အၾကည့္မ်ား

ပန္းေတြ ပြင့္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပန္းေတြ ၫိႈးေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္ကင္ယံတစ္ခုလံုး သာယာေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးတိမ္ေတြ အံု႔ဆိုင္းေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္သာ ျမင္ႏုိင္ေလသည္။ ထိုအၾကည့္မ်ားကို သင့္ေန႔စဥ္ ဘ၀မ်ားတြင္ ေတြ႕ႏိုင္သလို သင့္မ်က္၀န္းမ်ားတြင္လည္း ထုိအၾကည့္မ်ား ရွိေနႏုိင္ပါသည္။ အၾကည့္မ်ား၏ ႐ိုက္ခတ္မႈကို သင္ခံရဖူးသလို သင့္မ်က္၀န္းမွ အၾကည့္မ်ား၏ ႐ိုက္ခတ္မႈကိုလည္း အျခားသူမ်ား ခံစားေနရႏိုင္ပါသည္။

မိုးလင္းၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သင့္မ်က္၀န္းကို သင္ ေဆးေၾကာသုတ္သင္လုိက္ေပမယ့္ မ်က္၀န္း၏ အနက္႐ႈိင္းဆံုး အခန္းကို သင္ေဆးေၾကာျခင္း ျပဳမိပါသလား။ မ်က္၀န္းႏွစ္စံု ပြင့္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သင္ တစ္စံုတစ္ရာကို ၾကည့္ရေတာ့မည္။ ထိုအၾကည့္မ်ား၏ နက္႐ႈိင္းမႈ၊ အေရးပါမႈကို သင္ ေစာင့္ၾကည့္အကဲျဖတ္ဖူးပါသလား။

ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သင္သည္ သင့္ပတ္၀န္းက်င္က လူမ်ားကို ၾကည့္ေနရသည္။ သင့္ပတ္၀န္းက်င္က အရာ၀တၳဳမ်ားကို ၾကည့္ေနရသည္။ ထိုအၾကည့္မ်ားျဖင့္ သင့္ဘ၀ ရပ္တည္ခ်က္မ်ား၊ သင့္အနာဂတ္ဘ၀မ်ားကို သင္ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီးေနတယ္ဆုိတာကို သင္ စဥ္းစားမိပါသလား။

သင့္ႏွလံုးသား အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ သင့္မ်က္၀န္း အၾကည့္မ်ားမွ တစ္ဆင့္၊ အဆင့္ဆင့္ ျပဳျပင္ေစခုိင္းေနသည္ကို သင္ သတိျပဳမိလွ်င္ အၾကည့္မ်ား၏ အေရးပါမႈကို သင္ သတိထားေနမိလိမ့္မည္။ “လွ်ပ္တျပတ္ၾကည့္တယ္။ (ဖာသိဖာသာ) နေမာ္နမဲ့ၾကည့္တယ္။ အၾကည္ဆုိက္တယ္။ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္တယ္။ ေစာင္းၾကည့္တယ္။ ဒဲ့(တည့္တည့္)ၾကည့္တယ္။ မၾကည္ၾကည့္ ၾကည့္တယ္။ မိုက္ၾကည့္ၾကည့္တယ္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၾကည့္တယ္။ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး ၾကည့္တယ္။ ခါးခါးသီးသီး ၾကည့္တယ္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ၾကည့္တယ္။ မိုက္မုိက္႐ိုင္း႐ိုင္း ၾကည့္တယ္။ ….. ၾကည့္တယ္။ ….. ၾကည့္တယ္”။ သင္ ၾကည့္ေနမိခဲ့ေသာ အၾကည့္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သင္ ၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ သင္ ဆက္လက္ ၾကည့္ရအံုးမည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ သင့္ႏွလံုးသားေလး ျဖစ္သို႔ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ကို သင္ သတိျပဳမိဖူးပါသလား။

သင့္အေနႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၾကည့္ဖူးမွာျဖစ္သလို ခါးခါးသီးသီးလည္း ၾကည့္ဖူးလိမ့္မည္။ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ သင့္အၾကည့္မ်ားက တစ္ခါတစ္ရံ စိမ္းကားေနမွာျဖစ္သလို တစ္ခါတစ္ရံ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနလိမ့္မည္။ သင့္မ်က္၀န္းမ်ားေၾကာင့္ သင့္မ်က္ႏွာ လွပေနတတ္သလို သင့္မ်က္၀န္းမ်ားေၾကာင့္ပဲ ႐ုပ္ဆိုးအၾကည္တန္ေနလိမ့္မည္။ အၾကည့္မ်ားက သင့္မ်က္ႏွာပံုရိပ္၊ သင့္မ်က္ႏွာက အေရးအေၾကာင္းမ်ားကို ဖန္တီးေနသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ သင့္ႏွလံုးသား၏ မြန္းၾကပ္မႈ၊ လြတ္လပ္မႈ တစ္ခုခုကို ျဖစ္ေစလိမ့္မည္။

မည္သို႔ပင္ အၾကည့္မ်ား ကဲြျပားေနပါေစ၊ ေယဘုယ် ခဲြျခားလိုက္လွ်င္ ႏွစ္မ်ိဳးသာ ရပါလိမ့္မည္။ ေအးခ်မ္းေသာအၾကည့္ႏွင့္ ပူေလာင္ေသာအၾကည့္။ ဤကဲ့သို႔ အၾကည့္မ်ား၏ အႏွစ္သာရကို သင္ခဲြျခားသိၿပီဆိုလွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ အၾကည့္မ်ားကို သင္သတိျပဳေနပါလိမ့္မည္။ မိုးလင္းၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သင့္အခန္းအေပၚက မ်က္ႏွာက်က္ကို သို႔မဟုတ္ ျခင္ေထာင္မိုးကို သို႔မဟုတ္ သင့္အိပ္ယာႏွင့္ အနီးဆံုးတစ္စံုတစ္ရာကို သင္ၾကည့္မိလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခံစားလိုက္ရေသာ ခံစားမႈကို သင္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ သတိျပဳၾကည့္႐ႈဖူးပါသနည္း။

မ်က္၀န္းႏွစ္စံု ပြင့္ၿပီဆုိတာနဲ႔ သင့္ေခါင္းထဲသို႔ မၾကာခင္ ႀကံဳေတြရေတာ့မည့္ အခက္အခဲမ်ားကိုသာ ျမင္ေယာင္ၿပီး ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွ အၾကည့္မ်ား၏ ေက်းဇူးကို သင္ ဥေပကၡာျပဳေနမိပါလိမ့္မည္။ သင္ မ်က္ႏွာသစ္ေသာအခါ၊ သင္ မနက္စာ စားေသာအခါ၊ သင္ အိမ္ရွင္မကို သားသမီးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ ……….သင့္ အလုပ္ခြင္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ …… သင္ အလုပ္ဆင္း၍ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ ….. သင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ …..သင့္ ဇနီးကို ေတြ႕ေသာအခါ …. သင္ တီဗီြ ၾကည့္ေသာအခါ ….သင္ အိပ္ယာ၀င္ေသာအခါ ….ေန႔တစ္ေန႔၏ နိစၥဓူ၀ ကိစၥမ်ားကို သင့္အၾကည့္မ်ားျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနရသည္ဟု ဆိုေသာအခါ သင္အေနျဖင့္ မထူးဆန္းဟု ဆိုႏိုင္ေကာင္းေသာ္လည္း ထိုအၾကည့္မ်ားႏွင့္ သင့္စိတ္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ အတူရွိခ့ဲဖူးပါသလဲဟု ေမးလွ်င္ သင့္အေနႏွင့္ ငုတ္တုတ္ေမ့သြားႏိုင္ပါသည္။

သင္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ၾကည့္ခဲ့ေသာ သင့္အၾကည့္မ်ားႏွင့္အတူ “ေအးျမျခင္းႏွင့္ ပူေလာင္ျခင္း”ႏွစ္ခုအနက္ ဘယ္အရာျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္ကို သင္ အမွတ္ရပါသလား။ ထိုေမးခြန္းကို သင္ နက္နက္နဲနဲ ေတြးမိၿပီဆိုလွ်င္ သင့္အၾကည့္မ်ားႏွင့္အတူ သင္ရွိေနသင့္သည္ဟူေသာ အေတြးတစ္ခု ရေကာင္းရသြားေပလိမ့္မည္။

သင့္အၾကည့္မ်ားႏွင့္အတူ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ သင့္စိတ္ကို ထားႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ “ေအးျမျခင္းႏွင့္ ပူေလာင္ျခင္း”ႏွစ္ခုအနက္ ဘယ္အရာကို သင္ ေရြးခ်ယ္လိမ့္မည္နည္းဟု စဥ္းစားေနေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ သင့္အိမ္ တံခါးေပါက္ကို ေစာင့္ဖို႔အတြက္ ဒရမ္၀မ္ ငွါး၍ရႏိုင္ေသာ္လည္း သင့္မ်က္လံုးကို ေစာင့္ၾကပ္ဖို႔ကား သင့္စိတ္သာလွ်င္ ရွိပါသည္။

သင့္အေနႏွင့္ ပုထုဇဥ္လူသားျဖစ္၍ အၿမဲထာ၀ရ ေစာင့္ၾကပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ၾကည့္ဆဲခဏမွာ သိလိုက္ရျခင္းအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး မည္မွ် ႀကီးမားသည္ကို သင္အေနႏွင့္ စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔ သင့္ကို တုိက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ သင့္မ်က္၀န္းေရွ႕က အၾကည့္ခံအရာက ေအးျမေသာအရာျဖစ္ေနေသာ္လည္း သင့္အေနႏွင့္ သတိမျပဳမိလွ်င္ ထိုေအးျမမႈကို သင္ခံစားရဖို႔ မလြယ္ကူပါ။

ေအးျမမႈကို ခံစားရသည္ဟုဆိုေသာ္ သတိမပါဘဲ ေအးျမမႈကို မည္သို႔မွ် မရႏိုင္ပါဟု ဆိုလွ်င္ ျငင္းမည့္သူ ရွိမည္ မထင္ပါ။ သတိျပဳၾကည့္ျခင္း၏ အက်ိဳးထူးတစ္ခုမွာ သင္ၾကည့္ေသာအရာက ပူေလာင္စရာျဖစ္ေနေသာ္လည္း သင္က သတိကေလးျဖင့္ ၾကည့္ႏိုင္လွ်င္ ထိုပူေလာင္မႈက သင့္ရင္တြင္းသို႔ ေရာက္မလာႏိုင္သျဖင့္ သင့္အေနႏွင့္ ေအးျမမႈကိုသာ ခံစားရေပလိမ့္မည္။

စာစကားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ေမတၱာၾကည့္၊ က႐ုဏာၾကည့္၊ မုဒိတာၾကည့္၊ ဥေပကၡာၾကည့္မ်ား ျဖစ္ဖို႔ လိုပါသည္။ ေလာကစကားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ နားလည္မႈျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းဟု ဆုိႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုအၾကည့္ သို႔မဟုတ္ ထုိနားလည္မႈကို ရဖို႔ကလည္း သတိျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းဟူေသာ နည္းတစ္နည္းသာ ရွိပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ “ဧကာယေနာ အယံ ဘိကၡေ၀ မေဂၢါ သတၱာယ ၀ိသုဒၶိယာ = ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔အတြက္ ဒီ (သတိ) တစ္လမ္းပဲ ရွိတယ္”ဟု ျမြတ္ၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤစကားက မည္မွ် မွန္ကန္ေၾကာင္း လူေျပာသူေျပာ မ်ားေသာ္လည္း သင့္အေနျဖင့္ လက္ေတြ႕ သတိမထားသေရြ႕ေတာ့ အဓိပၸာယ္တစ္စံုတစ္ရာ သိရွိနားလည္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္အံုးမည္ မဟုတ္ပါေခ်။ အၾကည့္မ်ားႏွင့္သတိ ယွဥ္တဲြေအာင္ သာမန္ေလးမွ် အားထုတ္ႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ ဒီထက္ ပိုလြန္ေသာ သတိက်င့္စဥ္မ်ားက သင့္ကို ေစာင့္ႀကိဳေနလိမ့္အံုးမည္။ မည္သည့္အရာကို ၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္စ၊ ၾကည့္ဆဲ၊ ၾကည့္ဆံုး…သံုးဌာနစလံုး သတိကပ္ေနႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈပန္းတိုင္ဆီ နီးကပ္လာႏုိင္ေပလိမ့္မည္။

အခု စာေရးေနစဥ္မွာ ကြန္ျပဴတာကို ၾကည့္ေနပါသည္။ ကြန္ျပဴတာထဲမွ စကားလံုးမ်ား ဆင့္ကာဆင့္ကာ ေပၚေနသည္ကို ၾကည့္ေနပါသည္။ ထိုစကားလံုးမ်ားမွတစ္ဆင့္ စာဖတ္သူမ်ားကို ၾကည့္ေနပါသည္။ ထိုအၾကည့္မ်ားတြင္ စာဖတ္သူကို ေအးျမေစခ်င္ေသာစိတ္ဆႏၵသာ ပါရွိသျဖင့္ ေအးေအးျမျမ ခံစားရပါသည္။ 

မိုးလင္းသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေလာကႀကီးကို ခ်စ္ေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ထာ၀စဥ္ ၾကည့္႐ႈႏိုင္သူျဖစ္ဖို႔ ဆႏၵျပဳေနရပါသည္။ ၾကည့္စ၊ ၾကည့္ဆဲ၊ ၾကည့္ဆံုး အားလံုးမွာ အသိရွိေနဖို႔ေတာ့ ႀကိဳးစားရေပအံုးမည္။