အေမ့ ေစတနာ

(၁)

႐ႈိဂန္ဆရာႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဂ်ိယြန္ဟာ တိုကုဂ၀ေခတ္မွာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ သကၠတပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ ငယ္စဥ္က သူ႕ရဲ႕ ညီအစ္ကိုေက်ာင္းသားေတြကို စာေပ ပို႔ခ်ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႕ အေမက ဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့ သူ႕သားဆီကို စာတစ္ေစာင္ ေရးလိုက္ပါတယ္။

“သားေရ … မင္းဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္သာ၀ကတစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီလို႔ အေမေတာ့ မထင္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မင္းဟာ အျခားသူေတြအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္အဘိဓာန္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္ေနတာကိုး။ သားေရ မွတ္ထားကဲြ႕။ ဘဲြ႕ဒီဂရီေတြ၊ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြေနာက္ကို လိုက္ေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အေမကေတာ့ ဒီစာသင္တဲ့အလုပ္ႀကီးကို ရပ္လိုက္ေစခ်င္တယ္။ ေတာေတာင္ထဲက ေက်ာင္းေသးေသးေလးထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး သြားေနပါ။ တရားအားထုတ္တာကိုပဲ ျမဳပ္ႏွံၿပီး အလုပ္လုပ္ပါ။ ဒါမွသာ သားဟာ စစ္မွန္တဲ့ အသိဉာဏ္ကို ရဖို႔ ရွိမေပါ့ကြယ္”

(၂)

ဇင္ပံုျပင္ေလးထဲက အေမ့စာကို ဖတ္ရေတာ့ နယ္က အေမ့ကို လြမ္းမိတယ္။ အေမ့ကို လြမ္းမိတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အေမနဲ႔ေတာ့ သိပ္မတူလွဘူး။ ကိုယ့္အေမက ငယ္ငယ္က ကိုရင္၀တ္တာကို မႀကိဳက္ဘူး။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တားျမစ္တယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ “ငါ့သားသာ အတန္းစာေတြ ဆက္တက္မယ္ဆိုရင္ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး အားကိုးရမယ့္ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္”လို႔ပဲ ေတြးေနခဲ့တယ္။ ဆရာမေတြကလည္း ဒီလိုပဲ အေမ့ကို ေျပာျပၾကေတာ့ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ အားလံုးက ကိုရင္ဆက္မ၀တ္ဖို႔ ေျဖာင္းဖ်ၾကတယ္။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ တားမရခဲ့ဘူး။

သကၤန္း၀တ္ၿပီး အရြယ္ရလာတဲ့အခါ စာသင္တုိက္ေတြမွာ စာေတြ လိုက္သင္ခဲ့တယ္။ ေတာင္ငူ၊ အုတ္တြင္း၊ ရန္ကုန္ စာသင္တုိက္ေတြ စံုလို႔ပဲ။ ေနာက္ၿပီး ကမၻာေအးက သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ ၆-ႏွစ္တာ စာသင္ခဲ့တယ္။ ဒီလို စာသင္ခဲ့တဲ့ ၁၀-စုႏွစ္တာ ကာလေတြမွာ အေမ မၾကာခဏ ပါးေနတဲ့ စကားကေတာ့ “ငါ့သား အေမ့ဆီ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲ”ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။

ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ သားတစ္ေယာက္ ျပည္ပကို မထင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္ခြါခဲ့ရတယ္။ သီရိလကၤာမွာ ၂-ႏွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ၾကာခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ဖုန္းဆက္လိုက္တုိင္း အေမေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက “ငါ့သား အေမ့ဆီ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲ”ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။

သီရိလကၤာမွာ စာသင္မႈၿပီးလို႔ အခု မေလးရွားကို ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း အေမ့က “ဒီ ဗဟုသုတေတြက ယူလို႔ မၿပီးေသးဘူးလား။ အေမ့ဆီ ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား”ဆိုတဲ့ စကားကိုပဲ အေမက ေျပာျပေနေတာ့တယ္။

အေမေရ … အေမ့သားက အခုခ်ိန္ထိ (အေမ့ကို လြမ္းေနေပမယ့္) အေမ့ဆီ ျပန္ေရာက္ဖို႔ စိတ္မကူးႏုိင္ေသးဘူး။

အေမက ေျပာေျပာေနတတ္ေသးတယ္။ “ငါ့သား တရားေတြ ေဟာၿပီး နာမည္ႀကီးဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူးလား”တဲ့။ အေမေက်နပ္ေအာင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ရေပမယ့္ အေမ့သားက နာမည္ႀကီးတာေတြကို အထင္မႀကီးတတ္ဘူး၊ ဘ၀တူေတြကို ခ်စ္ခင္ၿပီး လုပ္ခ်င္တာ ေလွ်ာက္လုပ္ေနခ်င္တာလို႔ေတာ့ မေျပာရက္ခဲ့ဘူး။

(၃)

ဇင္ပံုျပင္ထဲက အေမကေတာ့ ဘယ္လို အေမမ်ိဳးလဲလို႔ ေမးရေလာက္ေအာင္ ထူးဆန္းေနတယ္။ သူ႕သားကို သူ႕အနားေနဖို႔လည္း မေျပာဘူး။ နာမည္ႀကီး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္လည္း တြန္းအားမေပးဘူး။ သူ႕သားကို တကယ့္အမွန္တရားကို သိျမင္ေအာင္လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ အာဂအေမလို႔ ခ်ီးက်ဴးရမယ္ ထင္ပါတယ္။

(၄)

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေစတနာေတြကေတာ့ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔ တန္ဖိုးႀကီးလွပါတယ္လို႔ေတာ့ ယံုၾကည္မိပါတယ္။