ကာလျဖစ္စဥ္ထဲက လူ႕အသိဉာဏ္

(၁)

ကၽြန္ေတာ္ ၄-ႏွစ္သားတုန္းက ငါ့ေဖေဖႀကီး ဘာမဆို လုပ္တတ္တယ္။

၅-ႏွစ္ ငါ့ေဖေဖႀကီး မသိတာ ဘာမွ မရွိဘူး။

၆-ႏွစ္ ငါ့အေဖက မင္းအေဖထက္ တတ္တယ္ကြ။

၈-ႏွစ္ တို႔အေဖက အကုန္လံုးေတာ့လည္း အတိအက် မသိဘူး။

၁၀-ႏွစ္ အေဖတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ အခုနဲ႔က တစ္ျခားစီပဲ။

၁၂-ႏွစ္ အင္း အဲဒါေတာ့ အေဖလည္း ဘယ္သိပါ့မလဲ။ သူက အသက္သိပ္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ကေလးတုန္းက အေၾကာင္းေတြ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ဘူး။

၁၄-ႏွစ္ အေဖေတာ့ ထည့္မေျပာနဲ႔။ သူက ေရွး႐ိုးသမားႀကီး။

၂၁-ႏွစ္ အဘိုးႀကီးလား။ ထားပါ။ ေအာက္ေနၿပီ။ လံုး၀ေအာက္ေနၿပီ။

၂၅-ႏွစ္ အေဖေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး သိတယ္။ မသိလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ လူႀကီးပဲဟာ။

၃၀-ႏွစ္ အေဖ့ကို နည္းနည္းပါးပါး ေမးၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူက အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။

၃၅-ႏွစ္ အေဖနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီးမွပဲ ဒီကိစၥကို ငါတစ္ခုခု လုပ္ႏိုင္မယ္။

၄၀-ႏွစ္ အေဖသာဆိုရင္ ဒီကိစၥကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ မသိဘူး။ အေဖက အေတြ႕အႀကံဳရွိတယ္။ အေျမာ္အျမင္လည္း ရွိတယ္။

၅၀-ႏွစ္ ဒီကိစၥ အခုေနသာ အေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ငါေပးပါတယ္။ အေဖ့အရည္အခ်င္းေတြ သူရွိတုန္းက ေကာင္းေကာင္း သတိမထားခဲ့မိတာ သိပ္ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းတယ္။ တကယ္ဆို ငါ့အေဖဆီက အမ်ားႀကီး ရလိုက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။

ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားအာဟာရဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲက ႀကိဳက္လို႔ ကူးထားတာေလး အတိတ္က စာအုပ္အစုတ္ေလးထဲက ေတြ႕လို႔။ ဟိုတုန္းက သေဘာက်ခဲ့သလိုမ်ိဳး အခုလည္း သေဘာက်မိေနဆဲ။ ဒါေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္ခုကို သြားသတိရမိတယ္။

(၂)

ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။

နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ ငါ့ႏိုင္ငံကိုေတာ့ ငါ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။

ေနာက္ထပ္နည္းနည္း အရြယ္ရလာေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ငါေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကိုပဲ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္လာခဲ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ အသက္ပိုႀကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ငါ့ၿမိဳ႕ေလးလဲ ငါ ေျပာင္းလဲေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး တစ္ဆင့္ခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်လာလုိက္တာ ငါ့မိသားစုေလးကို ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည့္လာတယ္။ မိသားစုလည္း ေျပာင္းလဲေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ငါ့ကိုယ္ငါ ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

(၃)

ျဖစ္ရပ္ေလး(ဇာတ္လမ္းေလး)ႏွစ္ခုက ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ေတြေတာ့ မတူပါဘူး။ ပထမျဖစ္ရပ္က အေဖဆိုတာကို ေဇာင္းေပးထားၿပီး အဲဒီ အေဖေတြအေပၚမွာ သားသမီးေတြက အရြယ္အလိုက္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းတတ္ပံုကို ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖက အေဖပါပဲဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒုတိယျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ေလာကမွာ လူဆိုတာ သူတစ္ပါးကို ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္ဖို႔ ဆိုတာထက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္တာဟာ သဘာ၀က်ေၾကာင္းကို မီးေမာင္းထိုးျပေနပါတယ္။

ဒီလို မတူေပမယ့္ တူတဲ့အရာကေတာ့ အရြယ္ပါပဲ။ အသက္အရြယ္အလိုက္ အသိဉာဏ္ေလးေတြက ေျပာင္းေျပာင္းသြားတတ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါက သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အခ်ိဳ႕က အသက္ႀကီးေပမယ့္ အသိဉာဏ္က လိုက္ႀကီးမလာဘဲနဲ႔ ကေလးတုန္းက အသိဉာဏ္ကေန တက္မလာတတ္ၾကတာပါပဲ။

ဒါကေတာ့ အသက္အရြယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကာလျဖစ္စဥ္ထဲက လူ႕အသိဉာဏ္တရားေပါ့။

(၄)

ကာလျဖစ္စဥ္ထဲက လူ႕အသိဉာဏ္တရားဆိုေတာ့ လူေတြရဲ႕ ေခတ္အဆက္ဆက္ ကာလေတြထဲက အသိဉာဏ္ေတြကိုလည္း ေျပးျမင္မိပါတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္၊ ေျမယာေခတ္… ဘာေခတ္ညာေခတ္…. ဒီေန႔ အႏုျမဴေခတ္….ဒီလို ေခတ္ေတြ ေျပာင္းေျပာင္းလာသလို လူ႕အသိဉာဏ္ လူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြလည္း ေျပာင္းေျပာင္းလာတယ္။ လူေတြဟာ သဘာ၀လြန္ျဖစ္ရပ္ေတြကို မ်က္ကန္းေတြလို အ႐ူးေတြလို ယံုၾကည္ရင္းကေန ဒီေန႔ေခတ္မွာ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္တတ္လာၾကတယ္။ ဒါက သဘာ၀က်ပါတယ္။ သဘာ၀မက်တာက ဟိုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ယံုၾကည္မႈေတြကို ဒီေန႔ေခတ္အထိ အဟုတ္မွတ္ေနတတ္ၾကတာပဲ။

အေဖမွာ မွာတဲ့အတိုင္းဆိုတာကေတာ့ အေဖလည္း သေဘာက်မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္တယ္။