လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က စကၤာပူသို႔ တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေဒသႏၱရဗဟုသုတေတြနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳသစ္၊ အေတြးအျမင္သစ္ေတြ တိုးပြားခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာတို႔ ထံုးစံအတိုင္း တိုးတက္ေနတဲ့ သူမ်ားတိုင္းျပည္ေတြကို မ်က္စိအ၀ိုင္းသားနဲ႔ အားက်ေငးေမာခဲ့တယ္။ မတိုးတက္ႏုိင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္အမိျမန္မာအတြက္ စုတ္သသတ္သတ္ျဖစ္ေနခ့ဲၾကတယ္။ မႏွစ္ကလည္း သြားထားေတာ့ ဒီႏွစ္ေတာ့ မသြားေတာ့ဘူးေပါ့။ စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ဓမၼိကာရာမပီနန္းေက်ာင္းက ၇-ရက္ ဓမၼသင္တန္းနဲ႔တရားစခန္းအတြက္ ပင့္လာလုိ႔ ၾကြခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကႏၷီကမၼ႒ာန္းအားထုတ္နည္း စာအုပ္အတြက္လည္း ျဖန္႔ေ၀ေရးအစီအစဥ္ေတြကလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏို၀င္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔မွာ မေလးရွားကို ထြက္ခြါလာခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေတြကို ေပးသင့္သူေတြကို ေပး၊ ျဖန္႔သင့္တဲ့ေနရာျဖန္႔ လုပ္ရင္း မေလးရွားမွာ ၁-လေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၂-ရက္ေန႔မွာ စကၤာပူကို သြားဖို႔ စီစဥ္လုိက္တယ္။ ၁၂-ရက္ေန႔ ေန႔ခင္းကားနဲ႔ ဂ်ိဳဟိုးကို ထြက္ခြါခဲ့တယ္။ ၁၂-ရက္ေန႔ ညကို ဂ်ိဳဟိုးက ေညာင္ကန္ေအးေက်ာင္းမွာ ေနလိုက္တယ္။ ၁၃-ရက္ေန႔ ေန႔လည္မွာ စာအုပ္ ၁၅၀-ေလာက္ကလည္း ပါေနေတာ့ စကၤာပူကို တကၠစီနဲ႔ ၀င္ခဲ့တယ္။
စကၤာပူကို တကၠစီနဲ႔၀င္ခါမွ အရာရွိ႐ံုးခန္းကိုပါ သြားခဲ့ရတယ္။ ႐ံုးခန္းမွာ ကိုယ့္ပတ္စပို႔ထ္စာအုပ္အလွည့္က်ဖို႔ မိနစ္ ၂၀-ေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။ ဘာေတြမ်ား ေမးခ်င္ေနလို႔လည္းေပါ့…စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကိုယ့္စာအုပ္လည္း အလွည့္က်ေရာ No mistake, nothing wrong, OK တဲ့။ အဲဒီက်မွ စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔ “ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို ဒီအခန္းထဲ ေခၚတာလဲ။ ငါ ဒီအခန္းထဲမွာ မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၿပီ။ မင္းတို႔ ငါ့အခ်ိန္ေတြ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာပဲ”လို႔ ေျပာမိတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ “စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ေအာက္က စာေရးက မင္းပတ္စပို႔ထ္က ေျပာင္းထားတာဆုိေတာ့ နားမလည္လို႔ ျဖစ္မွာပါ၊ မင္းက တစ္ႀကိမ္ ၀င္ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းပတ္စပို႔ နံပါတ္က ငါတို႔ဆီမွာ မွတ္တမ္းမရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္မွာပါ”လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
ေန႔ခင္း ၂-နာရီေလာက္မွာ ေဂလန္းက ဓာတ္ေတာ္ေက်ာင္းကို ေရာက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဦးသီဟဗလက အၿပံဳးနဲ႔ ဆီးႀကိဳပါတယ္။ “ေအာ္ ဒီႏိုင္ငံေလး၊ ဒီေနရာေလးကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ပါျပန္ပါပေကာ”လို႔ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးေလး ျဖစ္မိ႐ံုမွတစ္ပါး အထူးအေထြ ခံစားခ်က္ေတာ့ မျဖစ္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မရီနာေဘးက ဒူရင္းသီးဟိုတယ္ႀကီးနားက ေရျပင္ကို ေငးရင္း တစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္ေနခ်င္စိတ္ေတာ့ ျဖစ္မိတယ္။ ျမန္မာကို ျပန္ေရာက္လို႔ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခါ ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚ သြားထိုင္ခ်င္စိတ္နဲ႔ သိပ္မကြာလွဘူး။
မႏွစ္ကေတာ့ သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ “လကၤာတမန္မဂၢဇင္း”တာ၀န္နဲ႔။ အခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ထုတ္တဲ့ ကႏၷီကမၼ႒ာန္းအားထုတ္နည္းစာအုပ္နဲ႔။ အမ်ားစာအုပ္ဆုိေတာ့ ယူၾကပါအံုး၊ ဖတ္သင့္တယ္ ဘာညာ ေျပာရတာ သိပ္လြယ္တယ္။ ကိုယ့္စာအုပ္ကိုယ္ဆိုေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ဆႏၵကေတာ့ စီးပြားျဖစ္ေရာင္းဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖန္႔ေ၀ခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ေလး စိတ္၀င္စားသူေတြလက္ထဲ ေရာက္သြားေစခ်င္တာပါပဲ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေက်ာင္းမွာ ညီငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕တယ္။ သူက ဘာသာေရးနဲ႔ မစိမ္းတဲ့သူ။ စကၤာပူမွာ ဒီ ကႏၷီနည္းကို စိတ္၀င္စားသူေတြ အေတာ္မ်ားတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကႏၷီနည္းလို႔ သိပ္မသိၾကဘူး။ ေျမဇင္းနည္းလို႔ပဲ အသိမ်ားတယ္။ ဒီနည္းအတိုင္း လက္ေတြ႕အားထုတ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႕ဆီက ဖုန္းနံပါတ္အခ်ိဳ႕ရလို႔ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရးေတြမွာ စိတ္အား တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိတဲ့သူေတြျဖစ္လို႔ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ အားနည္းခ်က္ေလးေတြကို တိုက္႐ိုက္ေ၀ဖန္ေျပာဆိုတတ္လို႔ အခက္အခဲေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကလည္း ခက္တယ္။ မွန္တယ္လို႔ ယူဆထားတဲ့အရာတစ္ခုကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းတရားနဲ႔မွ အပ်က္မခံခ်င္ဘူး။ “အလိုက္သင့္ကေလး၊ အဆင္ေျပသလိုကေလး၊ ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္၊ …..”ဒီစကားလံုးေတြက ကိုယ္သိပ္မသံုးခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မဆို စကားေျပာတဲ့အခါတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း နားလည္မႈရွိရွိပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံခ်င္တယ္။ အဲလဘတ္ကမ်ဴးရဲ႕ ၾကားဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးအတိုင္း ေျပာရရင္ …..
ငါ့ေရွ႕ ဦးေဆာင္မသြားပါနဲ႔
မင္းေနာက္က ငါ မလိုက္ခ်င္ဘူး၊
ငါ့ ေနာက္မွာ ေနၿပီးေတာ့ မသြားပါနဲ႔
ငါ မင္းကို ဦးမေဆာင္ႏိုင္ဘူး၊
ငါ့ေဘးမွာေနၿပီးေတာ့ သြားပါ…
ဒါဆို မင္းက ငါ့ရဲ႕ မိတ္ေဆြေကာင္းေပါ့…
(မွတ္မိသလို ျပန္ေရးပါတယ္)။
လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံၾကတဲ့ေနရာမွာ သူမ်ားကို ဆရာႀကီးလည္း လုပ္စရာ မလိုဘူး။ ေနာက္ကလိုက္ မွီခိုေနခ်င္စိတ္ ရွိေနတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္တတ္စြမ္းသမွ် တတ္သိသမွ်ေလးနဲ႔ အတူတူ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ အေနအထားေလးေတြဟာ သိပ္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ကိုယ္ကပဲ အဆိုးျမင္ေနတာလား မသိ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေဆာင္ေနၾကပံုေတြကိုလည္း ဘ၀င္မေတြ႕လွပါဘူး။ ဘာသာေရးနဲ႔ကိုယ့္ဘ၀ရပ္တည္ေရးကို မခဲြျခားတတ္ၾကတာေတြက သိပ္မ်ားတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းစာမလုပ္ဘဲ တရားနာ၊ တရားထိုင္တဲ့အလုပ္ေတြပဲ ဖိလုပ္ေနၿပီဆိုရင္ ပ်က္စီးဖို႔ရာခိုင္ႏႈန္းက မ်ားေနၿပီ။ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ဟာ စီးပြားတိုးရာတိုးေၾကာင္းအလုပ္ေတြကို ပစ္ထားၿပီး ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ေနရင္ ဆုတ္ယုတ္ဖို႔ မ်ားေနၿပီ။ ဘာသာျခားေတြ ဘာသာေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ သူ႕အခ်ိန္နဲ႔သူ၊ သူ႕စည္းနဲ႔သူ ျခားၿပီး လုပ္ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူတို႔ တိုးတက္ၾကတာလို႔ ထင္ပါတယ္။
မေလးရွားနဲ႔စကၤာပူကို ခရီးထြက္လိုက္တာ ၂-လနီးပါး ၾကာျမင့္သြားခဲ့ၿပီး ၂၉-ရက္ေန႔က်မွ လကၤာကၽြန္းေလးကို ျပန္ေရာက္တယ္။ မိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္ရသလိုပါပဲ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ မိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္ရတာထက္ကို ၾကည္ႏူးမိတာ အမွန္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဒီလိုပဲ ခံစားမိၾကတယ္တဲ့။ မေအးစဖူး ေအးေနခ်မ္းေနတဲ့ လကၤာေျမေပၚကို ၂၉-ရက္ေန႔ မနက္ ၂-နာရီမွာ ေျခခ်မိတယ္။ လာႀကိဳတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အေႏြးထည္ေတြနဲ႔။ ၁-နာရီေလာက္ ကားစီးၿပီးေတာ့ ျမန္မာသံဃာေတြ မွီခိုရာ မဟာမကုဋာရာမေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေရာက္တယ္။ အားလံုးက အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ၾကၿပီ။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ၀န္းက်င္ေလးနဲ႔အတူ ရင္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့တယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အေျခအေနထဲက လႈပ္ခတ္ေနတဲ့အရာတစ္ခုေတာ့ ရွိေနခဲ့တယ္။ မေတြ႕ရတာ ၾကာျမင့္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႕ရေတာ့ ပီတိေလးေတြကေတာ့ ကခုန္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ခဏတာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မကုဋာရာမရဲ႕ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာေနခဲ့တယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ထဲက လႈပ္ခတ္ေနတ့ဲ အသံတစ္ခုက အသိစိတ္ကို လာႏိူးေနခဲ့တယ္။ “ေညာင္ရြက္ခတ္သံ”။ ဟုတ္တယ္။ ေဗာဓိေညာင္ပင္က ေ၀စည္ေနတဲ့ ေညာင္ရြက္ခတ္သံေလးေတြက သာယာေနခဲ့တယ္။ ဘ၀မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ကာလတစ္ေလွ်ာက္ အေအးျမဆံုးက သီရိလကၤာက ဒီေညာင္ပင္ေအာက္ပါပဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေညာင္ရိပ္နဲ႔ အေ၀းဆံုးမွာ အၾကာႀကီး သြားေနရေတာ့မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ အမိႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးအားထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ ပညာေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးသင္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စကားေတြ ေဖာင္ဖဲြ႕ခဲ့ၾကတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ စကားသံေတြက ေညာင္ရြတ္ခတ္သံေလးေတြနဲ႔အတူ လြင့္ပ်ံလာအံုးမယ္။
“လာမယ့္ႏွစ္မွာ ပီနန္းကေန လကၤာက ေညာင္ရြက္ခတ္သံေလးကို အၿမဲတမ္း နားစြင့္ေနပါ့မယ္”
No comments:
Post a Comment