သူမနာမည္ကို ဆြန္ကိုင္လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူမရဲ႕ ေနာက္နာမည္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ဆုဇု ျဖစ္ပါတယ္။ အရမ္းကို လွပသိမ္ေမြ႕တဲ့ နာမည္ေလးေပါ့။ သူမ အလြန္ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက သူမဆႏၵမပါဘဲ အတင္းအက်ပ္ လက္ထပ္ခဲ့ရပါတယ္။ လက္ထပ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမေလးဟာ တကၠသိုလ္က ဒႆနိကေဗဒမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမင္ရသူတိုင္းက သူမကို ခ်စ္ႀကိဳက္သြားၾကတာပါပဲ။ ဒါ့ထက္ သူမသြားတဲ့ေနရာတိုင္း အျခားသူေတြနဲ႔ ခ်စ္မိသြားခဲ့တာပါပဲ။ တကၠသိုလ္တက္စဥ္မွာ သူမမွာ အခ်စ္ေတြ ၀န္းရံေနခဲ့တာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူမေလးဟာ တကၠသိုလ္က သင္ေပးတဲ့ ဒႆနိကေဗဒကို ေက်နပ္အားရမႈ မရွိေတာ့ျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ဇင္ဗုဒၶဘာသာကို သြားသင္ျပန္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လည္း ဇင္ဗုဒၶဘာသာသင္ၾကားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္လုိက္ျပန္တာပဲ။ ဆိုေတာ့ ဆြန္ကိုင္ရဲ႕ တစ္ဘ၀လံုးဟာ အခ်စ္ေတြနဲ႔သာ ျပည့္လွ်မ္းေနေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆံုး က်ိဳတိုေရာက္ေတာ့မွ သူမဟာ တကယ့္ ဇင္ဗုဒၶဘာသာေလ့လာသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကင္နင္က ေက်ာင္းခဲြတစ္ခုမွာရွိတဲ့ သူမရဲ႕အစ္ကိုေတြ (အတန္းေဖာ္ေက်ာင္းသားမ်ား)က သူမရဲ႕ ႐ိုးသားမႈအတြက္ ခ်ီးမႊမ္းၾကပါတယ္။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က သူမကို လိုက္ဖတ္ညီသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သက္ေသျပဳၿပီးဇင္မာစတာႀကီးထံေရာက္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ မိုးႀကိဳးလို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ ကင္နင္က ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ မိုကူရ္႐ိုင္းအက်င့္က အလြန္ျပင္းထန္ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သီလေတြ ျဖည့္က်င့္ၿပီး သူ႕ေက်ာင္းမွာေနတဲ့ဘုန္းႀကီးေတြကိုလည္း သူ႕လိုပဲ က်င့္ခိုင္းပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္အားထက္သန္သူ ျဖစ္ေနပါေစ ဘုန္းႀကီးေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာအက်င့္ေတြ ပ်က္ယြင္းေနပါၿပီ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ယူထားတဲ့ မိန္းမေတြအတြက္ပဲ စီးပြားရွာေနၾကတဲ့ပံုပါပဲ။ ဆရာေတာ္မိုကူရ္႐ိုင္းဟာ သူ႕ေက်ာင္းထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ ေတြ႕လို႔ကေတာ့ တံျမတ္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး လိုက္ေမာင္းထုတ္ပစ္ေလ့ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတြဟာ ေမာင္းထုတ္ေလေလ သူ႕ေက်ာင္းထဲမွာ မိန္းမေတြ ပိုမ်ားလာေလေလျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီလို ထူးျခားခ်က္ေတြ ရွိေနတဲ့ေက်ာင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ မိန္းမက ဆြန္ကိုင္ရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈနဲ႔ လွပေၾကာ့ရွင္းမႈကို မနာလို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူမဟာ ဇင္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ထူးခၽြန္ေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အသံၾကားတိုင္း သူမ (ေခါင္းေဆာင္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ မိန္းမ)ဟာ တရြရြနဲ႔ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာမရေတာ့ ဆြန္ကိုင္နဲ႔ သူမသူငယ္ခ်င္းကို သမုတ္ၿပီး မဟုတ္သတင္း လႊင့္ပါေတာ့တယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ သတင္းလႊင့္ခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေရာ ဆြန္ကိုင္ပါ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေက်ာင္းကေန ႏွင့္ခ်ခံလိုက္ၾကရတယ္။
“ငါ မွားခ်စ္မိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ဘုန္းႀကီးမိန္းမအေနနဲ႔ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို မမွ်မတ ဆက္ဆံခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူမလည္း ေက်ာင္းမွာ မေနႏိုင္ေစရဘူး”လို႔ ဆြန္ကိုင္ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီညမွာပဲ မီးပံုးတစ္ခုကို ယူၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀-သက္တမ္းရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို မီးပံု႐ွိဳ႕ပစ္လိုက္ပါတယ္။ မိုးလင္းေတာ့ သူမကို ရဲေတြက ဖမ္းလိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕ေနငယ္ေလးက သူမကို စိတ္၀င္စားသြားၿပီး သူမ ျပစ္ဒဏ္ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူမက “မင္း ငါ့ကို မကူညီပါနဲ႔၊ မင္းကူညီရင္ ေနာက္ထပ္ေထာင္ထဲေရာက္မယ့္ ျပစ္မႈတစ္ခုခုကို ငါထပ္လုပ္အံုးမွာပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဆြန္ကိုင္ဟာ ေထာင္ ၇-ႏွစ္ က်သြားခဲ့ပါတယ္။ ၇-ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေထာင္က ထြက္လာေတာ့ အသက္ ၆၀-ရွိတဲ့ ေထာင္၀ါဒႀကီးက သူမကို စဲြလန္းခ်စ္ခင္ သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခါမွာ လူတိုင္းက သူမကို ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း အေပါင္းအသင္း မလုပ္ၾကဘူး။ ဒီဘ၀၊ ဒီခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္အလင္း ရရွိၿပီးသူမ်ားလို႔ သက္မွတ္ထားတဲ့သူေတြကေတာင္ သူမကို ေရွာင္ဖယ္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆြန္ကိုင္ ေတြ႕ရွိထားတဲ့ ဇင္ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး၊ ဇင္ဂိုဏ္းသားေတြ လက္ခံထားတဲ့ ဇင္ဆိုတာက တစ္မ်ိဳးတစ္ဘာသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူမရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာင္ သူမကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလို ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနလာရေတာ့ သူမဟာ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အားနည္းလာခဲ့ပါတယ္။
သူမဟာ ရွင္႐ႈဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ပါတယ္။ သူက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေမတၱာတရားအေၾကာင္းကို သင္ေပးပါတယ္။ သူ႕ဆီမွာ ႏွစ္သိမ့္စရာနဲ႔ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ အသက္ ၃၀-မျပည့္ေသးခင္ အလွေသြးေတြ ၾကြယ္ေနစဥ္မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ သူမကိုယ္သူမ ကာကြယ္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားထုတ္မႈေတြက အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာတစ္ဦးကို ေရးခိုင္းတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္သူေတြ လက္ထဲကို သူမစာေပေတြ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဆြန္ကိုင္ကို ျငင္းပယ္ခဲ့တဲ့သူေတြ၊ ဆြန္ကိုင္ကို အမနာပေျပာသူေတြ၊ ဆြန္ကိုင္ကို မုန္းတီးသူေတြဟာ ေနာင္တမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သူမအတၳဳပၸတၱိကို ဖတ္႐ႈေနၾကရပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment