၇-ရက္ ဓမၼသင္တန္းႏွင့္ တရားစခန္းသိမ္းပဲြ

စာမေရးျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားတယ္။ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ အားလပ္ခ်ိန္မရွိဘူးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဖို႔ကို အာသီသမရွိတာ။ အခုေတာ့့ သင္တန္းလည္း ၿပီးသြားၿပီ။ ရလိုက္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘယ္ကေန စၿပီး ေျပာရပါ့မလဲ။ 

ဒီအစီအစဥ္ေလးအေၾကာင္းကို အရင္ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဒီသင္တန္းက ပီနန္းၿမိဳ႕၊ ဓမၼိကာရာမျမန္မာေက်ာင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပျပဳလုပ္တဲ့့ ပဲြေလးျဖစ္ပါတယ္။ ၇-ရက္တာ အမ်ိဳးသားမ်ားက ကိုရင္၀တ္၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ သီလရွင္၀တ္လုိသူက သီလရွင္၀တ္၊ ေယာဂီအျဖစ္နဲ႔ပဲ ေနလိုသူက ေနေပါ့။ ဒီပဲြေလးကို မႏွစ္က အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ကူညီျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ပီနန္းေက်ာင္းက လက္ေထာက္ဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱက လွမ္းပင့္တာနဲ႔ မေလးရွားကို ေရာက္လာျဖစ္တယ္။ သူကပဲ အစစအရာရာ ခရီးစရိတ္စသည္ အကုန္အက် ခံေပးတယ္။ ဒီအတြက္ ဦး၀ိစိတၱကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူ႕ေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရခြင့္ႀကံဳခဲ့ရတယ္။

မႏွစ္က ကိုရင္ အပါး ၂၀-နဲ႔ သီလရွင္ ၂-ပါး၊ ေယာဂီ ၂-ေယာက္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းမ်ားတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကိုရင္ ၁၀ ပါး၊ သီလရွင္ ၂-ပါးနဲ႔ ေယာဂီ ၄-ေယာက္ စခန္း၀င္ၾကတယ္။ ကိုရင္ဆိုေပမယ့္ အသက္ ၄၀၊ ၅၀ ေတြက မ်ားပါတယ္။

ပထမရက္ စၿပီဆိုတာနဲ႔ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ ဘာေတြ သင္ေပးရမလဲ။ ဘာေတြ မွ်ေ၀ရမလဲလို႔ပဲ ေတြးေနခဲ့ရတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳကလည္း ဒီထက္ ပိုဆည္းပူးရအံုးမယ္ေလ။ အဂၤလိပ္လို သင္တာကလည္း အေတြ႕အၾကံဳ၊ အသိအျမင္ ၾကြယ္၀ပါမွ အဆင္ေျပႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အသိအျမင္က အထုိက္အေလ်ာက္ရွိတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ဒီလို ေဟာရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳက အလြန္နည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားမရေပမယ့္ သူတို႔ဆီက အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ကိုယ္ေျပာတာ သေဘာေပါက္တယ္လို႔ စကားျပန္ရတဲ့အခါ ေပ်ာ္ရပါတယ္။ သူတို႔ကို ေက်းဇူးလည္း တင္ရပါတယ္။

အခုေတာ့ ေဆာင္းပါးလည္း မဟုတ္၊ အျပည့္အစံုေရးဖို႔လည္း အာ႐ံုမက်တာနဲ႔ ပိတ္ပဲြဓာတ္ပံုေလးေတြနဲ႔ သင္တန္းကဓာတ္ပံုေလးေတြပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။