ခပ္ပါးပါးေလး ေျပာၾကည့္မယ္

(၁)

တန္ဇန္ႏွင့္ အိကိဒိုဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေလးႏွစ္ပါး ခရီးအတူ သြားေနၾကတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ရႊံ႕ေတြဗြက္ေတြ ထူလို႔ေနပါတယ္။ မိုးကလည္း သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာေနတုန္းပဲ။ ေခ်ာင္းဆံုေလးနားေရာက္ေတာ့ ပိုးသား ကီမိုႏို၀တ္စံုေလးနဲ႔ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေတြ႕လိုက္ၾကတယ္။ ေရေတြက ႀကီးေနေတာ့ ေကာင္မေလးက ေခ်ာင္းကို ျဖတ္မကူးရဲဘူး။ တန္ဇန္ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ “ေကာင္မေလး … လာ”ဆိုၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းကို ေပြ႕ေခၚသြားခဲ့တယ္။

အီကီဒိုဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဘာမွ ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူး။ သူတို႔ေနတဲ့ ေက်ာင္းကို ေရာက္ၿပီး ညအခ်ိန္အထိပဲ။ စိတ္ထဲမွာ တအံုေႏြးေႏြး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ မၿမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ “ေဟ့.. တန္ဇန္၊ မင္း ေန႔ခင္းက ေကာင္မေလးကို ေပြ႕ၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ငါတို႔ ဘုန္းႀကီးေတြဆိုတာ မိန္းကေလးေတြကို ကိုင္လို႔ မရဘူးေလကြာ၊ အထူးသျဖင့္ မင္းေပြ႕ခဲ့တဲ့ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြကိုေပါ့။ ဒါ တအား အႏၲရာယ္ႀကီးတာ သိရဲ႕သားနဲ႔၊ မင္းဘာလို႔ လုပ္ခဲ့တာလဲ”လို႔ ေျပာပစ္လိုက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ တန္ဇန္ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေလးက “ေအာ္ ….. ငါက ေကာင္မေလးကို တစ္ဖက္ကမ္းကေန ေပြ႕ၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းမွာ ထားခဲ့ၿပီေလကြာ၊ မင္းက ေကာင္မေလးကို အခုထိ ေပြ႕ထားတာကိုးကြ”လို႔ ဆိုလိုက္ပါတယ္။

(၂)

တကၠသိုလ္မွာ ဆရာႀကီး နႏၵာသိန္းဇံ သင္တန္း တက္ခဲ့စဥ္က မၾကာခဏ ၾကားရတတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ဆရာႀကီးက လူ႕စိတ္အေၾကာင္း ေျပာတိုင္းလိုလို ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ထည့္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးက တိုတိုေလးေပမယ့္ အားၿပိဳင္မႈက အျပည့္၊ စဥ္းစားစရာ၊ အျငင္းပြားစရာေတြက အျပည့္ပါပဲ။ ယုတၱိနည္း(logical)နဲ႔ စဥ္းစားမလား၊ စိတ္ပညာ (Psychological) နည္းနဲ႔ပဲ ေျပာၾကမလား။ ဒႆနိကေဗဒ(Philosophy)နည္းနဲ႔ပဲ ဆိုၾကမလား။ ဗုဒၶ၀ိနည္းနဲ႔အညီ ေဆြးေႏြးၾကမလား။ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

(၃)

ဒီပံုျပင္ေလးကို ေျပာျပၿပီး တ႐ုတ္ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ကို ေမးျဖစ္ေတာ့ သူတို႔က တန္ဇန္းဘက္က အျပည့္အ၀ ရပ္တည္ပါတယ္။ 100% လံုး၀ မေလွ်ာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့အထဲမွာ စကားတစ္ခြန္းက မ်က္လံုးျပဴးစရာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ “တန္ဇန္ကို ႐ႈတ္ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ဘယ္ဆင္ေျခကိုမွ အထင္မႀကီးဘူး”ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။

(၄)

တစ္ေန႔ ေက်ာင္းမွာ ပရိတ္ေရ ျဖန္းေပးေနတုန္း အီရန္ကမၻာ့လွည့္ခရီးသြားေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီထဲက ဘာသာေရးေတြအေၾကာင္း က်မ္းေရးေနတယ္ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ဆရာမတစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ ထံုးစံအတိုင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း စရတာေပါ့။ အမာဒီနီဂ်က္ကို ႀကိဳက္လားဆိုေတာ့ စက္ဆုပ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ “ငါေမးသမွ် အီရန္လူမ်ိဳးတိုင္းက အမာဒီနီဂ်က္ကို မႀကိဳက္ဘူး ေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုဆို ဘာလို႔ သူ႕သက္တမ္းက ရွည္ေနရသလဲ”ဆိုေတာ့ “မင္းတို႔ ႏိုင္ငံေကာ မင္းတို႔ အစိုးရကို ႀကိဳက္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔ စစ္အစိုးရ သက္တမ္းရွည္ေနတာလဲ”တဲ့။ ၿပီးေရာ။

“မင္းက်မ္းက ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း ဘာေတြ ပါမွာလဲ”လို႔ ေမးျဖစ္ေတာ့ “ဗုဒၶဆိုတာ (၃၇)ပါးေျမာက္ နတ္တစ္ပါး ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း……….”စသျဖင့္ ေျပာေနပါတယ္။ “ေဟ့ ေနပါအံုး …. မင္းေျပာေနတာ မွားေနတယ္၊ မင္းေျပာတဲ့ ၃၇-မင္းနတ္ဆိုတာ သိပ္အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ နတ္ေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္က သိရတာလဲ၊ ဘယ္ကအခ်က္အလက္ေတြလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ သူဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြ အြန္လိုင္းကေန ပို႔ေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဒါမဟုတ္ဘူး။

“ဒါနဲ႔ မသိလို႔ ေမးခ်င္တယ္၊ မင္း မိန္းမရွိလား”တဲ့။ “ဟဟဟ… ဒို႔က မိန္းကယူလို႔ မရဘူး”…..အေျဖက ဒီေလာက္နဲ႔ မရပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး…..“မိန္းမဆို သူတို႔အသားကိုေတာင္ ထိလို႔ မရဘူး”လို႔ ဆိုေတာ့ “ဒါဆိုရင္ ေစာေစာက မင္း ေကာင္မေလးေတြကို ပရိတ္ႀကိဳးေတြ ခ်ည္ေပးေနတာ သူတို႔လက္ကို ကိုင္ေနတာပဲ”တဲ့။

(၅)

အဲဒီစကားေလးကို အြန္လိုင္းကေန သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာေနျဖစ္တယ္။ “ငါကြာ … အဲဒီစကားကို ဘာမွ မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး”လို႔ဆိုေတာ့ “မင္းကလည္း ဘာခက္တာမွတ္လို႔၊ သာယာတဲ့စိတ္မျဖစ္ရင္ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူး”လို႔ ေျဖလိုက္ၿပီးတာပဲလို႔ အႀကံေပးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အၾကံေပးသလို ေျဖဖို႔ စိတ္ကူးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ေခ်ာလွေနတဲ့ ေကာင္မေလး လက္ကို ကိုင္တာ မင္း နည္းနည္းကေလးမွ သာယာတဲ့စိတ္မျဖစ္ဘူးလား”လို႔ ေမးလာရင္…..ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ မေျဖျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္က စာသင္တိုက္က ဆရာေတာ္ မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းကလည္း ၾကားေယာင္လို႔ေပါ့ “ထက္ထက္မိုးဦးက ပန္ ပန္ ပန္ဆိုၿပီး ၿပံဳးျပေနတာကိုမွ မင္း ၾကည့္မေကာင္းဘူးဆို မင္း ဂန္ဒူးလားကြ”။

(၆)

ပီနန္းဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာေျပာေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ တစ္ခါက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ၀ိနည္းအရာမွာ ေတာ္ေတာ္နာမည္ႀကီးတယ္တဲ့။ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးကလည္း ၀ိနည္းကို အရမ္း တတ္ကၽြမ္းခ်င္ေနတာ။ ေနာက္ဆံုး ၀ိနည္းနာမည္ႀကီးဘုန္းႀကီးေနတဲ့ေနရာကို သိသြားခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဦးဇင္းေလးဟာ ဘုန္းႀကီးေနတဲ့ေက်ာင္းကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘုန္းႀကီးကို မေတြ႕ေတာ့ လိုက္ရွာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ၀ိနည္းဘုန္းႀကီးက သရက္ပင္ေပၚမွာ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး သရက္သီးခူးေနတယ္တဲ့။ ဦးဇင္းေလးကို လွမ္းေျပာလိုက္ေသးတယ္ “ဒီေတာင္းျပည့္ရင္ ဆင္းခဲ့မယ္ေဟ့”တဲ့။ ဦးဇင္းေလး စိတ္ညစ္သြားတယ္… (သရက္သီးခူးတာ ၀ိနည္းအရ အျပစ္ရွိတယ္။)။ သရက္ပင္ေပၚက ဆင္းေတာ့ ဦးဇင္းေလးကို ရွင္းျပတယ္။ “ဦးဇင္းေလး…. ဦးဇင္းက ၀ိနည္းတတ္ခ်င္တာလား၊ ၀ိနည္းက်င့္ခ်င္တာလား။ ၀ိနည္းတတ္ခ်င္ရင္ က်ဳပ္ သင္ေပးမယ္။ ၀ိနည္းက်င့္ခ်င္ရင္ က်ဳပ္ဆီမလာနဲ႔”တဲ့။ ဦးဇင္းေလး သေဘာက်သြားတယ္။

(၇)

ျမန္မာႏိုင္ငံက ၀ိပႆနာနာမည္ႀကီး ဆရာေတာ္တစ္ပါး အေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။ သူေဟာေဟာေနတာက ၀ိပႆနာ၊ အရာရာဟာ မၿမဲဘူး။ ဆင္းရဲတယ္။ အစိုးမရဘူး။ ဘာကိုမွ တြယ္တာမေနနဲ႔။ ဒီလိုပဲ အၿမဲေဟာတယ္။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ၾကည္ညိဳဖို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ အၿမဲတမ္း သကၤန္းေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး။ အေျပာအဆိုက တကယ့္ကို တရားထူး ရထားသူတစ္ေယာက္လို။ စကားေျပာရင္ ေအးေအးကေလး၊ ယဥ္ယဥ္ကေလး။ ၀ိနည္းလည္း ေလးစားတယ္တဲ့ (လူေတြ အဆို)။ သူက ပိုက္ဆံ မကိုင္ဘူးတဲ့။ စာအိတ္ကိုေတာ့ ထိတယ္။ (ဒီေန႔ေခတ္မွာ အရီရဆံုး ဟာသျပကြက္ေတြေပါ့)။ အခု သူ ျမန္မာမွာ ေက်ာင္းလုေနတယ္။ အမႈ မၿပီးေသးဘူး။ ဘာမွ မၿမဲဘူးတရားကိုေတာ့ ဆက္လက္ေဟာေနဆဲပဲ။ ၾကည္ညိဳဖြယ္အမူအရာေလးေတြေတာ့ လုပ္ေနဆဲပဲ။ ဆိုလိုခ်င္တာက သူဟာ အမူအရာနဲ႔အက်င့္ တစ္ျခားစီပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ျခင္းဟာ လက္ရွိက်င့္သံုးေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ (အျမင္ဗုဒၶဘာသာ၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေဟာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ဘူး)ရဲ႕ အဓိက ကိစၥတစ္ရပ္လို ျဖစ္ေနတယ္။

(၈)

ဘုန္းႀကီးေလးႏွစ္ပါးကေန စလာခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္း အဆံုးသတ္ၾကည့္ရေအာင္။ စာဖတ္သူေကာ တန္ဇန္အျမင္နဲ႔ အီကီဒိုအျမင္ …. ဘယ္အျမင္ကို လက္ခံႏိုင္မလဲ။ (ဆင္ေျခေတြ မထည့္ဘဲ သာမန္ စဥ္းစားျခင္းေပါ့။ ဥပမာ … ကူညီမယ့္သူ ေပၚလာမွာပါ၊ သူ မကူလည္း တစ္ေယာက္ေယာက္က ကူမွာပါ…စသျဖင့္ေပါ့။) အီကီဒိုကေတာ့ ျမန္မာဘုန္းႀကီး အမ်ားစုနဲ႔ တူေနမယ္ထင္တယ္။ သူက စာအုပ္ထဲကအတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာတတ္သူ။ တကယ္မက်င့္ဘဲ စာအုပ္ႀကီးနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနသူ။ တန္ဇန္ကေတာ့ ျဗဟၼစိုရ္နဲ႔ လူ႕က်င့္၀တ္ကို လက္ေတြ႕က်က် က်င့္သံုးသူ။

(၉)

ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာတဲ့အခါ ဒီထက္ ပိုမိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။