(၁)
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သုတၱန္တစ္ခုတြင္ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ (ေထရ၀ါဒတြင္ေတာ့ ပါပံုမရ)။
တစ္ခါက ခရီးသြားတစ္ေယာက္သည္ လယ္ကြင္းျပင္တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခရီးသြားေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ က်ားတစ္ေကာင္သည္ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ေနာက္ကေန လိုက္သျဖင့္ အေမာတေကာ ေျပးေနခဲ့သည္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုသို႔ တိုင္လာခဲ့သည္။ ခရီးသြားသည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတြင္ တြယ္ကပ္ေနေသာ ႏြယ္ပင္စတစ္ခုကို ေကာက္ဆဲြလိုက္ၿပီး တဲြေလာင္းခ်ေနလိုက္သည္။ ႏြယ္စကို လက္ကလႊတ္ဖို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္တြင္လည္း က်ားႀကီးတစ္ေကာင္က စားဖို႔ျပင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ခရီးသြားခမ်ာ အေပၚသို႔လည္း တက္မျဖစ္၊ ေအာက္လည္း ဆင္းမရ။ တဲြေလာင္းသာေနေနရသည္။ ထိုစဥ္ ၾကြက္ျဖဴတစ္ေကာင္ႏွင့္ ၾကြက္မည္းတစ္ေကာင္က သူကိုင္ထားေသာ ႏြယ္ႀကိဳးကို ကိုက္ျဖတ္ေနၾကသည္။ ထို႔အျပင္ သူကိုင္ထားေသာ ႏြယ္ကိုင္းေဘးတြင္ အရသာအလြန္ထူးမည့္ပံုရွိေသာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စားခ်င္လြန္းအားႀကီးသျဖင့္ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ႏြယ္ႀကိဳးကို ကိုင္ၿပီး အျခားလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ စေတာ္ဘယ္ရီသီးကို ခူးစားလိုက္ၿပီး အာေမဋိတ္တစ္ခ်က္ ျပဳလိုက္သည္။
“အား အရသာရွိလိုက္တဲ့ အသီး”
(၂)
စာေရးဆရာႀကီးမ်ားလည္း ေရးၾကသည္။ တရားေဟာသူမ်ားလည္း ေဟာၾကသည္။ ဆံုးမစကား ေျပာသူမ်ားလည္း ေျပာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုပံုျပင္ေလးကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကသည္။ စာေရးသူလည္း ၾကားဖူးေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာႀကီး နႏၵာသိန္းဇံက ထိုပံုျပင္ေလးကို အထူးတလည္ ေျပာေျပာျပတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ပံုျပင္ေလးက အနည္းငယ္ ကြဲျပားသည္။ ဆရာႀကီးပံုျပင္ထဲတြင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါး မဟုတ္၊ ေရတြင္းပ်က္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ေရတြင္းပ်က္ထဲတြင္ ေျမြနဂါးႀကီးက ေစာင့္ေနသည္။ ဤပံုျပင္ထဲကလို စေတာ္ဘယ္ရီသီးလည္း မဟုတ္၊ ပ်ားရည္စက္ေလးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အႏွစ္သာရႏွင့္ တင္စားခ်က္ေလးမ်ားက အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးက ဘ၀ကို ဤပံုျပင္ႏွင့္ တင္စားျပသည္။ နားေထာင္ရတိုင္း ႏွစ္သက္မိၾကသူ မ်ားသည္။
(၃)
လူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဘ၀တစ္ခု ရလာၿပီဆိုလွ်င္ က်ားတစ္ေကာင္ ေနာက္ကေန လိုက္လာေနသလို ရွိသည္။ ေျပးရလႊားရ ႐ုန္းရ ကန္ရသည္။ ေမြးဖြားျခင္းသည္ပင္ က်ားလိုက္ခံရသလို ဒုကၡတစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေမြးဖြားလာၿပီဆိုလွ်င္ မွီတြယ္စရာတစ္ခုခုေတာ့ ရွာရသည္။ မွီတြယ္စရာအျဖစ္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည့္အခါတိုင္း မည္သည့္အရာမွ် စိတ္မခ်ရ။ လူတို႔၏ ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္သည္ ပံုျပင္ထဲက ႏြယ္ႀကိဳးေလးမွ်သာ ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။ မတည္ၿငိမ္ စိတ္မခ်ရသည့္အထဲ ေကာင္းျခင္းႏွင့္မေကာင္းျခင္းဟူေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္ေလးက တစ္ျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးေဆြးေျမ့လာေနရသည္။ ပံုျပင္ထဲက ၾကြက္ျဖဴႏွင့္ ၾကြက္မဲက ေကာင္းမႈႏွင့္မေကာင္းမႈကို ထင္ဟပ္ျပေနျခင္းဟု နားလည္မိသည္။ “ငါ့ဘ၀ ရပ္တည္ခ်က္က မခုိင္ၿမဲဘူး၊ စိတ္မခ်ရဘူး”ဆိုၿပီး ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္ေလးကို စြန္႔လိုက္လွ်င္လည္း ေသျခင္းတရားက အရံသင့္ေစာင့္ေနသည္။ “ေနာက္ပိုင္းဆိုတာ စိတ္မခ်ရဘူး၊ အခု ရပ္တည္ခ်က္ေလးမွာပဲ တြယ္ကပ္ေနမယ္”ဆိုၿပီး ႏြယ္ႀကိဳးကို ထာ၀ရ ဆုပ္ကိုင္ထား၍လည္း မရျပန္၊ ေကာင္းမႈႏွင့္မေကာင္းမႈဆိုေသာ ၾကြက္ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္တူေသာ ကံတရားက တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဇီ၀န္ေျခြေနျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ လူသားအေနျဖင့္ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးေတာ့ စားခြင့္ႀကိဳက္လိုက္သည္။
(၄)
စာဆက္မေရးဘဲ အခန္းျပင္ထြက္လိုက္သည္။ ပီနန္ကၽြန္း ေနက အေတာ္ပူေလာင္သည္။ သို႔ျဖင့္ အခန္းထဲ ျပန္၀င္ၿပီး ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပံုျပင္ေလးကို ဘ၀ထဲ သြင္းၾကည့္သည္။ ေအာက္က ေစာင့္ေနေသာ က်ားႀကီးကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကိုက္ဘ၀ကို ကိုက္ျဖတ္ေနေသာ ၾကြက္ျဖဴႏွင့္ ၾကြက္မည္းႏွစ္ေကာင္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ေအာ္ … သူတို႔ကိုက္ေနတာ ငါ့ဘ၀ႀကိဳးေလး တစ္၀က္က်ိဳးလုပါေပါ့လား”လို႔ ျမည္တမ္းမိလိုက္သည္။
“ပံုျပင္ထဲက စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးက ငါ့ဘ၀ထဲက ဘာေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလဲ”ဟု ေတြးၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေျဖမရႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးေလာက္သာ အရသာခံခြင့္ရွိေနတဲ့ ဘ၀ေတြမွာ အဓိပၸာယ္မ်ားအတြက္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိေနမလဲဆိုတာေလာက္ေတာ့ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိခဲ့ေလသည္။
