မ်က္ရည္

လူတိုင္း မ်က္ရည္က်ဖူးပါတယ္။ လူတိုင္း ငိုဖူးၾကပါတယ္။ လူတိုင္း ၀မ္းနည္းဖူးၾကပါတယ္။ ၀မ္းနည္းတယ္၊ ငိုတယ္၊ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာ ေလာကမွာ ဆန္းေတာ့မဆန္းေပမယ့္ လန္းတဲ့အရာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကရဲ႕ ေရွာင္ကြင္းလို႔မရတဲ့အရာေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ဆိုတာလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ေနေတာ့ မက်ခ်င္လည္း က်ေနၾကရအံုးမွာပါပဲ။ မ်က္ရည္ဘာေၾကာင့္ က်ရသလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ငိုၾကရတာလဲ။ ၀မ္းနည္းလို႔ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းတာလဲ။ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း မျဖစ္ရလို႔ေပါ့။ အဆင္မေျပလို႔ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ အဆင္မေျပတာလဲ။ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ ေမးလိုက္ေတာ့ အေျဖက ကိုယ့္ဆီ (စာဖတ္သူဆီ)ေရာက္လာၿပီ မဟုတ္လား။

မ်က္ရည္က်တိုင္း ၀မ္းနည္းတာေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ မ်က္ရည္သံုးမ်ိဳး ရွိသတဲ့။ မ်က္စိအိမ္ ေခ်ာမြတ္ေအာင္စိုလာေအာင္ က်ေပးတဲ့ မ်က္ရည္ (Basal tears)၊ ၾကက္သြန္မႊန္တဲ့အခါ စတဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ က်တဲ့မ်က္ရည္ (Reflex tears) နဲ႔ ခံစားမႈေၾကာင့္ က်တဲ့မ်က္ရည္ (Emotional tears)တို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုေျပာေနတာကေတာ့ ခံစားမႈေၾကာင့္ က်တဲ့ မ်က္ရည္အေၾကာင္းေပါ့ေလ။

အဆင္မေျပရင္၊ ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ရရင္ ၀မ္းနည္းမယ္၊ ငိုမယ္၊ မ်က္ရည္က်မယ္။ အဆင္မေျပမႈ+၀မ္းနည္းမႈ+မ်က္ရည္က်မႈ …. ဒီလို အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ မ်က္ရည္မက်ခ်င္ဘူး၊ မငိုခ်င္ဘူးဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားျဖစ္တဲ့ အဆင္မေျပမႈေတြ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက႐ံုပဲေပါ့။ ဘ၀မွာ အဆင္တေျပျဖစ္ေအာင္ မေနတတ္ရင္ေတာ့ မ်က္ရည္ဆိုတာ က်လို႔ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

တကယ္ေတာ့ အဆင္မေျပမႈဆိုတာက စကားလုံးတစ္လံုးတည္းေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားနဲ႔ အဆင္မေျပမႈပံုစံေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု စံုလို႔ေနပါတယ္။ လူအသီးသီးရဲ႕ အတိုင္းအတာ၊ အေနအထားနဲ႔အညီ အဆင္မေျပမႈေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနပါတယ္။

-       သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ဦးက ေဒၚလာ ၁-ေသာင္း ဆံုး႐ႈံးသြားလို႔ ၀မ္းနည္းေနတယ္။ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္က တစ္ေန႔တာ စားစရာအတြက္ ပိုက္ဆံေလးေတာင္ မရွိလို႔ ၀မ္းနည္းေနတယ္။

-       အမတ္တစ္ေယာက္က သမၼတမျဖစ္ရလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ ရြာသားတစ္ေယာက္က ရြာသူႀကီးရြာဥကၠ႒အေရြးမခံရလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။

-       အုပ္ေရမ်ားစြာ ေပါက္ဖူးတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာက သူ႕စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရာင္းမစြံလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ စာေရးဆရာေပါက္စတစ္ေယာက္က သူ႕အတြက္ ပထမဆံုး စာအုပ္ေလး ျဖစ္မလာႏိုင္လို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။

-       လူတစ္ေယာက္က ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားႀကီး မစီးႏိုင္လို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္က ကားအစုတ္ေလးမစီးႏိုင္လို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္က စက္ဘီးေလးတစ္စီးေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္လို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ဖိနပ္ေလးတစ္ရံေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္လို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။

-       တစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ခြင့္မရလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ တစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားေရာက္မွ အလုပ္အဆင္မေျပလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ တစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေပမယ့္ အလုပ္မွာ လစာမေကာင္းလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။

-       တစ္ေယာက္က စာေမးပဲြမွာ ဂုဏ္ထူးေတြ မပါလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ တစ္ေယာက္က စာေမးပဲြေလးေတာင္ မေအာင္ႏိုင္လို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ တစ္ေယာက္က ၀င္ခြင့္ေလးေတာင္ မရလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။

-       တစ္ေယာက္က အေကာင္းစားဟိုတယ္ႀကီးမွာ မဂၤလာေဆာင္ခြင့္မရလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ တစ္ေယာက္က အမည္ခံ မဂၤလာေဆာင္အခမ္းအနားေလးလုပ္ဖို႔ေတာင္ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။

-       တစ္ေယာက္က ဇိမ္ခံအိမ္ႀကီးနဲ႔ မေနႏိုင္လို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ တစ္ေယာက္က ပံုမွန္အိမ္ေကာင္းေကာင္းေလးမွာေတာင္ မေနႏိုင္လို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ တစ္ေယာက္က ေနစရာအိမ္ေလးေတာင္မရွိလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿခံဳစရာေစာင္ကေလးတစ္ထည္ေတာင္မရွိလို႔ ၀မ္းနည္းတယ္။

ကဲ…. ၀မ္းနည္းမႈဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ….။ ၀မ္းနည္းမႈဆိုတာ ဘာလဲ။ ေလာကရဲ႕ ဘ၀ရဲ႕ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ေရေျမဆံုးတိုင္ သံုးသပ္ၾကည့္တိုင္း ၀မ္းနည္းမႈဆိုတာ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းမေနဘူးလားဗ်ာ။

လူတိုင္းလူတိုင္းက ကိုယ့္ဆႏၵေတြ ျဖစ္မလာတုိင္း ၀မ္းနည္းတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵေတြ ျဖစ္မလာဘူးဆိုရင္ အဆင္မေျပဘူးဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းပစ္လိုက္ၾက၊ ငိုေၾကြးပစ္လုိက္ၾက၊ မ်က္ရည္ေတြ က်ပစ္လိုက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘယ္အရာ၊ ဘယ္အမႈ၊ ဘယ္ဆႏၵေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျခအေနကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သံုးသပ္တတ္တယ္ဆိုရင္ ၀မ္းနည္းမႈက အခါခပ္သိမ္း ေပၚလာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ မ်က္ရည္က်ၾကတယ္ဆိုတာ စိတ္ဓာတ္မရင့္က်က္သူေတြအတြက္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားရဟႏၲာစတဲ့ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ ရင့္က်က္မႈက လူသားအမ်ားစုမွာ မရွိႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ လူသားေတြဆိုတာကလည္း စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္မႈဆိုတာကို အျမင့္ဆံုးဒီဂရီအေနနဲ႔ ရရွိထားသူမ်ား မဟုတ္တာ မ်ားတယ္ မဟုတ္လား။ အဆင္မေျပမႈ အႀကီး၊ အလတ္၊ အငယ္ အလိုက္ ၀မ္းနည္းမႈ ဒီဂရီေတြ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်မႈအဆင့္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားၾကရတယ္။ သူ႕အဆင့္ သူ႕အတိုင္းအတာနဲ႔ ၀မ္းနည္းၾကတာက လူသားတစ္ေယာက္အတြက္  ဘာမွ မေျပာသာေပမယ့္ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးေတြနဲ႔ အခါခပ္သိမ္း မ်က္ရည္က်ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သဘာ၀ မက်ေသးပါဘူး။

ဆိုေတာ့ ဘုရား၊ ရဟႏၲာေတြလို ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္မႈအဆင့္ထိ မေရာက္ေသးေတာ့ မ်က္ရည္ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိေနအံုးမွာပဲ။ ထစ္ကနဲရွိ မ်က္ရည္က် ငိုေၾကြးတတ္တဲ့သူ မျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾက႐ံုပဲ ရွိပါတယ္။  

ဆြန္ကိုင္

(အရင္ကေတာ့ ဇင္စတိုရီေလးေတြကို အေတြးေလးေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးခန္းပံုစံ ေရးဖဲြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဒီပံုျပင္ေလးကိုေတာ့ ဘာအေတြးမွ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။ စာေရးဖို႔ ဘယ္လိုမွ အခ်ိန္မရႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားသံုးသပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ တစ္ခု သတိထားရမွာကေတာ့ ဇင္စတိုရီေလးေတြဟာ ပံုမွန္အေတြးအျမင္ေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔အယူအဆေတြက ေလာကလူသားေတြ သာမန္ ေတြးေခၚ၊ ယူဆထားတာေတြနဲ႔ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း ကဲြလဲြေနတတ္ပါတယ္။ သိမ္လည္းသိမ္ေမြ႕ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အေတြးအေခၚေတြအေပၚမွာ အေျခခံထားတာ မ်ားပါတယ္။ “ပံုျပင္ထဲက ဆြန္ကိုင္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကို  သင္ ဘယ္လိုမ်ား နားလည္လိုက္သလဲ”။ ဒီေမးခြန္းက ထြက္လာမယ့္အေျဖေတြက ဒီဇင္ပံုျပင္ေလးရဲ႕ အႏွစ္သာရလို႔ ဆိုႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕)

သူမနာမည္ကို ဆြန္ကိုင္လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူမရဲ႕ ေနာက္နာမည္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ဆုဇု ျဖစ္ပါတယ္။ အရမ္းကို လွပသိမ္ေမြ႕တဲ့ နာမည္ေလးေပါ့။ သူမ အလြန္ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက သူမဆႏၵမပါဘဲ အတင္းအက်ပ္ လက္ထပ္ခဲ့ရပါတယ္။ လက္ထပ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမေလးဟာ တကၠသိုလ္က ဒႆနိကေဗဒမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမင္ရသူတိုင္းက သူမကို ခ်စ္ႀကိဳက္သြားၾကတာပါပဲ။ ဒါ့ထက္ သူမသြားတဲ့ေနရာတိုင္း အျခားသူေတြနဲ႔ ခ်စ္မိသြားခဲ့တာပါပဲ။ တကၠသိုလ္တက္စဥ္မွာ သူမမွာ အခ်စ္ေတြ ၀န္းရံေနခဲ့တာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူမေလးဟာ တကၠသိုလ္က သင္ေပးတဲ့ ဒႆနိကေဗဒကို ေက်နပ္အားရမႈ မရွိေတာ့ျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ဇင္ဗုဒၶဘာသာကို သြားသင္ျပန္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လည္း ဇင္ဗုဒၶဘာသာသင္ၾကားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္လုိက္ျပန္တာပဲ။ ဆိုေတာ့ ဆြန္ကိုင္ရဲ႕ တစ္ဘ၀လံုးဟာ အခ်စ္ေတြနဲ႔သာ ျပည့္လွ်မ္းေနေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုး က်ိဳတိုေရာက္ေတာ့မွ သူမဟာ တကယ့္ ဇင္ဗုဒၶဘာသာေလ့လာသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကင္နင္က ေက်ာင္းခဲြတစ္ခုမွာရွိတဲ့ သူမရဲ႕အစ္ကိုေတြ (အတန္းေဖာ္ေက်ာင္းသားမ်ား)က သူမရဲ႕ ႐ိုးသားမႈအတြက္ ခ်ီးမႊမ္းၾကပါတယ္။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က သူမကို လိုက္ဖတ္ညီသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သက္ေသျပဳၿပီးဇင္မာစတာႀကီးထံေရာက္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ 

တိတ္ဆိတ္ေနေသာ မိုးႀကိဳးလို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ ကင္နင္က ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ မိုကူရ္႐ိုင္းအက်င့္က အလြန္ျပင္းထန္ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သီလေတြ ျဖည့္က်င့္ၿပီး သူ႕ေက်ာင္းမွာေနတဲ့ဘုန္းႀကီးေတြကိုလည္း သူ႕လိုပဲ က်င့္ခိုင္းပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္အားထက္သန္သူ ျဖစ္ေနပါေစ ဘုန္းႀကီးေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာအက်င့္ေတြ ပ်က္ယြင္းေနပါၿပီ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ယူထားတဲ့ မိန္းမေတြအတြက္ပဲ စီးပြားရွာေနၾကတဲ့ပံုပါပဲ။ ဆရာေတာ္မိုကူရ္႐ိုင္းဟာ သူ႕ေက်ာင္းထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ ေတြ႕လို႔ကေတာ့ တံျမတ္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး လိုက္ေမာင္းထုတ္ပစ္ေလ့ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတြဟာ ေမာင္းထုတ္ေလေလ သူ႕ေက်ာင္းထဲမွာ မိန္းမေတြ ပိုမ်ားလာေလေလျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီလို ထူးျခားခ်က္ေတြ ရွိေနတဲ့ေက်ာင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ မိန္းမက ဆြန္ကိုင္ရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈနဲ႔ လွပေၾကာ့ရွင္းမႈကို မနာလို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူမဟာ ဇင္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ထူးခၽြန္ေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အသံၾကားတိုင္း သူမ (ေခါင္းေဆာင္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ မိန္းမ)ဟာ တရြရြနဲ႔ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာမရေတာ့ ဆြန္ကိုင္နဲ႔ သူမသူငယ္ခ်င္းကို သမုတ္ၿပီး မဟုတ္သတင္း လႊင့္ပါေတာ့တယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ သတင္းလႊင့္ခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေရာ ဆြန္ကိုင္ပါ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေက်ာင္းကေန ႏွင့္ခ်ခံလိုက္ၾကရတယ္။

“ငါ မွားခ်စ္မိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ဘုန္းႀကီးမိန္းမအေနနဲ႔ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို မမွ်မတ ဆက္ဆံခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူမလည္း ေက်ာင္းမွာ မေနႏိုင္ေစရဘူး”လို႔ ဆြန္ကိုင္ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီညမွာပဲ မီးပံုးတစ္ခုကို ယူၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀-သက္တမ္းရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို မီးပံု႐ွိဳ႕ပစ္လိုက္ပါတယ္။ မိုးလင္းေတာ့ သူမကို ရဲေတြက ဖမ္းလိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕ေနငယ္ေလးက သူမကို စိတ္၀င္စားသြားၿပီး သူမ ျပစ္ဒဏ္ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူမက “မင္း ငါ့ကို မကူညီပါနဲ႔၊ မင္းကူညီရင္ ေနာက္ထပ္ေထာင္ထဲေရာက္မယ့္ ျပစ္မႈတစ္ခုခုကို ငါထပ္လုပ္အံုးမွာပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဆြန္ကိုင္ဟာ ေထာင္ ၇-ႏွစ္ က်သြားခဲ့ပါတယ္။ ၇-ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေထာင္က ထြက္လာေတာ့ အသက္ ၆၀-ရွိတဲ့ ေထာင္၀ါဒႀကီးက သူမကို စဲြလန္းခ်စ္ခင္ သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခါမွာ လူတိုင္းက သူမကို ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း အေပါင္းအသင္း မလုပ္ၾကဘူး။ ဒီဘ၀၊ ဒီခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္အလင္း ရရွိၿပီးသူမ်ားလို႔ သက္မွတ္ထားတဲ့သူေတြကေတာင္ သူမကို ေရွာင္ဖယ္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆြန္ကိုင္ ေတြ႕ရွိထားတဲ့ ဇင္ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး၊ ဇင္ဂိုဏ္းသားေတြ လက္ခံထားတဲ့ ဇင္ဆိုတာက တစ္မ်ိဳးတစ္ဘာသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူမရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာင္ သူမကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလို ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနလာရေတာ့ သူမဟာ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အားနည္းလာခဲ့ပါတယ္။

သူမဟာ ရွင္႐ႈဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ပါတယ္။ သူက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေမတၱာတရားအေၾကာင္းကို သင္ေပးပါတယ္။ သူ႕ဆီမွာ ႏွစ္သိမ့္စရာနဲ႔ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ အသက္ ၃၀-မျပည့္ေသးခင္ အလွေသြးေတြ ၾကြယ္ေနစဥ္မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ သူမကိုယ္သူမ ကာကြယ္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားထုတ္မႈေတြက အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာတစ္ဦးကို ေရးခိုင္းတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္သူေတြ လက္ထဲကို သူမစာေပေတြ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဆြန္ကိုင္ကို ျငင္းပယ္ခဲ့တဲ့သူေတြ၊ ဆြန္ကိုင္ကို အမနာပေျပာသူေတြ၊ ဆြန္ကိုင္ကို မုန္းတီးသူေတြဟာ ေနာင္တမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သူမအတၳဳပၸတၱိကို ဖတ္႐ႈေနၾကရပါေတာ့တယ္။

THE CROWN FOR GOLDEN PAGODA BELL TOWER

မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ပီနန္းၿမိဳ႕၊ ဓမၼိကာရာမျမန္မာေက်ာင္းမွာ အသစ္ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ GOLDEN PAGODA BELL TOWER အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ေရႊထီးေတာ္၊ စိန္ဖူးေတာ္နဲ႔ ငွက္ျမတ္နားေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

လမင္းကို ခိုးလို႔ ရခဲ့ရင္

(၁)

ဇင္းမာစတာႀကီး ႐ိုကန္ဟာ ေတာင္ေျခက ေသးငယ္တဲ့တဲေလးထဲမွာ ေနထိုင္ရင္း ဘ၀ကို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ေနထိုင္ပါတယ္။ တစ္ညမွာ သူခိုးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕တဲေလးထဲကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တဲထဲမွာ ခိုးစရာ ဘာမွ မေတြ႕ဘူး။ ႐ိုကန္ ျပန္လာေတာ့ သူခိုးကို ေတြ႕သြားပါတယ္။ “အေမာင္ သူခိုး… ငါ့ဆီကို လာခိုးဖို႔အတြက္ ခရီးအေ၀းႀကီးက လာခဲ့ရမွာပဲေနာ္၊ ဒီေတာ့ ပါမွ မပါဘဲ လက္ခ်ည္းဗလာေတာ့ မျပန္သင့္ဘူး။ ငါ့အ၀တ္အစားေတြကို လက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ယူသြားလိုက္ပါေနာ္”လို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ သူခိုးကလည္း စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားၿပီး အ၀တ္အစားေတြကို ယူၿပီး ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။

႐ိုကန္လည္း ၀တ္စရာအ၀တ္အစား တစ္စံုမွ မရွိေတာ့ဘဲ ၀တ္လစ္စလစ္ ထိုင္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးလမင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး “အိုး… သနားစရာ သူခိုးကေလး၊ ဟိုး…ဖိုးေရႊလမင္းႀကီးကို မင္းကို ေပးလိုက္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ”လို႔ စဥ္းစားေနခဲ့ပါတယ္။

(၂)

ဒီပံုျပင္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာျပၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ “အားးး မိုက္တယ္ကြာ၊ ကိုယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားၿပီ”လို႔ လွ်ပ္တျပတ္ ထေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း “ဘာေၾကာင့္ သေဘာက်တာလဲ ေမးရတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူက ရွင္းျပတယ္။ သူခိုးရဲ႕အျဖစ္၊ သူခိုးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ၾကည့္ၿပီး လူေတြကို သူ အျမင္ကပ္ေနတာနဲ႔ ထပ္တူက်ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဘာပိုင္ဆိုင္မႈမွ မရွိဘဲ သူ႕ဟာသူ တရားအားထုတ္ေနသူထံကိုမွ သြားခိုးရက္တဲ့ သူခိုးကို အျမင္ကပ္မိတာပါလို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ ဒီသူခိုးလိုပဲ အသိဉာဏ္မဲ့တဲ့သူေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႕ေနရတာပဲေလ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ရလိုမႈတစ္ခုကိုသာ ၾကည့္ၿပီး အျခားသူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္၊ ဘ၀ျဖစ္တည္ခ်က္ကို ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ တဇြတ္ထုိး လုပ္တတ္တဲ့သူေတြ။

“မင္း … အဲဒီလို ေတြးေျပာမွ ငါလည္း ဆက္ေတြးမိတယ္”ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္က ဆက္ပါတယ္။ ဒို႔ႏိုင္ငံက အခ်ိဳ႕ဆင္းရဲသား နင္းျပားေတြဟာ ဒီလို သူခိုးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ ထင္တာပဲ။ ေပးစရာက ဘာမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ အေတာင္းခံေနရတယ္။ မရွိရွိတာေလးေတြ ထုတ္ေပးေနရတယ္။ ဘာမွ ေပးစရာ မရွိေတာ့ အရွက္တရားကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာင္ ေပးဆပ္ေနၾကရတယ္။

(၃)

“မင္းတို႔က သူခိုးကို အျမင္ကပ္ၿပီး မ်က္ေတြ႕ေလာကကို ျဖန္႔ၾကည့္တယ္ေနာ္၊ ငါေတာ့ အ၀တ္အစားေတြကိုပါ ခၽြတ္ေပးလုိက္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားၾကည္ညိဳမိတယ္”လို႔ တည္ၾကည္တဲ့ အသံနဲ႔ စၿပီး သူ ခံစားမိတာေတြကို ေျပာေနပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္လို လူစားမ်ိဳး၊ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးက အလြန္ကို ရွားပါးလြန္းပါတယ္။ စိတ္ထားပံုမွန္ မရွိသူဆိုရင္ေတာ့ “ဘာလို႔ လာခိုးရသလဲ”ဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ဆုိးမယ္။ ေဒါသထြက္မယ္။ နည္းနည္း စိတ္ထားေကာင္းသူကေတာ့ “ငါ့မွာ ဘာပစၥည္းမွ မရွိဘူးကြာ”ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္မယ္ ထင္တယ္။ ဒီထက္နည္းနည္း ပိုေကာင္းသူကေတာ့ “ငါ့မွာ မင္းအတြက္ ဘာအသံုး၀င္တာမွ မရွိပါဘူး။ ငါ့မွာ အသံုးအေဆာင္နည္းနည္းေတာ့ ရွိပါတယ္”ဆိုၿပီး အသံုးအေဆာင္အခ်ိဳ႕ ေပးလႊတ္လိုက္ပါလိမ့္မယ္။ “ငါ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္လုိမ်ား တုန္႔ျပန္လိမ့္မလဲ” ေမးၾကည့္ေနမိတယ္။

သူ႕အေနနဲ႔ ရဟန္းေတာ္ကို ေလးစားၾကည္ညိဳမိေၾကာင္း အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာေနခဲ့ပါတယ္။ သူက စိတ္မဆိုး ေဒါသမထြက္တဲ့အျပင္ သူ႕အတြက္ မရွိမျဖစ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြကိုပါ ခၽြတ္ေပးလိုက္ခဲ့တယ္။ ခၽြတ္ေပး႐ံုနဲ႔တင္ အားမရဘူး။ သူက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လမင္းႀကီးကိုပါ ေပးလိုက္ခ်င္ေၾကာင္း ၿငီးတြားေနခဲ့တယ္ေလ။

(၄)

“ေဟ့ေကာင္၊ မင္းကလည္း ေျပာအံုးေလကြာ”လို႔ ေတြးေနတာလား၊ ၿငိမ္ေနတာလား မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္ကုပ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ “ေအးကြာ… မင္းတို႔ ေျပာတာ၊ ေဆြးေႏြးတာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ငါကေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါ ေမးေနတာ… ထပ္ခါထပ္ခါ ေမးေနမိတာ…၊ ဒီရဟန္းေတာ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို လိုက္ေတာ့ မမီေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ဓာတ္အဆင့္အတန္းက ဘယ္ေလာက္ထိ၊ ဘယ္ဒီဂရီေလာက္ထိ ရွိေနမလဲ”လို႔ ေတြးေနမိတာ။

“မင္းတို႔ေကာ… မင္းတို႔စိတ္ဓာတ္ေတြေကာ… ဘယ္ဒီဂရီေလာက္ထိ ျမင့္ျမတ္ၿပီး ဘယ္ဒီဂရီေလာက္ထိ ယုတ္ညံ့ေနလဲ”

အားမနာတမ္းေမးလိုက္ရင္ေတာ့ အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ ထြက္လာမယ္ထင္တယ္။ အေျဖထြက္လာရင္ေတာ့ ရလဒ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘ၀အတြက္ ဘာေတြဆက္လုပ္သင့္သလဲဆိုတာ အကဲျဖတ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕…

ခရီးသြားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးစမ်ား

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က စကၤာပူသို႔ တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေဒသႏၱရဗဟုသုတေတြနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳသစ္၊ အေတြးအျမင္သစ္ေတြ တိုးပြားခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာတို႔ ထံုးစံအတိုင္း တိုးတက္ေနတဲ့ သူမ်ားတိုင္းျပည္ေတြကို မ်က္စိအ၀ိုင္းသားနဲ႔ အားက်ေငးေမာခဲ့တယ္။ မတိုးတက္ႏုိင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္အမိျမန္မာအတြက္ စုတ္သသတ္သတ္ျဖစ္ေနခ့ဲၾကတယ္။ မႏွစ္ကလည္း သြားထားေတာ့ ဒီႏွစ္ေတာ့ မသြားေတာ့ဘူးေပါ့။ စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ဓမၼိကာရာမပီနန္းေက်ာင္းက ၇-ရက္ ဓမၼသင္တန္းနဲ႔တရားစခန္းအတြက္ ပင့္လာလုိ႔ ၾကြခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကႏၷီကမၼ႒ာန္းအားထုတ္နည္း စာအုပ္အတြက္လည္း ျဖန္႔ေ၀ေရးအစီအစဥ္ေတြကလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏို၀င္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔မွာ မေလးရွားကို ထြက္ခြါလာခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေတြကို ေပးသင့္သူေတြကို ေပး၊ ျဖန္႔သင့္တဲ့ေနရာျဖန္႔ လုပ္ရင္း မေလးရွားမွာ ၁-လေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၂-ရက္ေန႔မွာ စကၤာပူကို သြားဖို႔ စီစဥ္လုိက္တယ္။ ၁၂-ရက္ေန႔ ေန႔ခင္းကားနဲ႔ ဂ်ိဳဟိုးကို ထြက္ခြါခဲ့တယ္။ ၁၂-ရက္ေန႔ ညကို ဂ်ိဳဟိုးက ေညာင္ကန္ေအးေက်ာင္းမွာ ေနလိုက္တယ္။ ၁၃-ရက္ေန႔ ေန႔လည္မွာ စာအုပ္ ၁၅၀-ေလာက္ကလည္း ပါေနေတာ့ စကၤာပူကို တကၠစီနဲ႔ ၀င္ခဲ့တယ္။

စကၤာပူကို တကၠစီနဲ႔၀င္ခါမွ အရာရွိ႐ံုးခန္းကိုပါ သြားခဲ့ရတယ္။ ႐ံုးခန္းမွာ ကိုယ့္ပတ္စပို႔ထ္စာအုပ္အလွည့္က်ဖို႔ မိနစ္ ၂၀-ေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။ ဘာေတြမ်ား ေမးခ်င္ေနလို႔လည္းေပါ့…စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကိုယ့္စာအုပ္လည္း အလွည့္က်ေရာ No mistake,  nothing wrong, OK တဲ့။ အဲဒီက်မွ စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔ “ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို ဒီအခန္းထဲ ေခၚတာလဲ။ ငါ ဒီအခန္းထဲမွာ မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၿပီ။ မင္းတို႔ ငါ့အခ်ိန္ေတြ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာပဲ”လို႔ ေျပာမိတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ “စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ေအာက္က စာေရးက မင္းပတ္စပို႔ထ္က ေျပာင္းထားတာဆုိေတာ့ နားမလည္လို႔ ျဖစ္မွာပါ၊ မင္းက တစ္ႀကိမ္ ၀င္ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းပတ္စပို႔ နံပါတ္က ငါတို႔ဆီမွာ မွတ္တမ္းမရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္မွာပါ”လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

ေန႔ခင္း ၂-နာရီေလာက္မွာ ေဂလန္းက ဓာတ္ေတာ္ေက်ာင္းကို ေရာက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဦးသီဟဗလက အၿပံဳးနဲ႔ ဆီးႀကိဳပါတယ္။ “ေအာ္ ဒီႏိုင္ငံေလး၊ ဒီေနရာေလးကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ပါျပန္ပါပေကာ”လို႔ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးေလး ျဖစ္မိ႐ံုမွတစ္ပါး အထူးအေထြ ခံစားခ်က္ေတာ့ မျဖစ္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မရီနာေဘးက ဒူရင္းသီးဟိုတယ္ႀကီးနားက ေရျပင္ကို ေငးရင္း တစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္ေနခ်င္စိတ္ေတာ့ ျဖစ္မိတယ္။ ျမန္မာကို ျပန္ေရာက္လို႔ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခါ ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚ သြားထိုင္ခ်င္စိတ္နဲ႔ သိပ္မကြာလွဘူး။

မႏွစ္ကေတာ့ သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ “လကၤာတမန္မဂၢဇင္း”တာ၀န္နဲ႔။ အခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ထုတ္တဲ့ ကႏၷီကမၼ႒ာန္းအားထုတ္နည္းစာအုပ္နဲ႔။ အမ်ားစာအုပ္ဆုိေတာ့ ယူၾကပါအံုး၊ ဖတ္သင့္တယ္ ဘာညာ ေျပာရတာ သိပ္လြယ္တယ္။ ကိုယ့္စာအုပ္ကိုယ္ဆိုေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ဆႏၵကေတာ့ စီးပြားျဖစ္ေရာင္းဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖန္႔ေ၀ခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ေလး စိတ္၀င္စားသူေတြလက္ထဲ ေရာက္သြားေစခ်င္တာပါပဲ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေက်ာင္းမွာ ညီငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕တယ္။ သူက ဘာသာေရးနဲ႔ မစိမ္းတဲ့သူ။ စကၤာပူမွာ ဒီ ကႏၷီနည္းကို စိတ္၀င္စားသူေတြ အေတာ္မ်ားတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကႏၷီနည္းလို႔ သိပ္မသိၾကဘူး။ ေျမဇင္းနည္းလို႔ပဲ အသိမ်ားတယ္။ ဒီနည္းအတိုင္း လက္ေတြ႕အားထုတ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႕ဆီက ဖုန္းနံပါတ္အခ်ိဳ႕ရလို႔ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရးေတြမွာ စိတ္အား တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိတဲ့သူေတြျဖစ္လို႔ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ အားနည္းခ်က္ေလးေတြကို တိုက္႐ိုက္ေ၀ဖန္ေျပာဆိုတတ္လို႔ အခက္အခဲေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကလည္း ခက္တယ္။ မွန္တယ္လို႔ ယူဆထားတဲ့အရာတစ္ခုကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းတရားနဲ႔မွ အပ်က္မခံခ်င္ဘူး။ “အလိုက္သင့္ကေလး၊ အဆင္ေျပသလိုကေလး၊ ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္၊ …..”ဒီစကားလံုးေတြက ကိုယ္သိပ္မသံုးခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မဆို စကားေျပာတဲ့အခါတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း နားလည္မႈရွိရွိပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံခ်င္တယ္။ အဲလဘတ္ကမ်ဴးရဲ႕ ၾကားဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးအတိုင္း ေျပာရရင္ …..

ငါ့ေရွ႕ ဦးေဆာင္မသြားပါနဲ႔

မင္းေနာက္က ငါ မလိုက္ခ်င္ဘူး၊

ငါ့ ေနာက္မွာ ေနၿပီးေတာ့ မသြားပါနဲ႔

ငါ မင္းကို ဦးမေဆာင္ႏိုင္ဘူး၊

ငါ့ေဘးမွာေနၿပီးေတာ့ သြားပါ…

ဒါဆို မင္းက ငါ့ရဲ႕ မိတ္ေဆြေကာင္းေပါ့…

(မွတ္မိသလို ျပန္ေရးပါတယ္)။

လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံၾကတဲ့ေနရာမွာ သူမ်ားကို ဆရာႀကီးလည္း လုပ္စရာ မလိုဘူး။ ေနာက္ကလိုက္ မွီခိုေနခ်င္စိတ္ ရွိေနတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္တတ္စြမ္းသမွ် တတ္သိသမွ်ေလးနဲ႔ အတူတူ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ အေနအထားေလးေတြဟာ သိပ္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ကိုယ္ကပဲ အဆိုးျမင္ေနတာလား မသိ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေဆာင္ေနၾကပံုေတြကိုလည္း ဘ၀င္မေတြ႕လွပါဘူး။ ဘာသာေရးနဲ႔ကိုယ့္ဘ၀ရပ္တည္ေရးကို မခဲြျခားတတ္ၾကတာေတြက သိပ္မ်ားတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းစာမလုပ္ဘဲ တရားနာ၊ တရားထိုင္တဲ့အလုပ္ေတြပဲ ဖိလုပ္ေနၿပီဆိုရင္ ပ်က္စီးဖို႔ရာခိုင္ႏႈန္းက မ်ားေနၿပီ။ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ဟာ စီးပြားတိုးရာတိုးေၾကာင္းအလုပ္ေတြကို ပစ္ထားၿပီး ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ေနရင္ ဆုတ္ယုတ္ဖို႔ မ်ားေနၿပီ။ ဘာသာျခားေတြ ဘာသာေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ သူ႕အခ်ိန္နဲ႔သူ၊ သူ႕စည္းနဲ႔သူ ျခားၿပီး လုပ္ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူတို႔ တိုးတက္ၾကတာလို႔ ထင္ပါတယ္။

မေလးရွားနဲ႔စကၤာပူကို ခရီးထြက္လိုက္တာ ၂-လနီးပါး ၾကာျမင့္သြားခဲ့ၿပီး ၂၉-ရက္ေန႔က်မွ လကၤာကၽြန္းေလးကို ျပန္ေရာက္တယ္။ မိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္ရသလိုပါပဲ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ မိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္ရတာထက္ကို ၾကည္ႏူးမိတာ အမွန္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဒီလိုပဲ ခံစားမိၾကတယ္တဲ့။ မေအးစဖူး ေအးေနခ်မ္းေနတဲ့ လကၤာေျမေပၚကို ၂၉-ရက္ေန႔ မနက္ ၂-နာရီမွာ ေျခခ်မိတယ္။ လာႀကိဳတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အေႏြးထည္ေတြနဲ႔။ ၁-နာရီေလာက္ ကားစီးၿပီးေတာ့ ျမန္မာသံဃာေတြ မွီခိုရာ မဟာမကုဋာရာမေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေရာက္တယ္။ အားလံုးက အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ၾကၿပီ။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ၀န္းက်င္ေလးနဲ႔အတူ ရင္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့တယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အေျခအေနထဲက လႈပ္ခတ္ေနတဲ့အရာတစ္ခုေတာ့ ရွိေနခဲ့တယ္။ မေတြ႕ရတာ ၾကာျမင့္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႕ရေတာ့ ပီတိေလးေတြကေတာ့ ကခုန္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ခဏတာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မကုဋာရာမရဲ႕ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာေနခဲ့တယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ထဲက လႈပ္ခတ္ေနတ့ဲ အသံတစ္ခုက အသိစိတ္ကို လာႏိူးေနခဲ့တယ္။ “ေညာင္ရြက္ခတ္သံ”။ ဟုတ္တယ္။ ေဗာဓိေညာင္ပင္က ေ၀စည္ေနတဲ့ ေညာင္ရြက္ခတ္သံေလးေတြက သာယာေနခဲ့တယ္။ ဘ၀မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ကာလတစ္ေလွ်ာက္ အေအးျမဆံုးက သီရိလကၤာက ဒီေညာင္ပင္ေအာက္ပါပဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေညာင္ရိပ္နဲ႔ အေ၀းဆံုးမွာ အၾကာႀကီး သြားေနရေတာ့မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ အမိႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးအားထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ ပညာေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးသင္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စကားေတြ ေဖာင္ဖဲြ႕ခဲ့ၾကတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ စကားသံေတြက ေညာင္ရြတ္ခတ္သံေလးေတြနဲ႔အတူ လြင့္ပ်ံလာအံုးမယ္။

 “လာမယ့္ႏွစ္မွာ ပီနန္းကေန လကၤာက ေညာင္ရြက္ခတ္သံေလးကို အၿမဲတမ္း နားစြင့္ေနပါ့မယ္”

ေထာင္ခဏ အေတြ႕အႀကံဳ

လူတိုင္း ေထာင္သို႔ မသြားခ်င္ၾက။ ေထာင္ဟူေသာ အသံၾကား႐ံုမွ်ႏွင့္ စိတ္ထဲတြင္ ထိတ္လန္႔စိတ္မ်ား ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ထိုေထာင္မ်ားအနက္မွ အက်ဥ္းေထာင္ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ပို၍ ဆိုးေသးသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းမွ စတင္ၿပီး ယေန႔အခ်ိန္အထိ ေထာင္တြင္းသို႔ တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးခဲ့။ ေထာင္ေဘးမွ ျဖတ္သြားစဥ္ ေထာင္နံရံမ်ားႏွင့္ ေထာင္ေပၚမွ သံဆူးႀကိဳးမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရတိုင္း စိတ္ထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္ မကဲြျပားေသာ ခံစားခ်က္ေလးက ျဖစ္ေပၚလာစၿမဲျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ေထာင္ဟူသည္မွာ လူဆိုးလူမိုက္မ်ားကို အက်ဥ္းခ်ထားရာေနရာဟု သိခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းအနည္းငယ္ ဗဟုသုတရွိလာေသာအခါ ေထာင္ဟူသည္မွာ လူဆိုးလူမိုက္မ်ားသာ မဟုတ္၊ လူေကာင္းမ်ားလည္း (စိတ္ေကာင္းရွိသူမ်ားလည္း) ရွိေနႏိုင္ေသာ ေနရာဟု သိလာရသည္။ 

ထို႔ထက္ပို၍ ေလာကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သိလာရေသာအခါ လူရမ္းကား အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား ေခတ္တြင္ ျမင့္ျမတ္သူမ်ားကို ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ထားတတ္ေၾကာင္း သိလာရျပန္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားထဲက အျဖစ္အပ်က္ ဇာတ္၀တၳဳမ်ားတြင္လည္း တိုင္းျပည္၏ ပညာရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အသိဉာဏ္နည္းပါးၿပီး အာဏာမက္ေမာေသာ ဘုရင္မ်ားက အေကာက္ႀကံ၊ သတ္ျဖတ္၊ အက်ဥ္းခ်ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပံုမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ျမန္မာဟုေခၚေသာ ႏိုင္ငံတြင္လည္း ထိုလုပ္ရပ္မ်ားကို မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေတြ႕ေနရသည္။ အျခားတိုင္းျပည္အခ်ိဳ႕တြင္လည္း ထိုလုပ္ရပ္မ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ကား အဆိုးဆံုးတိုင္းျပည္မ်ားအနက္ တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံအက်ဥ္းေထာင္မ်ားအတြင္း၌ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေပါင္း ၂၂၀၀-ေက်ာ္ ရွိေနသည္။

အက်ဥ္းခ်ခံထားရသူမ်ား အမ်ားစုမွာ တိုင္းျပည္ေကာင္းရာမြန္ရာ၊ အမ်ားအက်ဳိဳးေဆာင္ရြက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္မွာ ထင္ရွားသည္။ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆိုလွ်င္ ဘာျပစ္မႈမွ မရွိ၊ တိုင္းျပည္တြင္း တရားမွ်တမႈမ်ား စိုးမိုးေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္သူျဖစ္သည္။ သူ႕ကိုေသာ္မွ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ခန္႔ ေနအိမ္အက်ဥ္းခ်သည္။ လူစြမ္းေကာင္းစိတ္ဓာတ္၊ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ ႏွလံုးသားႏွင့္ ဇြဲသတၱိမ်ား စေသာ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္မ်ား ျပည့္၀ေသာ ဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္ကိုလည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေက်ာ္ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်သည္။ တစ္ကိုယ္လံုး က်ိဳးပဲ့ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ရက္သည္။ သြားမ်ားကိုလည္း တစ္ေခ်ာင္းမက်န္ ႐ိုက္ခ်ိဳးရက္သည္။ (ဆရာႀကီးဦး၀င္းတင္၏ ဘာလဲဟဲ့...လူ႕ငရဲ စာအုပ္ကို ဖတ္ေစခ်င္သည္)။ ဦးဇာဂနာ၊ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုေ႒းၾကြယ္၊ ကိုျမေအး၊ မနီလာသိန္း၊ မစုစုေႏြး...... အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး။ “သူတို႔မွာ ဘာအျပစ္ရွိလဲ”လို႔ ေမးၾကည့္။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက ခ်စ္ေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အက်ဥ္းခံသူမ်ားအား ဦးညႊတ္အေလးျပဳေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သူတို႔အား ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ သူတို႔၏ ခ်စ္လွစြာေသာ မိဘမ်ား၊ မိသားစုမ်ား၊ ခ်စ္သူခင္သူမ်ားအား ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔ရခဲ့ေသာ လူ႕ဘ၀ကို အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုပင္ စြန္႔လွဴရဲေသာ ဘုရားေလာင္းစိတ္ဓာတ္ပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။  

ယေန႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္ သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ားက သူတို႔၏ ျမင့္ျမတ္ေသာစိတ္ဓာတ္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္သည္။ သူတို႔၏ တရားမွ်တေသာတုိင္းျပည္တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာေရး အားထုတ္မႈမ်ားအတြက္ အသိအမွတ္ ျပဳေပးခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုလံဘိုၿမိဳ႕၊ ေ၀ဒိကတ၊ နယူမဂၢဇင္းအက်ဥ္းေထာင္သို႔ သြားေရာက္ၿပီး ေထာင္သားမ်ားကို စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ား ေပးလွဴၾကသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ပရိတ္တရားေတာ္မ်ား ရြတ္ဖတ္ၿပီး ေမတၱာပို႔၊ ဆုေတာင္းအမွ်ေ၀ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ အလွဴရွင္မ်ားကလည္း အားတက္သေရာ ပါ၀င္လွဴဒါန္းၾကသျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္အတိ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။

နယူမဂၢဇင္းအက်ဥ္းေထာင္တြင္ အက်ဥ္းသား ၂၀၀၀-ေက်ာ္ရွိသည့္အနက္ အခမ္းအနားသို႔ အက်ဥ္းသား ၆၀၀-ေက်ာ္ ၇၀၀-ခန္႔ တက္ေရာက္ၾကသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ သီရိလကၤာသားတုိ႔၏ မဟာေဗာဓိပင္ႏွင့္ ေစတီေလးကို ဖူးျမင္ရသျဖင့္ ၀မ္းသာခဲ့ရသည္။ အက်ဥ္းေထာင္တာ၀န္ရွိသူမ်ားကလည္း ယဥ္ေက်းပ်ဴငွါစြာျဖင့္ အခမ္းအနားကို က်င္းပေပးသည္။ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ မရွိသျဖင့္ မွတ္တမ္းမ်ားေတာ့ မျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။

အခမ္းအနားတြင္ မိမိက ၁၀-မိနစ္တာ စကားေျပာခြင့္ရသျဖင့္လည္း ၀မ္းသာရပါသည္။ သီရိလကၤာဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးသုဂတာနႏၵက သီရိလကၤာဘာသာစကားျဖင့္ ျပန္လည္မိန္႔ၾကားသည္။ ၿပီးလွ်င္ ပရိတ္ႀကိဳးမ်ားကို အက်ဥ္းသားတစ္ဦးစီကို လိုက္လံခ်ည္ေပးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အစားအေသာက္မ်ားကို ေ၀ငွေပးလွဴၾကသည္။ အက်ဥ္းသားမ်ားလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ခံၾကသည္။ တာ၀န္ရွိသူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ညေန ၄-နာရီခန္႔တြင္ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

ေထာင္တြင္း အခမ္းအနားမွ အျပန္လမ္းတြင္ စိတ္ကူးထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားအတြင္းရွိ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း အခါခါ ဆုေတာင္းမိပါသည္။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစဟူေသာ စာသားေလးက ရင္ထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့ပါသည္။