၂၁၂၁ ပံုျပင္

စာဖတ္သူေတြ အပ်င္းေျပေအာင္ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ေျပာျပဖို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ ပံုျပင္ကို ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္ရမယ္မွန္း မသိတာနဲ႔ “ပံုျပင္”လို႔ပဲ နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ ပံုျပင္ေလးက ဒီလိုပါ။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ျမန္မာဆိုတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးသတဲ့။ ျမန္မာေတြဟာ အေတာ္ဆင္းရဲၾကသတဲ့။ ဆင္းရဲေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔၊ မေလးရွားတို႔၊ စကၤာပူတို႔ … စတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ အလုပ္သြားလုပ္ရွာၾကရတာေပါ့ကြယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ကံေကာင္းတာနဲ႔ ကံဆိုးတာ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိသတဲ့။ ကံေကာင္းတာက သူတို႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ႏိုင္ငံျခားမွာ လုပ္ကိုင္ေနရေပမယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာကလူေတြက ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္သူဆိုၿပီး အထင္ႀကီးၾကတာပါပဲတဲ့။ ကံဆိုးတာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ တစ္သက္လံုးေနလို႔ မရဆိုေတာ့ ျပန္လာတဲ့အခါ ဘာမွ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ျဖစ္ကုန္ၾကတာပဲေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ့္ေနရပ္မွာ အဆင္မေျပေတာ့ ေျပတဲ့အရပ္ကို လာၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ေနခဲ့ၾကရတယ္။

အဲ့ဒီလို အဆင္မေျပၾကတဲ့အထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေတြဟာ ႏူရာ၀ဲစဲြ၊ လဲရာသူခိုးေထာင္း လုပ္ၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီေခတ္က နာမည္အႀကီးဆံုးကေတာ့ ဒမိဠ ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီး ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သူက စာကလည္း တတ္တယ္။ အေျပာကလည္း ေကာင္းတယ္။ မဟုတ္တာ၊ မမွန္တာ အကုန္ေျပာတတ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၾကည္ညိဳသူ အေတာ္ေပါသတဲ့။ သူက ႏိုင္ငံျခားကို လာ၊ လူေပါင္းဆံ့တဲ့သူေတြကို လိုက္ရွာ။ အဲဒီလိုလူေတြကို လိုက္ေပါင္း။ တရားပြဲေတြ က်င္းပ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ အဲ့ဒီအခါက ဗုဒၶဘာသာကို အသည္းစဲြ ၾကည္ညိဳေထာက္ပံ့ၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သဒၶါအားေကာင္းမႈကို အသံုးခ်တာေပါ့ကြယ္။ ဒမိဠကို အားက်ၿပီး စားေပါက္စားလမ္း ထြင္တဲ့ဘုန္းႀကီးေတြလည္း ေပါလာတာေပါ့ကြယ္။ ဒါကလည္း ဒို႔ဘာသာ လႊမ္းမိုးဖို႔ အခြင့္ေကာင္းေပါ့ကြယ္။

အဲဒီေခတ္က ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တဲ့ ျမန္မာေတြဟာ အလုပ္ေတြ အပ်က္ခံ၊ ေက်ာင္းေတြ အပ်က္ခံၿပီး တရားေတြနာ၊ အလွဴေတြလုပ္…စတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ၾကတယ္တဲ့။ စီးပြားေရးသမားကလည္း စီးပြားေရးေတြအပ်က္ခံၿပီး တရားေတြ နာ၊ တရားေတြ ထိုင္၊ ေက်ာင္းသားကလည္း ေက်ာင္းစာမက်က္၊ တရားေတြ က်က္၊ တရားေတြ နာ။ ဘုန္းႀကီး ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္။ သူတို႔ ေဂါတမဘုရားက ေလာကီေလာကုတ္မွ်ေအာင္ အားထုတ္ႀကိဳးစားဖို႔ ေဟာထားေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ ေျမွာက္လံုးပင့္လံုးေတြနဲ႔ ျမန္မာေတြကလည္း အေျမွာက္ႀကိဳက္၊ အၾကြားသန္လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ လူေတြဟာ ေလာကီကို စိတ္မ၀င္စားဘဲ ေလာကုတ္ကိုပဲ စိတ္၀င္စားလာေတာ့တာေပါ့ကြယ္။

အဲဒီေခတ္အခါက သနားစရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ (တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔) စုတ္ျပတ္သတ္ၿပီး စား၀တ္ေနေရးက အဆင္မေျပ၊ စာလည္း ေကာင္းေကာင္းမသင္ရ၊ လူ႕အဆင့္အတန္းလည္း မမီ၊ ပိုက္ဆံကလည္း မဲြ၊ အေျခခံ႐ုပ္၀တၳဳေလးေတာင္ မျပည့္စံုတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ေတြကလည္း ဘယ္မွာ လူ၀င္ဆန္႔ေတာ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ဒီအေျခအေနျဖစ္ေနေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ သနားစဖြယ္ ေျပာေနခဲ့ၾကသတဲ့ကြယ္။

ဒီေတာ့ မဲြေနတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ မဲြၿပီးရင္း မဲြၾကတယ္တဲ့။ မဲြေတာ့ ပညာသင္ခြင့္ေတြ ဆံုး႐ႈံး၊ ပညာမတတ္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ေအာက္တန္းက်၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေအာက္တန္းက်ေတာ့ မဲြ၊ …… ဒီလိုနဲ႔ပဲ သံသရာ လည္လာလိုက္တာ။ ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶဘာသာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရသတဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ အာဖဂန္တို႔၊ ပါကစၥတန္တို႔၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတို႔လို ဗုဒၶဘာသာ အႀကီးအက်ယ္ ထြန္းကားခဲ့ဖူးတာေပါ့။

“အမွန္တရားဆိုတာ ၾကာၾကာ ဖုံးကြယ္ထားလို႔ မရ”ဆိုတဲ့ စကားလိုေပါ့၊ ဒို႔ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မွန္ကန္တဲ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြဟာ အခု ဗုဒၶဘာသာအေမွာင္ကို ထြင္းေဖာက္ၿပီး အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ထြန္းေတာက္ခဲ့ရတာေပါ့ကြယ္။ ဒို႔ဘုရားသခင့္သာသနာ ျမန္မာမွာ လႊမ္းေအာင္ ဘိုးဘြားေတြ ဘယ္ေလာက္အားထုတ္ခဲ့ရမလဲဆိုတာ အခု ေတြ႕ေနရတဲ့ ေရႊတိဂံုျပတိုက္ကို ၾကည့္ရင္ သိမွာေပါ့။ အဲဒီေခတ္က ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ အဲဒီေရႊတိဂံုျပတိုက္ႀကီးကို ေန႔စဥ္လာၿပီး ဦးတိုက္ၾကသတဲ့။ သမိုင္းအခ်က္အလက္ေတြအရ ဗုဒၶဘာသာ အေတာ္ထြန္းကားခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ အခု ေရႊတိဂံုေရွးေဟာင္းျပတိုက္ႀကီးဟာ အဲဒီေခတ္အခါက ဗုဒၶၶဘာသာကိုးကြယ္သူေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္စည္ကားခဲ့တယ္တဲ့။ 

အာဖဂန္မွာ၊ ပါကစၥတန္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆိုတာ ရွာလို႔ မရေတာ့သလိုမ်ိဳး အခုေတာ့ ျမန္မာမွာလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆိုတာ ရွာလို႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ပံုျပင္ေလး ေပၚေပါက္တဲ့ ေခတ္ကာလကို သမိုင္းပညာရွင္ေတြက ခရစ္ႏွစ္ ၂၁၂၁-ခုႏွစ္လို႔ မွတ္တမ္းျပဳထားပါတယ္။ သမိုင္းဆိုတာ တစ္ေယာက္အျမင္ တစ္ေယာက္မတူေတာ့ ဒီပံုျပင္ေလးကို ၂၁၂၁ လူသားေတြထဲမွာ သေဘာမက်သူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိပါမယ္။ အမွန္ေျပာတာ မႀကိဳက္တဲ့ လူမ်ိဳးထဲမွာ ျမန္မာက ထိပ္ဆံုးမွာ ပါသတဲ့ကြယ္ဆိုတဲ့ စကားေလး ပံုေျပာသူက ထည့္မသြားခဲ့ဘူး။