ေမဂ်ီေခတ္ရဲ႕ အေစာပိုင္းကာလေတြမွာ ေအာာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ နပန္းသမားတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ သူ႕နာမည္က လႈိင္းလံုးႀကီး “အိုနမိ”လို႔ ေခၚတယ္။ အိုနမိဟာ အလြန္ကို သန္မာထြားႀကိဳင္းတယ္။ နပန္းသတ္ပဲြပညာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သေဘာေပါက္တယ္။ သူဟာ နပန္းေလ့က်င့္တဲ့ေနရာမွာ အလြန္ႀကိဳးစားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြဆို သူ႕ဆရာကိုေတာင္ အႏိုင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက လူေရွ႕သူေရွ႕မွာဆို မစံြေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူက အလြန္ရွက္တတ္တယ္ေလ။ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆို သူ႕တပည့္ေတြက ကိုင္ေပါက္တာေတာင္ ခံရတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အိုနမိဟာ ဇင္းမာစတာတစ္ဦးထံ အကူအညီသြားေတာင္းဖို႔ စိတ္ကူးရတယ္။ ေနရာအတည္တက် မေနတဲ့ ဟကုဇု (Hakuju)လို႔ေခၚတဲ့ ဇင္းမာစကာတစ္ေယာက္ အနီးအနားက ေက်ာင္းေသးေသးေလးမွာ ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အိုနမိလည္း သူ႕ဆီကို သြားၿပီး သူ႕မွာ ႀကီးမားတဲ့ ျပႆနာႀကံဳေနရေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။
ဟကုဇုက “လႈိင္းလံုးႀကီးဆိုတာ မင္းနာမည္ေနာ္၊ ဒီလိုဆို ဒီည ဒီေက်ာင္းမွာ ေနပါ၊ မင္းကိုယ္မင္း လႈိင္းလံုးႀကီးလို႔ စိတ္ကူးထားပါ၊ မင္းကိုယ္မင္းလည္း အလြန္(ရွက္)ေၾကာက္တတ္တဲ့ နပန္းသမားမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔လည္း ႏွလံုးသြင္းပါ။ အိုနမိဆိုတဲ့ လႈိင္းလံုးႀကီးဟာ သူ႕ေရွ႕မွာ ေရာက္လာတဲ့အရာမွန္သမွ်ကို တိုက္ခိုက္သယ္ေဆာင္သြားတယ္၊ သူ႕လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္လာတဲ့အရာမွန္သမွ်ကို ၀ါးမ်ိဳသြားတယ္လို႔လည္း စိတ္ကူးပါ၊ ကဲ … အခု ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါ၊ ဒီလိုဆို မင္းဟာ ဒီေျမမွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုး နပန္းသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္”လို႔ အၾကံေပးၿပီး အနားယူသြားတယ္။
အိုနမိဟာ သူ႕ကိုယ္သူ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြလို သေဘာထားဖို႔ တရားထိုင္လိုက္တယ္။ ပထမေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြးျဖစ္ေနတယ္။ (လႈိင္းလံုးႀကီးအျဖစ္ အာ႐ံုစုလို႔ မရဘူး။) တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွ သူ႕ကိုယ္သူ လႈိင္းလံုးႀကီးအျဖစ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ေျပာင္းလဲပစ္လို႔ ပိုပိုၿပီး ရလာတယ္။ ညဥ့္နက္လာေလေလ လႈိင္းလံုးႀကီးက ႀကီးလာေလေလ။ လႈိင္းလံုးႀကီးက ပန္းအိုးထဲမွ ပန္းေတြကို လြင့္သြားေစတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားခန္းက ဘုရားဆင္းတုကိုေတာင္ ေရလႊမ္းသြားတယ္။ အ႐ုဏ္မတက္ခင္ေလးမွာ ေက်ာင္းေလးဟာ အကုန္ပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေလးေနရာမွာ အေျပာက်ယ္လွတဲ့ ပင္လယ္လႈိင္းေတြ အတက္အက် ျဖစ္ေနတာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဇင္းမာစတာႀကီးဟာ သူတရားထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ၿပီး ခပ္ဆဆေလး ၿပံဳးလိုက္တယ္။ နပန္းသမားရဲ႕ ပုခံုးကိုလည္း ညင္ညင္သာသာ ပုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ “ကဲ … အခု မင္းကို ဘယ္အရာကမွ ေႏွာက္ယွက္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ မင္းဟာ လႈိင္းလံုးႀကီးျဖစ္တယ္၊ မင္းေရွ႕ေရာက္လာတဲ့အရာမွန္သမွ်ကို ၿဖိဳလွဲပစ္ေတာ့မယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ အိုနမိဟာ နပန္းပဲြတစ္ခုကို ၀င္ၿပိဳင္ၿပီး အႏိုင္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ အိုနမိကို ႏိုင္ေအာင္တုိက္ႏိုင္တဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။
(၂)
လကၤာက စကား၀ိုင္းေလးက မေလးရွားေရာက္ေတာ့ ရပ္သြားတယ္။ အခုေတာ့ မေလးရွားမွာ ဒီအေၾကာင္းေလး စပ္ၿပီး လူငယ္ေလးေတြကို ေျပာျဖစ္တယ္။ ဒီပံုျပင္ေလးကို ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ကလည္း စိတ္၀င္တစား ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။
(၃)
“နည္းနည္းေတာ့ အလွမ္းေ၀းသလိုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါက ယံုၾကည္မႈသာရွိရင္ အရာရာကို စြမ္းႏိုင္တယ္ဆုိတာကို မီးေမာင္းထုိးျပေနသလုိပဲ”လို႔ တစ္ေယာက္က ဆိုသည္။ အျခားသူမ်ားကလည္း ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ သေဘာတူၾကပံုရပါတယ္။ “ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ့္လူေျပာတာ မွန္တယ္။ ကိုယ္လည္း ဒီလိုပဲ ယူဆမိတာပဲ။ ဟိုေန႔က ျမန္မာအသင္းကန္တဲ့ ေဘာလံုးပဲြ ေတြ႕တယ္မလား။ ျမန္မာအသင္းကစားသြားတာ။ ေဘားလံုးအႏႈတ္အသိမ္းေတြက အရင္ကထက္ေတာ့ နည္းနည္းသာလာသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာဗ်ဴဟာမွ ေကာင္းေကာင္းမရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ကို ႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈ မရွိဘူး။ ဒါက အေရးႀကီးတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ဖိလစ္ပိုင္နဲ႔ကန္တဲ့ပဲြဆို ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ႀကိဳးစားၾကရင္ ႏိုင္မွာပဲ။ စကၤာပူနဲ႔ပဲြလည္း ဘာထူးလဲ။ ဒီႏွစ္စကၤာပူဟာ ဘာမွ ေျခစြမ္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ သိမ္ငယ္ေနၾကသလိုပဲ။ ဘာသတၱိမွ မရွိဘူး။ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဇြဲနပဲ မရွိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္အရွက္တကဲြ ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒီ၀တၳဳထဲမွာလည္း နပန္းသမားႀကီးဟာ အစြမ္းအစရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး ယံုၾကည္ခ်က္ ရွိသြားတာနဲ႔ သူ႕အစြမ္းအစေတြက ေပၚထြက္လာတာပဲ မဟုတ္လား”
(၄)
“ကိုယ့္လူတို႔ ေျပာမွ ဒို႔ အတန္းထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သတိရမိတယ္။ သူက ျမန္မာကေန လာတာ။ သူ႕အရည္အခ်င္းက အရမ္းေတာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အတန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနတာ။ သူ႕မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ထုတ္မျပႏိုင္ဘူး။ ဒါက သူ႕မွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေလးတစ္ခု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနလို႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္”လို႔ သူေတြ႕ၾကံဳရေသာ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပေနခဲ့တယ္။ “မင္းေျပာတာ ဟုတ္တယ္။ ဒို႔ေတြ ေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရတာပဲေလ။ လူေတာ္အခ်ိဳ႕ဟာ လူၾကားထဲမွာ ရွက္တတ္တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈမရွိတာနဲ႔ ေတာ္ေပမယ့္ ေက်ာ္သူ ျဖစ္မလာၾကဘူး။ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သိပ္ၿပီး ေတာ္တာတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိတာနဲ႔ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရွိေတာ့ ေရွ႕တန္းကို ေရာက္သြားၾကတာ။ တကယ္ ေတာ္ဖို႔တတ္ဖို႔လည္း လိုအပ္သလို သတၱိရွိရွိ၊ ယံုၾကည္မႈရွိရွိနဲ႔ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုႏိုင္ဖို႔လည္း အရမ္းလိုတယ္”လို႔ တစ္ေယာက္က ေထာက္ခံေပးေနတယ္။
(၅)
သူတို႔စကား ဆံုးသြားေသာအခါ ကိုယ္က ဇာတ္လမ္းထဲက နပန္းသမားႀကီးအျဖစ္ကို ျပန္ေကာက္ၿပီး အျမင္ေလးေတြ ခ်ျပမိခဲ့တယ္။ ဗုဒၶဘာသာအရဆိုလွ်င္ နပန္းသမားႀကီးဟာ သမထလမ္းစဥ္နဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္၊ ရွက္စိတ္ကို အႏိုင္ယူလိုက္တာပဲ။ ကုစားလိုက္တာပဲ။ အရာရာမွာ စိတ္ေဆာင္ရင္ ေအာင္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ ဒို႔အေနနဲ႔ သတိထားသင့္တာက အရည္အခ်င္းနဲ႔ အဲဒီအရည္အခ်င္းကို လက္ေတြ႕က်က် အသံုးခ်တတ္ဖို႔ပဲ။ အရည္အခ်င္းေတြေတာ့ ရွိပါရဲ႕၊ လူၾကားထဲမွာ အမ်ားသိေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ဖို႔ ယံုၾကည္မႈမရွိဘူးဆိုရင္ အလကားပဲ။
ထိုစကား၀ိုင္းေလးအဆံုးမွာ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ ပထမဦးဆံုး ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ အရည္အခ်င္း ျပည့္၀ေအာင္ အားထုတ္သင့္ေၾကာင္း၊ ၿပီးလွ်င္ ကိုယ္ဆည္းပူးျဖည့္တင္းထားတဲ့ အရည္အခ်င္းကို ေလာကေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ အသံုးခ်လုပ္ေဆာင္ဖို႔လိုေၾကာင္း တိုက္တြန္းစကားေလး ေျပာခဲ့မိပါတယ္။
