ကမၻာႀကီးက ရက္စက္တယ္တဲ့လား

အလြန္ပူေနေသာ တစ္ရက္က ျဖစ္ပါသည္။ အခန္းအျပင္ထြက္လို႔ မေနႏိုင္ေအာင္ ပူသည္။ ခန္းစီးလိုက္ကာကို မၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပီးလုဆဲဆဲ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ႀကီးေပၚတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ေနရသည္။ ပူျပင္းလွေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္း။ သုိ႔ရာတြင္ သူတို႔မွာ အေပၚက ေနေရာင္နဲ႔ ပင္ပန္းေနေပမယ့္ ကိုယ့္မွာလည္း ေနပူသာ မခံရတယ္၊ ဂုတ္ေၾကာေတြ၊ ခါးေတြလည္း ေညာင္းကိုက္ေနပါသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ အပူေတြ ဒုကၡေတြ ရွိေနတတ္ၾကတာပဲဟု ျဖည့္ေတြးမိသည္။

ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ တကုပ္ကုပ္ အလုပ္႐ႈပ္ေနစဥ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေျပးလာသည္။ “ဦးဇင္း ဂ်ပန္မွာ ဆူနာမီ ၀င္ေနတယ္”ဟု အေမာတေကာ ဆိုသည္။ ရင္ထဲမွာ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အင္တာနက္ကေန ဘီဘီစီ ၀က္ဘဆိုက္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ားက ဖူကူရွီးမားၿမိဳ႕ကေလး တရၾကမ္း ၀ါးၿမိဳေနသည္။ သေဘၤာႀကီးမ်ားပင္ ၿမိဳ႕ထဲကို ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ေမ်ာပါေနသည္။ တံတားေတြ ၿပိဳသည္။ အိမ္ေတြ ပ်က္သည္။ လူေတြ ေသသည္။ လူေတြ ငိုသည္။ သတင္းေတြ ၾကည့္ရင္း ၀မ္းေတြ နည္းေနမိသည္။

သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္ကို မည္သူေတြ အန္တုႏိုင္ပါမည္နည္း။ ယေန႔ေခတ္ကို သိပၸံပညာေခတ္ဟု လူေတြ တင္စားေျပာဆိုေနၾကသည္။ အမွန္တကယ္ တင္စားေလာက္ေအာင္ပဲ သိပၸံပညာေတြ ထြန္းကားသည္။ ပူျပင္းသည့္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေအးေအးလူလူေနလို႔ ရေအာင္ အဲယားကြန္းေတြ ထြင္သည္။ ခ်မ္းေအးလြန္းသည့္ အေအးဓာတ္ကို အန္တုဖို႔ ဟိတာ(အပူေပးစက္)ေတြ ဖန္တီးသည္။ ေနရာတကာ စက္ပစၥည္းေတြ ထြင္ၿပီး လူေတြကို ကူညီသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ လူအစား စက္႐ုပ္(႐ိုေဘာ့)မ်ားကိုပင္ တီထြင္ခိုင္းစားေနၾကသည္ကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ 

ခရီးသြားလာေရး အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ ေလယာဥ္ႀကီးေတြ ဖန္ဆင္းသည္။ သေဘၤာႀကီးေတြ ဖန္တီးသည္။ ဇိမ္ခံကားေတြ ထုတ္လုပ္သည္။ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကို ကမၻာ့ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ေတြ႕ေနရသည္။ ေခတ္ေပၚအသံုးအေဆာင္မ်ားျဖင့္ လူသားသည္ လွပခန္႔ျငား တင့္တယ္လွသည္။ သိပၸံပညာက ဖန္ဆင္းေပးလိုက္သည့္အရာမ်ားျဖင့္ လူသားမ်ား ၀င့္၀ါလို႔ မဆံုး၊ ဂုဏ္ယူလို႔ မကုန္၊ ၂၁-ရာစုမွာ လူျဖစ္ရတာ နတ္ျပည္မွာ နတ္သားပဲ ျဖစ္ေနရသလိုလို ေပ်ာ္ေနၾကပံုရသည္။

စက္မႈပစၥည္းမ်ားကို ဘိန္းစဲြသလို စဲြေနေသာ လူသားမ်ားေၾကာင့္ စက္မႈပစၥည္းေတြ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မ႐ိုးရေအာင္ ထုတ္သူက ထုတ္သည္။ ျဖန္႔သူက ျဖန္႔သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လူသားသည္ စက္မႈပစၥည္းမ်ား၏ ေက်းကၽြန္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၀ယ္လိုအားမ်ားလာေသာေၾကာင့္ စက္မႈပစၥည္းမ်ားသည္ တစ္ေန႔တစ္ျခား အမ်ိဳးမ်ိဳး တိုးလာရသည္။ စက္မႈပစၥည္းေတြ တိုးလာျခင္းသည္ လူသားမ်ားအတြက္ ေကာင္းပါသည္။ သို႔ရာတြင္ စက္မႈပစၥည္းေတြ တိုးလာေလေလ ကမၻာႀကီးမွာ အႏၲရာယ္အတြင္းသို႔ သက္ဆင္းေနေလေလ ျဖစ္ေနသည္ကို လူသားမ်ား သတိမမူႏိုင္ (သတိမူမိေသာ္လည္း အေရးမစိုက္ႏိုင္)ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

လူသားတို႔ သံုးစဲြေနၾကေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မ်ား၊ သိန္းသန္းခ်ီေနေသာ ကားမ်ားမွ ထုတ္လႊတ္လိုက္ေသာ ေလာင္စာဆီ အေငြ႕မ်ား၊ အဲယားကြန္းေပါင္းမ်ားစြာမွ ထုတ္လႊတ္လိုက္ေသာ အပူေငြ႕မ်ား၊ လူတို႔ စားကုန္သံုးကုန္မ်ား ထုတ္လုပ္ေပးေနေသာ စက္႐ံုေပါင္းမ်ားစြာမွ အခိုးအေငြ႕မ်ား…..ထိုအရာမ်ားသည္ လူသားတို႔အတြက္ အဆင္ေျပေကာင္းအဆင္ေျပေနႏိုင္ေသာ္လည္း ကမၻာေျမႀကီးကို စိတ္ပ်က္ေစပါလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကမၻာေျမႀကီးက ျပန္လည္ ဒဏ္ခတ္သည္။ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားမွာ ကမၻာေျမႀကီးက ဒဏ္ခတ္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

လူသားတို႔သည္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ ကမၻာေျမႀကီးႏွင့္ ကမၻာ့ေလထုကို ႏွိပ္စက္သည္။ ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳမူသည္။ ကမၻာေျမႀကီး မႀကိဳက္ေသာ အေငြ႕မ်ားကို ထုတ္လႊတ္သည္။ ကမၻာေျမႀကီး ရြံရွာေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မ်ားကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ စြန္႔ပစ္သည္။ လူသားတို႔ တီထြင္ဖန္တီးလိုက္ေသာ စက္ပစၥည္းမ်ားမွ ထုတ္လႊတ္ေသာ အေငြ႕မ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အသက္႐ွဴၾကပ္စြာ ရပ္တည္ေနရသည္။ အိုဇုန္းလႊာလည္း ေပါက္ၿပဲေနၿပီ။ ကမၻာေျမႀကီးအေနျဖင့္ လူသားမ်ားကို အသိဉာဏ္ရွိေအာင္ နိမိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပသည္။ အယ္လ္နီညိဳ၊ လာနီညာႏွင့္ ရာသီဥတုမ်ား ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚေပးျခင္းျဖင့္ လူသားကို အသိဉာဏ္ရွိေအာင္ ေျပာျပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ လူသားက အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့လွ်က္ပင္ ရွိေလသည္။ လူသားမ်ား၏ ရက္စက္ေသာ ဒဏ္ကို ကမၻာေျမႀကီးခမ်ာ ၾကည္ရွည္ သီးခံႏိုင္စြမ္းမရွိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

အမွန္အားျဖင့္ သဘာ၀ေလာက ဤေျမကမၻာသည္ လူသားတို႔အတြက္ သူ႕မွာရွိသမွ် အားအင္မ်ားျဖင့္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။ သို႔ရာတြင္ လူသားတို႔ကား ေက်းဇူးတင္ရမွန္း မသိ။ ကမၻာေပၚတြင္ ေနထိုင္ၿပီး ကမၻာႀကီးကို လ်စ္လ်ဴရႈသည္။ ႏွစ္ကာလေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး လူသားတို႔သည္ ကမၻာႀကီးအေပၚတြင္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ ျပဳမူဆက္ဆံခဲ့ၾကသည္။ လူသားမ်ားအတြက္ေရာ၊ ကမၻာႀကီးအတြက္ပါ အႏၲရာယ္အလြန္မ်ားလွေသာ အႏုျမဴမ်ားကိုပင္ သူ႕ထက္ငါ ဦးေအာင္ သာေအာင္ တီထြင္ဖန္တီးၾကသည္။ ကမၻာႀကီးက ပညာအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပသည္။ ထိုအခါ လူသားက ငိုေၾကြးျမည္တမ္းသည္။ “ရက္စက္လိုက္တာ ကမၻာႀကီးရယ္”ဟူ၍။ ထိုအသံကို ကမၻာႀကီးက ၾကားေသာအခါ “ေတာ္ေတာ္ တရားမွ်တတဲ့ လူေတြပဲ”ဟုေျပာရင္း ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနခဲ့ေလသည္။