အသံမဲ့ အသံ

(၁)

အသံမဲ့ မိုးႀကိဳးလို႔ ေခၚတဲ့ ကင္နင္ေက်ာင္းက ဆရာႀကီး မိုကူ႐ိုင္းထံမွာ တိုယိုလို႔ ေခၚတဲ့ အသက္ ၁၂-ႏွစ္အရြယ္ရွိ အလုပ္အေၾကြး တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ တိုယိုေလးဟာ သူ႕ဆရာရဲ႕ အခန္းကို စိတ္ပ်ံ႕လြင့္တာေတြ ရပ္ေစတဲ့ ကိုအန္မ်ား သင္ၾကားဖို႔၊ စန္ဇင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကို ရယူဖို႔ တပည့္ေတြ လာလာေနၾကတာကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႕ျမင္ေရပါတယ္။

တိုယိုေလးကလည္း ဒီလို စန္ဇင္ပညာကို သင္ခ်င္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီး မိုကု႐ိုင္းကေတာ့ “ငါ့တပည့္ ေနပါအံုး၊ မင္းက အရမ္းငယ္ေသးတယ္”လို႔ဆိုၿပီး မသင္ေပးခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တိုယိုေလးက အတင္းေတာင္းဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သင္ေပးဖို႔ သေဘာတူခဲ့ရတယ္။ ညေနခင္း၊ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တိုယိုေလးဟာ စန္ဇင္သင္ေပးတဲ့ မိုကု႐ိုင္းရဲ႕အခန္းတံခါးခံုေလးဆီကို အေရာက္သြားခဲ့တယ္။ သူေရာက္ေနတာ သိဖို႔ ေခါင္းေလာင္းေလးကို ထိုးလိုက္တယ္။ တံခါးအျပင္မွာပဲ ႐ို႐ိုေသေသ ဦးညႊတ္လိုက္တယ္။ ႐ိုေသစြာနဲ႔ ဆရာႀကီးေရွ႕မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနခဲ့တယ္။

ထိုအခါ မိုကု႐ိုင္းက “လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္ တီးလိုက္တဲ့အခါမွာ မင္း အဲဒီအသံကို ၾကားရတယ္၊ အခု လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံကို ျပပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တိုယိုေလးဟာ ဆရာႀကီးကို အ႐ိုအေသေပးၿပီး ဒီျပႆနာကို စဥ္းစားေျဖရွင္းဖို႔ သူ႕အခန္း သူျပန္သြားခဲ့တယ္။ တိုယိုေလးေနတဲ့အခန္း ျပတင္းကေန ကေခ်သည္မေလးရဲ႕ သီခ်င္းသံသာသာေလးကို ၾကားလိုက္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ “အား … ငါ သိၿပီ”လို႔ ထေအာ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ရက္ ညေနခင္း ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ “လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္းတီးတဲ့အသံကို ငါ့ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ျပစမ္း”လို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။ တိုယုိေလးက ကေခ်သည္မေလး ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းကို တီးျပလိုက္ပါတယ္။

ထိုအခါ မိုကု႐ိုင္းက “အိုး.. အိုး .. မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒါက လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံ မဟုတ္ဘူး၊ မင္း လံုး၀ သေဘာမေပါက္ေသးဘူး”လို႔ ဆိုလိုက္ပါတယ္။ တိုယိုေလးဟာ ဒီသီခ်င္းသံက ငါ့ကို အေႏွာက္အယွက္ေတာင္ ျဖစ္ေနသလားလို႔ ေတြးၿပီး သူ႕ေနတဲ့ေနရာကို တိတ္ဆိတ္တဲ့ေနရာကို ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္ၿပီး တရားဆက္ထိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံက ဘာမ်ား ျဖစ္ေလမလဲ”လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရစက္ေလးေတြ တစ္စက္စက္ က်ေနတဲ့အသံကို ၾကားၿပီး “ေအာ္ .. ဟုတ္ၿပီ၊ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံက ဒါပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္”လို႔ ေတြးမိၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ သူ႕ဆရာနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ “လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံဟာ ေရစက္က်သံပါပဲ”လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။

ထိုအခါ မိုကု႐ိုင္းက “ဘာတဲ့ … ဘာတဲ့ … ေရစက္က်သံဟာ ေရစက္က်သံပဲ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံ ျဖစ္မွာလဲ၊ သြား .. ထပ္ႀကိဳးစားလိုက္အံုး”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တိုယိုေလးခမ်ာ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံ ၾကားရဖို႔ တရား႐ႈမွတ္လည္း အခ်ည္းႏွီးပဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္ၿပီး လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံဆိုတာ ေလတိုးသံလို႔ ေျပာလည္း သူ႕ဆရာက ျငင္းလႊတ္လုိက္ျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံဆိုတာ ဇီးကြက္ေအာ္သံလို႔ဆိုလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ က်ိဳင္းေကာင္ေအာ္သံလို႔ ဆိုေတာ့လည္း အပယ္ခ်ခံရျပန္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တိုယိုေလးဟာ ေနာက္ထပ္ ၁၀-ႀကိမ္ထက္မနည္း သူ႕ဆရာဆီကို အသံမ်ိဳးစံု ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ တိုယိုေလး ေျပာသမွ် အသံအားလံုးကို သူ႕ဆရာက အမွားခ်ည္းပဲ၊ မမွန္ေသးဘူးလို႔သာ ျပန္ေျဖတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁-ႏွစ္နီးပါးမွ် တိုယိုေလးခမ်ာ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံဆိုတာ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္မလဲလို႔ ေတြးေတာေနခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ တိုယိုေလးဟာ တရားကို တရစပ္႐ႈမွတ္ၿပီး အသံအားလံုးကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ “ငါဟာ ဘာအသံကိုမွ မယူေတာ့ဘူး”လို႔ သံုးသပ္လိုက္မွ “အသံမဲ့ အသံကို ငါ ရၿပီ”လို႔ ေၾကြးေၾကာ္လိုက္ၿပီး လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံကို သိျမင္သေဘာေပါက္သြားပါေတာ့တယ္။

(၂)

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က “ဟိုပင္ညက လက္ခုပ္သံ”ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ဟိုပင္ၿမိဳ႕ကို သြားလည္တုန္းက အေၾကာင္းေလးကို လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံနဲ႔ ေရာစပ္ၿပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပံုျပင္ေလး(ဇာတ္လမ္း)အစံုေတာ့ မပါပါဘူး။ အခုဆိုရင္ ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးေတြနဲ႔ စာဖတ္သူတို႔လည္း အေတာ္အတန္ ရင္းႏွီးေနေလာက္ပါၿပီ။ ဇင္ပံုျပင္ဇာတ္လမ္းေလးေတြရဲ႕ ရသကိုလည္း အေတာ္အသင့္ ခံစားမိေလာက္ၿပီလို႔ ခံစားမိပါတယ္။

ဇင္ဇာတ္လမ္းေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရက ဘာလဲလို႔ ေမးလာရင္ စာဖတ္သူတို႔ ဘယ္လို ေျဖမလဲ။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီနဲ႔ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ စာဖတ္သူတို႔ လက္ခံႏိုင္မလားေတာ့ မသိဘူး။ စာေရးသူရဲ႕ အျမင္အရေတာ့ ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ “ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္မႈေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲြေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ”ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

(၃)

တစ္စံုတစ္ရာကို နက္နက္နဲနဲ၊ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ခံစားမိၿပီဆိုရင္ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ စကားလံုးေတြ ရွားပါးသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္တဲ့ တရားဘက္ဆိုင္ရာ၊ အသိအျမင္၊ အေတြးအေခၚဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကို ေလးေလးနက္နက္ ခံစားတတ္သူေတြေတာင္ သူတို႔ ခံစားခ်က္ေတြ ေလးနက္လာၿပီဆိုရင္ သူတို႔ ခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နားလည္ရခက္တဲ့ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္လာတတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။

(၄)

မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ အသံေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္အသံေတြလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာအသံေတြလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ မိမိနားထဲကို ၀င္လာတဲ့အသံတိုင္းကို မိမိစိတ္က “ဒီအသံကေတာ့ ဘယ္လို၊ ဟိုအသံကေတာ့ ဘယ္လို”ဆိုၿပီးေတာ့လည္း မခဲြျခားဘဲ မေနတတ္ၾကဘူး။ အဲဒီလို ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀ရဲ႕ ေကာင္းျမတ္ျခင္း၊ ဆိုးယုတ္ျခင္း (ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္)ေတြကို အေတြးနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အေျပာနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အလုပ္နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ေနၾကရတယ္။ ဒါက သက္ရွိေတြရဲ႕ သြားၿမဲလမ္းပါပဲ။

ေကာင္းတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ေတာ့ မိမိႏွလံုးသားထဲမွာ ေကာင္းတဲ့အသံေလးက ပဲ့တင္ထပ္သြားလိုက္တယ္။ မေကာင္းတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ေတာ့ မိမိရင္ထဲမွာ အပူမႈိင္းေတြေရာေနတဲ့ အသံေလးက ၀႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္သြားတယ္။

ေကာင္းတဲ့အသံ၊ ဆိုးတဲ့အသံရယ္လို႔ မခဲြျခားဘဲ ထားလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲမွာ ဘာအသံေလး ျဖစ္သြားမလဲ။ (ေျပာခ်င္တာက ဒါပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္)။

မိမိတို႔ထံကို ၀င္လာေသာ အသံမ်ားက လက္ခုပ္တစ္ဖက္၊ မိမိတို႔ (အာ႐ံုခံ)က လက္ခုပ္တစ္ဖက္၊ ထိုလက္ႏွစ္ဖက္ ထိခတ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ အာ႐ံုခံစားမႈမ်ားက လက္ခုပ္သံမ်ား ျဖစ္တယ္။

(၅)

အခု ေဆာင္းပါးကို အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စာဖတ္သူက လက္တစ္ဖက္ကို ေလထဲ အဆင္သင့္ေျမွာက္ထားလိုက္ပါ။ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ႐ႈ႐ႈိက္လိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ ျဖည္းျဖည္းၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ လက္ခုပ္တီးၾကည့္ပါ။ ထိုအသံကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ေအးၿငိမ္းမႈတစ္ခု သို႔မဟုတ္ တစ္ခုထက္မနည္း သင္ခံစားမိပါလိမ့္မယ္။

ေအးၿငိမ္းမႈကို ေလးေလးနက္နက္ ခံစားဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒိထက္ပိုၿပီး ေလးေလးနက္နက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ႀကိဳးစားဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။