ကုသုဒလို႔ ေခၚတဲ့ တိုက်ိဳက ေဆးဆရာေလးဟာ ဇင္တရားေတြ သင္ယူေနတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ေဆးဆရာေလးက “ဇင္တရားဆိုတာ ဘာလဲ”လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားက “ငါ မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာႏိုင္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ ဇင္တရားကို သေဘာေပါက္ရင္ ေသရမွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး”လို႔ ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့ “အို… ဒါဆို သိပ္ေကာင္းတာေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ “ဒီလိုဆို ငါ ဇင္တရားေတြ သင္ခ်င္တယ္။ ဆရာကို ဘယ္လို ရွာရမလဲ”လို႔ ဆက္ေမးေတာ့ “နန္အင္လို႔ ေခၚတဲ့ ဆရာဆီကို သြား”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေဆးဆရာေလးဟာ ၉-လက္မခဲြရွိတဲ့ ဓားေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္းကို ယူသြားတယ္။ “ဒီဆရာ ေသရမွာ ေၾကာက္သလား၊ မေၾကာက္ဘူးလား” ဆိုတာကို စံုစမ္းဖို႔ စမ္းသပ္ဖို႔ေပါ့။
နန္အင္ဆိုတဲ့ ဇင္ဆရာဟာ ကုသုဒကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ “အိုအေဆြ… ေနေကာင္းလား။ ဒို႔ မေတြ႕တာေတာင္ အေတာ္ၾကာေပါ့”လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ေဆးဆရာေလး ေခါင္း႐ႈပ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ “က်ဳပ္တို႔ တစ္ခါမွလည္း မေတြ႕ဖူးဘဲနဲ႔”လို႔ တအံ့တၾသ ေျပာလိုက္တယ္။ “အင္း.. ဟုတ္တယ္၊ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး၊ ငါ့ဆီမွာ ဇင္တရားေတြ လာသင္သြားတဲ့ ေဆးဆရာေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မွားသြားတာပါ”လို႔ နန္အင္က ေျပာတယ္။ ကုသုဒဟာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေၾကာင့္ ဇင္ဆရာကို စမ္းသပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ ပ်က္သြားၿပီး ဇင္တရား သင္လို႔ ရႏိုင္မရႏုိင္ ေမးလိုက္တယ္။
“အို ဇင္တရားဆိုတာ မခက္ပါဘူး၊ မင္းက ေဆးဆရာ၊ ဒီေတာ့ လူနာေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ကုသေပးလိုက္၊ ဒါဆို မင္းဟာ ဇင္တရား က်င့္သံုးေနတာေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကုသုဒဟာ နန္အင္ဆီကို သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ သြားလည္တယ္။ ေရာက္လာတိုင္း နန္အင္က ေျပာလႊတ္တယ္။ “ေဆးဆရာေလး မင္းလို လူမ်ိဳးက ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္ဘူး၊ လူနာအိမ္ေတြကို သြားပါ၊ လူနာေတြကို ဂ႐ုစိုက္ပါ”လို႔ခ်ည္း ေျပာလႊတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကုသုဒဆိုတဲ့ ေဆးဆရာေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ဇင္တရားက လူကို ေသရမွာ မေၾကာက္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္သလဲဆိုတာ နားမလည္ေသးဘူး။ ေလးႀကိမ္ေျမာက္မွာေတာ့ ေဆးဆရာေလးဟာ မေနသာေတာ့ဘူး။ “ငါ့သူငယ္ခ်င္းက ဇင္တရားဟာ ေသရမွာ မေၾကာက္ေအာင္ စြမ္းႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ ဒီကို လာေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ငါလာတိုင္း မင္းက လူနာေတြကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ပဲ ေျပာေနတယ္။ လူနာေတြကို ဂ႐ုစိုက္တာ ဇင္တရားလို႔ ဆိုရင္ ငါ ဒီကို ေနာက္ထပ္ မလာေတာ့ဘူး”လို႔ စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
နန္အင္ဟာ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ေဆးဆရာေလးကို ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ “မင္းနားမလည္ေအာင္လုပ္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ငါ မင္းကို အိုအန္(koan) တစ္ခု ေပးလိုက္မယ္”လို႔ ဆိုၿပီး ဂ်ိဳ႐ွဳရဲ႕ မု လို႔ ေခၚတဲ့ ကိုအန္ကို ေပးလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ျပႆနာကို သိျမင္နားလည္တဲ့ ပထမဆံုးစိတ္လို႔ ေခၚတယ္။ တံခါးမဲ့ တံခါးလို႔ ေခၚတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတယ္။ အနတၱ-ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာမွ မရွိဘူးဆိုတဲ့ က်င့္စဥ္။ သူဟာ ဒီက်င့္စဥ္ကို ၂-ႏွစ္ေလာက္ က်င့္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေဆးဆရာေလးဟာ အနတၱတရားကို သေဘာေပါက္ၿပီလို႔ ယူဆခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ နန္အင္က “မင္း လိုေသးတယ္”လို႔ ေျပာတယ္။
ကုသုဒဆိုတဲ့ ေဆးဆရာေလးဟာ ေနာက္ထပ္ ၁-ႏွစ္ခဲြ ထပ္က်င့္တယ္။ သူ႕စိတ္ေတြဟာ အလြန္ကို ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္သြားၿပီ။ ျပႆနာမွန္သမွ်ကိုလည္း ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းတတ္သြားၿပီ။ အနတၱတရားကို အမွန္တရားအေနနဲ႔ သေဘာေပါက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ သူဟာ လူနာေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူစိတ္ဟာ ေနျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းကို (ဂ႐ုစိုက္ေနျခင္းကေန) ကင္းလြတ္ေနၿပီဆိုတာကို သူ႕ကိုယ္သူ မသိပါဘူး။ အဲဒီအခါ သူ႕ဆရာ နန္အင္ဆီကို သြားလည္ေတာ့ ဇင္ဆရာအိုႀကီးက ၿပံဳး႐ံုးေလး ၿပံဳးေနေတာ့တယ္။
(၂)
တစ္ေန႔က အေနာက္တိုင္းသားလင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စကားအနည္းငယ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ ဘာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို “တစ္ေလာကလံုးဟာ အတည္မဲ့ေနတယ္ဆိုတာကို သိရွိေရး ျဖစ္တယ္”လို႔ ေျဖမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ “ဟ.. ဒါ ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ၊ ဒါ ေလာကႀကီးအၿမဲမရွိဘူးလို႔ ေျပာတာ ဗုဒၶဘာသာတရားဆိုရင္ ဘာမ်ား ထူးဆန္းအံုးမွာလဲ၊ ဘာမွ အၿမဲမရွိတာ လူတိုင္း သိေနတာပဲ။ ဆင္းရဲတာ လူတိုင္း သိေနတာပဲ။ အစိုးမရတာ လူတိုင္း သိေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး မင္း ေျပာခဲ့တဲ့ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ေကြကြင္းျခင္းဆိုတာ ဒုကၡဆိုတာ လူတိုင္း သိေနတာပဲ။ ကိုယ္မုန္းတဲ့သူနဲ႔ အတူေနတာလည္း ဒုကၡပဲဆိုတာ သိေနတာပဲ။ ဒါ တရားမွ မဟုတ္တာ၊ အိုတာ၊ နာတာ၊ ေသတာ ဆင္းရဲဆိုတာ မင္းတို႔ ဗုဒၶဘာသာ ေဟာမွ မဟုတ္ဘူး၊ အားလံုး သိေနတဲ့ဟာပဲကို …… ”။ သူ အမ်ားႀကီး ေျပာေနေတာ့ ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္ရတယ္။
“မင္း အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ဖူးလား” “ျဖစ္ဖူးတာေပါ့၊ ၃ ခါ ၄ ခါကို ျဖစ္ဖူးတာ” “ဒါဆို ရန္ျဖစ္ရင္ ဆင္းရဲလား၊ ခ်မ္းသာလား” “သူ႕ကို လုပ္လိုက္ရရင္ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ရလဒ္က စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြပဲ ရခဲ့တယ္” “ဟုတ္ၿပီ… ဒါဆိုရင္ မင္း ရန္ျဖစ္တာ ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာကို ႀကိဳတင္ သိေနတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မင္း ရန္ခဏခဏ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲ” ဒီေတာ့မွ “မင္း ေျပာတာ ငါနည္းနည္း စိတ္၀င္စားသြားၿပီ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ “ငါတို႔ ဗုဒၶဘာသာတရားက အို၊ နာ၊ ေသ ကိစၥေတြဟာ ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာကို ပထမ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ရတယ္။ ဒါက လူတိုင္း သိတဲ့အပိုင္း၊ ဒီအသိ အရင္ရွိထားမွ အဲဒီဆင္းရဲတာကို ဘယ္လို တားဆီးႏိုင္မလဲဆိုတာကို သံုးသပ္ျပတာ၊ အိုနာေသ ဆင္းရဲတာ တစ္ကမၻာလံုး သိေပမယ့္ အခု မင္းကိုယ္တိုင္ အဲဒီ ဆင္းရဲတာကို ဘယ္လို ရပ္တန္႔ေအာင္ လုပ္ရမလဲ မင္းမသိဘူး။ အဲဒီလိုပဲေပါ့၊ ရန္ျဖစ္တာ ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ မင္းအေနနဲ႔ အရင္ကလည္း သိတယ္၊ အခုလည္း သိေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္း ရန္ျဖစ္ဆဲပဲ။ အဲဒီေတာ့ မင္း သိေနတယ္ဆိုတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ဂုဏ္ယူမေနပါနဲ႔၊ အဲဒီ အသိက မင္းဘ၀တစ္ခုလံုးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ သက္ေရာက္မႈရွိေစသလဲဆိုတာကို ေသခ်ာ ဆန္းစစ္ႏိုင္မွ သိရက်ိဳး နပ္လိမ့္မယ္”လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ သူ ေက်နပ္သြားတယ္ (လို႔ ထင္ပါတယ္)။
(၃)
“ဘာ ၀ိပႆနာလဲ၊ အလကား ငပ်င္းတစ္ေယာက္လို ကုပ္ေနတာကိုမ်ား တရားရေနတယ္တဲ့၊ ဗုဒၶဘာသာေတြ အသံုးမက်တာ အဲဒါပဲ၊ ဘုရားကိုပဲ ၾကည့္ပါလား၊ ၄၅-၀ါပတ္လံုး ေလွ်ာက္သြားေနတာ၊ တစ္စကၠန္႔မွ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း လုပ္မေနဘူး။ ဘယ္ကလာ၊ ၀ိပႆနာဆိုတဲ့သူေတြလို အခန္းကုပ္ၿပီး ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း လုပ္ေနတာ တစ္စကၠန္႔မွ မရွိဘူး။ ဘုရားဘ၀ကို နမူနာ ယူၾကစမ္းပါ၊ ၀ိပႆနာဆိုၿပီး ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း လုပ္မေနၾကနဲ႔၊ ဒီလိုသာ လုပ္ေနရင္ ဗုဒၶဘာသာေရာက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဘယ္ႏွယ့္ကြာ၊ ဘာသာေရး လိုက္စားတယ္ဆိုတဲ့ သူေတြ ၾကည့္လိုက္။ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔။ စီးပြားေရး တိုးတက္မယ္ရွိေသး၊ ဘုန္းႀကီးေတြက သူေဌးေလးဆိုၿပီး ဟိုနားကဖဲ့။ ဒီနားက ဖဲ့နဲ႔ ကုန္ေရာ။ ဒို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ အလုပ္ကို မေနမနား လုပ္တဲ့၊ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း လုပ္မေနတဲ့ ဘုရားကို အတုယူၾကစမ္းပါ။ ဒို႔ ဗုဒၶဘာသာ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကလည္း ခက္တယ္။ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္တတ္လို႔၊ လုပ္ရမွာ ပ်င္းလို႔ ၿငိမ္ကုပ္ေနတဲ့ဘုန္းႀကီးဆို ေအာင္မာ သူတို႔က “အယ္ ဒီဘုန္းႀကီး ေအးေဆးလိုက္တာ၊ ၾကည္ညိဳစရာႀကီး”ဆိုၿပီး ကိုးကြယ္ေနၾကတာ။ ခက္ပါ့ကြာ၊ ခက္ပ”
ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ ဆံုေတြ႕စဥ္ သူက အပီအျပင္ ဖဲ့လိုက္တာပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေျပာၿပီး အတန္ၾကာ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ
“ေအး ေအး ၀ိပႆနာ လုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္ကြ၊ ဒါေပမယ့္ ေအး အခု ဘုန္းႀကီးေတြ၊ လူေတြ ထင္ေန၊ ယူဆေနတဲ့ ၀ိပႆနာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ ၀ိပႆနာက …. ေနာက္မွ ေျပာမယ္ကြာ”ဆိုၿပီး စကားကို ရပ္သြားခဲ့တယ္။
(၄)
မတူညီတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ သံုးခုမွာ တူညီတဲ့ ေတြးစရာ ႐ႈေထာင့္ေလးေတြ ပါေနတယ္လို႔ ထင္တယ္။ အတၱ၊ ပရ၊ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးေတြကို အေျခခံၿပီး ေတြးဆၾကည့္ဖို႔ပါ။ အယူအဆ၊ အေတြးအျမင္ေတြ ေျပာမိတိုင္း “လူေတြ လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ လက္မခံသည္ျဖစ္ေစ ကမၻာႀကီးက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း လည္ပတ္ေနမွာပါကြာ”လို႔ ခဏခဏေျပာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို သြားသြား သတိရေနတတ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment