ကိုယ္ေတာ္တို႔နဲ႔အဆင္မေျပရင္ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔သာ ေျပာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ရွင္းလို႔သာ ေျပာလိုက္”ဟုလည္း မွာေတာ္မူပါသည္။

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မိန္႔မွာသည့္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္စရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ၿပီးၿပီျဖစ္၍ ပီနန္ေက်ာင္း တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱႏွင့္အတူ စာေရးသူတို႔ ၁၄-ရက္ေန႔တြင္ ပီနန္ကၽြန္းသို႔ ျပန္ၾကြလာခဲ့ၾကပါသည္။

(၁၂)

အေျခအေနအရပ္ရပ္က ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ေအးေအးေဆးေဆး ၿပီးဆံုးသြားေသာ္လည္း ၂၁-ရက္ေန႔တြင္ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ေဟာင္း ဦးစရိယကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးထားေသာ စာတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ရသည္။ ဖတ္႐ႈရသူ ဒကာဒကာမအေပါင္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။ အထင္အျမင္လြဲမွားစရာမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သျဖင့္ စာေရးသူႏွင့္ ဆက္စပ္ခဲ့ေသာ ရတနာရာမေက်ာင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ေရးသားလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူ တင္ျပခဲ့သမွ်အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ခ်ဲ႕ကားျခင္း၊ ကြယ္၀ွက္ထားျခင္း အလ်ဥ္းမရွိခဲ့ေၾကာင္းကို သစၥာဆုိပါသည္။ ဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့ေသာ သူမ်ားကိုလည္း ေမးျမန္းႏိုင္ပါသည္။ လူ႕က်င့္၀တ္သိကၡာတရားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူမ်ားျဖစ္လွ်င္ အမွန္စကားကို ေျဖၾကားၾကပါလိမ့္မည္။

အမွန္အားျဖင့္ ဤျဖစ္စဥ္အားလံုးသည္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ကမၻာ့ဗုဒၶသာသနာျပဳ ပီနန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးထားေသာ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာ စာႏွစ္ေစာင္ျဖင့္ပင္ ေအးေဆးစြာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

မွန္ကန္ေသာ အသိ၊ ေျဖာင့္မတ္ေသာ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ားျဖင့္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအက်ိဳးကို သည္ပိုးထမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။   ။

အရွင္ကုသလသာမိ (ေပ်ာ္ဘြယ္)

www.ashinkusala.com