လမင္းကို ခိုးလို႔ ရခဲ့ရင္

(၁)

ဇင္းမာစတာႀကီး ႐ိုကန္ဟာ ေတာင္ေျခက ေသးငယ္တဲ့တဲေလးထဲမွာ ေနထိုင္ရင္း ဘ၀ကို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ေနထိုင္ပါတယ္။ တစ္ညမွာ သူခိုးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕တဲေလးထဲကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တဲထဲမွာ ခိုးစရာ ဘာမွ မေတြ႕ဘူး။ ႐ိုကန္ ျပန္လာေတာ့ သူခိုးကို ေတြ႕သြားပါတယ္။ “အေမာင္ သူခိုး… ငါ့ဆီကို လာခိုးဖို႔အတြက္ ခရီးအေ၀းႀကီးက လာခဲ့ရမွာပဲေနာ္၊ ဒီေတာ့ ပါမွ မပါဘဲ လက္ခ်ည္းဗလာေတာ့ မျပန္သင့္ဘူး။ ငါ့အ၀တ္အစားေတြကို လက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ယူသြားလိုက္ပါေနာ္”လို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ သူခိုးကလည္း စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားၿပီး အ၀တ္အစားေတြကို ယူၿပီး ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။

႐ိုကန္လည္း ၀တ္စရာအ၀တ္အစား တစ္စံုမွ မရွိေတာ့ဘဲ ၀တ္လစ္စလစ္ ထိုင္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးလမင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး “အိုး… သနားစရာ သူခိုးကေလး၊ ဟိုး…ဖိုးေရႊလမင္းႀကီးကို မင္းကို ေပးလိုက္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ”လို႔ စဥ္းစားေနခဲ့ပါတယ္။

(၂)

ဒီပံုျပင္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာျပၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ “အားးး မိုက္တယ္ကြာ၊ ကိုယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားၿပီ”လို႔ လွ်ပ္တျပတ္ ထေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း “ဘာေၾကာင့္ သေဘာက်တာလဲ ေမးရတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူက ရွင္းျပတယ္။ သူခိုးရဲ႕အျဖစ္၊ သူခိုးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ၾကည့္ၿပီး လူေတြကို သူ အျမင္ကပ္ေနတာနဲ႔ ထပ္တူက်ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဘာပိုင္ဆိုင္မႈမွ မရွိဘဲ သူ႕ဟာသူ တရားအားထုတ္ေနသူထံကိုမွ သြားခိုးရက္တဲ့ သူခိုးကို အျမင္ကပ္မိတာပါလို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ ဒီသူခိုးလိုပဲ အသိဉာဏ္မဲ့တဲ့သူေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႕ေနရတာပဲေလ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ရလိုမႈတစ္ခုကိုသာ ၾကည့္ၿပီး အျခားသူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္၊ ဘ၀ျဖစ္တည္ခ်က္ကို ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ တဇြတ္ထုိး လုပ္တတ္တဲ့သူေတြ။

“မင္း … အဲဒီလို ေတြးေျပာမွ ငါလည္း ဆက္ေတြးမိတယ္”ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္က ဆက္ပါတယ္။ ဒို႔ႏိုင္ငံက အခ်ိဳ႕ဆင္းရဲသား နင္းျပားေတြဟာ ဒီလို သူခိုးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ ထင္တာပဲ။ ေပးစရာက ဘာမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ အေတာင္းခံေနရတယ္။ မရွိရွိတာေလးေတြ ထုတ္ေပးေနရတယ္။ ဘာမွ ေပးစရာ မရွိေတာ့ အရွက္တရားကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာင္ ေပးဆပ္ေနၾကရတယ္။

(၃)

“မင္းတို႔က သူခိုးကို အျမင္ကပ္ၿပီး မ်က္ေတြ႕ေလာကကို ျဖန္႔ၾကည့္တယ္ေနာ္၊ ငါေတာ့ အ၀တ္အစားေတြကိုပါ ခၽြတ္ေပးလုိက္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားၾကည္ညိဳမိတယ္”လို႔ တည္ၾကည္တဲ့ အသံနဲ႔ စၿပီး သူ ခံစားမိတာေတြကို ေျပာေနပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္လို လူစားမ်ိဳး၊ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးက အလြန္ကို ရွားပါးလြန္းပါတယ္။ စိတ္ထားပံုမွန္ မရွိသူဆိုရင္ေတာ့ “ဘာလို႔ လာခိုးရသလဲ”ဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ဆုိးမယ္။ ေဒါသထြက္မယ္။ နည္းနည္း စိတ္ထားေကာင္းသူကေတာ့ “ငါ့မွာ ဘာပစၥည္းမွ မရွိဘူးကြာ”ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္မယ္ ထင္တယ္။ ဒီထက္နည္းနည္း ပိုေကာင္းသူကေတာ့ “ငါ့မွာ မင္းအတြက္ ဘာအသံုး၀င္တာမွ မရွိပါဘူး။ ငါ့မွာ အသံုးအေဆာင္နည္းနည္းေတာ့ ရွိပါတယ္”ဆိုၿပီး အသံုးအေဆာင္အခ်ိဳ႕ ေပးလႊတ္လိုက္ပါလိမ့္မယ္။ “ငါ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္လုိမ်ား တုန္႔ျပန္လိမ့္မလဲ” ေမးၾကည့္ေနမိတယ္။

သူ႕အေနနဲ႔ ရဟန္းေတာ္ကို ေလးစားၾကည္ညိဳမိေၾကာင္း အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာေနခဲ့ပါတယ္။ သူက စိတ္မဆိုး ေဒါသမထြက္တဲ့အျပင္ သူ႕အတြက္ မရွိမျဖစ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြကိုပါ ခၽြတ္ေပးလိုက္ခဲ့တယ္။ ခၽြတ္ေပး႐ံုနဲ႔တင္ အားမရဘူး။ သူက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လမင္းႀကီးကိုပါ ေပးလိုက္ခ်င္ေၾကာင္း ၿငီးတြားေနခဲ့တယ္ေလ။

(၄)

“ေဟ့ေကာင္၊ မင္းကလည္း ေျပာအံုးေလကြာ”လို႔ ေတြးေနတာလား၊ ၿငိမ္ေနတာလား မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္ကုပ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ “ေအးကြာ… မင္းတို႔ ေျပာတာ၊ ေဆြးေႏြးတာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ငါကေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါ ေမးေနတာ… ထပ္ခါထပ္ခါ ေမးေနမိတာ…၊ ဒီရဟန္းေတာ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို လိုက္ေတာ့ မမီေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ဓာတ္အဆင့္အတန္းက ဘယ္ေလာက္ထိ၊ ဘယ္ဒီဂရီေလာက္ထိ ရွိေနမလဲ”လို႔ ေတြးေနမိတာ။

“မင္းတို႔ေကာ… မင္းတို႔စိတ္ဓာတ္ေတြေကာ… ဘယ္ဒီဂရီေလာက္ထိ ျမင့္ျမတ္ၿပီး ဘယ္ဒီဂရီေလာက္ထိ ယုတ္ညံ့ေနလဲ”

အားမနာတမ္းေမးလိုက္ရင္ေတာ့ အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ ထြက္လာမယ္ထင္တယ္။ အေျဖထြက္လာရင္ေတာ့ ရလဒ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘ၀အတြက္ ဘာေတြဆက္လုပ္သင့္သလဲဆိုတာ အကဲျဖတ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕…